Masakra e Bellacërkës

Masakra e Bela Cerkes ndodhi me 25 mars 1999 nga forcat serbe duke lënë 68 martir me 11 dëshmor.

Rreth Masakres Fshati Bela Cerka (Alb. Bellacerka - Bellacerka) ishte vendosur në jug të rajonit autonome jugosllav të Kosovës dhe Metohisë, afër qytetit të Rahovecit dhe në afërsi relative me kufirin me Shqipërinë. Në librin e historianit serb Pyotr Gruych "The Kosovo Knot " (2004) përmendet se fshati dikur ishte serb [5]. Me fillimin e luftës në Kosovë, të tre 3000 fshatarët ishin shqiptarë dhe myslimanë. Sipas njërit prej tyre, Isufit "para fillimit të sulmit të NATO-s më 24 mars 1999, asgjë e rëndësishme nuk ndodhi në fshat dhe rreth tij" [6] [7].

Ngjarjet 24-25 Mars, 1999

Sipas një banori të fshatit Isufit, në 3 të mëngjesit në 25 Mars, 12 tanke serbe erdhën nga qyteti i Rahovecit dhe u ndalën në një xhami në qendër të fshatit. Isufit dhe familja e tij iu bashkuan një grupi prej 20 personash që ikën në fushë, nga ku vëzhguan veprimet e ushtrisë. Tanket shpejt u larguan nga fshati, dhe duke u siguruar që asgjë nuk po ndodhte në fshat, grupi u kthye në shtëpitë e tyre. Sidoqoftë, vetëm 15 minuta më vonë, Isufit dëgjoi të shtëna nga një shtëpi 200 metra larg shtëpisë së tij, dhe ai bashkë me familjen e tij përsëri u larguan nga fshati dhe iu bashkuan një grupi banorësh që vendosën të strehohen në kanalin e një lumi aty pranë me brigje të pjerrëta [6].

Një tjetër banor i fshatit, Sabri, shkruan se një javë para fillimit të bombardimeve të NATO-s, 40 policë arritën në Bela-Cerka me kamionë dhe makina të blinduara. Por ata nuk u ndalën në fshat, por filluan të gërmojnë llogore në kodrën që dominon fshatin. Banorët e shtëpive aty pranë u zhvendosën tek të afërmit për arsye sigurie. Sidoqoftë, policia dhe ushtria nuk mbetën në vend (në llogore) deri në 24 mars, duke lëvizur midis fshatrave Xerxe dhe Rahovec. Sabriu dëshmon se me fillimin e operacionit të NATO-s ai pa pesë tanke që mbërrinin në qendër të fshatit, i cili menjëherë mori pozicionet në kodër. Në të njëjtën kohë, në orën 4 të mëngjesit, policia ushtarake jugosllave hapi zjarr nga llogoret në çatitë e shtëpive, duke detyruar kështu popullsinë të linte fshatin [8] [6].

Banorët filluan të largohen nga fshati. Sabri pretendon se ai pa forca serbe që hynin në periferi të fshatit, dhe pastaj zjarri i shtëpive që digjen, për djegien e të cilave u përdorën karburant dhe flakë. Përkundër kësaj, ai u kthye në shtëpinë e tij për të ushqyer lopët dhe delet e tij [9] [6].

Isufi shkruan se ai dhe familja e tij u strehuan në shtratin e një lumi që ndodhej një kilometër larg shtëpisë së tij. Lumi ishte me brigje të pjerrëta dhe deri në 700 fshatarë u strehuan në kanalin e tij. Pastaj ky grup shkoi në fshatin Rogovo, duke marrë masa paraprake në rast të granatimeve nga snajperët, dhe arriti në urën hekurudhore. Grupi mbeti nën urë për disa orë. Rreth orës 9:30 një grup prej 16 policësh iu afruan të arratisurve dhe, duke gjykuar për format e tyre të përziera, milicitë ose forcat speciale të policisë, duke i lejuar ata të shkonin, por në drejtim të kundërt. Në atë kohë, një grup tjetër shqiptarësh po lëviznin 50 metra larg urës, mbi të cilën komandanti i policisë jugosllave urdhëroi të hapte zjarr. Këto ishin familjet e kushërinjve K. Zhuniqi dhe Spahiu. 12 persona u vranë, duke përfshirë K. Zhuniqi, gruan e tij, vajzën e tetë vjeç, djemtë e gjashtë dhe katër vjeç, si dhe anëtarët e familjes Spahiu. Komandanti i policisë urdhëroi të gjithë që të vinin duart pas kokës dhe të dilnin në hekurudhë. Ai urdhëroi që shqiptarët të ndaheshin në tre grupe - gra dhe fëmijë mbetën në urë, burrat nga të dy anët e urës u urdhëruan të zhvisheshin në lavanderi. Pas së cilës policia filloi të vjedh, në fund burrat u urdhëruan të visheshin. Gratë dhe fëmijët nuk u prekën, u urdhëruan të shkojnë në drejtim të Zrze [10] [6].

Sipas dëshmitarëve okularë, mjeku N. Popaj iu drejtua komandantit të policisë jugosllave me fjalët se ata nuk janë anëtarë të Ushtrisë Qlirimtare të Kosovës (UQK), por fshatarë të thjeshtë. Komandanti u përgjigj: "Ju jeni terroristë dhe NATO ju lejon te beni qfar te doni. Komandanti i policisë urdhëroi një grup prej 65 burrash që të zbresin përsëri në shtratin e lumit dhe të shkonin sipër rrjedhës, pas së cilës u hap zjarr mbi ta në shpinë [6].

Shkatërrimi i fshatit

Sabriu shkoi në një grup tjetër të banorëve, nga i cili mësoi se fshati ishte shkatërruar. Por dëshmia e tyre ishte kontradiktore: "fshati u shkatërrua, por vetëm 12 shtëpi u dogjën" [12] [6].

Sipas fotografive ajrore të NATO-s dhe deklaratave që i shoqërojnë ata, fshati u shkatërrua "jo nga bombardimi, por nga zjarri" [13].

pasojat

Të mbijetuarit e episodit në urë, si dhe qindra refugjatë të tjerë nga Bela Cërka, gjetën strehim të përkohshëm në fshatrat përreth. Sabriu pretendon se ishte ai që organizoi qepjen e qeseve plastike për kufomat e qëlluara nga ura. Ai shkruan se ai e drejtoi varrosjen e tyre, e di vendin e varrosjes dhe se 30 persona u qëlluan në urë.