Paqëndrueshmëria

Në sistemet dinamike, paqëndrueshmëria nënkupton që disa nga daljet ose gjendjet e brendshme të sistemit rriten me kalimin e kohës, pa kufij. Jo të gjitha sistemet që nuk janë të qëndrueshme janë të paqëndrueshme; sistemet gjithashtu mund të jenë paksa të qëndrueshme ose të shfaqin sjellje të ciklit kufi .

Një top në majë të një kodre është një situatë e paqëndrueshme.

Në inxhinierinë strukturore, një tra ose kolonë strukturore mund të bëhet e paqëndrueshme kur zbatohet një ngarkesë e tepruar ngjeshëse. Përtej një pragu të caktuar, shmangiet strukturore zmadhojnë sforcimet, gjë që nga ana tjetër rrit shmangiet. Kjo mund të marrë formën e përkuljes ose gjymtimit. Fusha e përgjithshme e studimit quhet qëndrueshmëri strukturore .

Paqëndrueshmëria atmosferike është një përbërëse kryesore e të gjitha sistemeve të motit në Tokë.

Paqëndrueshmëria në sistemet e kontrollit

Në teorinë e sistemeve dinamike, një ndryshore e gjendjes në një sistem thuhet se është e paqëndrueshme nëse evoluon pa kufij. Vetë një sistem thuhet se është i paqëndrueshëm nëse të paktën një nga ndryshoret e gjendjes së tij është e paqëndrueshme.

Në teorinë e kontrollit të kohës së vazhduar, një sistem është i paqëndrueshëm nëse ndonjë nga rrënjët e ekuacionit të tij karakteristik ka një pjesë reale më të madhe se zero (ose nëse zeroja është një rrënjë e përsëritur). Kjo është e njëvlershme me ndonjë nga vlerat e veta të matricës së gjendjes që ka ose një pjesë reale më të madhe se zero, ose, për vlerat e veta në boshtin imagjinar, shumësia algjebrike është më e madhe se shumësia gjeometrike.  Kushti ekuivalent në kohë diskrete është që të paktën një nga vlerat e veta të jetë më i madh se 1 në vlerë absolute, ose që dy ose më shumë vlera të veta të jenë të barabartë dhe me vlerë absolute njësi.