Pasaporta biometrike

Një pasaportë biometrike (e njohur gjithashtu si një pasaportë elektronike ose një pasaportë dixhitale) është një pasaportë tradicionale që ka një çip mikroprocesor elektronik të integruar i cili përmban informacion biometrik që mund të përdoret për të vërtetuar identitetin e mbajtësit të pasaportës. Ai përdor teknologjinë e kartës inteligjente pa kontakt, duke përfshirë një çip mikroprocesor (çip kompjuteri) dhe një antenë (si për energjinë e çipit ashtu edhe për komunikimin) të ngulitura në kapakun e përparmë ose të pasëm, ose në faqen qendrore të pasaportës. Informacioni kritik i pasaportës printohet në faqen e të dhënave të pasaportës, përsëritet në linjat e lexueshme nga makina dhe ruhet në çip. Infrastruktura e çelësit publik (PKI) përdoret për të vërtetuar të dhënat e ruajtura në mënyrë elektronike në çipin e pasaportës, duke e bërë të shtrenjtë dhe të vështirë falsifikimin kur të gjithë mekanizmat e sigurisë janë zbatuar plotësisht dhe saktë.

Shumë vende po shkojnë drejt lëshimit të pasaportave biometrike për qytetarët e tyre. Malajzia ishte vendi i parë që lëshoi pasaporta biometrike në vitin 1998.^[1] Në dhjetor 2008, 60 vende po lëshonin pasaporta të tilla, të cilat u rritën në mbi 150 nga mesi i 2019.

Biometrika e standardizuar aktualisht e përdorur për këtë lloj sistemi identifikimi janë njohja e fytyrës, njohja e gjurmëve të gishtërinjve dhe njohja e irisit. Këto u miratuan pas vlerësimit të disa llojeve të ndryshme biometrike, duke përfshirë skanimin e retinës. Karakteristikat e dokumentit dhe çipit janë të dokumentuara në Doc 9303 (ICAO 9303)^[2] të Organizatës Ndërkombëtare të Aviacionit Civil (ICAO). ICAO përcakton formatet e skedarëve biometrikë dhe protokollet e komunikimit që do të përdoren në pasaporta. Vetëm imazhi dixhital (zakonisht në formatin JPEG ose JPEG 2000) i çdo veçorie biometrike ruhet në të vërtetë në çip. Krahasimi i veçorive biometrike kryhet jashtë çipit të pasaportës me anë të sistemeve elektronike të kontrollit të kufirit (e-borders). Për të ruajtur të dhënat biometrike në çipin pa kontakt, ai përfshin një minimum prej 32 kilobajtë memorie ruajtëse EEPROM dhe funksionon në një ndërfaqe në përputhje me standardin ndërkombëtar ISO/IEC 14443, ndër të tjera. Këto standarde synojnë ndërveprim ndërmjet vendeve të ndryshme dhe prodhuesve të ndryshëm të librave të pasaportave.

Disa karta identiteti kombëtare, si ato nga Shqipëria, Brazili, Holanda dhe Arabia Saudite janë plotësisht në përputhje me ICAO 9303 dokumente biometrike udhëtimi. Megjithatë të tjerat, të tilla si karta e pasaportës së Shteteve të Bashkuara, nuk janë.^[3]

Shiko edhe

Pasaporta

Referime

^ Mohd Jamal Kamdi. "THE MALAYSIAN ELECTRONIC PASSPORT" (PDF). Marrë më 21 shkurt 2018. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "ICAO Document 9303, Part 1, Volume 1 (OCR machine-readable passports)" (PDF). ICAO. Marrë më 21 shkurt 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Hegemann, Hendrik (mars 2015). "Constructions of Effectiveness and the Rationalization of Counterterrorism Policy: The Case of Biometric Passports". Studies in Conflict & Terrorism. 38 (3): 199–218. doi:10.1080/1057610X.2014.982384. S2CID 110098665. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[icaomy-1] Mohd Jamal Kamdi. "THE MALAYSIAN ELECTRONIC PASSPORT" (PDF). Marrë më 21 shkurt 2018. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[2] "ICAO Document 9303, Part 1, Volume 1 (OCR machine-readable passports)" (PDF). ICAO. Marrë më 21 shkurt 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[3] Hegemann, Hendrik (mars 2015). "Constructions of Effectiveness and the Rationalization of Counterterrorism Policy: The Case of Biometric Passports". Studies in Conflict & Terrorism. 38 (3): 199–218. doi:10.1080/1057610X.2014.982384. S2CID 110098665. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[1]

[2]

[3]