Shuma e ndryshoreve të rastit të shpërndara normalisht

teorinë e probabilitetit, llogaritja e shumës së ndryshoreve të rastit me shpërndarje normale është një shembull i aritmetikës së ndryshoreve të rastit .

Ndryshore rasti të pavarura Redakto

Le të jenë   dhe   ndryshore rasti të pavarura që shpërndahen normalisht (dhe për rrjedhojë edhe bashkërisht kështu), atëherë shuma e tyre gjithashtu shpërndahet normalisht. dmth, nëse

 
 
 

atëherë

 

Kjo do të thotë që shuma e dy ndryshoreve të rastit të pavarura të shpërndara normalisht është normale, ku mesatarja e saj është shuma e dy mesatareve dhe varianca e saj është shuma e dy variancave (d.m.th., katrori i devijimit standard është shuma e katrorët e devijimeve standarde). [1]

Në mënyrë që ky rezultat të qëndrojë, supozimi se   dhe   janë të pavarura nuk mund të hiqet, megjithëse mund të dobësohet në supozimin se   dhe   janë të shpërndara normalisht së bashku, dhe jo veçmas. [2] (Shih këtu për një shembull .)

Vërtetimi Redakto

Vërtetimi duke përdorur funksione karakteristike Redakto

Funksioni karakteristik

 

i shumës së dy ndryshoreve të rastit të pavarura   dhe   është vetëm prodhimi i dy funksioneve të veçanta karakteristike:

 

e   dhe  .

Funksioni karakteristik i shpërndarjes normale me vlerë të pritur   dhe variancë   është

 

Kështu që

 

Ky është funksioni karakteristik i shpërndarjes normale me pritje matematike   dhe variancë  

Ndryshore rasti të korreluara Redakto

Në rast se ndryshoret   dhe   janë së bashku të shpërndara normalisht, atëherë   është ende e shpërndarë normalisht dhe mesatarja është shuma e mesatareve. Megjithatë, variancat nuk janë shtuese për shkak të korrelacionit. Me të vërtetë,

 

ku ρ është korrelacioni . Në veçanti, sa herë që ρ < 0, atëherë varianca është më e vogël se shuma e variancave të X dhe Y.

  1. ^ Lemons, Don S. (2002), An Introduction to Stochastic Processes in Physics, The Johns Hopkins University Press, fq. 34, ISBN 0-8018-6866-1 {{citation}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Lemons (2002) pp. 35–36