Breshka

Breshka (Testudinata, Testudines) lloj kafshe që paraqitet në tokë që para më shumë se 250 milion vjetësh. Ekzistojnë më shumë se 300 lloje të ndryshme prej të cilave shtatë lloje jetojnë në ujërat e detit, 180 lloje në ujërat e ëmbël ndërsa llojet e tjera jetojnë në tokë. Breshkat i takojnë llojit të rrëshqitësve ose zvarranikëve dhe jetonin në tokë para dinozaurëve. Aftësia e përshtatjes e breshkës e cila si lloje të afërta i ka krokodilat dhe shpezët, e siguroi ekzistencën e saj deri në ditët e sotme.

Cikli i jetës së breshkës së ujit

Breshkat në Shqipëri

Breshkat në Butrint - Shqipëri

Prania e breshkës detare në Shqipëri dhe sido mos ajo e llojit C. caretta, e cila u gjet e ngordhur një vit më parë në bregdetin e Durrësit, përbën një rast me vlera të rëndësishme shkencore për shtegtimin e gjatë e spektakolar të këtij individi. Shtegtimi i breshkave detare dhe në veçanti ajo e llojit C. caretta që kishte ardhur në brigjet shqiptare nga Argjentina, është pjesë e monitorimeve të përvitshme të Ministrisë së Mjedisit, Pyjeve dhe Administrimit të Ujërave. Në bazë të monitorimeve rezulton se shtegtimi i breshkave nga vendet e tjera në brigjet e vendit tonë ka ardhur në rritje, ndërkohë që është e domosdoshme të vazhdojë edukimi i njerëzve, sidomos i peshkatarëve për mbrojtjen e breshkave detare. Sipas specialistëve të Ministrisë së Mjedisit për të mbrojtur breshkat detare dhe për të pasur rezultate më të mira në studimin e tyre në zonën e Patokut, është i nevojshëm ndërtimi i një akuariumi të thjeshtë e sa më afër natyrales.

Monitorimi

Në monitorimin e fundit në terren janë përfshirë pesë grupe të breshkave detare, breshka detare të markuara më parë, breshka detare të kapura për herë të parë, breshka detare të sinjalizuara, breshka detare të ngordhura dhe grupi i pestë, breshka detare të dhunuara nga njerëzit. Nga monitorimi në brigjet shqiptare rezulton se në total numri i breshkave të kapura është 273, nga të cilat numri i llojit C. careta është 270, i llojit Ch. Mydas, 3. Ndërkohë, numri i individëve të gjallë të kapur arrin në 261, i individëve të sinjalizuar 223, i individëve të matur 50, i atyre të markuar 31, i individëve të ngordhur 12, i atyre të ngordhur përgjatë bregdetit 8, i atyre në ngordhur në rrjeta 3, ndërsa numri i individëve të ngordhur të markuar regjistrohet në 2, dhe vetëm në një rast individ i ngordhur në parangallë. Në grupin e breshkave detare të ngordhura është për t’u theksuar gjetja e një individi të C. caretta në Durrës, marka e të cilit ka pasur inicialet La Plata 1979. Për këtë individ ka pasur kontakte me shumë studiues të huaj, pasi siç cilësojnë specialistët e ministrisë së Mjedisit kemi të bëjmë me një migrim me vlera shkencore në një distancë shumë të gjatë, gati të pa besuar. Sipas burimeve, kërkimet për këtë individ të C. caretta vazhdojnë (për gjetjen e autorëve të markimit në Argjentinë). Ndërkohë, breshkat e kapura (C. caretta) kanë pasur mjaft alga (Epibionto Flora), si dhe lloje të ndryshme tëmoluskëve, gaforreve, etj (Epibionto Fauna), Polychaeta të Familjes Serpulidae. Studime janë kryer dhe përsa i përket mundësisë së lëshimit të vezëve nga Caretta caretta, në disa zona bregdetare si Spille, Plazhi i Gjeneralit, Grykëderdhja e Semanit dhe e Vjosës, Orikum, Nartë, si dhe bregdeti i Palasës (Krorez), etj. Zonat në fjalë janë kontrolluar për gjurmë e fole të breshkave detare, por në asnjë rast nuk janë evidentuar të tilla.

Ardhja e breshkave detare në ujërat tona bregdetare

Shtegtimi i breshkave nga vendet e tjera në brigjet shqiptare lidhet me kushtet klimaterike. Pjesa më e madhe (94 %) e strukturës së popullatës të C. caretta përbëhet nga individë të maturuar me gjatësi (L. ose SCCL) mbi 50 cm. Në popullatën e breshkave detare të studiuara bie ne sy numri më i madh i femrave (62 %), pas tyre vijnë meshkujt (20 %), ndërsa ato të pa përcaktuara kanë përqindje më të vogël (18 %). Numri i C. caretta të pa markuara, të rëna rastësisht në rrjetat e peshkimit, gjatë vitit të kaluar, ka qenë gjithnjë më i madh se sa i atyre të markuara qysh nga viti 2003. Nga peshkatarët (në Patok e Shëngjin) është vënë re një numër i konsiderueshëm breshkash detare me marka të verdha plastike (të ardhura kryesisht nga Italia) dhe me marka metalike (të ardhura kryesisht nga Greqia). Gjetja e individëve të C. caretta të ardhura nga vende të tjera, në Patok e Shëngjin, ka të bëjë me një shtegtim ushqimor me rëndësi shkencore të veçantë për vendin tonë e më gjerë. Shtegtim ushqimor i C. caretta në zonën e Patokut është i lidhur me praninë e madhe të gaforreve, sidomos e llojit Carcinus mediterraneus, kandilave të detit Risostoma pulmo, e llojeve të ndryshme molusqesh, etj, që janë ushqim kryesor për C. caretta. Prania shumë e madhe e gaforreve të llojit Carcinus mediterraneus dhe i kandilave të detit, Risostoma pulmo duhet të jetë e lidhur me prishjen e ekulibrave natyrorë në Gjirin e Rodonit, gjë e cila ka të bëjë me ngarkesën (ndotjen) e madhe organike që ka kjo zonë, e shkaktuar nga prurjet, sidomos të lumit Ishëm.

 Breshkat e ujit dhe të detit

Breshka e tokës

Breshka e ujit

Fjala chelonian është e popullarizuar në mesin e veterinerëve, shkencëtarëve, dhe ruajtësve që punojnë me këto kafshë si një catch -all emër për çdo anëtar të superorder Chelonia, i cili përfshin të gjitha breshka që jetojnë dhe të cilat janë shuar, si dhe paraardhësit e tyre të menjëhershëm. Chelonia është i bazuar në kelone fjala greke, për forca të blinduara apo mburoja ndërprerës. Breshkë ose mund të referohen rendit si një e tërë, ose në breshka të veçanta të cilat përbëjnë një formë takson që nuk është monophyletic. Kuptimi i fjalës breshkë ndryshon nga rajoni në rajon. Në Amerikën e Veriut, të gjitha chelonians janë quajtur zakonisht breshka, duke përfshirë terrapins dhe breshkave. Në Britaninë e Madhe, fjala breshkë është përdorur për speciet e detit -banesë, por jo për breshkat. Termi Breshke zakonisht i referohet tokës - banesë. Shumica e chelonians tokë -banesë janë në familje Testudinidae, vetëm një prej 14 familjeve që ekzistojnë sot janë breshka. Breshkë uji përdoret për të përshkruar disa lloje të vogla, ushqimore, breshka hard - shell, zakonisht ato që gjenden në ujërat e kripura. Disa gjuhë nuk e kanë këtë problem, pasi të gjitha këto janë të referuara nga të njëjtin emër. Për shembull, në spanjisht, fjala Tortuga është përdorur për breshka, breshkave, dhe terrapins. Një breshkë deti -banesë është marina Tortuga, një specie ujërave të ëmbla Tortuga de rio, dhe një breshkë Tortuga terrestre.

Koka

Breshkë nxitëse Afrikane.

Disa breshka ujore, kanë sy më afër majës së kokës. Këto lloje breshkash mund të fshehën nga grabitqarët në ujë të cekët, ku ata qëndrojnë të zhytur plotësisht me përjashtim të syve të tyre dhe hundës. Pranë syve të tyre, breshka e detit posedon gjëndra që prodhojnë lotët e kripura që shpëtojnë trupin e tyre nga kripërat të tepërta të marra nga uji që pijnë. Breshkat mendohet të kenë vizione të jashtëzakonshme natën për shkak të numrit jashtëzakonisht të madh të qelizave shufra në retinasin e tyre. Breshkat kanë vizion me ngjyrë me një pasuri të nëntipeve me ndjeshmëritë duke filluar nga e afërt ultravjollcë në të kuqe. Disa breshka të tokës kanë aftësi shumë të varfër të lëvizjes. Por breshka mishngrënëse janë në gjëndje për të lëvizur kokën me shpejtësi të parakohshme. Breshkat e kanë sqepin e ngurtë, dhe i përdorin nofullat e tyre për të prerë dhe të përtyp ushqimin. Në vend të dhëmbëve, nofullat e sipërme dhe të poshtme të breshkës mbulohen nga ridges me brirë. Breshka mishngrënës zakonisht kanë ridges thikë të mprehtë - i shkëputur nga pre e tyre për të. Ata përdorin gjuhët e tyre për të përtypë ushqim.

Zhgualli

Zhgualli i breshkave

Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike janë të bashkuar në anët e breshkave nga strukturat kockëmadhe të quajtura ura. Shtresa e brendshme e një shgualli breshke është i përbërë nga rreth 60 eshtra që përfshijnë pjesën e shtyllës kurrizore dhe brinjët, që do të thotë se breshka nuk mund të zvarritet nga shgualli i saj. Në shumicën e breshkave, shtresa e jashtme e shguallit është e mbuluar me brirë të quajtur stendë që janë pjesë e lëkurës së saj të jashtme, apo veshje e guaskës. Stendat janë të përbërëra nga keratini i proteinave fibroze që gjithashtu përbën shkallët e zvarranikëve të tjera. Disa breshka nuk kanë stenda brirë. Zhgualli i ngurtë do të thotë se breshka nuk mund të marrë frymë si zvarranikët të tjerë, duke ndryshuar volumin e dëmtimit të dhëmbëve të tyre me anë të gjoksit dhe zgjerimin dhe tkurrjen e brinjëve. Në vend të kësaj, ata marrin frymë në dy mënyra. Së pari, ata punësojnë pompimit buccal, duke tërhequr ajrit në gojët e tyre, pastaj duke e shtyre atë në mushkëritë e tyre nëpërmjet luhatjen e katit të fytit. Së dyti, kur muskujt e barkut që mbulojnë hapjen prapme e kontratës së zhguallit, vëllimin e brendshëm të rritur të zhguallit, duke tërhequr ajrin në mushkëri, duke lejuar këta muskujt të funksionojnë në shumë mënyra si diafragmë e gjitarëve. Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike.

Ngjyra e zhguallit të një breshke mund të ndryshojnë. Zhguajt janë zakonisht me ngjyrë kafe, e zezë, ose ulliri gjelbër. Në disa specie, predha mund të ketë shenja të kuqe, portokalli, të verdhë, ose gri.

Breshkat, duke qenë se jetojnë në tokë kanë zhguall të rëndë. Në të kundërt, breshka ujore dhe e butë ka zhguall të lehtë që e ndihmonë atë të shmang fundosje në ujë dhe duke notuar më shpejtë me më shumë shkathtësi. Këto zhguaj të lehtë kanë hapësira të mëdha të quajtur fontanelles mes kockave të zhguallit. Zhgualli i breshkave të detit është shumë i lehtë për shkak se ata nuk kanë stendë dhe përmbajnë shumë fontanelles.

Pamja dhe ndërrimi i lëkurës

Siç është përmendur më lart, shtresa e jashtme e zhguallit është pjese e lëkurës, secili stendë (ose pjatë) në zhguall korrespondon një shkallë të vetme modifikimi. Pjesa tjetër e lëkurës është e përbërë prej lëkurës me peshë shumë më të vogël, të ngjashme me lëkurën e zvarranikëve të tjera. Breshka nuk e ndërron lëkurën e saj të gjithën në të njëjtën kohë si gjarpërinjtë por vazhdimisht në copa të vogla. Kur breshka është mbajtur në akuarium, fletë të vogla të lëkurës së vdekur mund të shihet në ujë (shpesh duket të jetë një copë e hollë plastike) që janë hudhur jashtë kur kafshët me qëllim fshijnë veten me një copë druri apo guri. Breshkat hedhin lëkurën, por është e lejuar për të grumbulluar në pulla të trasha dhe pllaka që ofrojnë mbrojtje në pjesët e trupit jashtë zhguallit.

Duke numëruar unazat të cilat janë formuar nga rafte të vogla, stendat më të vjetra në majat më të mëdha se ato të reja, është e mundur për të vlerësuar moshën e një breshkë, në qoftë se e di se sa stenda janë prodhuar në një vit. Kjo metodë nuk është shumë e saktë, pjesërisht për shkak se ritmi i rritjes nuk është konstantë, por edhe për shkak se disa nga stendat përfundimisht bien larg nga zhgualli.

Gjymtyrët

Breshkat tokësore kanë këmbë të shkurta por të fuqishme. Breshkat janë të famshme për të lëvizur ngadalë, pjesërisht për shkak të zhguallit të rëndë i cili kufizon gjatësinë. Breshka amfibe normalisht kanë gjymtyrë të ngjashme me ato të breshkave, përveç se këmbët janë rrjetëzor dhe shpesh kanë kthetra të gjata. Këto breshka notojnë duke përdorur të katër këmbët. Breshka të mëdha kanë tendencë për të notuar më pak se ato më të vogla, të tilla si breshka alligator, vështirë se duke notuar në të gjitha, duke preferuar të ecë përgjatë pjesën e poshtme të lumit apo liqenit. Si dhe këmbët membrana, breshka kanë kthetrat e shumë të gjatë, e përdorur për të ndihmuar ata ngjitje mbi brigjet e lumit dhe shkrimet lundruese mbi të cilat ata bask. Breshka Mashkull priren të kenë kthetrat veçanërisht gjatë, dhe këto duket që do të përdoret për të stimuluar femër ndërsa mating. Ndërsa shumica e breshka kanë membrana këmbët, disa, të tilla si breshkë derr - nosed, kanë Flippers vërtetë, me shifra duke u ndërfutur në paddles dhe kthetrat qenë relativisht i vogël. Këto lloje të notuar në të njëjtën mënyrë si breshka detit e (shih më poshtë).

Breshkat e detit janë pothuajse tërësisht ujore dhe kanë Flippers vend të këmbët. Breshkat e detit fluturojnë nëpër ujë, duke përdorur lëvizje up- dhe - poshtë të Flippers para për të gjeneruar goditje, këmbët mbrapa nuk janë përdorur për lëvizje, por mund të përdoret si rudders për drejtues. Krahasuar me breshka ujërave të ëmbla, breshka detit ketë lëvizje shumë të kufizuar në tokë, dhe përveç dash nga foleja në det si hatchlings, breshka detit mashkull normalisht nuk largohen nga deti. Femrat duhet të kthehet në tokë për të hedhur vezë. Ata lëvizin shumë ngadalë dhe laboriously, zvarritje veten përpara me flippers e tyre.