Agatharkidi

Agatharkidi (greqishtja e lashtë: Ἀγαθαρχίδης ose Ἀγάθαρχος , Agatharchos) i njohur edhe si Agatharkidi nga Knidi ishte një historian dhe gjeograf grek (që jetoi në shekullin II para Krishtit).

Biografia

Agatharkidi besohet të ketë lindur në Cnidus. Siç vëren Stanley M. Burstein, "provat për jetën e Agatharkidit janë të pakta". Fotius e përshkruan atë si një threptos, një lloj asistenti me origjinë servile, për Cinaeun dhe deklaron se ai ishte më vonë një sekretar i Heraklides Lembus . Cinnaeu shërbeu si këshilltar i Ptolemeut VI ; Heraklidi është më i njohur për negocimin e traktatit që i dha fund pushtimit të Egjiptit nga Antiokusi IV në 169 para Krishtit.

Agatharkide jep pak të dhëna për jetën e tij. Në përfundim të librit të tij me titull Mbi Detin Eritrean - On the Erythraean Sea, ai kërkon falje që nuk ishte në gjendje të përfundonte veprën e tij "pasi epoka jonë nuk është në gjendje të përballojë në mënyrë të ngjashme mundin" dhe "si rezultat i trazirave në Egjipt" ai nuk mund të hynte më në të dhënat zyrtare. (një fragment i cituar nga Photius në Kodin e tij Bibliotheca 250.110, 460b). Ka dy raste të mundshme kur kjo mund të kishte ndodhur: e para ishte në vitin 145 para Krishtit, kur Ptolemeu VIII spastroi Aleksandrinë nga intelektualët që mbështetën rivalët e tij për fronin; dhe në vitin 132 para Krishtit pasi Ptolemeu, i cili ishte përzënë nga mbretëria e tij nga një rebelim në Aleksandri, u kthye dhe mori hakmarrje ndaj atij qyteti. Ndërsa shumica e studiuesve kanë favorizuar datën e mëvonshme, Burstein argumenton për atë më të hershmen.

Ekstrakte nga libri i tij i parë me titull Mbi Detin Eritrean, i shkruar në vetën e parë dhe duke mbrojtur një fushatë ushtarake në tokat në jug të Egjiptit, i shtynë studiuesit e hershëm të nxjerrin përfundimin se Agatharchidi ishte një figurë e rëndësishme politike e kohës së tij dhe shërbeu si kujdestar për njërin prej djemve të Ptolemeut VIII. Dodwell u përpoq të tregonte se ky ishte djali i vogël, Aleksandri, dhe kundërshton Soterin, që duket se mbretëroi së bashku me nënën e tij. Megjithatë, ky ishte rasti me Aleksandrin gjithashtu. Wesseling dhe Henry Fynes Clinton mendojnë se vëllai i madh do të ishte ai që synohej, pasi Soter kishte më shumë gjasa të kishte qenë i mitur në pranimin e tij në vitin 117 pes sesa Aleksandri në vitin 107 pes, dhjetë vjet pas vdekjes së babait të tyre; botimi i dytë i artikullit të Oxford Classical Dictionary mbi Agatharchide pajtohet se djali ishte Soter. Për më tepër, data e Dodwell do të linte një interval shumë të shkurtër midis botimit të veprës së Agatharchides mbi Detin Eritrean (rreth 113 para Krishtit) dhe veprës së Artemidorus . Megjithatë, të paktën që në vitin 1810, kur BG Niebuhr vuri në dukje se këto fragmente ishin nga një fjalim, dhe jo pjesë e tregimit të librit të tij, kjo teori është njohur si në kundërshtim me faktet e tjera të njohura historike.

Shkrimet

Agatharkidi nuk ishte i njohur në kohët e lashta. Nga dy veprat e tij kryesore, Çështjet në Azi (Ta kata ten Asian) në dhjetë libra dhe Çështjet në Evropë (Ta kata ten European) e njohur edhe si "Europaiko" (Ευρωπαϊκα) në dyzet e nëntë libra, vetëm disa fragmente kanë mbijetuar, shumë pak për të na dhënë ndonjë kuptim të përmbajtjes së secilës vepër. Megjithatë, për librin e tij Mbi Detin Eritrean (Peri tes Erythras Thalasses ose De Mari Erythraeo) në pesë libra, pothuajse i gjithë libri i pestë, një traktat gjeografik mbi Bririn e Afrikës dhe tokat përreth Detit të Kuq, kanë mbijetuar pothuajse të paprekur. Sipas Burstein, "kthjelltësia krahasuese e trajtimit të Agatharkides në krahasim me rrëfimet e mëparshme dhe pasuria e informacionit të përfshirë në të çoi në një njohje të shpejtë... [që ishte] një përmbledhje e vlefshme e rezultateve të eksplorimit të Ptolemeut."

Në librin e parë të veprës Mbi Detin Eritrean - On the Erythraean Sea ishte një diskutim për të respektuar origjinën e emrit. Në të pestën Agatharkidi përshkroi mënyrën e jetesës midis sabeanëve në Arabi dhe Ichthyophagi, (Peshkngrënësi), mënyrën në të cilën elefantët u kapën nga elefantngrënësit dhe mënyrën e punës së minierave të arit në malet e Egjiptit., pranë Detit të Kuq . Tregimi i tij për ihtiofagët dhe për mënyrën e punës së minierave të arit, është kopjuar nga Diodorus (iii.12-18). Ndër kafshët e tjera të jashtëzakonshme ai përmend devenë, e cila u gjet në vendin e Troglodytae, dhe rinocerontët.

Materiali nga ky libër është cituar drejtpërdrejt ose tërthorazi nga Diodorus Siculus, Straboni, Plini Plaku, Aeliani (Claudius Aelianus), Josephus dhe autorë të tjerë. Megjithëse vepra e Agatharkidit u zëvendësua nga tregime më të detajuara në shekullin II pas Krishtit, Foti gjeti një kopje të veprës Mbi Detin Eritrean në shekullin IX, nga i cili ruajti ekstrakte të gjera në Bibliotekën e tij. Foti pohon se Agatharkides shkroi në dialektin atik, me një stil që ishte dinjitoz, i dukshëm, dhe i bollshëm me pasazhe të dhimbshme - duke frymëzuar një mendim të favorshëm nga Foti. Në përbërjen e fjalimeve të tij Agatharkide ishte një imitues i Tukididit, të cilin ai e barazonte në dinjitet dhe shquhej për pastërti. Ai ishte i njohur me gjuhën e etiopianëve (de Rubr. M. p. 46), dhe duket se ka qenë i pari që zbuloi shkakun e vërtetë të përmbytjeve vjetore të Nilit . (Diod. i. 41.)

Një Agatharchides tjetër, nga Samosi, përmendet nga Plutarku, si autor i një vepre mbi Persinë, dhe një περὶ λίθων. J.A. Fabricius, megjithatë, hamendëson se leximi i vërtetë është Agathyrsides, e jo Agatharchides. (Dodwell në Hudson's Geogr. Script. Gr. Minores; Clinton, Fasti Hell. iii, fq. 535.)

Agatharkidi nga Knidi, në librin e tridhjetë e tetë të veprës “Europaiko” thotë se "dardanët kanë aq shumë skllevër, sa dikush kishte njëmijë ... kurse të tjerë edhe më shumë. Secili nga këta [skllevër] në kohë paqeje punon tokën, kurse në kohë lufte merr pjesë në ushtri, duke pasur si prijës të zotin e vet”.

Shih edhe

• Iliria
• Historia
• Gjeografia
• Greqia e lashtë

Literatura

• Burstein, Stanley M., translator and editor. Works Issued by the Hakluyt Society: Agatharchides of Cnidus, On the Erythraean Sea. Second series, no. 172. London: Hakluyt Society, 1989.
• Huntingford, G.W.B., red. (1980). The Periplus of the Erythraean Sea, by an unknown author: With some Extracts from Agatharkhides 'On the Erythraean Sea' (në anglisht). London: Hakluyt Society. ISBN 978-0-904180-05-3.
• Teksti në greqisht dhe përkthimi latin i veprës " On the Erythraean Sea" (ekstrakt) në Geographi Graeci Minores të Karl Müller , Vëll.1, Paris, 1855. Arkivi i Internetit.