Etika e Nikomakut

Etika e Nikomakut është ndër veprat më të njohura të Aristotelit mbi etikën: shkenca e së mirës për jetën njerëzore, ajo që është qëllimi në të cilin synojnë të gjitha veprimet tona. Ajo përbëhet nga dhjetë seksione, të referuara si libra dhe është i lidhur ngushtë me Etikën Eudemiane të Aristotelit. Vepra është thelbësore për interpretimin e etikës aristoteliane.

Teksti përqendrohet rreth pyetjes se si të jetosh më mirë, një temë e eksploruar më parë në veprat e Platonit, mikut dhe mësuesit të Aristotelit. Në Metafizikën e Aristotelit, ai përshkruan se si Sokrati, miku dhe mësuesi i Platonit, e ktheu filozofinë në çështje njerëzore, ndërsa filozofia parasokratike kishte qenë vetëm teorike dhe kishte të bënte me shkencat natyrore. Etika, pretendonte Aristoteli, është më shumë praktike sesa teorike, në kuptimin aristotelian të këtyre termave. Nuk është thjesht një hetim rreth asaj se çfarë përbëhet nga e mira, por synon të jetë një ndihmë praktike në arritjen e së mirës.

Ajo është e lidhur me një punë tjetër praktike të Aristotelit, Politikën, e cila pasqyron një qëllim të ngjashëm: që njerëzit të bëhen të mirë, nëpërmjet krijimit dhe mirëmbajtjes së institucioneve shoqërore. Etika ka të bëjë me mënyrën se si individët duhet të jetojnë më mirë, ndërsa politika adopton perspektivën e një ligjdhënësi, duke parë të mirën e një komuniteti të tërë.

Etika e Nikomakut pati një ndikim të rëndësishëm në Mesjetën evropiane dhe ishte një nga veprat thelbësore të filozofisë mesjetare. Si e tillë, ajo kishte një rëndësi të madhe në zhvillimin e të gjithë filozofisë moderne, si dhe të ligjit dhe teologjisë evropiane. Aristoteli u bë i njohur si "Filozofi" (për shembull, kështu përmendet në veprat e Tomas Akuinasit). Në mesjetë, një sintezë midis etikës aristoteliane dhe teologjisë së krishterë u përhap gjerësisht, siç u prezantua nga Alberti i Madh. Versioni më i rëndësishëm i kësaj sinteze ishte ai i Tomas Akuinasit. Aristotelianë të tjerë më "averroistë" si Marsili i Padovës ishin gjithashtu me ndikim.

Deri në shekullin e shtatëmbëdhjetë, Etika e Nikomakut ende konsiderohej gjerësisht si autoriteti kryesor për disiplinën e etikës në universitetet protestante, me mbi pesëdhjetë komente protestante të botuara përpara vitit 1682. Megjithatë, gjatë shekullit të shtatëmbëdhjetë, autorë si Francis Bacon dhe Tomas Hobs argumentuan se tradita aristoteliane mesjetare dhe e Rilindjes në të menduarit praktik po e pengonte filozofinë.

Interesi për etikën e Aristotelit është ripërtërirë nga ringjallja e etikës së virtytit. Filozofët e fundit në këtë fushë përfshijnë Alasdair MacIntyre, G.E.M. Anscombe, Mortimer Adler, Hans-Georg Gadamer dhe Martha Nussbaum.