Konstantja normalizuese
Në teorinë e probabilitetit, një konstante normalizuese ose faktor normalizues përdoret për të reduktuar çdo funksion probabiliteti në një funksion të dendësisë së probabilitetit me probabilitet total njësi.
Në teoremën e Bejesit, një konstante normalizuese përdoret për të siguruar që shuma e të gjitha hipotezave të mundshme është e barabartë me 1. Përdorime të tjera të konstantave normalizuese përfshijnë bërjen e vlerës së një polinomi Lezhandrit në 1 dhe në ortogonalitetin e funksioneve ortonormale.
Një koncept i ngjashëm është përdorur në fusha të ndryshme të matematikës, si për shembull për polinomet.
Përkufizimi Redakto
Në teorinë e probabilitetit, një konstante normalizuese është një konstante me të cilën një funksion kudo jo negativ duhet të shumëzohet, që sipërfaqja nën grafikun e saj të jetë 1, p.sh., për ta bërë atë një funksion të dendësisë së probabilitetit ose një funksion të masës së probabilitetit . [1] [2]
Shembuj Redakto
Nëse nisemi nga funksioni i thjeshtë i Gausit
Dhe konstante është konstantja normalizuese e funksionit .
Në mënyrë të ngjashme,
Përdorime jo probabiliste Redakto
Polinomet e Lezhandrit karakterizohen nga ortogonaliteti në lidhje me masën e njëtrajtshme në intervalin [−1, 1] dhe faktin që ato janë të normalizuara në mënyrë që vlera e tyre në 1 të jetë 1. Konstantja me të cilën shumëzohet një polinom, kështu që vlera e tij në 1 është një konstante normalizuese.
Funksionet ortonormale janë të normalizuara të tilla që
Konstantja përdoret për të vendosur funksionet hiperbolike dhe nga gjatësitë e anëve fqinje dhe të kundërta të një trekëndëshi hiperbolik .