Nacionalizmi rus

Nacionalizmi rus (rusisht: Русский национализм) është një formë nacionalizmi që promovon identitetin dhe unitetin kulturor rus. Nacionalizmi rus fillimisht u ngrit në rëndësi si një ndërmarrje pansllave gjatë Perandorisë Ruse të shekullit të 19-të dhe u shtyp gjatë sundimit të hershëm bolshevik. Nacionalizmi rus u ringjall shkurtimisht përmes politikave të Jozef Stalinit gjatë dhe pas Luftës së Dytë Botërore, e cila kishte shumë ngjashmëri me botëkuptimin e ideologëve të hershëm euroaziatikë.

Pas rënies së Bashkimit Sovjetik, nacionalizmi rus është lidhur me euroazianizmin, i rigjallëruar përmes Lëvizjes Euroazia të filozofit rus Aleksandër Dugin. Programi socio-politik neo-euroaziatik ka fituar një pranim të gjerë në Rusinë putiniste; me librat, traktatet dhe leksionet e Duginit që mbështeten përmes universiteteve, shkollave, instituteve ushtarake, akademive të policisë dhe organizatave të tjera qeveritare si pjesë e përqafimit të autoritarizmit nga qeveria e Putinit dhe dënimit të demokracisë liberale.

Përkufizimi i identitetit kombëtar rus brenda nacionalizmit rus është karakterizuar në mënyra të ndryshme. Në aspektin etnik, një duke përfshirë pohimin se ata që identifikohen si rusë etnikë janë kombi rus, një tjetër është koncepti i kombit mbarërus i zhvilluar në Perandorinë Ruse që i sheh rusët se kanë tre grupe nënkombëtare brenda saj, duke përfshirë rusët e mëdhenj (ata që zakonisht identifikohen si rusët etnikë sot), rusët e vegjël (ukrainasit) dhe rusët e bardhë (bjellorusët). Nacionalistët rusë e kanë identifikuar Rusinë si pasardhësen kryesore të Rusit të Kievit dhe zakonisht e shohin lindjen e identiteteve të veçanta kombëtare të bjellorusëve dhe ukrainasve si të shkëputur nga identiteti kombëtar rus. Në perspektivën euroaziatikiste, Rusia është qytetërim i veçantë i ndarë si nga Evropa ashtu edhe nga Azia, dhe përfshin jorusët etnikë të kulturave turke dhe aziatike.