Dan

"Gjótë" e gjalla kurr nuk gabojnë po edhe ato jetojnë

---

ka edhe gjó shqiptare ato më së miri i ka përshkruar Aristoteli në De Animalium Historia
. Nous croyons en Dieu, qui est la vérité, parce que tout ce que nous voyons c'est luí méme (Naimi) Hipi Zhdripi osht i biri i florinjve dhe i të vëllait të vogël të Naimit që jonë dalë në Prishtinë, e osht shtri në qytetin që
gjendet në livadhet e ulëta të kuajve në Gjermani. -Pushim-

Ti, ty gjenerat e re

Ti, ty gjeneratë e re. Ty që nesër, bashkë shtetasit tu do të quaj gjeneratë e dytë. Ty që do të quajnë zweiter generation, second generetion, e ku ta di se çka tjetër. Ti për ne do të jesh një dhe sipas zgjedhës së vijës së jetës tënde edhe për ty do të jemi një. Në atdhe do të gjesh pasqyrën tënde ashtu siç e gjet Xhema i Belushëve e shumë të tjerë.

Ky ishte fati jonë i përbashkët. Thonë që ka shumë rrugë tek i Madhi Zot, shpresojë që njërën nga to do ta zgjedhësh e të mos mbetesh në udhëkryqe të jetës, si një pikë uji në det. Ne që jemi një nuk do të pengojmë në përzgjedhjen tënde edhe pse përshëndetja jote me një mirëmëngjesi, zemrën e gjyshit tënd ja rrëmben. Por që të mos vije ajo kohë që të thuash nuk e kam ditë, këto fjalë duhet me ti thënë. E gjitha fillojë me një luftë të heshtur, me një shpërthim i cili jo rrallë përfundojë me një të këndume të këngës populli yt është populli im, populli im është populli yt.

Jemi ne ata një. Jemi ne ata një që pamë gjymtyrët tona të përgjakura mbi asfalte, lëndina, male e kodra. Jemi ne ata një që nga fëmijët tanë na ndanë, jemi ne ata që në vegjëli nga prindërit na ndanë. Jemi një, jo pse patëm ndonjë ideologji por natyra jonë dhe ajo përreth nesh na shtyri të jemi një. Jemi ne ata që deshëm lirin njerëzore për të krijuar artin më të bukur të jetës, punën për një jetë njerzore me kulturë shpirtërore.

Në vendit ku u rrite ndoshta dikush na pranojë si njerëz të traumatizuar, si njerëz të mpirë, njerzë të egër. Por jo nuk është ashtu. Nuk është ashtu. Sepse edhe ai, emrin e të cilit shumica e tyre e mbajnë lartë, për popullin e tij u sakatosë, u përbuzë, u gozhdua por as qe i traumatizuar, as qe i mpirë e as qe i egër.

Për të parë që ishim një dhe përkundër erave të kohës, ata që mbeten gjallë mbetem një, do ta tregojmë tregime që kanë para tregim e që kur të mblidhen krijojnë një histori.

Është ky tregim përralla e njërit nga ne që po e quajmë Hipi Zhdripi si fëmijë.

Para tregimi

Ne ishim një njeri i dheut dhe u ndamë prej dheut si fëmijë të tij, hapëm thesarin e vogël, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës së Lekës. U bëmë pupla të shqiponjës së Pirros, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës përreth Olimpit. Gjergji i Kastriotëve na la si shpatë e engjullit të Zotit, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe si bijtë e shqiponjës u kthyem në roje të mjegullës mbi thesarin e Zotit në shtëpi. Nga ky thesar i pa hapur edhe në vendin ku u rrite ka mbërri një damar. Kur të rrehë ai damarë dije që në atdhe është duke u hapur një thesar. Këtë thesarë të njerzimit që e ruajtem nga djalli e dreçi, me gjymtyrt tona të përgjakura na takonë me të tjerët ta ndajmë. Sepse ishim dhe do të mbetemi një.

Tregimi

E gjitha fillojë me një luftë të heshtur, me një shpërthim i cili jo rrallë përfundojë me një të këndume të këngës populli yt është populli im, populli im është populli yt.

... nga gjyshi, kënga për ty ...

Ti më bën të jem i ri
Ti më bën të kem fuqi
Ti ke emrin lumturi
E gjithë bota le ta di.

Ref.:
Ti më je si pranëverë
Në çdo stinë ti për mua çelë
Ti më je margaritar
Më bën të ndjehem krenar
Ti më je një botë e tërë
Më je yll e më je hënë
Ti më je ar e flori
Më je dritë e syve të mi.

Ishte i bukur ai çast
Kur të pashë e u bën ne bashkë
Që atë ditë në sytë e mi
Nuk ka lotë por dashuri
Ti më bën të jem i ri
Ti më bën të kem fuqi
Ti ke emrin dashuri

E gjithë bota le ta di.

Ftesë në uiki-viki p'e di

Dhe Plaka e oqeanit

Në bregë ja mori gjithë

Energjin e njohur

Për njeriun

I mblodhi gjymtyrët

Ashtu duke rrjedhë gjakë

E kapi një në duar, dhe bërtiti

Jam humane

E hudhi në valen e oqeanit

Shtazët filluan të duartrokasin

Gjerë në kupën e qiellit,

Disa nga to përësriten veprimi e saj

Me hukamen e t'Madhit Zot

Koka filloj të mbledhë

Gjymtyrët e shpërndara

Që i linte pas vetës vala e trazuar.

I shtrëngonte me dhëmbë

Skajet e gjymtyrëve

Për ti lidhur ndërmjet veti

Rreth shpirtit të perendive pezull në hapsirë.

Djalli e dreçi shikonin

Kjo është kafsha thonin

Kafshat e madhe për ju

zëri i Zotit ushtonte.

---