Wikipedia

Proletariati

Proletariati (nga latinishtja proletarius 'prodhues pasardhësish' ) është klasa shoqërore e rrogëtarëve, ata anëtarë të një shoqërie, zotërimi i vetëm i vlerës ekonomike të tyre është fuqia e tyre e punës (aftësia e tyre për të punuar). [1] Një pjesëtar i një klase të tillë është një proletar ose një proletaire . Filozofia marksiste e konsideron proletariatin në kushtet e kapitalizmit si një klasë të shfrytëzuar [2] —  të detyruar të pranojnë paga të pakta në këmbim të funksionimit të mjeteve të prodhimit, të cilat i përkasin klasës së pronarëve të bizneseve, borgjezisë.

Karl Marksi argumentoi se kjo shtypje kapitaliste i jep proletariatit interesa të përbashkëta ekonomike dhe politike që i kapërcejnë kufijtë kombëtarë, [3] duke i shtyrë ata të bashkohen dhe të marrin pushtetin nga klasa kapitaliste, dhe përfundimisht të krijojnë një shoqëri socialiste të lirë nga dallimet klasore. [4]

Republika Romake dhe Perandoria

Redakto

proletarii përbënin një klasë shoqërore qytetarësh romakë që zotëronin pak ose aspak prona. Emri me sa duket e ka origjinën nga regjistrimi, të cilin autoritetet romake e bënin çdo pesë vjet për të krijuar një regjistër të qytetarëve dhe pasurive të tyre, i cili përcaktonte detyrat e tyre ushtarake dhe privilegjet e votimit. Ata që zotëronin 11,000 assēs (monedha) ose më pak binin nën kategorinë më të ulët për shërbimin ushtarak dhe fëmijët e tyre - prōlēs (pasardhës) — renditeshin në vend të pasurisë; prandaj emri proletarius (prodhues i pasardhësve). Qytetarët-ushtarë romakë paguanin kuajt dhe armët e tyre dhe luftuan pa pagesë për të mirën e përbashkët, por i vetmi kontribut ushtarak i një proletarius ishin fëmijët e tij, qytetarët e ardhshëm romakë që mund të kolonizonin territoret e pushtuara. Zyrtarisht qytetarët pa pronë quheshin capite censi sepse ata ishin "persona të regjistruar jo për nga pasuria e tyre...por thjesht për ekzistencën e tyre si individë të gjallë, kryesisht si krerë ( caput) të një familjeje." [5] [note 1]

 
Secessio plebis, një formë proteste në Romën e lashtë ku plebejtë do të largoheshin nga qyteti, duke shkaktuar një kolaps të ekonomisë

Edhe pse në mënyrë eksplicite të përfshirë me emër në Comitia Centuriata ( Kuvendi i Centurionëve ), proletarii ishin klasa më e ulët, kryesisht e mohuar nga e drejta e votës. [6] Jo vetëm proletarii kanë më pak "peshë" votuese në zgjedhjet e ndryshme, por duke qenë se votimi zhvillohej në mënyrë hierarkike duke filluar nga gradat më të larta shoqërore, një shumicë mund të arrihej herët dhe votat e tyre as që do të merreshin parasysh. Historianët e vonë romakë si Livi e përshkruan në mënyrë të përciptë Comitia Centuriata si një kuvend popullor i Romës së hershme i përbërë nga centuriae , njësi votimi që përfaqësojnë klasa të qytetarëve sipas pasurisë. Kjo asamble, e cila zakonisht mblidhej në Campus Martius për të diskutuar politikat publike, përcaktoi detyrat ushtarake të qytetarëve romakë. [7] Një nga rindërtimet e Comitia Centuriata përmban 18 centuriae të kalorësisë dhe 170 centuriae e këmbësorisë e ndarë në pesë klasa sipas pasurisë, plus 5 centuriae të personelit mbështetës të quajtur adsidui, njëri prej të cilëve përfaqësonte proletarii. Në betejë, kalorësia solli kuajt dhe armët e tyre, klasi i lartë i këmbësorisë me armë të plota dhe forca të blinduara, dy klasat e tjera më pak, klasa e katërt vetëm shtizat, hobetë e pesta, ndërsa adsidui ndihmës nuk mbanin armë. Nëse ishin njëzëri, kalorësia dhe klasa e lartë e këmbësorisë ishin të mjaftueshme për të vendosur një çështje. Një rindërtim më i thellë që përfshin prejardhjen shoqërore zbuloi se senatorët, kalorësit dhe klasa e parë mbanin 88 nga 193 centuriae, dy klasat me pronësi më të ulët mbanin vetëm 30 centuriae , por proletarii mbante vetëm 1. Muzikantët, për krahasim, kishin më shumë fuqi votuese pavarësisht nga shumë më pak qytetarë, me 2 centuriae . “Që votimi të arrinte tek proletarii kërkohej një ndarje shumë e thellë në elitë dhe në klasat më të larta.” [8]

Përdorimi modern

Redakto

Pikëpamja klasike liberale

Redakto
 
Jean-François Millet - Njeriu me shat

Në fillim të shekullit të 19-të, shumë studiues liberalë të Evropës Perëndimore — të cilët merreshin me shkencat shoqërore dhe ekonominë — vunë në dukje ngjashmëritë shoqërore-ekonomike të klasës moderne të punëtorëve industrialë në rritje të shpejtë dhe të proletarëve klasikë. Një nga analogjitë më të hershme mund të gjendet në punimin e vitit 1807 të filozofit dhe shkencëtarit politik francez Hugues Felicité Robert de Lamennais . Më vonë u përkthye në anglisht me titullin "Skllavëria Moderne". [9]

Ekonomisti dhe historiani liberal zviceran Jean Charles Léonard de Sismondiishte i pari që zbatoi termin proletariat për klasën punëtore të krijuar nën kapitalizëm dhe shkrimet e të cilit citoheshin shpesh nga Karl Marksi . Marksi ka shumë të ngjarë ta ketë hasur këtë term gjatë studimit të veprave të Sismondit. [10] [11] [12] [13]

Teoria marksiste

Redakto

Marksi, i cili studioi të drejtën romake në Universitetin Friedrich Wilhelm të Berlinit, [14] përdori termin proletariat në teorinë e tij socio-politike ( marksizëm ) për të përshkruar një klasë punëtore përparimtare të pandotur nga prona private dhe e aftë për veprime revolucionare për të rrëzuar kapitalizmin dhe për të shfuqizuar. klasat shoqërore, duke e çuar shoqërinë drejt niveleve gjithnjë e më të larta të begatisë dhe drejtësisë.

 
Adolph Menzel - Mulli i hekurit (1872-1875)

Marksi e përkufizoi proletariatin si klasë shoqërore që nuk ka pronësi domethënëse mbi mjetet e prodhimit (fabrika, makineri, toka, miniera, ndërtesa, automjete) dhe mjeti i vetëm i jetesës së së cilës është të shesë fuqinë e tyre të punës për një rrogë ose pagë . [15]

Teoria marksiste përcakton vetëm në mënyrë të përciptë kufijtë midis proletariatit dhe klasave shoqërore fqinje. Në drejtimin shoqëror sipëror, më pak përparimtar janë borgjezia e vogël e ulët, siç janë shitësit e vegjël, të cilët mbështeten kryesisht në vetëpunësimin me të ardhura të krahasueshme me një pagë të zakonshme. Pozicionet e ndërmjetme janë të mundshme, ku puna me pagë për një punëdhënës kombinohet me vetëpunësimin. Në një drejtim tjetër, lumpenproletariati ose "proletariati leckë", të cilin Marksi e konsideron një klasë retrogradë, jetojnë në ekonominë informale jashtë punësimit të ligjshëm: të dëbuarit më të varfër të shoqërisë si lypsarët, mashtruesit, zbavitësit, buskerët, kriminelët dhe prostitutat. [16] [17] Partitë socialiste shpesh kanë debatuar nëse duhet të organizojnë dhe përfaqësojnë të gjitha shtresat e ulëta, apo vetëm proletariatin rrogëtar.

 
Një botim i Punëtorëve Industrialë i vitit 1911 që mbron sindikalizmin industrial bazuar në një kritikë të kapitalizmit. Proletariati "punon për të gjithë" dhe "ushqen të gjithë".

Sipas marksizmit, kapitalizmi bazohet në shfrytëzimin e proletariatit nga borgjezia: punëtorët, të cilët nuk zotërojnë mjete prodhimi, duhet të përdorin pronën e të tjerëve për të prodhuar mallra dhe shërbime dhe për të fituar jetesën e tyre. Punëtorët nuk mund të marrin me qira mjetet e prodhimit (p.sh. një fabrikë ose një dyqan të madh) për të prodhuar për llogari të tyre; përkundrazi, kapitalistët punësojnë punëtorë dhe mallrat ose shërbimet e prodhuara bëhen pronë e kapitalistit, i cili i shet në treg.

Një pjesë e çmimit neto të shitjes paguan pagat e punëtorëve (kostot e ndryshueshme); një pjesë e dytë rinovon mjetet e prodhimit (kosto konstante, investim kapital); ndërsa pjesa e tretë konsumohet nga klasa kapitaliste, e ndarë midis fitimit personal të kapitalistit dhe tarifave ndaj pronarëve të tjerë (qiratë, taksat, interesat e huave, etj.). Lufta për pjesën e parë (normat e pagave) i fut proletariatin dhe borgjezinë në konflikt të papajtueshëm, pasi konkurrenca e tregut i shtyn pagat në mënyrë të pandalshme në minimumin e nevojshëm që punëtorët të mbijetojnë dhe të vazhdojnë të punojnë. Pjesa e dytë, e quajtur mbivlera e kapitalizuar, përdoret për të rinovuar ose rritur mjetet e prodhimit ( kapitalit ), qoftë në sasi apo në cilësi. [18] Pjesa e dytë dhe e tretë njihen si mbivlera, diferenca midis pasurisë që prodhon proletariati dhe pasurisë që ata konsumojnë. [19]

Marksistët argumentojnë se pasuria e re krijohet nëpërmjet punës së zbatuar mbi burimet natyrore . [20] Mallrat që proletarët prodhojnë dhe kapitalistët shesin vlerësohen jo për dobinë e tyre, por për sasinë e punës së mishëruar në to: për shembull, ajri është thelbësor, por nuk kërkon punë për tu prodhuar, dhe për këtë arsye është i lirë; ndërsa një diamant është shumë më pak i dobishëm, por kërkon qindra orë gërmim dhe prerje, dhe për këtë arsye është i shtrenjtë. E njëjta gjë vlen edhe për fuqinë punëtore të punëtorëve: ajo vlerësohet jo për sasinë e pasurisë që prodhon, por për sasinë e punës së nevojshme për t'i mbajtur punëtorët të ushqyer, të strehuar, të trajnuar mjaftueshëm dhe të aftë për të rritur fëmijët si punëtorë të rinj. Nga ana tjetër, kapitalistët e fitojnë pasurinë e tyre jo si funksion i punës së tyre vetjake, e cila mund të jetë edhe e pavlefshme, por nga marrëdhënia ligjore e pronës së tyre me mjetet e prodhimit (p.sh. zotërimi i një fabrike ose toke bujqësore). Marksi argumenton se historinë e bën njeriu dhe jo fati. Instrumentet e prodhimit dhe klasa punëtore që përdor mjetet për të prodhuar quhen forcat lëvizëse të shoqërisë. Me kalimin e kohës, kjo u zhvillua në nivelet e klasës shoqërore ku pronarët e burimeve u bashkuan për të shtrydhur produktivitetin nga individët që vareshin prej fuqisë së tyre të punës. Marksi argumenton se këto marrëdhënie midis shfrytëzuesve dhe të shfrytëzuarve rezulton në mënyra të ndryshme prodhimi dhe në faza të njëpasnjëshme në histori. Këto mënyra prodhimi, në të cilat njerëzimi fiton pushtet mbi natyrën, dallohen në 5 sisteme të ndryshme: Komuniteti Primitiv, Shteti Skllav, Shteti Feudal, Sistemi Kapitalist dhe në fund Shoqëria Socialiste. Tranzicioni midis këtyre sistemeve ishte i gjithë për shkak të një rritje të trazirave civile midis atyre që ndiheshin të shtypur nga një klasë më e lartë shoqërore. [21]

Lufta me feudalizmin filloi pasi tregtarët dhe artizanët e esnafit u rritën në numër dhe fuqi. Pasi u organizuan, filluan të kundërshtojnë tarifat e vendosura ndaj tyre nga fisnikët dhe klerikët. Ky zhvillim çoi në ide të reja dhe përfundimisht themeloi klasën e borgjezisë, të cilës Marksi e kundërshton. Tregtia filloi të ndryshojë formën e prodhimit dhe tregjet filluan të zhvendosen për të mbështetur prodhimin dhe fitimet më të mëdha. Ky ndryshim çoi në një sërë revolucionesh nga borgjezët që rezultuan në kapitalizëm. Marksi argumenton se i njëjti model mund dhe duhet të zbatohet në luftën për proletariatin. Formimi i sindikatave të ngjashme me mënyrën se si bënë tregtarët dhe artizanët do të krijojë fuqi të mjaftueshme për të miratuar ndryshime. Në fund fare, teoria e Marksit për luftën e proletarit do të çonte përfundimisht në rënien e kapitalizmit dhe shfaqjen e një mënyre të re prodhimi, socializmit. [21]

Marksi argumentoi se proletariati në mënyrë të pashmangshme do të zhvendoste sistemin kapitalist me diktaturën e proletariatit, duke shfuqizuar marrëdhëniet shoqërore që mbështesin sistemin klasor dhe më pas duke u zhvilluar në një shoqëri komuniste në të cilën "zhvillimi i lirë i secilit është kusht për zhvillimin e lirë të të gjithëve. ". [22]

  1. ^ "proletariat". Marrë më 2013-06-06 – nëpërmjet The Free Dictionary. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Screpanti, Ernesto (9 tetor 2019). "Measures of Exploitation". Labour and Value: Rethinking Marx's Theory of Exploitation. Cambridge: Open Book Publishers. fq. 75. doi:10.11647/OBP.0182. ISBN 9781783747825. Marrë më 24 korrik 2023. Marx's value theory is a complex doctrine in which three different kinds of speculation coalesce: a philosophy aimed at proving that value is created by a labour substance; an explanation of the social relations of production in capitalism; and a method for measuring exploitation. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ Marx, Karl; Engels, Friedrich (1 janar 2009) [1848]. "Proletarians and Communists". The Communist Manifesto. The Floating Press. fq. 28–29. ISBN 9781775412434. Marrë më 24 korrik 2023. The Communists are distinguished from the other working-class parties [...]: [...] In the national struggles of the proletarians of the different countries, they point out and bring to the front the common interests of the entire proletariat, independently of all nationality. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  4. ^ Aron, Raymond (5 korrik 2017) [1955]. "The Myth of the Revolution". The Opium of the Intellectuals (bot. reprint). London: Routledge. fq. 56. ISBN 9781351478120. Marrë më 24 korrik 2023. [...] Marx offered the classless society as the solution to the enigma of history. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  5. ^ Adolf Berger, Encyclopedic Dictionary of Roman Law (Philadelphia: American Philosophical Society 1953) at 380; 657.
  6. ^ Berger, Encyclopedic Dictionary of Roman Law (1953) at 351; 657 (quote).
  7. ^ Titus Livius (rr. 59 BC – AD 17), Ab urbe condita, 1, 43; the first five books translated by Aubrey de Sélincourt as Livy, The Early History of Rome (Penguin 1960, 1971) at 81–82.
  8. ^ Henrik Mouritsen, Plebs and Politics in the Late Roman Republic (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), pp.94-95.
  9. ^ de Lamennais, Félicité Robert (1840). Modern Slavery. J. Watson. fq. 9. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  10. ^ Ekins, Paul; Max-Neef, Manfred (2006). Real Life Economics. Routledge. fq. 91–93. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  11. ^ Ekelund, Robert B. Jr.; Hébert, Robert F. (2006). A History of Economic Theory and Method: Fifth Edition. Waveland Press. fq. 226. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  12. ^ Lutz, Mark A. (2002). Economics for the Common Good: Two Centuries of Economic Thought in the Humanist Tradition. Routledge. fq. 55–57. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  13. ^ Stedman Jones, Gareth (2006). "Saint-Simon and the Liberal origins of the Socialist critique of Political Economy". përmbledhur nga Aprile, Sylvie; Bensimon, Fabrice (red.). La France et l'Angleterre au XIXe siècle. Échanges, représentations, comparisons. Créaphis. fq. 21–47. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  14. ^ Cf., Sidney Hook, Marx and the Marxists (Princeton: Van Nostrand 1955) at 13.
  15. ^ Marx, Karl (1887). "Chapter Six: The Buying and Selling of Labour-Power". përmbledhur nga Frederick Engels (red.). Das Kapital, Kritik der politischen Ökonomie [Capital: Critique of Political Economy]. Moscow: Progress Publishers. Marrë më 10 shkurt 2013. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  16. ^ "Lumpenproletariat | Marxism". Encyclopedia Britannica. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  17. ^ Marx, Karl (shkurt 1848). "Bourgeois and Proletarians". Manifesto of the Communist Party. Progress Publishers. Marrë më 10 shkurt 2013. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  18. ^ Luxemburg, Rosa. The Accumulation of Capital. Chapter 6, Enlarged Reproduction, http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1913/accumulation-capital/ch06.htm
  19. ^ Marx, Karl. The Capital, volume 1, chapter 6. http://www.marxists.org/archive/marx/works/1867-c1/ch06.htm
  20. ^ Marx, Karl. Critique of the Gotha Programme, I. http://www.marxists.org/archive/marx/works/1875/gotha/ch01.htm
  21. ^ a b M., Rius (1994). Marx for beginners. Icon Books. ISBN 1-874166-14-5. OCLC 442879412. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) Gabim referencash: Invalid <ref> tag; name ":0" defined multiple times with different content
  22. ^ Marx, Karl. The Communist Manifesto, part II, Proletarians and Communists http://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch02.htm
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Proletariati&oldid=2698140"