Erik Gustav Geijer: Dallime mes rishikimesh

Geijer morri pjesë edhe në atë krijimtari psalme që përgatitjet për librin e psalmeve shkaktoj (Përpjekje për psalme/Försök till psalmer, 1812). Një përkthim të vepëresveprës "Macbeth" (1813) dhe një sërë poemash si "Shakspeare" dhe "Den lilla kolargossen/Çuni i vogël ka vdes" (Të dyja në kalendar poetike 1815) dëshmon për angazhimin të vlerave letrare romantike. Ai morri studime për kënga popullore dhe botoj sëbashku me A. A. Afzelius Svenska folkvisor/Kënga popullore (1814–16) me një ese e ndritur si hyrje. Geijer paturpati të njëtin mendim si romantikëve të tjerë rreth rëndësinrendësin për [[Mitologjia|mitologji]] por marri distancë nga gëtaizmin/göticismen e tëperuar të Per Henrik Ling.

32-vjeç Geijer bëri mësues akademik në histori. Ai përdori një formë mësime që përketi më ideal moderne universitare, leksioni publik, dhe mbajti fjalime nën rrjedhe të madhe spektatore mbi rolin e historisë për jetën e popullit. Ai nuk ishte ndritshëm por vetjak dhe shumë joshës si ligjëror. Tregimet historike i ka duk si një detyrë kombëtar, si Geijer bëri tashti dhe në ardhmëri ne anën të vetit. Ai e shikoj kohën të kaluar, edhe ato që kanë formën simbolike të mitit, si një themel në moralin e popullit dhe me këtë si një fuqi në bashkëkohësinë. Prandaj ai e gjej gjithashtu e saktë për të vlerësuar moralisht të kaluarën dhe figurat historike. Me sfond në kujdesi për male dhe në uzina hekuri dhe prirje praktike e shohi si parakusht për mirëqenien e popullit në bazën morale forcë mbi natyrën. Ai e përshkruajti prandaj rajonin dhe karakterin e popullit nordike që një hyrje madhështor për Svea rikes hävder/Zakonet e shtetit Svea (1–2, 1825), një vepër që e shpjegoj historinë lashtë të [[Suedia|Suedisë]].

Geijer ishte një njeri me besim fetar, por [[filozofia]] fetare në shkrimin origjinal Thorild : Tillika en filosofisk eller ofilosofisk bekännelse/Thorild: Një pohim filozofike dhe gjithashtu jofilozofike nga 1820 ishte jodogmatik. Për disa fjal mbi triadhën dhe shpagimin u akuzua. Gjykata provoi pafajësinë e tij dhe ai marri ndër të gjallë nga studentat. Në atë shkrim qenë fillimisht një zënkë me teorinë e njohurisë e romantikës, dhe këto nis diskutime të thella me Hegel që vazhdon deri ligjëratat e fundit së tij. Ndryshimi shtrihet në kuptimin mbi individin dhe atë personale, si Geijer dëshiroj të ngarkoj si një rol vendimtar në ekzistenca, ndërsa Hegel kuptoj atë gjë sikur si një varësie. Liria personale u bërë një bazë për Geijer në filozofinë së personalitetit; një tjetë ishte besimin mbi një perëndi personal i cili njëri ka përgjegjësi për, megjithatë, para se njerëzit të tyre. Marrëdheniet e individit me shtetin u bë gjithashtu një pyetje fundamentale për Geijer. Shkrimet historike të tij ka të bëjë me popullin, që ai konsideroj se janë një pjesë aktive në shtresën produktive e shoqërisë në bashkëpunim me udhëheqëset, si mund me përfaqësoj pushtetin shtetëror në fuqi e një kulturë dhe vështrim të lartë. Vepra e dytë historike të Geijerit marri logjiksh emrin Svenska folkets historia/Historia e popullit suedez (1–3, 1832–36). Për shkak të pikëpamja shoqërore të tij mendonte Geijer që populli vetëm kishte nevojë për njohuri praktike; shkollim të lartë do të rezervohet për klasën e zyrtarëve. Kjo mendim konservatore ai drejtoi në "komitetin arsimore" që u krijua 1825.