Vetmia: Dallime mes rishikimesh

Studime të thelluara nga filozofë, psikologë, sociologë e hulumtuesë të profileve të tjera, vënë në pah se vetmia dhe izolimi nuk janë çështje që çrranjosjen me prezencë në turmë. Thjeshtë të jeshë i rrethuar me njerëz nuk e ndjek ndjenjën e vetmisë dhe të izolimit. Ajo bënë të harrohet për një moment vetmia, por nuk e çranjos ate.

 

 

Ndjenja e vetmisë dhe e harresës nga të tjerët nuk është thjeshtë fenomen i të vetmuarit. Rastet e vetmisë së përbashkët ose vetmia e turmës është ndjenjë që çfaqet në raste kryesisht të pavolitshme ose që përjetohen si të tilla; në raste tragjike dhe në raste të ndryshme si në luftë, sport, politikë dhe akcione bëmirëse ose qëllimkëqija. Vetmia e grupit (dy e më tepër personë), është thelbësisht ndjenjë që lind nga situata e ndërlikuar dhe ngren ngulmin e trishtimit dhe nxit frikën e zhdukjes fizike. Grupi ndihet i harruar nga të tjerët: nga bashkëluftarët, nga eprorët, nga partia, nga zjarrëfikësit nga shokët e kështu me rradhë. Kjo vetmi shëndrohet edhe në kompleks të masave të gjera. Një popull i tërë kaplohet nga ndjenja e vetmisë në raste specifike të krijuara nga një politikë e pushtetit, nga lakmuesit për pushtet a nga shtete të tjera, me blokada, izolime dhe shtypje të llojeve të ndryshme. Këto situata psikotraumatike janë në të vërtetë imponime kështuqë dhe lirisht mund ti quajmë me një emër vetmi e imponuar.

 

[[Kategoria:filozofi]]