Dinastia Qing: Dallime mes rishikimesh

 

Si rrjedhim i luftës së Opiumit të vitit 1840 dhe i invazioneve të pastajme imperialiste, regjimi i dinastisë Qing nënshkroi një sërë traktatesh të pabarabarta me agresorët, në bazë të dispozitave të të cilave Kina u pagoi atyre dëmshpërblime me territor dhe me të holla, hapi porte detare për tregtinë e tyre dhe, si pasojë, shoqëria kineze u kantandis në shoqëri gjysmë-feudale dhe gjysmë-koloniale. Në vitet e saj të fundit, dinastia Qing u karakterizua nga korrupsioni në jetën politike, nga ngurosja e mendimeve, nga dobësia dhe ndjenjat e vetëpërbuzjes dhe hyri me hapa të pasigurt në fazën e rënies. Populli ra në vuajtje të rëndë, gjë që shkaktoi një sërë lëvizjesh të luftës anti-imperialiste dhe anti-feudale, siç ishin lëvizjet e revolucionit Taiping Tianguo, të kryengritjes Nian-jun e të tjera. Për të shpëtuar veten e saj, klasa sunduese ndërmori disa veprime reformuese, siç ishin Lëvizja e Perëndimorizimit, Reforma e vitit 1898 e të tjera, duke u munduar që, nëpërmjet një reforme nga sipër deri poshtë, Kina të merrte një rrugë të fuqizimit dhe të pavarësisë së plotë, mirëpo gjithçka përfundoi me dështim të plotë. Një numër i madh personash me vullnet fisnik bënë njëri pas tjetrit luftëra gjakderdhëse për shpëtimin e kombit kinez nga rreziqet e jashtme. Historia moderne e Kinës ka parë dallgë të vrullshme të patriotizmit. Revolucioni demokratik borgjez i vitit 1911 përmbysi dinastinë Qing, duke i dhënë fund sistemit monarkik feudal, që zgjati më se 2000 vjet në Kinë, si rezultat, historia kineze hyri në një periudhë të re.

 

[[an:Dinastía Qing]]