Tozama daimyō

tozama daimyō (外様大名); “jashtë feudalit”) ishte daimyō (feudalë) që u konsiderua si i huaj nga udhëheqësit e Japonisë. Termi filloi të përdoret në periudhën Kamakura deri në fund të periudhës Edo.

Periudha Edo

Daimyō ishin të nënshtruar vetëm shogunatit Tokugawa pas Betejës së Sekigaharës. Ata përfshinë edhe daimyō që luftuan me Tokugawa dhe këta që luftuan kundër tyre. Shumë çifligjet të mëdhaja u udhëhoqën nga tozama.

Tokugawa Ieyasu kishte trajtuar vasalët e mëdha tozama miqësisht, por më vonë, midis viteve 1623 dhe 1626, Tokugawa Iemitsu ishte më pak tolerant ndaj tyre. Veçanërisht në Japoninë perëndimore, tozama daimyō përfitonte shumë nga tregtia e jashtme në mes të shekullit të 17-të. Suksesi i tyre në rritje ishte një kërcënim për shogunat, i cili u përgjigj duke parandaluar portet e Japonisë perëndimore dhe Kyūshū nga tregtia.

Për të mbajtur tozama në kontroll, shogunate stacionuar fudai daimyō vende strategjike, duke përfshirë rrugët kryesore dhe qytetet e afërta të rëndësishme. Për pjesën më të madhe të periudhës së Edos, shogunata zakonisht nuk caktoi tozama në poste të larta brenda qeverisë. Këto shkuan në vend të fudai daimyō. Megjithatë, kjo filloi të ndryshonte në epokën Bakumatsu; një tozama daimyō (Matsumae Takahiro) madje u bë një rõjū.

Tozama daimyō nga Satsuma dhe Chōshū (përkatësisht klanet Shimazu dhe Mori) ishin përgjegjës për rënien e shogunatit Tokugawa gjatë epokës Bakumatsu. Duke mbledhur tozama të tjera për shkakun e tyre, ata luftuan kundër shogunatit, Aizu, dhe Ōuetsu Reppan Dōmei gjatë Luftës Boshin të vitit 1868-69. Shumë njerëz nga Satsuma dhe Chōshū dominonin politikën në dekadat e mëvonshme dhe në shekullin e 20, si pjesë e oligarkisë Meiji.