Ndarja Shqiptaro-Sovjetike
Ndarja shqiptaro-sovjetike ishte përkeqësimi gradual i marrëdhënieve midis Bashkimit të Republikave Socialiste Sovjetike (BRSS) dhe Republikës Popullore të Shqipërisë, që ndodhi në periudhën 1956-1961 si rezultat i afrimit të liderit sovjetik Nikita Hrushçov me Jugosllavinë së bashku me "Fjalimi i Fshehtë" dhe de-stalinizimi i mëvonshëm, duke përfshirë përpjekjet për të shtrirë këto politika në Shqipëri, siç ndodhte në shtetet e tjera të Bllokut Lindor në atë kohë.
Megjithatë, ndarja shqiptaro-sovjetike nuk u bë publike deri në vitin 1960, kur gjatë Konferencës së Përfaqësuesve të Partive Komuniste dhe Punëtore të Bukureshtit, delegacioni shqiptar, i kryesuar nga Hysni Kapo, nuk mbështeti pikëpamjet ideologjike të Hrushovit për ndarjen kino-sovjetike.
Udhëheqja shqiptare nën Enver Hoxhën i perceptoi politikat e Hrushovit si në kundërshtim me doktrinën marksiste-leniniste dhe denoncimin e tij të Jozef Stalinit si një akt oportunist që synonte të legjitimonte revizionizmin brenda lëvizjes komuniste ndërkombëtare. I ndodhur në kontekstin e ndarjes më të madhe midis Kinës dhe BRSS, ndarja sovjeto-shqiptare kulmoi me ndërprerjen e marrëdhënieve në vitin 1961, megjithatë Shqipëria nuk u tërhoq nga Traktati i Varshavës deri në vitin 1968, kryesisht si një reagim ndaj pushtimit të Çekosllovakisë.