Këshilli i Ndihmës Ekonomike Reciproke

Këshilli i Ndihmës Ekonomike Reciproke (KNER; Rusisht: Sovét Ekonomícheskoy Vzaimopómoshchi, СЭВ, shkurtesa angleze COMECON, CMEA, CEMA, ose CAME) ishte një organizatë ekonomike nga viti 1949 deri në 1991 nën udhëheqjen e Bashkimit Sovjetik që përfshinte vendet e Bllokut Lindor së bashku me një numër shtetesh socialiste kudo në botë.

Flamuri i KNER-it

Logoja e Këshillit

Termi përshkrues shpesh zbatohej për të gjitha aktivitetet shumëpalëshe që përfshinin anëtarë të organizatës, në vend që të kufizohej në funksionet e drejtpërdrejta të KNER dhe organeve të saj. Ky përdorim u shtri edhe në marrëdhëniet dypalëshe midis anëtarëve, sepse në sistemin e marrëdhënieve ekonomike ndërkombëtare komuniste, marrëveshjet shumëpalëshe. – tipike të një natyre të përgjithshme – prirej të zbatohej nëpërmjet një sërë marrëveshjesh dypalëshe më të detajuara.

Krijimi i KNER erdhi si përgjigje e Bllokut Lindor ndaj formimit në Evropën Perëndimore të Planit Marshall dhe OEEC, i cili më vonë u bë OECD.

Historia

Krijimi

Ish selia e KNER në BRSS, në Moskë.

KNER-i u themelua në vitin 1949 nga Bashkimi Sovjetik, Bullgaria, Çekosllovakia, Hungaria, Polonia dhe Rumania . Faktorët kryesorë në formimin e KNER duket se kanë qenë dëshira e Jozef Stalinit për të bashkëpunuar dhe forcuar marrëdhëniet ndërkombëtare në nivel ekonomik me shtetet më të vogla të Evropës Qendrore dhe të cilat tani, gjithnjë e më shumë, ishin të shkëputura nga tregjet e tyre tradicionale. dhe furnizuesit në pjesën tjetër të Evropës. Çekosllovakia, Hungaria dhe Polonia kishin mbetur të interesuara për ndihmën Marshall, por këto kërkesa, në mënyrë të pashmangshme do të kishin rezultuar në lidhje më të forta ekonomike me tregjet e lira evropiane sesa me Bashkimin Sovjetik, dhe nuk ishin të pranueshme për Stalinin. Stalini, urdhëroi në korrik 1947 këto qeveri komuniste të tërhiqeshin nga Konferenca e Parisit mbi Programin Evropian të Rimëkëmbjes. Ky është përshkruar si "momenti i së vërtetës" në ndarjen e Evropës pas Luftës së Dytë Botërore. Sipas pikëpamjes sovjetike, "blloku anglo-amerikan" dhe i "monopolistëve amerikanë ... interesat e të cilëve nuk kishin asgjë të përbashkët me ato të popullit evropian" kishin refuzuar bashkëpunimin Lindje-Perëndim brenda kornizës së rënë dakord brenda Kombeve të Bashkuara, d.m.th. përmes Komisionit Ekonomik për Evropën.

KNER u krijua në një konferencë ekonomike në Moskë më 5-8 janar 1949, në të cilën u përfaqësuan gjashtë vendet anëtare themeluese; themelimi i saj u shpall publikisht më 25 janar; Shqipëria u bashkua një muaj më vonë dhe Gjermania Lindore në 1950.

Hulumtimet e fundit nga studiuesja rumune Elena Dragomir sugjerojnë se Rumania luajti një rol mjaft të rëndësishëm në krijimin e KNER-it në vitin 1949. Dragomir argumenton se Rumania ishte e interesuar në krijimin e një "sistemi bashkëpunimi" për të përmirësuar marrëdhëniet e saj tregtare me demokracitë e popujve të tjerë, veçanërisht me ato që mund të eksportonin pajisje dhe makineri industriale në Rumani. Sipas Dragomirit, në dhjetor 1948, udhëheqësi rumun Gheorghe Gheorghiu-Dej i dërgoi një letër Stalinit, duke propozuar krijimin e K.shillit

Në fillim, planifikimi dukej se po ecte me shpejtësi. Të gjitha vendimet do të kërkonin ratifikimin unanim, dhe madje edhe atëherë qeveritë do t'i përkthenin ato veçmas në politikën e tyre të brendshme.  Pastaj në verën e vitit 1950, ndoshta i pakënaqur me implikimet e favorshme për sovranitetin efektiv individual dhe kolektiv të shteteve më të vogla, Stalini "duket se e ka zënë në befasi personelin [e KNER]."  duke i sjellë operacionet në një ndalesë pothuajse të plotë, pasi Bashkimi Sovjetik lëvizi brenda vendit drejt autarkisë dhe ndërkombëtarisht drejt një "sistemi të ambasadave të ndërhyrjes drejtpërdrejt në punët e vendeve të tjera" dhe jo me "mjete kushtetuese". Fushëveprimi i KNER u kufizua zyrtarisht në nëntor 1950 në "çështjet praktike të lehtësimit të tregtisë". 

Një trashëgimi e rëndësishme e kësaj periudhe të shkurtër veprimtarie ishte "Parimi i Sofjes", i miratuar në sesionin e Këshillit në gusht 1949 në Bullgari. Kjo dobësoi rrënjësisht të drejtat e pronësisë intelektuale, duke i bërë teknologjitë e secilit vend të disponueshme për të tjerët, për një tarifë nominale që mbulonte koston e dokumentacionit. Nga kjo, natyrisht, përfitonin vendet më pak të industrializuara të Këshillit, dhe veçanërisht Bashkimi Sovjetik, i mbetur prapa teknologjikisht, në kurriz të Gjermanisë Lindore dhe Çekosllovakisë, dhe në një masë më të vogël të Hungarisë dhe Polonisë. Ky parim do të dobësohej pas vitit 1968, pasi u bë e qartë se ai dekurajonte kërkimet e reja - dhe pasi vetë Bashkimi Sovjetik filloi të kishte më shumë teknologji të tregtueshme.

Epoka e Nikita Hrushovit

Pas vdekjes së Stalinit në vitin 1953, KNER përsëri filloi të shkonte drejt themeleve të tij. Në fillim të viteve 1950, të gjitha vendet anëtrare kishin miratuar politika relativisht autarkike ; tani ata filluan përsëri të diskutojnë për zhvillimin e specialiteteve plotësuese dhe në vitin 1956, u ngritën dhjetë komitete të përhershme, që synonin të lehtësonin koordinimin në këto çështje. Bashkimi Sovjetik filloi të tregtonte naftë me mallra të prodhuara nga vender e KNER. U diskutua shumë për koordinimin e planeve pesëvjeçare .

Megjithatë, edhe një herë, u shfaqën telashe. Protestat polake dhe kryengritja hungareze çuan në ndryshime të mëdha sociale dhe ekonomike, duke përfshirë braktisjen e planit pesëvjeçar sovjetik 1956-1960 në vitin 1957, ndërsa qeveritë e vendeve anëtare u përpoqën të rivendosnin legjitimitetin e tyre dhe të konsolidonin mbështetjen popullore. Vitet e ardhshme panë një sërë hapash të vegjël drejt rritjes së tregtisë dhe integrimit ekonomik, duke përfshirë futjen e rublës sovjetike si monedhë e konvertueshme, përpjekjet e rishikuara për specializimin kombëtar dhe një kartë e vitit 1959, e modeluar sipas modelit te raktatit të Romës të vitit 1957.

Edhe një herë, përpjekjet për planifikimin qendror transnacional dështuan. Në dhjetor 1961, një seancë e këshillit miratoi Parimet Themelore Ndërkombtare të Ndarjes Socialiste të Punës, të cilat flisnin për një koordinim më të ngushtë të planeve dhe për "përqendrimin e prodhimit të produkteve të ngjashme në një ose disa vende socialiste". Në nëntor 1962, kryeministri sovjetik Nikita Hrushovi e ndoqi këtë me një thirrje për "një organ të përbashkët dhe të vetëm planifikimi". Kjo u rezistua nga Çekosllovakia, Hungaria dhe Polonia, por më së shumti nga Rumania gjithnjë e më nacionaliste, e cila hodhi poshtë me forcë nocionin se ata duhet të specializohen në bujqësi. Në Evropën Qendrore dhe Lindore, vetëm Bullgaria mori me kënaqësi një rol të caktuar (gjithashtu bujqësor, por në rastin e Bullgarisë ky kishte qenë drejtimi i zgjedhur i vendit edhe si vend i pavarur në vitet 1930). Në thelb, në kohën kur Bashkimi Sovjetik po bënte thirrje për integrim të ngushtë ekonomik, ata nuk kishin më fuqinë për ta imponuar atë. Pavarësisht nga disa përparime të ngadalta – integrimi u rrit në fushën e tregtimit të naftës, energjisë elektrike dhe në sektorë të tjerë teknikë/shkencor, si edhe përmes themelimit të një Banke Ndërkombëtare për Bashkëpunim Ekonomik në vitin 1963.

Epoka e Leonid Brezhnjevit

Që nga themelimi i saj deri në vitin 1967, KNER-i kishte funksionuar vetëm në bazë të marrëveshjeve unanime. Ishte bërë gjithnjë e më e qartë se rezultati ishte zakonisht dështim. Në vitin 1967, Këshilli miratoi "parimin e palëve të interesuara", sipas të cilit çdo vend mund të tërhiqej nga çdo projekt që zgjidhej unanimisht. Në parim, një vend ende mund të vërë veton, por shpresa ishte se ata zakonisht do të zgjidhnin thjesht të tërhiqeshin në vend që të vendosnin veton ose të ishin pjesëmarrës ngurrues. Kjo synonte, të paktën pjesërisht, të lejonte Rumaninë të hartonte kursin e saj ekonomik pa u larguar plotësisht nga KNER ose pa e sjellë atë në një ngërç.

Gjithashtu deri në fund të viteve 1960, termi zyrtar për aktivitetet e KNER ishte bashkëpunimi . Termi integrim është shmangur gjithmonë për shkak të konotacioneve të tij të marrëveshjes së fshehtë kapitaliste monopolistike.

Në këtë periudhë, u bënë disa përpjekje për t'u larguar nga planifikimi qendror, duke krijuar shoqata industriale dhe kombinate të ndërmjetme në vende të ndryshme (të cilat shpesh ishin të autorizuara për të negociuar marrëveshjet e tyre ndërkombëtare). Megjithatë, këto grupime në mënyrë tipike rezultuan "të pafuqishëm, konservatorë, kundërshtues ndaj rrezikut dhe burokratikë", duke riprodhuar problemet që ata kishin për qëllim të zgjidhnin.

Një sukses ekonomik i viteve 1970 ishte zhvillimi i fushave të naftës sovjetike. Shtetet e KNER përfituan nga çmimet e ulëta të karburantit dhe produkteve të tjera minerale. Si rezultat, ekonomitë e tyre në përgjithësi treguan rritje të fortë në mesin e viteve 1970. Ata ishin kryesisht të paprekur nga kriza e naftës e vitit 1973 . Një përfitim tjetër ekonomik afatshkurtër në këtë periudhë ishte se hapja me perëndimin, solli mundësi për investime dhe transferime teknologjie nga Perëndimi. Kjo çoi gjithashtu në një importim të qëndrimeve kulturore perëndimore, veçanërisht në Evropën Qendrore. Megjithatë, shumë ndërmarrje të bazuara në teknologjinë perëndimore rezultuan pak të suksesshme, ndërsa investime të tjera u shpenzuan në luks për elitën e partisë dhe shumica e vendeve të KNER përfunduan në borxhe ndaj Perëndimit. Nga viti 1979 deri në 1983, i gjithë KNER përjetoi një recesion nga i cili (me përjashtimet e mundshme të Gjermanisë Lindore dhe Bullgarisë) ata nuk u rikuperuan kurrë në epokën komuniste. Rumania dhe Polonia pësuan rënie të mëdha në standardin e jetesës.

Perestrojka

Programi Gjithëpërfshirës për Progresin Shkencor dhe Teknik të vitit 1985 dhe ngritja në pushtet e sekretarit të përgjithshëm sovjetik Mikhail Gorbachev rritën ndikimin sovjetik në operacionet e KNER dhe çuan në përpjekje për t'i dhënë KNER-it një farë autoriteti mbikombëtar. Programi Gjithëpërfshirës për Progresin Shkencor dhe Teknik u hartua për të përmirësuar bashkëpunimin ekonomik nëpërmjet zhvillimit të një baze shkencore dhe teknike më efikase dhe të ndërlidhur. Kjo ishte epoka e perestrojkës ("ristrukturimit"), përpjekja e fundit për të vendosur ekonomitë e KNER në një bazë të shëndoshë ekonomike. Gorbaçovi dhe mentori i tij ekonomik Abel Aganbegyan shpresonin të bënin "ndryshime revolucionare" në ekonomi, duke parashikuar se "shkenca do të bëhet gjithnjë e më shumë një "forcë prodhuese e drejtpërdrejtë", siç parashikoi Marksi."

Programi nuk pati sukses. “Regjimi i Gorbaçovit bëri shumë angazhime në shumë fronte, duke e zgjatur dhe mbinxehur kështu ekonominë sovjetike. Gjendja ekonomike dhe mungesat materiale nuk u lehtësuan, por u përkeqësuan, ndërkohë që anëtarët e KNER nga Evropa Qendrore dhe Lindore ndiheshin të pakënaqur duke u kërkuar që të kontribuonin me kapital të pakët në projektet që ishin kryesisht me interes për Bashkimin Sovjetik…"

Revolucionet e vitit 1989 nuk i dhanë fund zyrtarisht KNER-it, dhe vetë qeveria sovjetike e zgjati funksionin e tij deri në vitin 1991.

Sesioni përfundimtar i Këshillit u zhvillua më 28 qershor 1991, në Budapest, dhe çoi në një marrëveshje për t'u shpërbërë në 90 ditë. Bashkimi Sovjetik u shpërbë më 26 dhjetor 1991.

Aktiviteti pas-Luftës së Ftohtë

Pas rënies së Bashkimit Sovjetik dhe sundimit komunist në Evropën Lindore, Gjermania Lindore (tani e bashkuar me Gjermaninë Perëndimore ) u bashkua automatikisht me Bashkimin Evropian (atëherë Komunitetin Evropian) në 1990. Shtetet baltike ( Estonia, Letonia dhe Lituania ), Republika Çeke, Hungaria, Polonia, Sllovakia dhe Sllovenia iu bashkuan BE-së në 2004, e ndjekur nga Bullgaria dhe Rumania në 2007 dhe Kroacia në 2013. Deri më sot, Republika Çeke, Estonia, Gjermania (ish-RDGJ), Hungaria, Letonia, Polonia, Sllovakia dhe Sllovenia janë tani anëtarë të Organizatës për Bashkëpunim Ekonomik dhe Zhvillim . Të katër shtetet e Evropës Qendrore janë tani anëtarë të Grupit të Vishegradit .

Rusia, pasardhësja e Bashkimit Sovjetik së bashku me Ukrainën dhe Bjellorusinë themeluan Komonuelthin e Shteteve të Pavarura që përbëhet nga ish-republikat sovjetike. Vendi kryeson gjithashtu Organizatën e Bashkëpunimit të Shangait me Kazakistanin, Kirgistanin dhe Uzbekistanin dhe Bashkimin Ekonomik Euroaziatik me Armeninë, Bjellorusinë, Kazakistanin dhe Kirgistanin. Së bashku me Ukrainën, pjesë e GUAM -it janë edhe Gjeorgjia, Azerbajxhani dhe Moldavia .

Vietnami dhe Laosi iu bashkuan Shoqatës së Kombeve të Azisë Juglindore (ASEAN) në 1995 dhe 1997 respektivisht.

Anëtarësimi

Anëtarë të plotë

Shteti	Data e antarësimit	Kontinenti
Shqipëria	Shkurt 1949	Evropë
Bashkimi Sovjetik	Janar 1949	Evropë/Azi
Bullgaria	Janar 1949	Evropë
Çekosllovakia	Janar 1949	Evropë
Gjermania Lindore	1950	Evropë
Hungaria	Janar 1949	Evropë
Kuba	1972	Amerikë
Mongolia	1962	Azi
Polonia	Janar 1949	Evropë
Rumania	Janar 1949	Evropë
Vietnami	1978	Azi

Shqipëria kishte ndërprerë pjesëmarrjen në aktivitetet e KNER në 1961 pas ndarjes sovjeto-shqiptare, por zyrtarisht u tërhoq në 1987. Gjermania Lindore u ribashkua me Perëndimin në 1990.

Statusi i bashkëpunëtorit

•  Jugosllavia (1964)

Statusi i vëzhguesit

• Kina (1950-1961)
• Republika Demokratike e Koresë (1956)
• Finlanda (1973)
• Iraku (1975)
• Meksika (1975)
• Angola (1976)
• Nikaragua (1984)
• Mozambiku (1985)
• Afganistani (1986)
• Etiopia (1986)
• Laosi (1986)
• Jemeni i Jugut (1986)

Struktura

Megjithëse nuk ishte formalisht pjesë e hierarkisë së organizatës, Konferenca e Sekretarëve të Parë të Partive Komuniste dhe të Punës dhe e Kryetarëve të Qeverive të Vendeve Anëtare të KNER ishte organi më i rëndësishëm i Këshillit. Këta liderë partiakë dhe qeveritarë mblidheshin rregullisht për takime konferencash për të diskutuar tema me interes të përbashkët. Për shkak të rangut të pjesëmarrësve në konferencë, vendimet e tyre patën ndikim të konsiderueshëm në veprimet e ndërmarra nga KNER dhe organet e tij.

Hierarkia zyrtare e KNER përbëhej nga Sesioni i Këshillit për Ndihmën e Ndërsjellë Ekonomike, Komiteti Ekzekutiv i Këshillit, Sekretariati i Këshillit, katër komitete, njëzet e katër komisione të përhershme, gjashtë konferenca ndërshtetërore, dy institute shkencore dhe disa organizatat e lidhura.

Secili vend caktoi një përfaqësues të përhershëm për të mbajtur marrëdhëniet ndërmjet anëtarëve dhe ndërmjet takimeve vjetore. Një seancë e jashtëzakonshme, si ajo e dhjetorit 1985, mund të mbahej me pëlqimin e të paktën një të tretës së anëtarëve. Takime të tilla zakonisht mbaheshin në Moskë.

Organit më të lartë ekzekutiv në KNER, Komitetit Ekzekutiv, iu besua përpunimi i rekomandimeve të politikave dhe mbikëqyrja e zbatimit të tyre ndërmjet seancave. Gjithashtu, ai mbikëqyrte punën për koordinimin e planit dhe bashkëpunimin shkencor-teknik. I përbërë nga një përfaqësues nga çdo vend anëtar, zakonisht një zëvendëskryeministër, Komiteti Ekzekutiv mblidhej çdo tremujor, zakonisht në Moskë. Në 1971 dhe 1974, Komiteti Ekzekutiv u pasurua me departamente ekonomike që renditeshin mbi komisionet e përhershme. Këto departamente ekonomike forcuan ndjeshëm autoritetin dhe rëndësinë e Komitetit Ekzekutiv.

KNER kundër Komunitetit Ekonomik Evropian

Blloqet tregtare evropiane nga fundi i viteve 1980. Shtetet anëtare të KEE-së janë shënuar me blu, EFTA – jeshile dhe KNER – e kuqe.

Megjithëse KNER quhej gjerësisht si " Komuniteti Ekonomik Evropian (KEE) i Evropës Qendrore dhe Lindore", ekzistonin kontraste të rëndësishme midis dy organizatave. Të dyja organizatat administronin integrimin ekonomik; megjithatë, struktura e tyre ekonomike, madhësia, ekuilibri dhe ndikimi ndryshonin:

Dominimi sovjetik i KNER ishte në funksion të fuqisë ekonomike, politike dhe ushtarake të BRSS. Bashkimi Sovjetik zotëronte 90 për qind të tokës dhe burimeve energjetike të anëtarëve, 70 për qind të popullsisë së tyre, 65 për qind të të ardhurave të tyre kombëtare dhe kapaciteteve industriale dhe ushtarake. Vendndodhja e selisë së KNER në Moskë dhe numri i madh i shtetasve sovjetikë në pozita drejtuese dëshmoi gjithashtu për fuqinë e Bashkimit Sovjetik brenda organizatës.

Referime

• Robert Bideleux and Ian Jeffries, A History of Eastern Europe: Crisis and Change, Routledge, 1998. ISBN 0-415-16111-8.
• Brine, Jenny J., ed. Comecon: the rise and fall of an international socialist organization. Vol. 3. Transaction Publishers, 1992.
• Crump, Laurien, and Simon Godard. "Reassessing Communist International Organisations: A Comparative Analysis of COMECON and the Warsaw Pact in relation to their Cold War Competitors." Contemporary European History 27.1 (2018): 85-109.
• Falk, Flade. Review of Economic Entanglements in East-Central Europe and the Comecon´s Position in the Global Economy (1949-1991) online at (H-Soz-u-Kult, H-Net Reviews. Jam. 2013)
• Godard, Simon. "Only One Way to Be a Communist? How Biographical Trajectories Shaped Internationalism among COMECON Experts." Critique internationale 1 (2015): 69-83.
• Michael Kaser, Comecon: Integration Problems of the Planned Economies, Royal Institute of International Affairs/ Oxford University Press, 1967.  ISBN 0-192-14956-3
• Lányi, Kamilla. "The collapse of the COMECON market." Russian & East European Finance and Trade 29.1 (1993): 68-86. online
• Libbey, James. "CoCom, Comecon, and the Economic Cold War." Russian History 37.2 (2010): 133-152.
• Radisch, Erik. "The Struggle of the Soviet Conception of Comecon, 1953–1975." Comparativ 27.5-6 (2017): 26-47.
• Zwass, Adam. "The Council for Mutual Economic Assistance: The Thorny Path from Political to Economic Integration", M.E. Sharpe, Armonk, NY 1989.
• Faudot, Adrien, Tsvetelina Marinova and Nikolay Nenovsky. " Comecon Monetary Mechanisms. A history of socialist monetary integration (1949 – 1991)", MPRA 2022. [1]