Emigrimi i dytë në Abisini

Pas emigrimit (hixhretit) dhe kthimit të sahabëve më të shumtë nga emigrimi i parë në Abisini (Saad ibn Ebi Vakkas dhe disa të tjerë nuk u kthyen, por u larguan nga Abisinia përmes detit për të predikuar jashtë në Azinë Lindore), myslimanët vazhduan të vuanin përndjekjet nga Mekasit. Këtë herë, në vitin 6 para hixhretit (615 e.r) pothuajse njëqind myslimanë bënë një migrim të dytë përsëri në Etiopi, ku ata qëndruan të mbrojtur.

Pasi myslimanët në Arabi kishin migruar në Medinë në vitin 7 pas hixhretit (628/629) dhe kishin arritur sigurinë, myslimanët në Etiopi migruan përsëri në Arabi dhe u bashkuan me ta në Medinë pas gjashtë vjet mungese.

Historia

Pas migrimit të parë në Abisini, politeistët mekas ishin në gatishmëri për një migrim të dytë, megjithatë ata nuk ishin në gjendje të ndalonin arratisjen e myslimanëve.

Emigrimi i dytë

Emigrimi i dytë u bë në vitin 615 e.r. Grupi i emigrantëve këtë herë përbëhej nga tetëdhjetë e tre burra dhe tetëmbëdhjetë deri në nëntëmbëdhjetë gra.

Delegacioni nga Meka

Politeistët mekas nuk e vlerësuan që myslimani kishte gjetur një strehë, kështu që ata pajisën Amr ibn el-As dhe Abdullah bin Ebi Rabi'ah me dhurata të vlefshme dhe i dërguan në oborrin e Aksumit. Ata u bënë të suksesshëm në fitimin e disa prej oborrtarëve në anën e tyre dhe argumentuan që Mbreti duhet të dëbojë myslimanët përsëri në Mekë dhe t'i dorëzojë ata, me arsyetimin se ata kishin mohuar dhe predikuar një fe të huaj si për fenë mekase ashtu edhe për krishterimin, feja zyrtare Aksumite.

Takimi i parë

Mbreti i Aksumit, Ashama ibn Abjar në traditën myslimane (Ella Seham dhe variante etiopiase), thirri myslimanët në gjykatë dhe u kërkoi atyre të shpjegonin mësimet e fesë së tyre. Emigrantët myslimanë kishin vendosur të thoshin të gjithë të vërtetën, pavarësisht nga pasojat e tyre. Xhafer bin Ebu Talibi, djali i Ebu Talib ibn Abdylmutalibit, udhëheqësi i fuqishëm Benu Hashim, u ngrit dhe iu drejtua mbretit me fjalët e mëposhtme:

O mbret! Ne ishim zhytur në thellësinë e injorancës dhe barbarisë; ne adhuronim idhujt, jetonim në pandershmëri, hëngrëm trupat e pajetë dhe folëm neveri, shpërfillëm çdo ndjenjë njerëzimi dhe detyrat e mikpritjes dhe lagjes u lanë pas dore; ne nuk dinim asnjë ligj përveç atij të të fortit, kur Zoti (Allahu) ngriti mes nesh një njeri, për lindjen, vërtetësinë, ndershmërinë dhe pastërtinë e të cilit ishim të vetëdijshëm; dhe ai thirri në Njëshmërinë e Zotit dhe na mësoi të mos i shoqëronim asgjë Atij. Ai na ndaloi adhurimin e idhujve; dhe ai na urdhëroi të flasim të vërtetën, të jemi besnikë ndaj amanetet tona, të jemi të mëshirshëm dhe të respektojmë të drejtat e fqinjëve dhe të vëllezërve të familjes; ai na ndaloi të flasim keq për gratë, ose të hamë lëndën e jetimëve; ai na urdhëroi të fluturojmë nga veset dhe të përmbahemi nga e keqja; për të falur lutje, për të dhënë lëmoshë dhe për të vëzhguar shpejt. Ne kemi besuar në të, kemi pranuar mësimet e tij dhe porositë e tij për të adhuruar Zotin, dhe për të mos i shoqëruar asgjë me Të, dhe kemi lejuar atë që Ai ka lejuar, dhe kemi ndaluar atë që Ai ka ndaluar. Për këtë arsye, njerëzit tanë janë ngritur kundër nesh, na kanë persekutuar në mënyrë që të na bëjnë të heqim dorë nga adhurimi i Zotit dhe të kthehemi në adhurimin e idhujve dhe të neverive të tjera. Ata na kanë torturuar dhe plagosur, derisa nuk gjetëm siguri midis tyre, ne kemi ardhur në vendin tuaj dhe shpresojmë se do të na mbroni nga shtypja.

Ashama u impresionua nga fjalimi dhe kërkoi disa nga Zbulesat e Zotit. Xhaferi recitoi ajetet hapëse të kaptinës Merjem. Kapitulli ka të bëjë me lindjen e Jahjës (Gjon Pagëzori) dhe Isaut (Jezusi), dhe Merjemës (Mëria) është ushqyer me ushqim për mrekulli. Historia i përloti peshkopët dhe mbreti i cili bërtiti: "Duket sikur këto fjalë dhe ato që iu zbuluan Jezusit janë rrezet e dritës që kanë rrezatuar nga i njëjti burim". Duke iu drejtuar të dërguarve të Kurejsh të rënë në kreshtë, ai tha, "Kam frikë, nuk mund t'ju kthej këta refugjatë. Ata janë të lirë të jetojnë dhe të adhurojnë në mbretërinë time, siç dëshirojnë.".

Takimi i dytë

Të nesërmen, Amr ibn el-As dhe Abdullah bin Ebi Rabi'ah shkuan te mbreti dhe thanë se Muhamedi dhe pasuesit e tij kanë mohuar Jezusin. Xhaferi përsëri u ngrit dhe u përgjigj: "Ne flasim për Jezusin ashtu siç jemi mësuar nga profeti ynë, domethënë ai është shërbëtori i Allahut, i Dërguari i Tij, shpirti i tij dhe fjala e tij i dha frymën Virgjëreshës Mëria." Mbreti u përgjigj: "Edhe kështu ne besojmë. Bekuar qofsh dhe i bekuar qoftë zotëria yt". Mbreti iu kthye dy të dërguarve të Mekasve të vrenjtur dhe peshkopëve të tij që u zemëruan, ai u tha: "Ju mund të mërziteni dhe të digjeni ashtu si ju pëlqen, por Jezusi nuk është asgjë tjetër përveç asaj që Xhaferi ka thënë për të."

Mbreti i siguroi myslimanët mbrojtje të plotë dhe ua ktheu dhuratat të dërguarve të Kuraishëve dhe i dërgoi larg.

Kthimi në Arabi

Myslimanët jetuan në Abisini (Etiopi) të patrazuar për një numër vitesh. Gjatë kësaj periudhe ishin myslimanët në Arabi që iu nënshtruan bojkotit mekas të Hashemitëve (617), Vitit të Hidhërimit (619), vizitës së Muhamedit në Taif (620), Isra dhe Mi'raxhi (621) dhe më në fund emigrimi në Medinë (622). Myslimanët në Etiopi nuk do të ktheheshin në Arabi dhe u bashkuan me myslimanët e tjerë në Medine deri në vitin 7 pas hixhretit (628/629).

Emigrantët u kthyen në Arabi në tre grupe.

Ky kthim i parë ishte në periudhën e bojkotit të Hashemitëve, dmth midis shtatorit të vitit 616 dhe prillit të vitit 619. Tridhjetë e tre burra dhe gjashtë gra plus fëmijë "dëgjuan që mekasit kishin pranuar Islamin dhe ata u nisën për në atdhe. Por kur ata arritën pranë Mekës ata mësuan se raporti ishte i rremë, kështu që ata hynë në qytet nën mbrojtjen e një qytetari ose me vjedhje".

Kthimi i dytë ishte "pas Betejës së Bedrit" (d.m.th. mars 624) por para Hajberit (maj – korrik 628). Njëzet e tetë burra dhe tre gra plus fëmijë u kthyen në Medinë. Meqenëse nuk ka të dhëna për një kthim në një grup të madh, ka të ngjarë që secila familje të ketë udhëtuar veçmas dhe në kohë të ndryshme.

Kthimi i tretë përbëhej nga të gjithë myslimanët që ende jetonin në Abisini: shtatëmbëdhjetë burra, shtatë gra dhe shtatë fëmijë. Negus i dërgoi ata në Medinë "me dy varka", me sa duket me shpenzimet e tij, në qershor ose korrik 628. Ibn Is'haku regjistron se një grua dhe tre nga fëmijët e saj vdiqën në udhëtimin e kthimit "nga pirja e ujit të ndyrë".

Ibn Is'haku përmend gjithashtu shtatë burra dhe tre gra që vdiqën në Abisini.