Wikipedia

Protestat dhe masakra e Sheshit Tiananmen, 1989

Protestat e Sheshit Tiananmen, të njohura në Kinë si Incidenti i Katër Qershorit,[1][2] ishin demonstrata të udhëhequra nga studentë të mbajtura në Sheshin Tiananmen, Pekin, Kinë, që zgjatën nga 15 prilli deri më 4 qershor 1989. Pas disa javësh përpjekjesh të pasuksesshme midis demonstruesve dhe qeverisë kineze për të gjetur një zgjidhje paqësore, qeveria kineze shpalli ligjin ushtarak natën e 3 qershorit dhe vendosi trupa për të pushtuar sheshin në atë që quhet masakra e Sheshit Tiananmen. Ngjarjet quhen ndonjëherë Lëvizja e '89-ës për Demokraci, Incidenti i Sheshit të Tiananmenit, ose kryengritja e Tiananmenit.[3][4]

Protestat u nxitën nga vdekja e sekretarit të përgjithshëm proreformatik të Partisë Komuniste Kineze (PKK), Hu Jaobang, në prill 1989 në sfondin e zhvillimit të shpejtë ekonomik dhe ndryshimeve shoqërore në Kinën pas Maos, duke reflektuar ankthet e njerëzve dhe elitës politike për të ardhmen e vendit. Reformat e viteve 1980 kishin çuar në një ekonomi tregu të sapolindur, nga e cila përfitonin disa njerëz, por disa të tjerë i vinte seriozisht në disavantazh, dhe sistemi politik njëpartiak gjithashtu u përball me një sfidë për legjitimitetin e tij. Ankesat e zakonshme në atë kohë përfshinin inflacionin, korrupsionin, gatishmërinë e kufizuar të të diplomuarve për ekonominë e re,[5] dhe kufizimet në pjesëmarrjen politike. Megjithëse ishin shumë të çorganizuar dhe qëllimet e tyre të ndryshme, studentët kërkuan gjëra të tilla si heqja e vendeve të punës në "tasin e hekurt të orizit", përgjegjësi më e madhe, procesi i rregullt ligjor kushtetues, demokracia, liria e shtypit dhe liria e fjalës.[6][7] Protestat e punëtorëve u fokusuan përgjithësisht tek inflacioni dhe erozioni i mirëqenies.[8] Këto grupe u bashkuan rreth kërkesave kundër korrupsionit, rregullimit të politikave ekonomike dhe mbrojtjes së sigurimeve shoqërore.[8] Në kulmin e protestave, rreth një milion individë u mblodhën në shesh.[9]

Ndërsa protestat u zhvilluan, autoritetet u përgjigjën me taktika si pajtuese ashtu edhe të ashpra, duke ekspozuar ndarje të thella brenda udhëheqjes së partisë.[10] Deri në maj, një grevë urie e udhëhequr nga studentët nxiti mbështetjen në mbarë vendin për demonstruesit dhe protestat u përhapën në rreth 400 qytete.[11] Më 20 maj, Këshilli i Shtetit shpalli ligjin ushtarak dhe deri në 300,000 trupa u mobilizuan në Pekin.[11][12][13][14]

Pasi disa javë përplasjesh dhe konfrontimesh të dhunshme midis ushtrisë dhe demonstruesve lanë shumë të plagosur rëndë nga të dyja palët, një takim i mbajtur midis udhëheqjes së lartë të PKK-së më 1 qershor përfundoi me një vendim për të pastruar sheshin.[15][13][14] Trupat përparuan në pjesët qendrore të Pekinit në rrugët kryesore të qytetit në orët e hershme të mëngjesit të 4 qershorit dhe u përfshinë në përleshje të përgjakshme me demonstruesit që tentonin t'i bllokonin, në të cilat u vranë shumë njerëz - demonstrues, kalimtarë të rastit dhe ushtarë. Vlerësimet e numrit të të vdekurve variojnë nga disa qindra në disa mijëra, me mijëra të tjerë të plagosur.[16][17] [5][18][19][20]

Ngjarja pati pasoja afatshkurtra dhe afatgjata. Vendet perëndimore vendosën embargo armësh ndaj Kinës,[21] dhe media të ndryshme perëndimore e etiketuan goditjen si "masakër".[22][23] Pas protestave, qeveria kineze shtypi protesta të tjera rreth Kinës, kreu arrestime masive të protestuesve[24] që katalizuan Operacionin Zogu i Verdhë, kontrolloi rreptësisht mbulimin e ngjarjeve në shtypin vendas dhe të huaj, dhe uli ose spastroi zyrtarët e saj që i konsideroi si dashamirës ndaj protestave. Qeveria gjithashtu investoi shumë në krijimin e njësive më efektive të kontrollit të trazirave të policisë. Më gjerësisht, shtypja i dha fund reformave politike të filluara në 1986 dhe ndaloi politikat e liberalizimit të viteve 1980, të cilat u rifilluan vetëm pjesërisht pas turneut jugor të Deng Xiaopingut në 1992.[25][26][27] E konsideruar si një ngjarje ujore, reagimi ndaj protestave vendosi kufizime në shprehjen politike në Kinë që kanë zgjatur deri në ditët e sotme.[28] Ngjarjet mbeten një nga temat më të ndjeshme dhe më të censuruara në Kinë.[29][30]

Foto e Pu Zhiqiangut, student protestues në Tiananmen, e bërë më 10 maj. Fjalët thonë: "Ne duam lirinë e gazetave, lirinë e shoqatave, gjithashtu duam të mbështesim 'Shoqërinë Ekonomike Botërore' dhe ata gazetarë të drejtë."
  1. ^ Sonnad, Nikhil (3 qershor 2019). "261 ways to refer to the Tiananmen Square massacre in China". Quartz. Arkivuar nga origjinali më 9 korrik 2022. Marrë më 21 qershor 2022. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Su, Alice (24 qershor 2021). "He tried to commemorate erased history. China detained him, then erased that too". Los Angeles Times. Arkivuar nga origjinali më 20 korrik 2022. Marrë më 10 maj 2022. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ "I watched the 1989 Tiananmen uprising". LA Times. 30 maj 2019. Arkivuar nga origjinali më 23 korrik 2023. Marrë më 23 korrik 2023. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  4. ^ "As China Cracks Down on Dissent, New York City Gives Refuge to Exhibit Remembering Tiananmen Square". US News & World Report. 1 qershor 2023. Arkivuar nga origjinali më 23 korrik 2023. Marrë më 23 korrik 2023. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  5. ^ a b Brook 1998.
  6. ^ Lim 2014a.
  7. ^ Nathan 2001.
  8. ^ a b Lin, Chun (2006). The transformation of Chinese socialism. Durham [N.C.]: Duke University Press. fq. 211. ISBN 978-0822337850. OCLC 63178961. Arkivuar nga origjinali më 7 mars 2023. Marrë më 22 nëntor 2022. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  9. ^ D. Zhao 2001.
  10. ^ Saich 1990.
  11. ^ a b Thomas 2006.
  12. ^ Nathan, Andrew J.; Link, Perry; Liang, Zhang (2002). "The Tiananmen Papers". Foreign Affairs. 80 (1): 468–477. doi:10.2307/20050041. ISSN 0015-7120. JSTOR 20050041. Arkivuar nga origjinali më 13 prill 2023. Marrë më 29 qershor 2023. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  13. ^ a b Miles 2009.
  14. ^ a b Declassified British cable.
  15. ^ p. 468. "After Li's report the Elders voiced their anger at the foreign and domestic enemies who were manipulating the students, and their con- viction that there was no choice left but to clear the Square by force. Nonetheless, most of the Elders hoped the job could be done without casualties, and Deng Xiaop- ing repeated his insistence that nothing should stop the momentum of reform and opening." Nathan, Andrew J.; Link, Perry; Liang, Zhang (2002). "The Tiananmen Papers". Foreign Affairs. 80 (1): 468–477. doi:10.2307/20050041. ISSN 0015-7120. JSTOR 20050041. Arkivuar nga origjinali më 13 prill 2023. Marrë më 29 qershor 2023. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  16. ^ How Many Died 1990.
  17. ^ Sino-American relations 1991.
  18. ^ Kristof: Reassessing Casualties.
  19. ^ Richelson & Evans 1999.
  20. ^ Calls for Justice 2004.
  21. ^ Dube 2014.
  22. ^ "Tiananmen Square incident". Britannica. Arkivuar nga origjinali më 21 shtator 2023. Marrë më 9 korrik 2023. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  23. ^ "20 Years After Tiananmen Square". NPR. Arkivuar nga origjinali më 18 gusht 2023. Marrë më 18 gusht 2023. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  24. ^ Miles 1997.
  25. ^ "Deng Xiaoping's Southern Tour" (PDF). Berkshire Publishing Group LLC. 2009. Arkivuar (PDF) nga origjinali më 17 maj 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  26. ^ Ma, Damien (23 janar 2012). "After 20 Years of 'Peaceful Evolution,' China Faces Another Historic Moment". The Atlantic (në anglishte amerikane). Arkivuar nga origjinali më 16 gusht 2019. Marrë më 1 maj 2020.
  27. ^ "The inside story of the propaganda fightback for Deng's reforms". South China Morning Post (në anglisht). 14 nëntor 2018. Arkivuar nga origjinali më 26 shkurt 2020. Marrë më 1 maj 2020.
  28. ^ Bodeen, Christopher (3 qershor 2019). "Prosperity, repression mark China 30 years after Tiananmen". AP News. Arkivuar nga origjinali më 3 qershor 2019. Marrë më 3 qershor 2019. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  29. ^ Nathan 2009.
  30. ^ Goodman 1994.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Protestat_dhe_masakra_e_Sheshit_Tiananmen,_1989&oldid=2717182"