Wikipedia

Sekretari Kardinal i Shtetit

Sekretari i Shtetit i Shenjtërisë së Tij (latinisht: Secretarius Status Sanctitatis Suae, italisht: Segretario di Stato di Sua Santità), i njohur zakonisht si Sekretari Kardinal i Shtetit, kryeson Sekretariatin e Shtetit të Selisë së Shenjtë, i cili është dikasteria më e vjetër dhe më e rëndësishme e Kurisë Romake.[1] Sekretariati i Shtetit kryen të gjitha funksionet politike dhe diplomatike të Selisë së Shenjtë dhe të Qytetit të Vatikanit. Sekretari i Shtetit nganjëherë përshkruhet si kryeministër i Selisë së Shenjtë,[2] edhe pse kreu nominal i qeverisë së qytetit të Vatikanit është Presidenti i Komisionit Papnor për Shtetin e Qytetit të Vatikanit.

Sekretari i Shtetit i i Shenjtërisë së Tij
Secretarius Status Sanctitatis Suae
Segretario di Stato di Sua Santità
Stema e Selisë së Shenjtë
Në detyrë
Pietro Parolin
që nga 15 tetor 2013
Sekretariati i Shtetit
StiliShkëlqesia e Tij
Anëtar/e iKuria Romake
Këshilli i Kardinalëve
Raporton tekPapa
EmëruesPapa
Kohëzgjatja e detyrësEmërimi i një Pape të ri
Themelimi20 nëntor 1551
Mbajtësi i parëGirolamo Dandini
Emra jo-zyrtarSekretariati Kardinal i Shtetit

Sekretar i Shtetit aktualisht është Kardinali Pietro Parolin.[3]

Historia

Redakto

Zyra e gjurmon origjinën e saj në atë të secretarius intimus, krijuar nga papa Leoni X në fillim të shekullit të 16-të për të trajtuar korrespondencën me misionet diplomatike të Selisë së Shenjtë, të cilat sapo kishin filluar të bëheshin postime të përhershme në vend të misioneve të dërguara në raste të veçanta. Në këtë fazë sekretari ishte një funksionar mjaft i vogël, administrata e Vatikanit drejtohej nga kardinali nipi, i besuari i Papës që zakonisht merrej nga familja e tij.

Pakujdesia e Papa Julit III për t'ia besuar detyrën e kardinalit nipit dashnorit të tij të supozuar Innocenzo Ciocchi Del Monte, një iriq rruge adoleshente, praktikisht analfabet, të cilin vëllai i tij e kishte adoptuar disa vjet më parë, çoi në një përmirësim të detyrës së Sekretarit, si i ngarkuari duhej të merrte përsipër detyrat për të cilat kardinali nipi nuk ishte i përshtatshëm. Në kohën e Papa Inoçentit X, Sekretari i Shtetit ishte gjithmonë vetë një kardinal, dhe Inoçenti XII hoqi detyrën e kardinalit nip më 1692. Që atëherë e tutje Sekretari i Shtetit ka qenë më i rëndësishmi nga zyrtarët e Selisë së Shenjtë.

Në vitin 1968, kushtetuta apostolike e Papa Palit VI, Regimini Ecclesiae Universae, rriti më tej kompetencat e Sekretarit, duke e vendosur atë mbi të gjitha departamentet e tjera të Kurisë Romake. Në vitin 1973 Pali e zgjeroi më tej postin e Sekretarit duke hequr postin e lashtë të Kancelarit të Kishës së Shenjtë Romake dhe duke bashkuar funksionet e saj në ato të Sekretarit.

Detyrat

Redakto

Sekretari Kardinal emërohet nga Papa dhe shërben si një nga këshilltarët e tij kryesorë. Si një nga zyrat e larta në Kishën Katolike Romake, sekretari kërkohet të jetë një kardinal. Nëse posti është i zbrazët, një jokardinal mund të shërbejë si sekretar i shtetit, duke ushtruar kompetencat e Sekretarit të Shtetit derisa të gjendet një zëvendësues i përshtatshëm ose Pro-Sekretari të bëhet kardinal në një konsistencë të mëvonshme.[4]

Mandati i Sekretarit Kardinal përfundon kur Papa që e ka emëruar vdes ose largohet nga detyra. Gjatë periudhës sede vacante, ish-sekretari vepron si anëtar i një komisioni me Camerlengo të Kishës së Shenjtë Romake dhe ish-President i Komisionit Papnor për Shtetin e Qytetit të Vatikanit, i cili ushtron disa nga funksionet e kreut të shtetit. Qyteti i Vatikanit derisa të zgjidhet Papa i ri. Pasi të zgjidhet Papa i ri, roli i ish-sekretarit në komision skadon gjithashtu, megjithëse ai mund të riemërohet si Sekretar i Shtetit.[4]

Lista

Redakto

Sekretarët e Shtetit midis 1551 dhe 1644

Redakto

Sekretarë Kardinalë të Shtetit që nga viti 1644

Redakto
  1. Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651)
  2. Fabio Chigi (1651–1655); më pas u zgjodh Papa Aleksandri VII (1655–1667)
  3. Giulio Rospigliosi (1655–1667); më pas u zgjodh Papa Klementi IX (1667–1669)
  4. Decio Azzolini (iuniore) (1667–1669)
  5. Federico Borromeo (iuniore) (1670–1673)
  6. Francesco Nerli (iuniore) (1673–1676)
  7. Alderano Cybo (1676–1689)
  8. Giambattista Rubini (1689–1691)
  9. Fabrizio Spada (1691–1700)
  10. Fabrizio Paolucci (1700–1721) (hera e parë)
  11. Giorgio Spinola (1721–1724)
  12. Fabrizio Paolucci (1724–1726) (hera e dytë)
  13. Niccolò Maria Lercari (1726–1730)
  14. Antonio Banchieri (1730–1733)
  15. Giuseppe Firrao, Sr. (1733–1740)
  16. Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756)
  17. Alberico Archinto (1756–1758)
  18. Ludovico Maria Torriggiani (1758–1769)
  19. Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785)
  20. Ignazio Boncompagni Ludovisi (1785–1789)
  21. Francesco Saverio de Zelada (1789–1796)
  22. Ignazio Busca (1796–1797)
  23. Giuseppe Doria Pamphili (1797–1799)
  24. Ercole Consalvi, pro-secretary (1800); sekretar (1800–1806)
  25. Filippo Casoni (1806–1808)
  26. Giulio Gabrielli the Younger (1808–1814) -Giuseppe Doria Pamphilj, pro-sekretar (1808) -Bartolomeo Pacca, pro-sekretar (1808–1814)
  27. Ercole Consalvi (1814–1823)
  28. Giulio Maria della Somaglia (28 shtator 1823 – 17 janar 1828)
  29. Tommaso Bernetti, pro-secretary (17 qershor 1828 – 10 shkurt 1829) (hera e parë)
  30. Giuseppe Albani (31 mars 1829 – 30 nëntor 1830)
  31. Tommaso Bernetti, pro-sekretar (21 shkurt – 10 August 1831); cardinal secretary (10 gusht 1831 – 12 janar 1836) (hera e dytë)
  32. Luigi Lambruschini (12 janar 1836 – 1 qershor 1846)
  33. Tommaso Pasquale Gizzi (8 gusht 1846 – 5 korrik 1847)
  34. Gabriele Ferretti (17 korrik 1847 – 31 dhjetor 1848)
  35. Giuseppe Bofondi (1 shkurt – 10 mars 848)
  36. Giacomo Antonelli (10 mars – 3 maj 1848) (hera e parë)
  37. Antonio Francesco Orioli (5 maj – 4 qershor 1848), sekretari kardinal ad interim
  38. Giovanni Soglia Ceroni (4 qershor – 29 nëntor 1848)
  39. Giacomo Antonelli (29 nëntor 1848 – 6 nëntor 1876) (hera e dytë)
  40. Giovanni Simeoni (18 dhjetor 1876 – 7 shkurt 1878)
No. Emri Prej Deri Emëruesi
41   Alessandro Franchi
(1819–1878) 		5 mars 1878 31 korrik 1878 † Leoni XIII
42   Lorenzo Nina
(1812–1885) 		9 gusht 1878 16 dhjetor 1880
43   Luigi Jacobini
(1832–1887) 		16 dhjetor 1880 28 shkurt 1887 †
44   Mariano Rampolla del Tindaro
(1843–1913) 		2 korrik 1887 20 korrik 1903
45   Rafael Merry del Val y Zulueta
(1865–1930) 		12 nëntor 1903 20 gusht 1914 Piu X
46   Domenico Ferrata
(1847–1914) 		4 shtator 1914 10 tetor 1914 † Benedikti XV
47   Pietro Gasparri
(1852–1934) 		13 tetor 1914 7 shkurt 1930
48   Eugenio Pacelli
(1876–1958) 		9 shkurt 1930 10 shkurt 1939 Piu XI
49   Luigi Maglione
(1877–1944) 		10 mars 1939 22 gusht 1944 † Piu XII
Zyra e zbrazët[5]
50   Domenico Tardini
(1888–1961) 		15 dhjetor 1958 30 korrik 1961 † Gjoni XXIII
51   Amleto Giovanni Cicognani
(1883–1973) 		12 gusht 1961 30 prill 1969
52   Jean-Marie Villot
(1905–1979) 		2 maj 1969 9 mars 1979 † Pali VI
53   Agostino Casaroli
(1914–1998) 		1 korrik 1979 1 dhjetor 1990 Gjon Pali II
54   Angelo Sodano
(1927–2022) 		29 qershor 1991 15 shtator 2006
55   Tarcisio Bertone
(b. 1934) 		15 shtator 2006 15 tetor 2013 Benedikti XVI
56   Pietro Parolin
(b. 1955) 		15 tetor 2013 Në detyrë Françesku

Referime

Redakto
  1. ^ "Profile: The Secretariat of State" (në anglisht). The Holy See. Arkivuar nga origjinali më 6 maj 2012. Marrë më 18 prill 2007.
  2. ^ "The Vatican's secretary of state visits Moscow for the first time in 19 years". The Economist (në anglisht). 25 gusht 2017. Arkivuar nga origjinali më 25 gusht 2017. Marrë më 26 gusht 2017.
  3. ^ "Archived copy" (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 22 shtator 2013. Marrë më 28 tetor 2013.{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Archived copy si titull (lidhja)
  4. ^ a b "Roman Curia | Roman Catholicism". Encyclopedia Britannica (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 30 gusht 2019. Marrë më 10 mars 2020.
  5. ^ Papa Piu XII, duke qenë Sekretar i Shtetit nën Papa Piu XI, nuk emëroi një sekretar pas vdekjes së kardinalit Maglione më 1944. Nën mbikëqyrjen e tij të drejtpërdrejtë, detyrat u ndanë midis dy apostolik protonotar, Domenico Tardini dhe Giovanni Battista Montini, të cilët në vitin 1952 u emëruan të dy Pro-Sekretar Shteti, respektivisht për çështje të jashtëzakonshme dhe të zakonshme. Në vitin 1954 Montini (papa i ardhshëm Pali V) u largua nga kuria romake për t'u bërë Kryepeshkop i Milanos.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Sekretari_Kardinal_i_Shtetit&oldid=2674608"