Informatika paralele: Dallime mes rishikimesh

Potenciali i rritjes së shpejtësisë së një algoritmi në një platformë kompjuterike paralele është dhënë me [[Ligji i Amdahl|ligjin e Amdahl]], formuluar fillimisht nga [[Gene Amdahl]] në vitet 1960 <ref>Amdahl, G. (April 1967) "The validity of the single processor approach to achieving large-scale computing capabilities". In ''Proceedings of AFIPS Spring Joint Computer Conference'', Atlantic City, N.J., AFIPS Press, pp.&nbsp;483–85.</ref>. Ky ligj thekson se një pjesë e vogël e programit, i cili nuk mund të paralelizohet do ta kufizojnë shpejtësin e përgjithshme në dispozicion nga paralelizmi. Madhësitë matematikore ose problemet inxhinierike zakonisht përbëhen nga disa pjesë të paralelizuara dhe disa pjesë jo-paralelizuara (sekuenciale). Kjo marrëdhënie jepet nga ekuacioni:

 

 

ku ''S'' është shpejtësia e programit (si një faktor i ekzekutimit sekuencial), si dhe ''P'' është pjesë që është paralelizuar. Nëse pjesa e vijues e një programi është 10% e kohës së ekzekutimit, ne mund të marrim jo më shumë se 10&times; herë rritje të shpejtësisë, pa marrë parasysh sa procesorë janë shtuar. Kjo e vendos një kufizim lartë në dobi të më shumë pjesëve ë ekzekutuara njëkohësisht. Kur një detyrë nuk mund të ndahet për shkak të kufizimeve sekenciale, aplikimi i më shumë përpjekjeve nuk ka efekt në program. "Sjellja e fëmijës merr nëntë muaj, pa marrë parasysh sa shumë gra janë caktuar <ref>[[Fred Brooks|Brooks, Frederick P. Jr.]] ''[[The Mythical Man-Month|The Mythical Man-Month: Essays on Software Engineering]]''. Chapter 2 – The Mythical Man Month. ISBN 0-201-83595-9</ref>.