Antoni Gaudi: Dallime mes rishikimesh

Gjatë studimeve të tij, Guadia bëri disa projekte, ndër të cilat: ura e varrëzës (1875), Pavijoi spanjoll për Panairin Botëror Filadelfia (1876), një ndërtesë në anën bregore (1876), oborri për [[:en: Province of Barcelona|Qeverinë e Barcelonës]] (1876), një fontanë për [[:en: Plaça de Catalunya, Barcelona| Plaça de Catalunya]] në Barcelonë (1877) dhe një sallë asamblesh për universitet (1877).<ref>{{harv|Bassegoda|2002|pp=24–29}}</ref>

 

|-

! colspan="4" style="background:#EEE" |Student works

| Fountain in Plaça Catalunya (1877)

| University assembly hall (1877)

 

Antoni Guadia e filloi karrierën e tij personale sa ishte ende në universitet. Për të paguar për studimet e tij, ai punoi si vizatues për shumë nga arkitektët e shquar të asaj kohe në Barcelonë, si për shembull: [[:en: Josep Fontserè i Mestre| Josep Fontserè i Mestre]], [[:en: Joan Martorell| Joan Martorell]], [[:en: Francisco de Paula del Villar y Lozano| Francisco de Paula del Villar y Lozano]], Leandre Serrallach dhe Emili Sala Cortés.<ref name="Joan Bassegoda p. 36" /> Guadia pati një lidhje të gjatë me Josep Fontseren, pasi edhe familja e tij ishte nga Riudomsi dhe ata e njihnin njëri-tjetrin për një kohë të gjatë. Pavarësisht nga titulli arkitekturor, Fontsere pranoi komisionin e këshillit të qytetit për zhvillimin e [[:en: Parc de la Ciutadella| Parc de la Ciutadella]], mes viteve 1873 dhe 1882. Për këtë projekt, Guadia ishte i ngarkuar të dizajnojë urën hyrëse të parkut, pjesën për orkestër dhe projektin e ujit për fontanë, ku ai dizajnoi një shpellë artificiale gjë që tregon dashurinë e tij për natyrë dhe kontaktin organik që do t’ia japë ai arkitekturës.<ref>{{harv|Bassegoda|1989|p=111}}</ref>

Pas diplomimit si arkitekt në vitin 1878, punas e parë e Guadisë ishte vendosja e shtyllave të dritave në [[:en: Plaça Reial| Plaça Reial]], projekti për qoshkun e librave të Girossit dhe kooperativën e Mataros, e cila ishte puna e parë e tij e rëndësishme. Ai pranoi ftesë nga këshilli i qytetit të Barcelonës në shkurt të vitit 1878, kur ai kishte diplomuar por pa e marrë titullin e tij, dhe u dërgua në Madrid më 15 mars të po atij viti.<ref>{{harv|Bassegoda|1989|p=129}}</ref> Për komisionin ai dizajnoi dy lloj llamba rrugësh: një me gjashtë degëzime, dy nga të cilat ishin vendosur në Plaça Reial, dhe një me tri degëzime, prej të cilave dy ishin vendosur në Pla del Palau, poshtë Qeverisë Civile. Llambat ishin përuruar gjatë festivaleve të [[:en: La Mercè|Mercit]] në vitin 1879. Të bëra prej gize me baza të mermerta, ato kanë një dekoratë në të cilën ndodhet shkopi magjik i [[:en:Mercury (mythology)|Merkurit]] të shquar, simbol i tregtisë dhe emblemë e Barcelonës.

 

|-

! colspan="4" style="background:#EEE" |Early post-graduate works

| Esteban Comella display

| Gibert Pharmacy

 

Projekti i tezgës së Girosit, i cili nuk u realizua, ishte një komision nga shitësi Enrique Girossi de Sanctis. Për të do të përbëhej nga 20 tezga në përhapura nëpër Barcelonë. Njëra do të ishte një ËC publike, një mbajtëse lulesh dhe panele qelqi për reklama si orët, një kalendar, një barometër, një termometër. Guadia konceptoi një strukturë me shtylla hekuri dhe mermeri dhe pllaka qelqi, kurorëzuar nga një hekur i gjatë dhe çati xhami, me sistem të ndriçimit me gaz. <ref>{{harv|Bassegoda|1989|p=119}}</ref>

Në mes viteve 1883 dhe 1888 ai konstruktoi [[:en:Casa Vicens|Casa Vicens]], e porositur nga ndërmjetësi i aksioneve Manuel Vicens i Montaner. Ajo u konstruktua me katër dysheme dhe fasadë në tri faqe të saj si dhe me një kopsht i gjërë që përfshinte edhe një fontanë nga tullat. Shtëpia ishte e rrethuar me mur nga ura të hekurta, e dekoruar me gjethe [[:en:Sabal|sabale]], punim i Llorenç Matamala. Muret e shtëpisë janë prej guri të alternuar me linjat e pllakave, të cilat imitojnë lulet e verdha tipike të kësaj zone; shtëpia është me oxhaqe në krye dhe frëngji. Në brendësi është e stolisur me simbole të luleve të [[:en:Papier mâché|Papier-mâché]]; muret janë të zbukuruara me motive bimore, të ngjashme me vizatimet e Josep Torrescanës; në fund, dyshemeja i takon mozaikëve të stilit romak të "opus tesselatum". Një nga dhomat më origjinale është dhoma e duhanit, me tavan të dukshmë, e dekoruar me maure të punës së krimbit, që të kujton [[:en:Generalife|Generalifen]] në [[:en:Alhambra|Alhambra]] të [[:en:Granada|Granadës]].<ref>{{harv|Bassegoda|2002|p=107}}</ref>

 

|-

! colspan="5" style="background:#EEE" |Orientalist works

| Palau Güell (1886–88)

| Compañía Trasatlántica (1888)

 

Në vitin 1883, Gaudi projektoi kizhëzen Santisimo Sacramento për kishën e komunës së San Felix de Alella, e ngjashme me planet topografike për Can Rosell de la Llena në Gelida. Ai po ashtu pranoi një porosi që të ndërtonte një aneks në Palacio de Sobrellano, për baronin e Komillasit, në qytetin e [[:en:Cantabria|Cantabrianit]] me të njëjtin emër. i njohur si El Capricho, ai u porosit nga Maximo Diaz de Quijano dhe u konstruktua gjatë viteve 1883 dhe 1885. Cristofor Cascante i Colom, studenti pasues i Gaudisë, e drejtoi konstruktimin. Në stil oriental, ai kishte një formë të zgjatur, në tri nivele dhe një kullë cilindrike në formë të minareve persiane, e mbushur me qeramika. Hyrja është e vendosur pas katër shtyllave që mbajnë harqe, me kapitale të zbukuruara me zogj e me gjethe, të ngjashme me ato që mund të shihen në Casa Vicens. Të dukshme janë sallonet e pritjes, me dritare të mëdha kornizash dhe dhoma e duhanit me tavan të përbërë sipas stilit arab me llaç të rremë.<ref>{{harv|Crippa|2003|p=15}}</ref>

Gjatë kësaj periudhe Gaudi u frymëzua nga gjithë [[:en:Gothic art|arti gotik]] i mesjetës, por donte ta përmirësonte atë në zgjidhjet strukturore. [[:en:Gothic Revival architecture|Neo-Gotiku]] ishte stili më i suksseshëm i asaj kohe, mbi të gjitha si rezultat i studimeve teorike të Viollet-le-Ducit.<ref>{{cite web |url=http://www.all-art.org/history392.html |title=The 18th and 19th Centuries: Neoclassicism and Romanticism: Gothic Revival |work=All-art.org |url-status=dead |access-date=9 prill 2014 |archive-date=18 tetor 2011 |archive-url=https://www.webcitation.org/62X60Fv5y?url=http://www.all-art.org/history392.html }}</ref> Gaudi studioi shembujt në Kataluni, në ishujt Balerike dhe Rusillionin në thellësi, ashtu si edhe ndërtesat Leonese dhe Kastiliane gjatë qëndrimit të tij në Leon dhe Burgos, dhe u bind se ky ishte një stil i papaërsorur, duke lënë çështjet kryesore strukturore pjesërisht të zgjidhura. Ai e eliminoi nevojën për mbështetje në [[:en:Ruled surface|sipërfaqe]], dhe hoqi zbukurimet e tepërta. <ref>{{harv|Massó|1974|p=56}}</ref>

 

|-

! colspan="5" style="background:#EEE" |Neo-gothic works

| Bodegues Güell

| Torre Bellesguard

 

Shembulli i parë ishte Colegi de les Teresianes (1888-1889), në Carrer Granduxer të Barcelonës, me kërkës të San Enrique de Osso. Gaudi përmbushi dëshirën e urdhërit se ndërtesa duhet të jetë e rreptë, në përputhje me premtimet e tyre të varfërisë. Ai projektoi një ndërtesë të thjeshtë, duke përdorur tulla për eksterierin dhe tulla elementare për interierin. Hekuri i farkëtuar, një nga materialet e preferuara të Gaudisë, paraqitet në fasadë. Ndërtesa është e kurorëzuar nga rreshta të [[:en:Merlon|merlonit]] që i ngjajnë kështjellës, ka mundësi që i referohet Kështjellës së [[:en: Teresa of Ávila|Shën Terezës]].<ref>{{harv|Crippa|2003|p=33}}</ref> Këndet kanë bedenat e tullave në krye nga kolona spirale dhe që rezultojnë me një kryq me katër pjesë të armatosur, punim tipik i Gaudisë dhe me mburoja qeramike me simbole të ndryshme të urdhrit. interieri përbëhet nga një korridor i cili është i famshëm për harqet që ka. Këto harqe elegante janë zbukuruese dhe mbështetëse të tavanit dhe dyshemesë. Për Gaudinë, harku ishte një element konstruktimi ideal, i aftë për të mbështetur ngarkesa të mëdha. <ref>{{harv|Zerbst|2002|p=94}}</ref>

Vepër pothuajse e panjohur e Gaudisë është Casa Clapes (1899 - 1900), në 125 Carrer Escorial, me kërkesë të piktorit Aleix Clapes, i cili bashkëpunoi me Gaudinë në dekorimin e [[:en: Palau Güell|Palau Güell]] dhe [[:en: Casa Milà|Casa Milà]]. Ajo ka një kat përdhes dhe tri apartamente, me mure nga llaçi dhe ballkone nga giza. Për shkak të mungesës së zbukurimeve ose zgjidhjeve origjinale strukturore autorësia e saj ishte e panjohur deri në vitin 1976, kur u zbulua kontrata e nënshkruar nga Gaudi.<ref>{{harv|Bassegoda|1989|p=375}}</ref> Në vitin 1900 ai rinovoi shtëpinë e Dr. Pere Santalos, në 32 Carrer Nou de la Rambla, një punë jo shumë e rëndësishme. Santalo ishte shok i Gaduisë, të cilin ai e shoqëroi gjatë qëndrimit në Puigcerda në vitin 1911. Ishte ky që ia rekomandoi punën manuale për reumatizmin e tij. <ref>{{harv|Van Hensbergen|2004|p=272}}</ref>

 

|-

! colspan="4" style="background:#EEE" |Naturalist works (1898–1900)

| Park Güell

| Rosary of Montserrat

 

Po ashtu në vitin 1900 ai projektoi dy parulla: për Orfeo Feliua (e Sant Feliu de Codines), e bërë nga bronzi, lëkura, tapa dhe mëndafshi, me motive dekorative në bazë të martirizimit të San Feliksit (një gur mulliri), muzikë (një staf dhe çelës) dhe mbishkrimin "Orfeo Feliu"; dhe Zonja Jonë e Mëshirës së Reusit, për pelegrinazhin e banorëve të Reusit të Barcelonës, me një imazh të Isabel Besorës, baresha e virgjër që u shfaq në vitin 1592, punë e Aleix Clapes dhe, në anën e pasme, një trëndafil dhe një flamur katalunas. Në të njëjtin vit, për vendin e shenjtë të Zonjës Sonë të Mëshirës në Reus, Gaudi përshkroi një projekt për rinovimin e fasadës kryesore të kishës, e cila në fund të fundit nuk u ndërmor, pasi u konciderua shumë i shtrenjtë. Gaudi e priti keq këtë refuzim, duke lënë me zemërim Reusin, ka mundësi shkak për deklaratën e mëpastajme se Riudomsi është vendi i tij i lindjes.<ref>{{harv|Bassegoda|1989|p=425}}</ref> Në mes viteve 1900 dhe 1902 Gaudi punoi në Casa Miralles, porositur nga industrialisti Hermenegild Miralles i Angles; Gaudi projektoi vetëm murin afër hyrjes, me një urë të hekurt në krye me katër kryqe të armatosur. Më pas, shtëpia për Senor Miralles u projektua nga Domeneco Sugranes, ortaku arkitekt i Gaudisë.