Ebreheja
Ebrehe (Ge’ez: አብርሃ Abraha, vdiq pas vitit 570 e.r.[1][2]), gjithashtu i njohur si Ebrehe el-Eshrem (arabisht: أَبْرَهَة ٱلْأَشْرَم Abrahah al-Ashram), ishte një gjeneral i ushtrisë Aksumite, më pas nënmbreti i Arabisë Jugore për Mbretërinë e Aksumit, dhe më vonë e shpalli veten Mbret të pavarur të Himjarit.[3] Ebrehe sundoi pjesën më të madhe të Arabisë dhe Jemenit të sotëm nga rreth 531–547 e.r. deri në rreth 555–570 e.r..[4][5]
.jpg)
Jeta
RedaktoDhu Nuvas, sundimtari çifut himjarit i Jemenit, rr. 523–525[6] ose rr. 518–20[1] filloi operacionet ushtarake kundër të krishterëve Aksumite dhe aleatëve të tyre lokalë të krishterë arabë.[7] Shumë aksumitë në Zafar u vranë, kështjellat e tyre në malësitë e Jemenit u shkatërruan dhe Nexhrani u plaçkitën.
Nexhrani ra në vitin 518 ose 523 dhe shumë anëtarë të bashkësisë së krishterë himjarite u vranë. Ky incident, i cili përmendet gjithashtu në Kuran në suren 85 (el-Buruxh), ngjalli simpati të madhe në të gjithë rajonet fqinje të krishtera dhe nxiti një ndërhyrje ushtarake Aksumite të mbështetur nga flota Aksumite dhe të ndihmuar nga një flotë e vogël bizantine.[7]
Historiani bizantin Prokopi e identifikoi Abrahën si ish-skllav i një tregtari romak që zhvillonte biznes në Adulis.[8] Më vonë, Ebrehe ishte ose një nga komandantët ose një anëtar i njërës prej ushtrive të udhëhequra nga mbreti Kaleb i Aksumit kundër Dhu Nuvas.[9] Në historinë e Taberiut, Ebrehe thuhet të ketë qenë komandanti i ushtrisë së dytë të dërguar nga Kaléb pasi e para, e udhëhequr nga 'Ariat, dështoi.
Ebrehe u raportua se kishte udhëhequr ushtrinë e tij prej 100,000 burrash për të shtypur me sukses të gjithë rezistencën nga ushtria jemenase dhe më pas, pas vetëvrasjes së Dhu Nuvas, mori pushtetin dhe u vendos në Sanaa. Ai ngjalli zemërimin e Kalebit, megjithatë, duke refuzuar haraçin. Si përgjigje, mbreti Kaleb dërgoi gjeneralin e tij 'Ariat për të marrë përsipër guvernatorin e Jemenit. Sipas versionit të asaj që ndodhi më pas ishte se Ebrehe luftoi një duel me 'Ariatin që rezultoi në 'Ariat' të vrarë dhe Ebrehe të vuajtur nga lëndimi që i solli atij faljen e al-Asräm-it, "fytyrë me mbresë".[6] Thuhej gjithashtu. se hunda e Ebrehesë ose kishte humbur në betejë ose ishte dëmtuar rëndë për shkak të një sëmundjeje.[10]
Sipas Prokopit, Ebrehe mori kontrollin e Jemenit nga Esimiphaios (Sumuafa' Ashawa'), nënmbreti i krishterë Himyarit i emëruar nga Kaléb, me mbështetjen e elementëve disidentë brenda forcës pushtuese Aksum, të cilët ishin të etur të vendoseshin në Jemen, atëherë një i pasur dhe tokë pjellore.[6][8] Stuart Munro-Hay, i cili propozon një datë 518 për ngritjen e Dhu Nuvas, e daton këtë ngjarje në vitin 525,[2] ndërsa sipas kronologjisë së bazuar në ardhjen në pushtet të Dhu Nuvas në vitin 523, kjo ngjarje do të kishte ndodhur rreth vitit 530, megjithëse një data deri në 543 është postuluar nga Jacques Ryckmans.[6]
Një ushtri e dërguar nga Kaléb për të nënshtruar Ebrehën vendosi të bashkohej me radhët e tij dhe vrau komandantin (kjo është ndoshta një referencë për 'Ariat) dhe një ushtri e dytë u mund. Pas kësaj, Kaléb duhej t'i jepte Ebrehes njohjen de facto përpara se Ebrehe të fitonte një njohje më formale nën pasardhësin e Kalebit në këmbim të një haraçi nominal.
Sundimi
RedaktoEbrehe shihet si atëherë duke u bërë një figurë e shquar në historinë e Jemenit, duke promovuar kauzën e krishterimit përballë judaizmit dhe paganizmit mbizotërues të Arabisë Qendrore.[6] Ebrehe ishte një e krishterë e zellshme. Thuhet se ai ka ndërtuar një kishë të madhe në San'a' (në konkurrencë të Qabes që ndodhet në Mekë, e cila ishte vendi fetar më i spikatur në të gjithë Arabinë) dhe se ka riparuar digën kryesore të ujitjes në kryeqytetin Sabaean, Marib.
Burimet epigrafike që tregojnë karrierën e 'Abraha's përfshijnë një mbishkrim në digën Marib që regjistron shuarjen e një kryengritjeje të mbështetur nga një djalë i sundimtarit të rrëzuar, Esimiphaios, në vitin 657 të epokës Sabaean (d.m.th. midis 540-550 të es); riparimet jetike të bëra në digë më vonë në të njëjtin vit; pritja e të dërguarve nga Negus, nga Bizanti, nga Persia dhe nga el-Harith ibn Xhabalah, filarku i Arabisë; dhe përfundimi i riparimeve të digës në vitin e ardhshëm, i ndjekur nga një festë e madhe gëzimi.
Titulli mbretëror i miratuar nga Ebrehe "Mbreti i Saba' dhe dhü-Raydän dhe Hadhramaut dhe Yamanat dhe i arabëve të tyre në rrafshnaltë dhe ultësirë" ishte ai që përdorej më parë nga Himjaritët.[11]
Ndërtimi i kishës
Redakto
Sipas Muzeut Kombëtar të Arabisë Saudite në Riad, Ebrehe ndërtoi katedralen Al-Qullays (nga greqishtja Ekklesia)[12] në Sana'a. Ebrehe thuhet se ka ndërtuar katedralen për të rivalizuar Qaben në Mekë.[13] Ai gjithashtu ndërtoi një kishë në Nexhran për Beni el-Harithin, Shtëpinë e Allat në Taif për fisin Thakif, Shtëpinë Xhereem dhe Shtëpinë Ghamdan në Jemen.
Vdekja
RedaktoMunro-Hay e daton vdekjen e tij disa kohë pas vitit 553 bazuar në mbishkrimin në Murayghän.[1] Tradita islame e vendos vdekjen e tij menjëherë pas ekspeditës së tij në Mekë. Ai u pasua në fron nga dy nga djemtë e tij, Jaksum dhe Masruk, nëna e të cilëve ishte Raihäna, një fisnike jemenase të cilën Ebrehe e kishte rrëmbyer nga burri i saj.[6]
Midis viteve 570 dhe 575, një grup pro-pers në Jemen vendosi kontakte me mbretin sasanian nëpërmjet princave Lahmid në el-Hirah. Sasanianët më pas dërguan trupa nën komandën e Wahrez, i cili ndihmoi (gjysmë-legjendarin) Sayf ibn Dhi Yazan të dëbonte Aksumitët nga Jemeni dhe Arabia Jugore. Si rezultat, Arabia Jugore dhe Jemeni hynë në sferën e ndikimit të perandorisë Sasaniane.[7]
Tradita islame
Redakto- Artikulli kryesor: Viti i Elefantit
Tradita islame e vlerëson Abraha-n me një ekspeditë ushtarake kundër kurejshëve të Mekës në një pushtim të Hexhazit në vitin 570,[7] i njohur si Viti i Elefantit. Sipas këtyre traditave islame, Ebrehe po ndërtonte një katedrale në qytetin e Sanaa për të vepruar si një qendër për pelegrinazh. Duke kuptuar se Qabeja ishte tashmë në përdorim për një qëllim të tillë, Ebrehe u nis për të shkatërruar Qaben në mënyrë që të gjithë pelegrinët të shkonin në katedralen e tij të re për përfitimin financiar të mbretërisë së tij. Ebrehe kishte një trupë prej rreth 13 elefantësh lufte në forcat e ekspeditës.[14] Gjyshi nga babai i Muhamedit, Abdylmutalib, e vuri betejën në duart e Zotit, duke kuptuar se ai nuk mund të merrte kundër forcave të Ebrehes. Ndërsa forcat e Ebrehes iu afruan qytetit, historia vazhdon:
Të nesërmen, ndërsa përgatiteshin për betejë, ata zbuluan se elefanti i tyre (i quajtur Mahmud) refuzoi t'i afrohej Mekës. Akoma më keq, nga deti erdhën zogj, secili prej të cilëve solli tre gurë të vegjël, të cilët ua hodhën ushtarëve të Abrahasë. Të gjithë të goditurit nga këta gurë u vranë. Abraha u godit në mënyrë të përsëritur dhe u copëtua ngadalë. Në kohën kur arriti në Sana, ai nuk ishte gjë tjetër veçse një trung i mjerë trupi. I doli zemra nga gjoksi dhe vdiq. Pra, viti i Luftës së Elefantit ishte një vit i vdekjes. Por ishte edhe një vit jete, sepse në të njëjtin vit lindi Muhamedi.[15]
Referime
Redakto- ^ a b c Stuart Munro-Hay (2003) "Abraha" in Siegbert Uhlig (ed.) Encyclopaedia Aethiopica: A-C. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag.
- ^ a b S. C. Munro-Hay (1991) Aksum: An African Civilization of Late Antiquity. Edinburgh: University Press. p. 87. ISBN 0748601066
- ^ Rubin, Uri (1 qershor 2009). "Abraha". Encyclopaedia of Islam, THREE (në anglisht) – nëpërmjet referenceworks.brillonline.com.
- ^ Scott Fitzgerald Johnson (ed.) (2015) The Oxford Handbook of Late Antiquity. Oxford University Press. p. 287. ISBN 019027753X
- ^ Francis E. Peters (1994) Muhammad and the Origins of Islam. SUNY Press. p. 88. ISBN 0791418758.
- ^ a b c d e f "Abraha." Arkivuar 2016-01-13 tek Wayback Machine Dictionary of African Christian Biographies. 2007. (last accessed 11 April 2007)
- ^ a b c d Walter W. Müller (1987) "Outline of the History of Ancient Southern Arabia," Arkivuar 2016-03-03 tek Wayback Machine in Werner Daum (ed.), Yemen: 3000 Years of Art and Civilisation in Arabia Felix. Pinguin-Verlag. ISBN 9068322133
- ^ a b Procopius (1914). Procopius, with an English translation by H. B. Dewing (në anglisht). Vëll. 1. Përkthyer nga Dewing, Henry Bronson. London: William Heinemann. fq. 191.
- ^ Kobishchanov, Yuri M. (1990). Axum (në anglisht). University Park, Pennsylvania: Penn State University Press. fq. 91. ISBN 0271005319.
- ^ Brill (2019). An Azanian Trio: Three East African Arabic Historical Documents (në anglisht). BRILL. ISBN 9789004258600.
- ^ Scott Fitzgerald Johnson (ed.) (2015) The Oxford Handbook of Late Antiquity. Oxford University Press. p. 285. ISBN 019027753X
- ^ Edward Ullendorff (1960) The Ethiopians: an Introduction to Country and People. 2nd edition. London: Oxford University Press. p. 56.
- ^ Abraha | viceroy of Yemen. Encyclopaedia Britannica.
- ^ Bosworth, C. E., ed. (1999). The History of al-Ṭabarī, Volume V: The Sāsānids, the Byzantines, the Lakhmids, and Yemen. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-4355-2.
- ^ Reynolds, Gabriel Said. The Emergence of Islam: Classical traditions in contemporary perspective. Fortress Press, 2012, 16-17.