Lufta e Dytë e Kappelit

Lufta e Dytë e Kappelit ( gjermanisht: Zweiter Kappelerkrieg ) ishte një konflikt i armatosur në 1531 midis kantoneve katolike dhe protestante të Konfederatës së Vjetër Zvicerane gjatë Reformimit në Zvicër .

Lufta e Dyte e Kappelit
Pjesë e Luftat Europiane te Besimeve Fetare
Lufta e Kappel, 11 Tetor 1531, nga Johannes Stumpf (1548)
Data 9 Tetor – 20 Nentor 1531 Vendodhja [Konfederata e vjeter Zvceriane] Pasoja Fitore Katolike
Palët pjesëmarrëse
Katoliket Stampa:Country data Uri Schwyz Stampa:Country data Zug Stampa:Country data Lucerne Stampa:Country data Unterwalden	Protestantet Stampa:Country data Zürich Stampa:Country data Bern Basel Stampa:Country data Schaffhausen

Sfondi

Tagsatzung i vitit 1531 në Baden nuk arriti të ndërmjetësonte midis palëve (vizatimi i viteve 1790)

Paqja e përfunduar pas Luftës së Parë të Kappelit dy vjet më parë kishte parandaluar një konfrontim të armatosur, por tensionet midis dy palëve nuk ishin zgjidhur dhe provokimet nga të dyja palët vazhduan, të nxitura veçanërisht nga Rrëfimi i Augsburgut të vitit 1530. Kantoni protestant i Zyrihut dhe Huldrych Zwingli, udhëheqësi i reformës zvicerane, i frikësoheshin një aksioni ushtarak nga Ferdinand I, Archduke i Austrisë dhe vëllai i tij Charles V, Perandori i Shenjtë Romak kundër protestantëve zviceranë, dhe pa pesë kantonet katolike të Zvicrës Qendrore ( Luzern, Schwyz, Uri, Zug dhe Unterwalden ) si aleatë të mundshëm të dy sovranëve Habsburgë . Përveç kësaj, partia katolike akuzoi Zyrihun për ambicie territoriale. Ndërsa Dieta Federale ( Tagsatzung ) kishte ndërmjetësuar me sukses në 1529, me këtë rast përpjekja dështoi, jo vetëm sepse Zwingli ishte i etur për të zbatuar Reformimin në të gjithë Konfederatën.

Që nga fillimi i vitit 1531, Zyrihu u kishte bërë thirrje pesë kantoneve katolike që të lejonin adhurimin protestant në territorin e tyre, por kjo u perceptua nga katolikët si një sulm ndaj pavarësisë së tyre dhe u refuzua. Ndërkohë, ndërsa kantonet katolike refuzuan të ndihmonin Tre Ligat në Grisons kundër Dukatit të Milanos gjatë Luftës Musso të Marsit-Prill 1531, Zyrihu e konsideroi menjëherë këtë një shkelje të kontratave midis Konfederatës dhe Tre Ligave dhe shpalli një embargo kundër pesë kantonet. Zyrihu i kërkoi aleatit të tij Bernës të nisë një ndërhyrje të përbashkët ushtarake, të cilën ajo e refuzoi. Megjithatë, në maj 1531 të dy kantonet vendosën një embargo ushqimore kundër pesë kantoneve, duke penguar furnizimin me drithë dhe kripë. Pasi masa nuk i bëri presion katolikëve për lëshime, në shtator Berna sugjeroi heqjen e embargos, e cila shkaktoi tensione me Zyrihun.

Kursi i luftës

Të shtyrë nga embargoja e ushqimit, më 9 tetor 1531 pesë kantonet katolike i shpallën luftë Zyrihut dhe vendosën ushtrinë e tyre kryesore në kufirin e Zugut me Zyrihun, afër Kappel am Albis . Trupat e Zyrihut u mobilizuan shumë vonë dhe në mesditën e 11 tetorit, një ushtri prej rreth 2000 burrash u gjend vetëm kundër rreth 7000 ushtarëve nga pesë kantonet. Pjesa më e madhe e trupave nga Zyrihu mbërritën vetëm pasdite, të paplota, në grupe të izoluara dhe të rraskapitura nga marshimi. Në orën 16, trupat katolike filluan një sulm dhe e shpartalluan armikun pas një rezistence të shkurtër. Zyrihu pësoi rreth 500 të vrarë, mes tyre Zwingli, i cili kishte shoqëruar ushtrinë kryesore si kapelan ushtarak dhe trupi i të cilit ishte djegur si heretik .

Vdekja e Zwinglit në fushën e betejës në Kappel, nga August Weckesser

Pas betejës së Kappelit, Berna dhe kantonet e tjera protestante i erdhën në ndihmë Cyrihut. Midis 15 dhe 21 tetorit, një ushtri protestante, e cila ishte shumë më e madhe se forcat armike, marshoi përmes luginës së Reuss deri në hyrje të Baar, dhe trupat katolike u tërhoqën në Zugerberg . Komanda Bernese dhe Zürcher u përpoqën më pas të përparonin përmes Sihlbrugg dhe Menzingen në mënyrë që të rrethonin armikun. Manovra, e cila përfshinte rreth 5000 burra, u vonua për shkak të plaçkitjeve dhe mosdisiplinës së ushtarëve. Në mbrëmjen e 23 tetorit, forcat e ekspeditës kishin arritur vetëm kodrën Gubel, afër Menzingen, ku u sulmua gjatë natës nga një forcë e vogël nga pesë kantonet dhe u detyrua të ikte pasi kishte pësuar viktima të rënda.

Humbja e ripërtërirë çoi në rritjen e dezertimeve midis ushtrisë protestante, e cila u tërhoq poshtë luginës së Reuss në Bremgarten më 3 nëntor. Tërheqja i la të pambrojtura territoret e Zyrihut në bregun e majtë të liqenit të Zyrihut dhe u lejoi trupave katolike të plaçkitnin zonën nga 6 deri më 8 nëntor. Paaftësia ushtarake e kantonit i detyroi figurat kryesore si në qytetin e Cyrihut ashtu edhe në fshat të shtyjnë për një marrëveshje paqeje të menjëhershme. Nga fillimi i nëntorit, përfaqësuesit e kantoneve që qëndruan neutralë: ( Soloturn, Freiburg, Glarus dhe Appenzell ), si dhe diplomatë francezë, ishin përpjekur të ndërmjetësonin një zgjidhje paqeje. Në përputhje me rrethanat ushtarake, Paqja e Dytë në Kappel ose Zweiter Landfrieden (Paqja e Dytë Territoriale), e cila u mbyll më 20 nëntor në fshatin Deinikon, afër Baar, doli të ishte e favorshme për katolikët.

Pasojat

Heinrich Bullinger, i cili kishte qenë mësues në Kappel dhe që nga viti 1523 një mbështetës i hapur i Zwinglit, në kohën e luftës ishte pastor në Bremgarten. Pas betejës së Kappel, Bremgarten u rikthye ne katolik. Më 21 tetor, Bullinger iku në Zyrih me të atin dhe më 9 dhjetor u shpall pasardhësi i Zwinglit si udhëheqës i lëvizjes së Reformuar.

Në pritje të parimit Cuius regio eius religio të Paqes së Augsburgut të vitit 1555, Paqja e Dytë e Kappelit konfirmoi të drejtën e çdo kantoni për të përcaktuar emërtimin e qytetarëve dhe nënshtetasve të tij, por favorizoi katolicizmin në territoret e përbashkëta të Konfederatës. Me restaurimin e Abacisë princërore të Saint Gall-it, ambiciet territoriale të Zyrihut në Zvicrën lindore morën fund. Traktati i paqes përcaktoi shpërbërjen e aleancës protestante. Ai gjithashtu lejoi komunat ose famullitë që tashmë ishin konvertuar të mbeten protestante. Vetëm vendet me rëndësi strategjike si Freiamt ose ato përgjatë rrugës nga Schwyz në luginën e Rhine në Sargans (dhe kështu në kalimet alpine në Grisons) u ri-katolizuan me forcë.

Një rezultat i traktatit - ndoshta i paparashikuar nga nënshkruesit e tij - ishte vendosja afatgjatë e bashkëjetesës fetare në disa territore nënshtetas të Zvicrës. Në të dy territoret e Thurgaut dhe Aargaut, për shembull, kongregacionet katolike dhe protestante filluan të adhuronin në të njëjtat kisha, gjë që çoi në tensione dhe konflikte të mëtejshme gjatë shekujve XVI dhe XVII. Traktati konfirmoi gjithashtu të drejtën e çdo kantoni për të praktikuar besimin katolik ose të reformuar, duke përcaktuar kështu Konfederatën Zvicerane si një shtet me dy fe, një përjashtim relativ në Evropën Perëndimore. Rezultati i luftës gjithashtu çimentoi emërtimet kryesore në secilin prej trembëdhjetë kantoneve të Konfederatës së Vjetër Zvicerane: pas vendbanimeve të mëvonshme në Glarus dhe Appenzell, shtatë kantone të plota dhe dy gjysmë mbetën katolike (Luzern, Uri, Schwyz, Unterwalden, Zug, Fribourg, Solothurn dhe gjysma e Glarus dhe Appenzell), ndërsa katër e dy gjysma u bënë protestante të reformuara zvicerane (Zürich, Bern, Bazel, Schaffhausen dhe gjysma e Glarus dhe Appenzell). Me përjashtim të Zvicrës Perëndimore, gjeografia fetare e vendit ka mbetur kryesisht e pandryshuar që nga Paqja e Dytë e Kappelit.

Një përpjekje e pasuksesshme e kantoneve protestante, veçanërisht Zyrihut, për të ndryshuar kushtet e bashkëjetesës konfesionale në 1656, Lufta e Parë e Villmergen, çoi në një riafirmim të status quo-së në Dritter Landfrieden (Paqja e Tretë Territoriale). Një luftë e dytë civile fetare në 1712, Lufta e Dytë e Vilmergenit, përfundoi me një fitore vendimtare protestante dhe rishikime të mëdha në Landfrieden të katërt të 1712.