Perandoria Italiane

Perandoria koloniale italiane ( italisht: Impero coloniale italiano ), territoret e Afrikës Lindore të së cilës njiheshin si Perandoria ( L'Impero ) midis viteve 1936 dhe 1941, u themelua në Afrikë në shekullin e 19-të dhe përfshinte kolonitë, protektoratet, koncesionet dhe varësitë e Mbretërisë së Italisë . Në Afrikë, perandoria koloniale përfshinte territoret e Libisë së sotme, Eritresë, Somalisë dhe Etiopisë (tre të fundit u emëruan zyrtarisht "Africa Orientale Italiana", AOI); jashtë Afrikës, Italia zotëronte Ishujt Dodekanezë (pas Luftës Italo-Turke ), Shqipërinë ( 1917–1920 dhe 1939–1943 ) ^[1] dhe kishte një koncesion në Kinë .

Qeveria fashiste që erdhi në pushtet nën udhëheqjen e diktatorit Benito Musolini pas vitit 1922 u përpoq të rriste përmasat e perandorisë italiane dhe gjithashtu kërkoi të kënaqte pretendimet e irredentistëve italianë . " Kolonizimi demografik " sistematik u inkurajua nga qeveria, ^[2] dhe deri në vitin 1939, kolonët italianë numëronin 120,000 ^[3] – 150,000 ^[4] në Libinë italiane dhe 165,000 ^[3] në Afrikën Lindore Italiane.

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Italia u bashkua me Gjermaninë naziste në vitin 1940 dhe gjithashtu pushtoi Somalilandën Britanike, Egjiptin perëndimor, pjesën më të madhe të Jugosllavisë, Tunizinë, pjesë të Francës jugperëndimore dhe pjesën më të madhe të Greqisë; megjithatë, ajo më pas i humbi ato pushtime dhe kolonitë e saj afrikane ndaj forcave aleate pushtuese deri në vitin 1943. Në vitin 1947, Italia hoqi dorë zyrtarisht nga pretendimet mbi ish-kolonitë e saj. Vetëm territori i Somalisë u shndërrua përfundimisht në një territor të mirëbesimit të OKB-së nën administrimin italian deri në vitin 1960. Pas pavarësisë së Somalisë në vitin 1960, përfundoi periudha 65-vjeçare e imperializmit të Italisë.