Familja Rothschild

Familja Rothschild (e njohur si Dinastia Rothschild, ose më thjesht si Rothschildët) është një dinasti evropiane me origjinë hebreje gjermane që themeloi filiale financiare dhe bankash nga fundi i shekullit të 18-të. Pesë vëllezërve të degës austriake iu dha përjetësisht titulli baron në Perandorinë Habsburg prej perandorit Franc II më 1816. Dega britanike e familjes u ngrit në fisnikëri nga Mbretëresha Viktoria. Thuhet në librin The Rothschilds: Portrait of a Dynasty nga Frederic Morton se gjatë shekullit të 19-të, familja zotëronte pasurinë më të madhe në botë dhe në historinë moderne.

Familja Rothschild
Grupi etnik Hebre Rajoni i tanishëm Monako, Luksemburg, Franca, Zvicra, Lihtenshtajn, Mbretëria e Bashkuar, Ishujt Kajman
Informacione
Vendi i origjinës	Gjermania

Skeda:Waddesdon paterre.jpg

Rezidenca Waddesdon

Një nga shumë kështjellat e ndërtuara nga dega austriake e familjes, Schloss Hinterleiten

Origjina

Ngritja e familjes filloi me Mayer Amschel Rothschild (lindur në Frankfurt, 1744), djali i Amschel Moses Rothschild, një kambist. I lindur në geton (e quajtur "Judengasse" ose Rrugica e Hebrenjve) e Frankfurt am Main, ai ngriti një dinasti financiare dhe e shpërndau perandorinë e tij duke instaluar secilin nga pesë bijtë e tij në qytetet e tjera evropiane për të kryer biznesin. Një pjesë shumë e rëndësishme e strategjisë së majer Rothschildit për sukses në të ardhmen ishte mbajtja në kontroll e biznesit në duart e familjes, duke lejuar mbajtjen sekret të madhësisë së pasurisë dhe arritjeve të saj. Duke ndjekur një teknikë të përdorur nga aristokracia, (që më vonë do kopjohej edhe nga dinasti biznesi si familja DuPont), majer Rothschild ruajti me sukses pasurinë e familjes së tij me martesa të mirë rregulluara, duke përfshirë edhe martesa me kushërirët e parë ose të dytë, ndonëse nga fundi i shekullit të 19-të, pothuajse të gjithë Rothschildët kishin filluar të martoheshin me pjesëtarë të jashtëm të familjes, zakonisht të lidhur me aristokracinë ose dinasti të tjera financiare.

Djemtë e majer Amshel Rothschildit ishin :

• Amschel Mayer Rothschild (1773–1855) : Frankfurt
• Salomon Mayer Rothschild (1774–1855) : Viena
• Nathan Mayer Rothschild (1777–1836) : Londër
• Calmann Mayer Rothschild (1788–1855) : Napoli
• Jakob Mayer Rothschild (1792–1868) : Paris

Emblema e Rothschildëve përmban një grusht të mbledhur me pesë shigjeta që përfaqësojnë pesë djemtë e majer Rothschildit dhe i referohet Pasazhit 127 (të Biblës) : "Si shigjetat në duart e një luftëtari". Motoja e familjes shfaqet poshtë mburojës, në latinisht, Concordia, Integritas, Industria, (Harmoni, Ndershmëri, Zell). Emri gjerman i familjes do të thotë "Mburojë e Kuqe".

Familjet sipas vendeve

• Familja bankare Rothschild e Napolit
• Familja bankare Rothschild e Anglisë
• Familja bankare Rothschild e Austrisë
• Familja bankare Rothschild e Gjermanisë
• Familja bankare Rothschild e Francës
• Familja bankare Rothschild e Zvicrës

Solomon Rothshildi (1774-1855)

Në atë kohë i takonte Austrisë antisemite, ku hebrenjve nuk iu lejohej të kenë pasurinë e tyre, të ndajnë drejtësi, të bëhen gjykatës, mësues, të merren me politikë ose të marrin pjesë në qeveri. Ai edhe përkundër këtyre kufizimeve, kohë pas kohe, njësoj si vëllai i tij, arriti me anë të trikave dhe manevrimeve të ndryshme financiare që të bëjë shokë siç ishte diktatori Meternih, bile edhe vetë perandori. Për dallim nga vëllezërit e tjerë ai arriti pozitë të lartë në Austri falë diplomacisë së tij. Kushtet në të cilat filloi ishin shumë më të rënda se ato të vëllezërve të tij. Në fillim e mori me qira një dhomë në hotel sepse, siç thamë më lartë, nuk kishte të drejtë të posedojë mallin e vet. Pastaj mori me qira edhe dhoma tjera, tërë katin, kurse pak më vonë - hotelin. Ai filloi të punojë me firmën e vet. Përderisa autoritarët përmbaheshin, shtetit austriak i dha hua prej 55 milionë guldenë, gjë që kurrë më parë nuk kishte pranuar një shumë të këtillë. Pas një kohe relativisht të shkurtër ai lëshoi detyrime për 35 milionë guldenë. Të gjithë ata që blenë prej tyre fituan shumë, kurse më së shumti - Solomoni. Në vitin 1825 me anë të manevrimeve shumë të përbëra ai e financoi Maria Luizën, bashkëshortja e Napoleonit të internuar dhe vajza e perandorit austriak. Të dy fëmijët e Napoleonit prej Maria Luizës për shkak të ngjarjeve të cilat zhvilloheshin shpejt nuk ishin të regjistruar zyrtarisht si të tij. Gjyshi, perandori austriak, i merr nën përkujdesjen e tij dhe me ndihmën e Solomon Rothshildit atyre ua siguron ardhmërinë. Pas vdekjes së perandorit në vend të tij vjen djali i tij Ferdinandi, i cili për shkak të gjendjes së tij psikike nuk ishte i aftë ta udhëheqë vendin. Megjithatë, falë dorës së shëndoshë që ia shtroi Meternihu dhe shokut më të afërt të tij Solomon Rothshildit, Austria vazhdoi të lulëzojë. Në shkurt të vitit 1848, në Francë u zhvilluan ngjarje të bujshme dhe Luj Filipin e rrëzuan nga froni, gjë që shpejt kjo pati ndikim edhe në Austri. Meternihu iku në Frankfurt, nën mbrojtjen e Rothshildit. Pas disa muajsh edhe Solomoni e lëshoi vendin që të mos kthehet më kurrë në të.

</ref>

Karl Rothshildi (1788-1855)

Emri i vërtetë i tij ka qenë Kalman, kurse llagapi familjar - Mezuzah. Ai është dalluar pak prej vëllezërve të tij, sepse deri në moshën 35-vjeçe nuk i është dhënë kurrfarë pune e pavarur. Puna e tij kryesore ka qenë që ta organizojë dhe ta udhëheqë shërbimin korier i cili ka pasur rëndësi vendimtare në arritjen e suksesit të dinastisë. Në vitin 1821 u legalizua mbretëria burbone në Napoli. Kështu që Austria kërkoi prej Rothshildëve që të merren me subvencionet luftarake. Vëllezërit e dërguan Kalmanin, personalitet të cilin në Evropë askush nuk e njihte. Ai aty e mori emrin Karl. Vëllai i tij nga Austria e avancoi një borxh të Napoleonit, i cili ishte dashur të mbulohej me harxhime pas okupimit austriak. Në vitin 1827 banka e posahapur e Karlit në Napoli u bë institut i cili zyrtarisht e paguante ushtrinë që e përmbante mbretin në pushtet. Karli njësoj sikur vëllezërit e tij filloi të luajë një rol të rëndësishëm politik. Ai e financoi shumicën e markezëve të Italisë. Edhe pse vëllai i tij Sollomoni ishte shok i afërt me kancelarin e moshuar Meternih, Karli qe ai i cili e përgatiti rënien dhe daljen e tij nga Austria, për ta ndërruar me një tjetër, më të ri. Ai i ringjalli pak qeverisjet e papës edhe përkundër urrejtjes personale dhe familjare që kishte ndaj Vatikanit. Të gjithë këtë e bëri me qëllim. Prej Vatikanit ai kërkoi që të premtojë zyrtarisht se do ta korigjojë politikën e tij antihebreje. E pranoi papa Gregori XVI dhe për dallim nga të tjerët ai ia dha dorën që t’ia puthë, në vend të gishtit të këmbës siç kishte qenë e pëlqyeshme.

</ref>

Amshel Rothshildi (1773-1855)

Ka qenë djali më i madh i majerit. Pas vdekjes së babait të tij e trashëgoi bankën e Frankfurtit në të cilën kishte punuar me të. Ka qenë shumë religjioz dhe i ka besuar Talmudit, kështu që pjesën më të madhe të kohës e ka kaluar në sinagogë, duke iu lutur Zotit që t’i falë djalë, por lutja nuk iu pranua dhe nuk i lindi djal. Dallohej krejtësisht prej vëllezërve sipas karakterit. Nuk kishte pallate sikur vëllezërit e tjerë, vishej sipas modës së vjetër, në tesha të zeza hebreje. Harxhoi shumë mjete për qëllime bamirëse. Edhe pse nuk kishte jetë shumë të kënaqshme në Frankfurt, aty mbeti deri në fund të jetës së tij. Ruante marrëdhënie të mira me të birin e princit Vilhelm nga i cili familja e tij e fitoi pasurinë. Përderisa ata vite me radhë ishin borxhlinj të tij, tash djali i tij ishte borxhli i tyre. Ka pasur lidhje të ngushta me shumë mbretër dhe kryetarë të qeverive evropiane. Ka qenë shok shumë i afërt me Oto Fon Bizmarkun - kancelar legjendar i Gjermanisë. Edhe përkundër disponimt antisemitian në Gjermani, ai gjithmonë ka arritur t’i qetësojë turmat. Një herë shtëpinë ia rrethoi një turmë e tërbuar antisemite. Në vend që të fshihej, ai doli në ballkon dhe iu drejtua me këto fjalë: „Miq të dashur, ju kërkoni para prej hebreut të pasur. Gjermanët janë 40 milionë banorë. Unë kam aq florinj. Sa për fillim do t’ia hudhi secilit prej jush nga një flori”. Ata i zgjatën duart, i morën paratë dhe u shpërndanë. Të gjithë e karakterizuan si njeri të çuditshëm dhe të moderuar. Nëna e pesë vëllezërve, Gudulla Rothshild përjetoi moshën 96-vjeçe në të njëjtën shtëpi me firmë të vogël e të kuqe ku jetoi me bashkëshortin majer Rothshildin. Në ato kohë të turbullta shumë fqinjë të saj e pyetnin se a nuk ka dëgjuar diçka prej djemve të saj, a thua vallë do të ketë qetësi apo luftë? Ajo përherë përgjigjej: „Bijtë e mi nuk do të lejojojnë të bëhet luftë!” Prej asaj që do të lexoni në faqet që vijojnë vetë do të vijni në përfundim se cili prej këtyre dy nocioneve „paqe” ose „luftë” do të ishte më adekuat që t’u përshkruhet bijve të saj dhe pasardhësve të tyre. Sipas të dhënave që janë nxjerrë prej enciklopedisë hebreje, të gjitha luftërat napoleoniane i kanë financuar Rothshildët, e në të njejtën kohë i kanë siguruar aleatët dhe mjetet. Të njëjtën gjë e kanë bërë edhe në kohën e revolucionit amerikan dhe të luftërave qytetare. Ata kanë qenë këshilltarë kryesorë të Klemansit dhe Vilsonit pas kontratës së Versajit, e cila ka qenë një ndër shkaqet kryesore për Luftën e Dytë Botërore. Askush nuk ka qenë në gjendje t’i përcaktojë pasuritë e kësaj dinastie. Në vitin 1925 gjenerali rus اerep Spiridoviqi i ka llogaritë në 300 miliardë dollarë, përderisa të ardhurat e Luftës së Parë Botërore veç e veç, sipas tij, kanë qenë 100 miliardë. Kurse të tjerët kanë menduar se ato kanë qenë shumë më shumë. Rothshildët përmes agjentëve të tyre kanë disponuar me 4/5 prej pasurive të Evropës dhe pothuajse të tërë Amerikës. SHBA-të kanë pasur borxh disa triliona dollarë. Kujt? Kuptohet - atyre, bankave dhe Rezervës federale e cila ka shtypur ambleme të parave. Qysh në shekullin e kaluar shkrimtari i njohur gjerman Ludvig Berne ka shkruar: „A nuk do të ishte më i madh bekimi i botës sikur të gjithë mbretërit të largohen dhe në fronet e tyre të vendoset familja e Rothshildëve. Paramendoni vetëm çfarë përparësie do të kishin ata. Dinastia e re kurrë nuk do të merrte hua, sepse e din më mirë se çdokush tjetër se sa duhej të paguajë për atë hua. Nuk do të mund të bleheshin më ministrat dhe kryetarët e qeverive, sepse askush nuk do të kishte aq mjete që ta blejë një Rothshild”. Rreth 100 vjet pas themelimit të firmës Rothshildi dhe bijtë, ata bëhen bankierët kryesorë të perandorive dhe kontinenteve, të tërë Evropës, të Rusisë dhe Amerikës. Vetëm filiala e tyre e Londrës në atë kohë ka dhënë hua më se 7 mijë milionë dollarë. Mund të paramendoni se sa kanë fituar prej kamatave. Një faktor mjaft me rëndësi për suksesin e tyre ka qenë shërbimi i tyre i mirë e i rregullt informativ dhe korier, shumë më efikas nga shërbimet e njëjta të shteteve tjera. Shumë mbretër e kanë dërguar postën e besueshme përmes kurierëve të tyre, sepse nuk kanë pasur besim në nëpunësit e vet shtetëror. Në atë kohë rreth vitit 1839 interesat e firmës kanë diktuar paqen në Evropë, sepse ende nuk ishin të gjithë të armatosur. Edhe Rothshildët deklaronin haptazi: „Po qe se Austria ndërmerr aksione luftarake kundër Francës, ne, filiala në Angli, do t’i bashkangjitemi Francës dhe anasjelltas, po qe se Franca ndërmerr aksione luftarake kundër Austrisë, ne do t’i bashkangjitemi Austrisë”. Në vitin 1839 mbreti i Belgjikës, Leopoldi ishte i gatshëm që t’i aneksojë me fuqi provincën e Luksemburgut dhe të Limburgut. Solomoni prej filialës së Rothshildëve në Vjenë deklaroi haptazi: „Në një situatë të tillë Shkëlqesia Juaj nuk ka të marrë para prej nesh”, kurse Belgjika kishte nevojë të marrë hua. Mbreti lëshoi pe para Rothshildit dhe fitoi të drejtën të marrë hua. Hajne, pesë vëllezërit i quajti revolucionarë të mëdhenj. „Askush para tyre nuk arriti që ta uzurpojë feudalizmin. A nuk janë ato të cilët e mënjanuan mbërthimin në raport me sundimin e tokës. A nuk janë ato të cilët paramenduan detyrime shtetërore të cilat secili ka mund t’i ketë. Të gjitha këto mënyra të huave dhe të qarkullimit të parave prej letre i kanë paramenduar ato. A nuk janë Rothshildët arhidemonë të progresit?” Ndërtimi dhe lëshimi i hekurudhave në qarkullim në Evropë ka qenë ekskluzivisht vepër e tyre. Shembull për këtë ka qenë proekti Vjenë - Galici, gjatësia e të cilit ka qenë rreth 96 kilometra, në vlerë prej 12 mijë guldenësh, të cilët Rothshildët i kanë lëshuar në formë të aksioneve, duke mbajtur 8 mijë prej tyre për vete, kurse 4 mijë i kanë shitur. Ndërtimi i hekurudhave të para në Evropë ka hasur në kundërshtim të madh te shkencëtarët, mjekët dhe shtypi kanë propaguar se sistemi i frymëmarrjes së njeriut nuk mund ta durojë shpejtësinë prej 25 kilometrave në orë, e po ashtu një shpejtësi e tillë do të shkaktojë gjakderdhje të hundëve, gojës dhe veshëve dhe te njerëzit do të shkaktojë çrregullime psikike, që të mos mund ta kontrollojnë veten e të bëjnë vetëvrasje. ثshtë e vërtetë se udhëtarët nuk arritën ta humbin vetëdijen, përderisa aksionet nuk kërcyen pa pasur kurrfarë kontrolle. Në të njëjtën mënyrë janë ndërtuar edhe hekurudhat franceze: Paris - Sen Zhermen, Paris - Versaj dhe hekurudha veriore. Kjo i ka sjellë shtëpisë franceze të Rothshildëve të ardhura të mëdha dhe njëkohësisht i ka dhënë stimuls të fortë indistrusë e cila zhvillohej me të shpejtë. Themeluesit e parë të superdinastisë në botë filluan ta lëshojnë jetën e kësaj bote. Në vitin 1836 vdiq Natani nga shtëpia e Londrës. Në vitin 1855 u vorrosën edhe tre vëllezërit tjerë - Karli prej Napoli, Solomoni prej Vjene dhe Amsheli prej Frankfurti. Ato të cilët kanë punuar bashkarisht dhe i kanë krijuar me synime të përbashkëta pasuritë e mëdha dhe autoritetin, kanë vdekur pothuajse në të njëjtën kohë. Vdekja e vëllezërve themelues të superdinastisë jo vetëm që nuk shkaktoi rënien e familjes Rothshild, por përkundrazi, mund të thuhet se prej atëherë e këndej filluan sukseset dhe të arriturat e mëdha të saj. Prej atëherë e këndej filloi me të vërtetë fuqia e tyre e cila shprehej me konsekuencë të fortë e të paluhatshme - vazhdoi të realizohej testamenti i patriarkut majer. Testamentin e tij, i cili edhe sot e kësaj dite mbetet i fshehur, e zbatojnë në përpikshmëri trashëgimtarët për të cilët ai është mbi Talmudin. majeri plak arriti që të krijojë armën më të fuqishme për të korrur sukses të quajtur „bijtë”. Secila gjeneratë e Rothshildëve edhe sot e kësaj dite e plotëson thirrjen e tij pa kompromis. Pasardhësit e tij filluan ta flasin jo vetëm gjuhën e pastër të vendit në të cilën jetonin, por edhe gjuhën e bujarëve dhe të oborrit përkatës mbretëror. Nuk kishte më kurrfarë akcenti nga getoja frankfurtiane Dinastia e Rothshildëve konsiderohet dinasti mbretërore e hebrenjve edhe atë me plotë të drejtë, sepse deri më sot askush nuk i ka ndihmuar racës hebreje aq sa i ka ndihmuar ajo. Që nga formimi i familjes vëmendje jashtëzakonisht e madhe i është kushtuar edukimit, arsimimit dhe religjionit të gjeneratave të reja. Në secilën filialë të tyre për të rinjtë është caktuar një rabin i cili është marrë me mësime religjioze hebreje të familjes. Në të njëjtën kohë në shumë shtete evropiane kanë ekzistuar shumë kufizime për sa u përket hebrenjve. Megjithatë, një pjesë e madhe e këtyre kufizimeve nuk e ka përfshirë klanin e Rothshildëve. Ka pasur raste, edhe pse të rralla, kur edhe ato vetë me mundime të mëdha është dashur t’u përballojnë ligjeve të vjetra konzervative. Kështu, për shembull, Lionel Natan majeri është zgjedhur gjashtë herë në Parlamentin anglez dhe sapo ka arritur te Bibla dhe betimi, është larguar sepse ka dashur të japë betimin vetëm para Talmudit të vjetër hebraik. Këmbëngulësia e tij ka vazhduar me vite, deri sa më në fund, me ndihmën e Dizraelit - hebre i kryqëzuar, kryetar i Qeverisë angleze, ndërrohen ligjet e vjetra të Britanisë së Madhe dhe Rothshildi bëhet anëtar i Parlamentit, ku pesëmbëdhjetë vjet nuk e thotë asnjë fjalë dhe as që paraqet ndonjë aktivitet. Gjatë tërë asaj lufte shumëvjeçare parazgjedhore dhe shumë parave që arrinin edhe në skajet më të largëta të perandorisë britanike, emri i tij u bë më i njohur, pas emrit të mbretëreshës. Është indikative se anglezët më konzervativë tërhiqen para superioritetit dhe fuqisë së të keqes. Qysh kur e financonin Kanalin e Suezit, mbretëresha e Britanisë së Madhe, e denjoi djalin e Lionel - Natanail Rothshildit me titullin „per”, të cilin ai e pranoi duke u betuar me të gjitha ritualet e vjetra hebreje. Gjenerata e tretë e Rothshildëve në Angli kanë qenë tre djemtë e Lionelit të quajtur „Trioja Sioniste”. Kjo e trashëgoi jo vetëm bankën e Londrës, por edhe të gjitha pasuritë familjare në Britani të Madhe. Askush para tyre, e as pas tyre, nuk ka qenë aq i pasur. Për dallim nga gjyshi i tyre, Natani, me ide liberale, nipërit e trios janë shquar si tejet konzervativë dhe simpatizues të aristokracisë. Me plotë të drejtë e tërë bota i ka quajtur „Mbretërit e hebrenjve”, sepse ata kanë bërë shumë më shumë për hebrenjtë në botë se cilido mbret hebraik qoftë. Shkollat hebreje ata i financojnë dhe i përmbanë tërësisht, të gjitha harxhimet e miliona emigrantëve nga Rusia dhe vendet e tjera Rothshildët i kanë marrë përsipër. Po qe se diku fillojnë represionet ndaj hebrenjve, menjëherë Rothshildët intervenojnë dhe ua ndërpresin të gjitha huatë atyre vendeve perderisa nuk mënjanohen pasojat. Disa raste të tilla ka pasur me Mbretërinë Ruse. Gjithmonë në vend të parë për ta janë hebrenjtë dhe religjioni i tyre i vjetër hebraik. Ata, pronarë të oborreve më të shtrenjta dhe më të bukura se të mbretit jetonin në luks të papërshkruar, mirëpo shpesh herë janë urdhëruar që t’i lënë mendimet dhe dëshirat individuale kur është fjala për ato religjioze. Kështu, për shembull, edhe pse ndienin dobësi ndaj renesansës së artit piktural nuk kishin përfaqësues të tij në oborret e tyre vetëm për shkak të përmbajtjes së tyre religjioze. Në Francë pas 80-90 vjet revolucionesh dhe luftërash politike burbonët, orleanianët, dhe bonapartistët u shfronësuan, kurse Rothshildët me përfaqësuesin e tyre baron Alfonsin vazhduan ta mbajnë shëndosh skeptarin. Alfons Rothshildi, njëri prej përfaqësuesve të vërtetë të getos, ka jetuar në Francë në kohën e ngjarjeve shumë të vështira: në kohën e rënies së Luj Napoleonit dhe paraqitjes së vrullshme të republikës së tretë. Ai gjithmonë, në çdo moment, ndodhej në vend të caktuar, prapa skene, me njerëzit e vet, i gatshëm të veprojë. Mbretërit dhe burrështetasit evropianë në momentet më kritike e shfrytëzonin ndërmjetësimin dhe kanalet e kësaj familje për lidhje dhe informata. Në vitin 1870 ushtarët gjermanë hyrën në Francë dhe Bizmarku me gjeneralin e njohur, Moltke, komandën dhe shtabin suprem i vendosën në njërin prej oborreve të Rothshildit. Duke shikuar këto pasuri, kopshte e parqe të rregulluara në mënyrë ideale, Bizmarku haptazi pranoi: „Mbretërit nuk mund t’i lejojnë vetes një luks të këtillë, kjo mund t’i takojë vetëm Rothshildit”. Bizmarku e zgjodhi një shtrat modest, kurse shtrati i baronit pronar mbeti i paprekur. Në ndërkohë ai i urdhëroi edhe të tjerët që askush të mos i prekë stolitë e shtrenjta, si dhe frytet dhe lulet nëpër parqe. Vetë Bizmarkut i erdhi urdhëri që ta kufizojë gjuetinë dhe vrasjen e kafshëve nëpër parqet e Rothshildit. Bzmarku për një dhuratë të majme e detyroi drejtorin e oborrit që t’ia shetë një gajbë me verë, për çka drejtori i dha raport me shkrim zotriut të vet në Paris. Ky dokument ruhet edhe sot e kësaj dite në pallat. Të gjitha këto raste i paraqes me qëllim që të mund lexuesi ta mendojë çfarë fuqie dhe pushteti ka pasur kjo dinasti. Në momentin kur e tërë Evropa u përul para Bizmarkut, vetëm ai duhej të luftojë për verën e vet! Kjo ka qenë fuqia e parave. Paratë kanë qenë dhe do të mbeten superfuqi. Krijimi i Izraelit të sotshëm është i lidhir ngushtë me dinastinë e Rothshildëve. Qysh në vitin 1882 Edmond Rothshildi selia e të cilit ishte në Paris, filloi ta financojë vendosjen e 101 hebrenjve rusë afër Jafës. Ai jo vetëm që i financoi, por krijoi edhe shumë koloni tjera të tilla hebreje në Palestinë. Blente prej arabëve toka dhe lagje të tëra, shtëpitë më të bukura në Jerusalim, në të cilat i vendoste hebrenjtë polakë dhe rusë. Më tepër se njëqind koloni të tilla hebreje filluan të përhapen dhe të zhvillohen. Edmondi nuk iu siguronte vetëm mbjelljen e kulturave bujqësore, por ai vite me radhë e blente tërë prodhimtarinë e tyre me çmime më të larta se të pazarit. Me plotë të drejtë Teodor Herceli, themelues i lëvizjes cioniste, thotë: Familja qe forca më efikase që e fituan njerëzit tanë pas shpërthimeve. Në vitin 1887 perandori Franc Jozefi me dekret special perandorik i shpalli Rothshildët për aristokratë edhe pse nuk ishin pasardhës prej katër gjeneratave të bujarëve më të lartë dhe nuk ishin të krisherizuar. Për shkak të martesave të afërta familjare për nga gjaku pas disa gjeneratave filluan të paraqiten degjenerime. Pasardhësit meshkuj filluan të zhduken ose disa prej tyre të lindin me të meta. Shumica e trashëgimtarëve ishin femra. Kjo, si dhe disa ngjarje politike shkaktuan që të mbyllen të dy filialet - në Itali dhe ajo themelore në Frankfurt. Kështu që mbetën tre nëndegë të Rothshildit: në Angli, në Francë dhe në Austri. Deri në vitin 1918 ata funksionuan shumë mirë, por pas këtij viti çdo gjë në botë ndryshoi, idetë dhe konceptet ishin krejtësisht ndryshe. Bota u nis në drejtim të socializmit. Taksat dhe tatimet u rritën pamasë. U bë gati e pamundshme që të jetohet si Rothshildi. Për të gjitha këto kështjella të shtrenjta dhe pasuri të panumërta tatimet u bënë aq të mëdha sa që për disa vite i gëlltitën. Nga ana tjetër, menjëherë pas Luftës së Parë Botërore filloi të përhapej disponimi antisemitian. Nuk dihet saktësisht se prej cilit moment, por midis viteve 1920-1930 familja e Rothshildëve vendosi që ta shpërndajë kapitalin në më shumë banka dhe firma që të mos bie më në sy emri Rothshild. Në Evropë mbetën vetëm dy filiala - në Paris dhe Londër, të cilat edhe sot numërohen ndër bankat më të pasura botërore. Pjesa më e madhe e pasurisë së tyre momentalisht ndodhet në SHBA, ku me mjaft shkathtësi fshihet pas qindra bankave e firmave të vogla. Sot ka pak prej atyre njerëzve të cilët e njohin pronarin e vërtetë të botës dhe pasuritë e tij. Dinastia e mëparshme e Rothshildëve tash është më e fuqishme se cilado qoftë tjetër dhe e mban në duar të veta tërë pushtetin financiar dhe politik në botë. Gjatë kohës së okupimit gjerman të Austrisë, Francës dhe pjesës më të madhe të Evropës disa anëtarë të familjes së Rothshildëve janë mbajtur pengjë nga Gestapoja dhe përmes rrugëve shumë misterioze janë liruar. Baroni i njohur, Luisi, drejtor dhe pronar i bankës austriake, qëndroi në Vjenë edhe pse ia tërhoqi vërejtjen Parisi. Qysh ditën e dytë të anshlusit (bashkangjitjes së Austrisë me Gjermaninë) atë e burgosën dhe e futën në Gestapo. Pas ca kohësh atë e vizitoi vetë Himleri, i cili u interesua se a e kanë maltretuar dhe i ofroi cigare. Pas një bisede të shkurtër me Himlerin baroni Luis Rothshildi u lirua nga burgu, shkoi në Zvicër dhe prej aty në SHBA, ku edhe u bë shtetas i saj. Në të njëjtën kohë mijëra hebrenjë tjerë u morën në hetime, u privuan nga liria dhe u vranë prej të njëjtit Himler. Për Rothshildin jeta e re në Amerikë nuk ishte e vështirë siç ishte për miliona migrantë të tjerë. Ai edhe këtu tashmë u bë udhëheqës i bankave dhe i kapitalit. Shumë firma, duke punuar meemra tjerë, si Morgan, Kun, Lob, Vartburg etj., kanë qenë dhe janë filialat e tij. Gjithashtu edhe disa hekurudha nëntokësore janë të tij.Gjatë kohës kur Hitleri e okupoi Francën me urdhër të veçantë të firerit të gjitha kolekcionet e Rothshildëve me vlerë prej qindra miliona dollarësh, me kujdes u dërguan në Bavari, në një kështjellë në Alpe. Menjëherë pas luftës, në vitin 1945, të gjitha këto krijime shumë të vlefshme, ndër to: „Tre bukuroshet” vepër e Rubensit, iu kthyen atyre sipas përshkrimit të pronarëve të familjes Rothshild.Një ndër sukseset kryesore të kësaj familje e realizuan pesë djemtë e majerit plak të cilët u shpërndanë në tërë Evropën, kështu që i përfshinë punktet kryesore të saj - Frankfurtin, Vjenën, Londrën, Parisin dhe Italinë. Ato e shfrytëzuan në një mënyrë mjaft racionale të ashtuquajturin drejtpeshim të forcave. Po qe se ndonjë burrështeti nuk dëshironte t’ua kthejë borxhet ose të lidhë kredi shtetërore me ta, ato menjëherë e praktikonin shantazhin politik, duke i propozuar kredi të mëdha dhe të volitshme shtetit kundërshtar, i cili fillonte të armatosej. Në këtë mënyrë ata i ruanin vazhdimisht shtetet evropiane njërën kundër tjetrës duke iu kërcënuar njëra tjetrës me luftë. Ata duke i financuar të dy palët, realizojnë fitime të mëdha në një mënyrë kaq të pandershme.Në një mënyrë mjaft të pandershme e shfrytëzuan fitoren e gjeneralit anglez, Velingtonit ndaj Napoleonit afër Vaterlos për të vënë dorë në qeverinë angleze. Ata përmes shërbimit të tyre kurier mjaft mirë të rregulluar dy ditë më parë se të tjerët e morën vesh se Napoleoni kishte humbur. Natan Rothshildi i famshëm, në tregun e valutave, me pamje të pikëlluar, filloi t’i shetë detyrimet shtetërore angleze, gjë që ishte sinjalizim për firmat dhe bankat e tjera. U bë panikë dhe të gjithë filluan t’i shesin detyrimet shtetërore angleze të cilat vetëm për disa orë jashtëzakonisht shumë ranë. Të nesërmen, kur arriti lajmi zyrtar se Anglia e kishte fituar betejën afër Vaterlos, Rothshildët e posedonin pjesën më të madhe të detyrimeve të Anglisë. Ky ishte numri i tyre kurorëzues me të cilin pa i shqetësuar kush arritën deri në atë pozitë që ta posedojnë jo vetëm Anglinë, Francën, Evropën dhe Amerikën, por mbarë botën.Është me interes që të njihemi pak edhe me njerëzit që i drejtonin filialet e tyre në Amerikë.Vartburgët konsideroheshin familja e dytë më e njohur ndërkombëtare bankare në shekullin XIX. Zanafillë e tyre ka qenë „Abraham del Banko” prej Venecie. Djemtë e tij u vendosën në Hamburg, në Gjermani, dhe e ndërrouan emrin në Vartburg. Që në vitin 1814 familja Vartburg bëhet filialë e Rothshildit. Më të përmendur nga kjo familje kanë qenë dy vëllezërit: Paveli dhe Maksi, te të cilët dëshiroj të ndalem pak më tepër. Maksi ka qenë ai i cili e ka financuar Gjermaninë në Luftëne Parë Botërore dhe më vonë regjimin nacist. I njëjti në vitin 1918 bëhet drejtor i spiunazhit në Gjermani. Të gjithë kanë dëgjuar për internimet naciste të hebrenjve në Gjermani, përderisa firma Maks Vartburg dhe anëtarët e saj aspak nuk u prekën. Vetë Vartburgu shkoi zyrtarisht për në SHBA.

</ref>

Pavel Vartburgu

Ka qenë themelues i gjigantit industrial gjerman „I. G. Farbenit” dhe i „Agfa Filmit”. Ai u bë shtetas amerikan dhe luajti një rol mjaft të rëndësishëm për robërimin financiar të SHBA-ve me krijimin e Rezervës federale. Ai i prezentoi SHBA-të në konferencën e Versajit, kurse vëllai i tij i mbrojti interesat gjermane. Të gjithë e dimë se sa e padrejtë ka qenë kontrata e Versajit me 14 pikat e Vilsonit, si dhe pasojat që lindën prej kësaj kontrate - ardhja e Hitlerit në pushtet dhe Lufta e Dytë Botërore. Vëllezërit e kryen mjaft mirë punën duke mos kursyer disa milionë bashkëkombëtarë të tyre të cilët i likuidoi Hitleri. Pavel Vartburgu, i shpërblyer nga vetë mbreti gjerman, e përgatiti revolucionin bollshevik duke i dhënë Leninit dhe Trockit mjete të mëdha të tubuara prej bankierëve gjermanë. Pranohet se në Amerikë më të pasura kanë qenë shtëpitë financiare Rokfeler, Ford dhe Kargen, kurse në realitet ato me pasuri qëndrojnë shumë larg pas Rothshildit. Sipas të dhënave të gjeneral Spiridoviqit pasuria e filialave të Rothshildit në vitin 1925 ka qenë 300 miliardë dollarë plus 100 miliardë dollarë të fituar prej Luftës së Parë Botërore. Kur të shtohen edhe të ardhurat nga depresioni amerikan në vitin 1929 dhe nga bursa jo stabile në vitin 1936, kjo familje ka pasur më tepër se 500 miliardë dollarë, gjë që paraqet dyfishë më shumë se vlera e pasurisë së tërë popullatës në SHBA. Përveç Rothshildit në botë kanë ekzistuar dhe ekzistojnë shumë familje të pasura hebreje të cilat në të njëjtën mënyrë eksploatuese dhe të paskrupullt kanë grumbulluar pasuri të panumërta në llogari të miliona njerëzve naivë. Në të njëjtën mënyrë njësoj sikur pesë vëllezërit Rothshild që e kontrollojnë Evropën, ata financojnë dhe drejtojnë shumicën e firmave më të vogla të cilat nën patronazhin e „bosit” i janë bashkangjitur bandës prej 300 vetëve të cilët tash qeverisin jo vetëm me Evropën, por edhe me tërë botë. Shumë mëkate e rëndojnë ndërgjegjjen e kësaj dinastie ndjellakeqe. Ata me para arritën t’ua imponojnë të gjithë hebrenjve dhe organizatës së tyre të fshehtë masone 30-shekullorëshe që t’i pranojnë për udhëheqës absolutë. Organizata frankmasoniere janë ata të cilat bëjnë presione dhe vrasje të atyre individëve që janë të rrezikshëm për ta, qeveritarë dhe pushtetmbajtës. Triumfi më i madh i tyre ka qenë disfata e Napoleonit, që e arritën përmes organizatave masone. Pastaj u dasht që t’i përballojnë mbretit rus Aleksandër Romanovit, habzburgëve dhe hoencolerëve, të cilët në vitin 1815 formuan të ashtuquajturën Lidhje të shenjtë - Ligën e Kombeve për ta stimuluar krishtërizmin. Ky ishte shkaku kryesor për çka Rothshildët u deklaruan kundër këtyre tre dinastive. Për këtë qëllim ata krijuan agjentë shumë të aftë siç ishte Dizraeli - në vitin 1805, Napoleoni III - në vitin 1808, Bizmarku - në vitin 1815, Gambeta - në vitin 1838, Marshal Soulti - ndihmësi i parë i Napoleonit, Karl Marksi, Herci, Trocki e shumë të tjerë. Objekt numër 1 ka qenë mbreti rus Aleksandër Romanovi, i cili ka synuar me të gjitha forcat që t’i bashkojë kishën katolike dhe kishën ortodokse lindore, si dhe ta lidhë aleancën anglo-ruse dhe në këtë mënyrë ta shpëtojë botën nga luftërat e panevojshme dhe konfliktet e përhershme. Këtu ka lozur rol të flliqtë agjenti i tyre - hebreu i krishtërizuar Dizraeli, i cili e pengoi lidhjen e aleancës. Ngritja e shpejtë e Dizraelit i habiti të gjithë, sepse ai nuk dispononte me asgjë tjetër përveç karakteristikës „vetbesueshmëri e madhe”, as që ishte i pasur, as që kishte ndonjë kualifikim ose ndonjë intelekt të veçantë. Për një llogari të këtillë qysh si i ri u zgjodh, u përgatit dhe u lansua prej Lion Rothshildit që ta realizojë planin special për zotërimin e botës. Prej vitit 1814 e deri më 1848 komanda supreme e organizatave të fshehta botërore ka qenë Alta Videnta - lozha më e lartë e masonëve italianë me Mjeshtrin e Madh, i cili sipas të gjitha gjasave ka qenë - njëri prej Rothshildëve.Që nga momenti i zhdukjes së Napoleonit, ata kanë pasur nevojë për një tjetër me po aq famë dhe e krijuan - Bizmarkun, i cili njësoj si Dizralei nuk ishte i aftë e as që ishte nxënës i mirë. Ka kaluar një jetë të shfrenuar, gjë që ka shkaktuar të ngarkohet me borxhe të mëdha materiale. Sipas gjeneral Spiridoviqit, Oto Bizmarku ka qenë djal i paligjshëm i Marshal Soultit, i cili gjithashtu ka qenë hebre.Politika paqedashëse dhe religjioze krishtere e Aleksandrit I ka qenë pikërisht në kundërshtim me atë të familjes. Pajtimi i të dy kishave - asaj katolike dhe ortodokse lindore - do të ishte disfatë e tmerrshme për ata që religjioni i të cilëve e pranon vetëm Talmudin. Aleksandri bëri gabim fatal sepse e nënçmoi këtë organizatë të fuqishme e të fshehtë. Të njëjtin gabim e bëjnë sot amerikanët, si dhe Bashkimi Sovjetik. Aleksandri I shoqërohej jo vetëm me të krishterë, por gjithashtu edhe me hebrenj e muslimanë. Ai pas një drekimi në një sinagogë hebreje ndjehej keq dhe kështu më 1 dhjetor të vitit 1825, pas shumë mundimesh, vdiq. Mjekët konstatuan se kishte qenë i helmuar me helmin e njohur i cili vepron ngadalë, „Akva tofana”.Shkaku kryesor për vrasjen dhe likuidimin e gjashtë mbretërve të fundit të dinastisë Romanovi ka qenë që assesi të mos i jepet mundësi besimit ortodoks lindor të pajtohet me atë katolik dhe në këtë mënyrë të krijohet një kishë e fuqishme universale.Prej kur „ATA” qeverisin me Francën, Gjermaninë, Austrinë, Anglinë, SHBA-të dhe Rusinë, vetë mund të nxirrni përfundimin: kush është perandor botëror. Kapitali i madh me të cilin ata disponojnë shtrihet dhe përforcohet si ushuji ndaj çdo nisiative dhe përpjekjeje njerëzore. Huatë e dhëna shteteve të ndryshme ju sjellin fitime shumë të mëdha, të cilat, natyrisht, ndikojnë negativisht në jetën e popullatës. Kështu, për shembull, në vitin 1818 Rothshildët i japin Prusisë 5 milionë funta sterlingë hua, prej të cilëve Prusia pranon vetëm 3,5 milionë, kurse tjerat - 1,5 milionë funta plus 7 përqind kamatë - i merr Rothshildi edhe atë vetëm për disa vjet. Në vitin 1823 ata i marrin të gjitha huatë e Francës me kushte shkatërrimtare për të - me më shumë se 50 përqind kamatë. Faktikisht fitimet e tyre prej këtyre huave shtetërore kanë qenë tëpakufishme. Me to ata i kanë siguruar detyrimet dhe aksionet shtetërore me të cilat kanë lozur siç kanë dashur. Ata i kanë ngritur dhe ulur sipas dëshirës së vet, sepse ata qeverisin dhe manipulojnë me bursat botërore.Në librin e tij „Hebrenjtë dhe kapitalizmi modern” profesor Verner Sombari shkruan: „Në periudhën prej vitit 1820 e këndej fillon shekulli i Rothshildëve, kështu që kah mesi i shekullit ka ekzistuar opinioni i përgjithshëm se ka vetëm një fuqi të vetme në Evropë, e ajo është Rothshildi”. Dizraeli, i cili qindpërqind ka qenë në funksion të Lionel Natan Rothshildit, në librin „Kaningsbej” i përshkruan Rothshildët, karakterin e tyre dhe pushtetin e tyre, gjë që askush nuk e bëri më parë. Mirëpo, ai askund nuk përmend emra, por vetëm pseudonime. Gjatë gjithë 75 vjetëve lexuesit e novelave të Dizraelit kanë menduar se emrat e personazheve nuk kanë ekzistuar, kurse në vitin 1921 autori rus اerep Spiridoviqi e ka zbuluar se nën emrin „Sajdoni” është fshehur Lionel Rothshildi. Në librin e tij Dizraeli shkruan: „Ai ka qenë kryesues i pazarit, i tregtisë dhe i parave të tërë botës, kuptohet, kryesues i çdo gjëje. Ai faktikisht i ka pasur në disponim të gjitha të ardhurat e Italisë Jugore përmes Karl Rothshildit në Napoli. Monarkët dhe ministrat e të gjitha shteteve e kanë vizituar dhe i kanë pranuar këshillat e tij”. (Kaningsbej, fq. 213-214).“Sajdoni (Lionel Rothshildi) nuk ka pasur zemër, ai ka qenë një njeri pa ndjenja ndaj njerëzve tjerë”.Në të njëjtën vepër, të botuar në vitin 1844 Dizraeli pohon se Lionel Rothshildi ka ditur qysh më parë për revolucionin e vitit 1848 dhe se revolucionin e kanë përgatitur në Gjermani hebrenjtë, me të cilët familja ka pasur lidhje të ngushta.Në vitin 1815 „ATA” e likuiduan Napoleonin I, pastaj Natani i përjashtoi të tre dinastitë më të njohura: hoencolernët, habzburgët dhe romanovët. Menjëherë pas helmimit të Aleksandrit I, në vitin 1825 „ATA” u orvatën që ta nisin revolucionin në Rusi, por nuk ia arritën qëllimit. Në vitin 1831 i vranë edhe të dy djemtë e Napoleonit.Në vitin 1853 pionët e tyre: Dizraeli, Bizmarku dhe djali i paligjshëm i Natan Rothshildit - Napoleoni III - e nxitën luftën e Krimesë dhe pasi që nuk arritën ta fitojnë, e helmuan Nikollajin I në vitin 1855.Ata, siç përmenda edhe më lartë, arritën të krijojnë njerëz të cilët kanë lozur rol shumë të madh në historinë e botës. Të gjithë e dimë fare mirë se çfarë roli kolosal kanë lozur në historinë e njerëzimit Karl Marksi, Herci, Lasali, Bombelsi, Dizraeli, Bizmarku, Gambeta, Kerenski, Trocki, Lenini, Venizelosi (Beni Zelos), Masariku etj.Në kongresin e masonëve në Vilhelmsbad u pru vendimi që të likuidohen tre monarkë: Luj XVI, Gustavi III dhe Jozefi II. Kështu që ata u likuiduan siç vijon: Gustavi III - në vitin 1790, monarku austriak Jozefi II - në vitin 1792 dhe Luj XVI - në vitin 1793. Le të dihet se lozhat masone kanë qenë tërësisht të nënshtruara Rothshildit dhe i kanë kryer pakushtëzime urdhërat e tij. Intrigat e tyre filloi t’i kuptojë e tërë Evropa, por askush nuk ishte në gjendje që t’i ndalojë. Ai i cili orvatej - likuidohej. Në vitin 1848, Franc Jozefi 18 vjeçar e zuri vendin e perandorit austriak, por faktikisht shtetin e udhëhiqte edukatori i tij Bombelsi, i cili në përpikshmëri i kryente urdhërat e Rothshildit dhe me gjithë zemër bënte përpjekje që t’i prishë marrëdhëniet ndërmjet Austrisë dhe Rusisë. Nga ana tjetër, Natani në Angli bënte përpjekje që shtetin anglez ta orientojë kundër Francës, kështu që vëllai i tij Xhejmsi prej aty i ndihmonte me të gjitha fuqitë që t’i futin në luftë këta vende miqësore. Xhejmsi i urdhëroi frankmasonët që të bashkohen me bonapartistët, orleanianët, republikanët dhe ta rrëzojnë mbretin burbon, Sharlin X, i cili u bë i lavdishëm në bazë të bindjeve të tij religjioze të krishtera. Intrigat e tyre e mashtruan Francën që ta sulmojë Algjerinë, gjë që e bëri Anglinë kundër Francës dhe shkaktoi rënien e Sharlit X. Revolucionet franceze që ishin ekskluzivisht vepër e tyre i sollën Rothshildët në një pushtet që nuk mbahet mend - në aspektin material dhe politik. Ndikimi dhe kontrolli i tyre ndaj fatit të shteteve evropiane ishte vulosur në historinë botërore. Shekulli njëzet karakterizohet me ndërtimin e hekurudhave prej të cilave 90 përqind i kanë financuar Rothshildët. Xhejms Rothshildi, nga hisja e vet me Francën për dërgesën e binarëve dhe vagonëve, ka fituar 700 milionë frangë. Mbretërit e bursave, siç i quanin atëherë, i kanë sjellë 150-200 milionë në vit, në një mënyrë të pandershme. Me anë të shtypit i cili edhe atëherë po edhe tash është në duar të tyre më tepër se 90 përqind, ata kanë manipuluar jo vetëm me drejtoritë e bankave, por edhe me masën e rëndomtë. Krijimi i panikut artificial financiar për çdo vit ju ka sjellë fitime përrallore - për llogarinë e njerëzve të thjeshtë të cilët bankrotonin. Në atë kohë anglezët i shikonin me mosbesim hebrenjtë, kështu që Natan Rothshildi i pangopur vendosë që të kryqëzohet me të vetmin qëllim - për të grumbulluar pasuri ende më të mëdha. Një hap të këtillë të pamenduar mirë ai e paguajti me jetë. Vëllezërit e tij, besnikë të besimit dhe betimit të babait të tyre, e gjykuan dhe e helmuan, kurse për ta ndalë djalin e tij, Lionelin, që të mos kryqëzohet, e martuan me vajzën e mixhës së tij, Karl Rothshildit. Mësues dhe edukator i Lionelit u bë Bombelsi - hebre i cili e kishte pranuar besimin katolik dhe ishte bërë jezuit. Bombelsi i njëjtë u martua me gruan e dytë të Napoleonit. Të theksojmë se në dinastinë Rothshild pothuajse nuk ka pasur pakënaqësi dhe intriga të hapta prej shumicës së anëtarëve, e po qe se ka pasur, atëherë është ruajtur në fshehtësinë më të madhe. Ndoshta një nënshtrimi të këtillë i kanë kontribuar dënimet e parapara në testamentin e Rothshildit të parë, të cilat kanë qenë më se drakonike. E pamë se Natani, edhe pse kishte pushtet të pafund, tradhtinë dhe largimin e tij nga testamenti i themeluesit të familjes e pagoi me jetë. Xhejms Natani u çua kundër tiranisë së Alfons Rothshildit IV dhe e gjetën me gabzherr të prerë. E njëjta gjë ndodhi edhe me nipin e Lionelit, Natanail Rothshildin IV, i cili po ashtu u gjet në Londër me gabzherr të prerë. Si duket kjo ka qenë mënyra familjare e ekzekutimit e cila ka ruajtur dëgjueshmërinë dhe rendin në dinasti. Të gjitha personalitetet me famë botërore të dy shekujve të fundit që i kanë shënuar emrat e tyre në histori nuk kanë qenë asgjë tjetër përveç ekzekutorë të besueshëm dhe dëgjueshëm të urdhërave të klanit të famshëm i cili në mënyrë mjaft të shkathtë e shfrytëzoi mençurinë e tyre, aftësitë dhe kualitetet e tyre për t’i realizuar qëllimet dhe interesat e tij personale. Dizraeli ka qenë dora e djathtë e Lionel Rothshildit në Angli, jezuiti Vajshop (Iluminatët) - e Amshelit në Gjermani, Gambeta me fjalimet e tij karakteristike dhe më vonë si ministër i punëve të brendshme të Francës e ka zbatuar pa pengesa politikën e Xhejms Rothshildit. Poenkare - pesë herë premier dhe kryetar i Republikës së Tretë - deri në fund të jetës së tij i ka shërbyer besnikërisht Alfons Rothshildit IV dhe Eduard Rothshildit V. Kirenski si kryetar i Qeverisë së përkohshme ruse ka lozur rol thelbësor për vënien e bolshevizmit në Rusi - zbatues besnik dhe i përpiktë i planeve të Rothshildit V. Ashtu si Vajshopi dhe Bombelsi edhe Dizraeli sipas urdhërit të Rothshildit e ka pranuar formalisht besimin krishter që të mundet më lehtë të lansohet dhe t’i zbatojë planet skëterrore të „Dorës së fshehur”. Venizelosi me plan dhe me qëllim të keq e shkaktoi luftën greko-turke për ta rrëzuar mbretin Konstantin, me çka përmbushi planet e Rothshildit. Vrasja misterioze e mbretit grek Aleksandrit I, po ashtu, i përshkruhet kësaj organizate të superfuqishme. Kryetari Linkoln kur u mundua që të largohet nga mvarësia politike dhe financiare e Rothshildëve, „ATA” nuk nguruan që ta likuidojnë. Kryetari i ndershëm amerikan Garfildi po ashtu e ka paguar me jetë guximin që mori të thotë: „Ai i cili i kontrollon paratë e një populli e kontrollon edhe vetë popullin”. Vetë Dizraeli në librin „Kaningsbej” e pranon se Rothshildi i ka financuar dhe i ka përmbajtur të gjitha revolucionet në botë, gjë që në një mënyrë mjaft të neveritshme hudh dyshim ndaj dinastisë së Rothshildëve në përkrahjen që iu ka dhënë përçarjeve dhe konflikteve. Po qe se personazhet e „Kaningsbejt” do të deshifroheshin derisa autori i tyre Dizraeli ka qenë gjallë, pavarësisht prej meritave të tij të mëdha, pasardhësit e Lionel Rothshildit nuk do t’ia falnin dhe as që do të nguronin ta zbatonin ndaj tij mënyrën familjare të ekzekutimit - duke ia prerë gabzherrin. Vlen të shënohet se anglezët konzervativë kanë paraqitur rezistencë shumë më të madhe ndaj Rothshildëve se sa francezët. Maniret e Xhejms Rothshildit kanë qenë më elegante dhe më luksoze se ato të oborrit mbretëror. Shumë më rëndë ka qenë të jeshë i ftuar në oborrin e Rothshildit se sa në oborrin mbretëror. Patrioti i njohur italian Gjyzepe Macini, bashkëluftëtar i Garibaldit, shkruan: "Viçi i artë është superfuqi në Francë dhe ai, Xhejms Rothshildi, mund të bëhet mbret, vetëm po qe se dëshiron". Revolucionari rus Herceni, djal i paligjshëm i Hercelit prej familjes Rothshild, në revistën ruse "Këmbana" i lartëson Rothshildët dhe i quan „mbretër”. Ai ka qenë revolucionar dhe armik i flaktë i perandorit Nikollaj I. Ai ka qenë i njëjti Hercen, idhulli i bolshevizmit. Karl Marksi, orator i madh kundër kapitalizmit, askund nuk e përmend emrin e Rothshildëve. Kjo heshtje misterioze, a thua vallë, nuk tregon diçka? Sado që të duket e çuditshme për lexuesin, është e vërtetë e kulluar se këto personalitete shumë të njohura dhe zotër për botën komuniste i ka përmbajtur materialisht dhe moralisht kjo dinasti kapitaliste të cilës i kanë shërbyer parezervë. Të gjitha revolucioet, kryengritjet dhe rebelimet janë organizuar dhe organizohen prej organizatave të fshehta që qëndrojnë pas kësaj, janë udhëhequr prej socialistëve, kurse janë realizuar prej klasës punëtore e cila përherë ka qenë dhe do të jetë viktimë shpëtimtare. Kush ka qenë kreu i këtyre organizatave të fshehta që e përgatitën revolucionin francez në vitin 1848? Pa kurrfarë dyshimi - Xhejms Rothshildi, gjë që e ka pranuar edhe vetë Dizraeli. Ku kanë qenë punëtorët gjatë kohës së revolucionit francez? Kuptohet, në barikada dhe rreth gijotinës, kanë bërtitë „vdekje” pa e ditur se koka e kujt do të bie në shportë. Po atë masë të punëtorëve nuk e kanë lejuar të marrë pjesë në kuvend ku sillen vendime të rëndësishme dhe zbatohen në emër të tyre. Mënyrat kanë qenë të njëjta si për revolucionin francez ashtu edhe për atë bolshevik - uri artificiale në Paris dhe rrethinë, kurse në vitin 1917 - uri artificiale në Petrograd, e cila nxiti pakënaqësi dhe kryengritje popullore. Rrëzimi i Napoleonit I nga perandorët botëror - Rothshildët - i bëri të gjithë mbretërit dhe perandorët të dëgjueshëm dhe vasalë të kapitalit. Këtu përjashtim bënë Rusia dhe SHBA-të, për këtë shkak Rothshildët ndërmorrën kampanjën kundër Nikollajt I, duke e kualifikuar si ndonjë përbindësh të tmerrshëm, kurse ai jo vetëm që ka qenë njeri religjioz i rralë, i kulturuar, por edhe shumë human. Ambasadori britanez në Rusi z. Lloftusi shkruan: „Nikollaji I ka qenë figura më madhështore e kurorëzuar - me karakter të mirë dhe fisnik, ka qenë shumë bujar dhe i dashur tek ata që e kanë njohur”. Blez de Biri në librin „Gjermania kështu si është”, shkruan: „Askush nuk mund të mohojë se perandori Nikollaj I ka ndikuar pozitivisht në të gjitha ngjarjet në Evropë me moralin e tij religjioz dhe se i është kundërvu të gjithë asaj që ka qenë e pamoralshme dhe e pandershme”. Dëshira e flaktë e Nikollajt I ka qenë që të jetojë në paqe me Anglinë dhe Francën, gjë e cila dukej e pamundshme për shkak të ndikimit dhe pushtet të madh që kishte Rothshildi në këto vende. Plani i tij ka qenë që t’i lirojë Bullgarinë dhe Serbinë prej robërimit turk, e për këtë t’ia lë Anglisë ta sundojë Egjiptin. Këtë qëllim bujar ai e paguajti me jetën e tij. Atë e helmoi mjeku i vet, Mandi, të cilin e paguajti „Dora e fshehur” e superfuqishme. Në vitin 1855 në pushtet vjen Aleksandri II, çlirues i fshatarëve dhe shpëtimtar i Shteteve të Bashkuara. Tashmë dihet se si këta fuqi evropiane: Gjermania, Franca, Anglia, Austria dhe Italia u ndanë dhe ranë nën pushtetin e pesë vëllezërve Rothshild. Jasht pushtetit të tyre mbetën Shtetet e Bashkuara dhe Rusia. Kryetarët e ndershëm të Shteteve të Bashkuara kanë luftuar me këmbëngulje që të mos bien nën patronatin e kësaj dinastie ndjellakeqe. Mirëpo, ata njëri pas tjetrit likuidoheshin. Secili kryetar që i kundërshtonte ata likuidohej. Linkolni, Garfildi, Mekkinli dhe Hardingu u vranë prej dorës së vrasësve të pagur të „300-vjetëve”. Prej vitit1912 e këndej, me zgjedhjen e Vilsonit për kryetar të SHBA-ve, ka filluar edhe tragjedia e Amerikës e cila vazhdon edhe sot dhe kjo do të jetë tragjedi e tërë botës nesër. Lufta e Krimesë, që nuk iu dasht askujt, e mirënjohur nga të gjithë si vepër e Rothshildëve, pothuajse i shkatërroi Anglinë dhe Francën, kurse e bashkoi Evropën në llogari të një grupi të vogël të njerëzve të privilegjuar. Kur Anglia, Franca, Prusia, Suedia dhe Sardinia ishin të gatshme që t’i ndihmonin Turqisë ta ruajë pushtetin e tij mbi tokat e okupuara, Aleksandri II qe i vetmi sundimtar evropian i vendosur që t’i lirojë popujt e krishterë nga robëria pesëqind vjeçare turke. Rothshildët prej momentit kur e vrasin perandorin Nikollaj I, me anë të Dizraelit e sigurojnë Anglinë, me anë të Napoleonit II - Francën, me anë të Bizmarkut - Gjermaninë dhe me anë të Mancinit - Italinë, mbeten Shtetet e Bashkuara për të cilat ishte planifikuar: shtetet veriore t’i bashkangjiten Kanadës, e cila ka qenë pjesë e Britanisë së Madhe, shtetet jugore - Meksikës në të cilën prej 28 majit të vitit 1864 ka sunduar Maksimiliani - i dërguar i Napoleonit III. Me të ardhur Maksimiliani në pushtet menjëherë i lëshohet hua (kredi) prej 200 milionë frangësh nga banka angleze e Rothshildit. Agjentët e kapitalit punuan si urithë të nëntokës në shtetet jugore për ta disponuar dhe ushqyer popullatën kundër shteteve veriore dhe deridiku arritën sukses në këtë drejtim. Ata bile vetë iu ofruan francezëve të dy shtetet, Teksasin dhe Luizianën, për ndihmë materiale dhe luftarake. Pikërisht kur të gjitha këta mendime tinzake qenë të gatshme për veprim, perandori rus, duke i ndjekur prej afër këta lojëra të fshehta kundër shteteve veriore amerikane, lajmëroi në Paris dhe në Londër, përmes të dërguarve të vet se çdo përzierje e tyre kundër Veriut do të konsiderohet se ata i shpallin luftë Rusisë, si dhe ajo „do të gjuajë kundër atij që i pari do të gjuajë kundër Amerikës”. Aleksandri II menjëherë e dërgoi flotën e vet atlantike me në krye fregatën „Oslabija” në gjirin e Njujorkut, e flotën e Oqeanit të Qetë e dërgoi në San Francisko me urdhër të prerë mbretëror që të vëhen nën komandën e drejtpërdrejtë të Linkolnit. Urdhërat origjinalë dërguar dy admiralëve rusë i kanë parë vetë dhe i kanë vërtetuar dy amerikanë të deleguar A. D. Kurtini dhe Zh. V. Lothropi si dhe gjykatësi Fild. Atë që u përmend më lartë e ka vërtetuar edhe vetë Linkolni, si dhe ministri për punë të jashtme V. H. Sevardi. Ky gjest i perandorit rus e shpëtoi integritetin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe iu ndihmoi të jenë kështu siç janë sot, por pa ndonjë garancë për të nesërmen. Lufta qytetare, fare e paqëllimtë dhe e panevojshme për popullin amerikan, ka marrë shumë viktima të pafajshme. Veriu ka dhënë 385.245 të vrarë dhe të plagosur, kurse Jugu - 100 mijë të vrarë. Duhet theksuar se në historinë e luftës qytetare në Shtetet e Bashkuara askund nuk përmenden faktet e lartëshënuara dhe populli amerikan nuk njoftohet me to. Ja pse, përsëri po them siç thash në fillim se historia botërore duhet të shkruhet krejtësisht nga fillimi prej historianëve të mirëfilltë, e jo prej njerëzve të paguar të bankierëve, kapitalistëve dhe politikanëve të interesuar të cilët kanë qenë pronarë të shtypit në përgjithësi, të literaturës, bile edhe të njerëzve. Po qe se populli amerikan do ta dinte të vërtetën e luftës qytetare assesi nuk do të qëndronte moralisht në anën e Japonisë në vitin 1904-1905 kur të dy perandoritë luftonin mes veti. Shkaku për të cilin, Rothshildët dhe „300-vetët” e tyre, i kanë dashur luftërat dhe konfliktet midis popujve ka qenë ajo se luftërat i kanë shtyrë popujt në borxhe të mëdha materiale, e atyre si dinasti iu kanë sjellë fitime të panumërta. Ja pse, gjatë kohës së luftës qytetare në Amerikë të deleguarit e Rothshildëve ndodheshin çdokund, në të gjitha shtetet, i nxitnin njerëzit ta kundërshtojnë njëri tjetrin në të njëjtën mënyrë sikur në Rusi para revolucionit. Ata i kanë zbatuar urdhërat e Trockit - të zgjedhurit të Eduard Rothshildit. Me Leninin shpejt e rregulluan punën, por e nënçmuan Stalinin. Me borxhet e sotshme astronomike në të cilat pothuajse u gjetën të gjitha shtetet në botë, fotografia është fare e qartë për secilin. Nuk ka asnjë shtet që nuk iu ka borxh miliarda dollarë bankave të huaja. Secili bën fjalë për bankat e huaja, e askush nuk e din se kush janë ato. Secili mendon se të gjitha huatë dhe paratë vijnë prej Amerike. Vetë ajo vazhdimisht shpërndanë ndihma dhe huaja në mbarë botën me miliarda dollarë. Shumë shtete kanë hyrë borxh nga 10-12 miliardë dollarë dhë nuk janë në gjendje t’i paguajnë bile edhe kamatat. Drejtuesit janë të detyruar të gjejnë mbështetje në stagnime, gjë që pasqyrohet negativisht ndaj popullit i cili vuan. اka ndodh në Amerikë, shtet i cili i ndanë pothuajse të gjitha huatë dhe paratë? Vetë ajo ka hyrë në borxh më se 3 trilionë dollarë. Në fund të vitit 1988 borxhet federale kanë qenë dy trilionë e 520 miliardë dollarë, ku vetëm kamata ka qenë 154 miliardë dollarë ose 1/7 e buxhetit shtetëror. Për ta pasur më të qartë se çka paraqesin 154 miliardë dollarë kamata, do t’i zbërthej sipas kohës së pagesës. Ato janë 500 milionë dollarë në ditë ose 21 milionë në orë të cilat tatimdhënësit duhej t’ua paguanin bankave. Ky ka qenë vetëm borxhi federal i cili me borxhet e sektorit privat ka qenë më se 10 trilionë ose 35 mijë dollarë në krye të çdo amerikani. Kujt ia ka borxh Amerika këtë shumë fantastike dhe kush i ka blerë dhe sundon me Shtetet e Bashkuara? Kuptohet, ata të cilët i posedojnë paratë! Nuk shoh se në çfarë mënyre Shtetet e Bashkuara do të mund të dalin nga kjo situatë me anë të rrugës normale dhe legale. Rrugëdalje e vetme është që qeveria - vetë shteti të shtypë dhe t’i kontrollojë shenjat e parave, e jo t’i blejë prej bankave private, të cilat tash për tash janë pronarët e vërtetë të dollarit. Megjithatë, unë nuk e kuptoj si do të mund të ndodh kjo, pasi që oktopodin e ka lidh shëndosh shteti dhe përfaqësues të tij ka në të gjitha anët - nga pozita e kryetarit e dirë në pozitën e komunës së vogël. Për popullin amerikan kjo është „kauza perduta”.Interesat e Rothshildit në Evropë dhe në hemisferën perëndimore kanë qenë të mëdha, por ato në Lindjen e Largët nuk kanë qenë aspak më të vogël. Historia na tregon se sa shumë luftëra ka bërë Britania e Madhe me pasuritë e Rothshildit. Pa kurrfarë arsyetimi nën presionin e Rothshildëve Britania e Madhe e ka okupuar Egjiptin dhe Kanali i Suezit ka rënë në kontrollin e saj. Kanali i është dhënë Britanisë së Madhe për eksploatim në afat prej 99 vjetësh. Mirëpo, qysh pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore në vitin 1918, para afatit të fundit - në vitin 1969, Rothshildët filluan të hartojnë plane me qëllim që ta sigurojnë rrugën për në Lindjen e Largët. Britania e Madhe ka harxhuar shumë mjete dhe ka derdhur shumë gjak për kontrollimin e Kanalit të Suezit. Njëra nga shkaqet që Palestina t’iu jepet hebrenjve ka qenë pikërish ky - Lindja e Mesme të vëhet nën kontrollin e cionizmit në të cilin Rothshildët kanë pasur besim të plotë.Ata e financuan shpërnguljen e 600 mijë hebrenjve prej Evropës Lindore dhe vendosjen e tyre në Palestinë. Kjo ka filluar më 18 maj të vitit 1948 në llogari të 1.350 mijë të krishterëve dhe muslimanëve të pambrojtur të cilët u nxorën nga shtëpitë dhe nga vendi i tyre.Krijimi i shtetit izraelit dhe situata e sotshme në përgjithësi në Lindjen e Mesme është meritë vetëm e përpjekjeve të Rothshildëve që të sigurojnë rrugë të përhershme dhe të sigurtë për në Lindjen e Largët. Të gjitha përrallat se populli i zgjedhur prej Zotit duhet të jetojë në tokën e premtuar janë vetëm mashtrime dhe arsyetime. Të shpresojmë se gjendja e tendosur në Lindjen e Afërt nuk do të sjellë një Luftë të Tretë Botërore.Rothshildët kurrë nuk kanë menduar diçka të dobishme për njerëzinë, asnjëherë nuk kanë krijuar ndonjë industri sikur Fordi dhe shumë të tjera, ku njerëzit do të punësoheshin. Ata që nga nisma kanë filluar të punojnë me kapitalin e huaj kolosal dhe të gjitha dobitë i kanë mbajtur vetëm për vete. Pas gjithë vështirësive dhe fatkeqësive botërore fshihen poshtërsitë dhe mashtrimet e Rothshildëve.

</ref>