Pedagogjia kombëtare

Shiko gjithashtu: Arsimi fetar, Pedagogjia popullore, dhe Pedagogjia ndërkombëtare

Pedagogjia kombëtare (e njohur edhe si arsimi kombëtar) është një disiplinë shkencore e pedagogjisë që merret me studimin e procesit të mësimdhënies së vetëdijshme dhe/ose të pavetëdijshme të vlerave, normave, traditave, dokeve dhe modeleve të sjelljes dhe qëndrimeve “nacionale e kulturore” nëpërmjet institucioneve të shtetit (p.sh. shkolla) dhe/ose sociale (p.sh. institucionet e familjes, masmedias, etj.). Metodika dhe didaktika e arsimit kombëtar janë të ekspozuara ndaj ndryshimeve të lidhura me kohën. Ajo që mbetet e njëjtë është përqendrimi në temën e kombit ose të shtetit kombëtar si objekt referimi dhe kornizë referimi për edukimin individual dhe kolektiv në frymën e vlerave kombëtare.

Qëllimet

Arsimi dhe pedagogjia kombëtare dëshiron të përcjellë norma dhe vlera kombëtare të cilave u jepet një status i detyrueshëm për të gjithë anëtarët e një kombi. Si rregull, qëllimi për nga përmbajtja është arsimimi i njerëzve për t'u bërë qytetarë besnikë dhe aktivë në kuptimin e një shteti të vendosur kombëtar dhe filozofisë sociale. Për një kohë të gjatë fokusi ishte në përcjelljen e një ndërgjegjeje kombëtare të kuptuar pozitivisht (krahaso edhe: ndërgjegjja identitare) d.m.th. ndërgjegjësimi i përkatësisë kombëtare në një vazhdimësi kohore-historike që fokusohet në karakteristikat e përbashkëta (p.sh. gjuha, origjina, kultura, etj.) dhe përvojat tjera kolektive, si dhe dhënia dhe përcjellja e njohurive për strukturat, proceset dhe/ose ngjarjet historike, politike dhe shoqërore, në kontekstin kombëtar ose "kulturor kombëtar", në fokusin e arsimit dhe edukimit kombëtar.

Demarkacioni nacional-kulturor si instrument legjitimiteti

Supozimi i ekzistencës ose i ndërtimit të vlerave “kombëtare-kulturore” mundëson diferencimin nga kombet e tjera dhe legjitimitetin e sistemeve të ndryshme të vlerave për aplikime të ndryshme brenda dhe jashtë një kombi. Ndërtimi i një ndryshimi të tillë shpesh kërkohet kur një komb pretendon burime mbi të cilat një komb tjetër ka kontroll. Funksioni i kombit mund të jetë edhe të shërbejë si instrument legjitimiteti dhe të justifikojë ndërhyrjet në kombe të tjera me "kultura" të tjera kombëtare. Arsimi kombëtar duhej të siguronte kushtet e nevojshme - një ide që u përhap fillimisht në Gjermani nga periudha romantike dhe gjatë periudhës së reformës prusiane (p.sh. nga Johann Gottlieb Fichte dhe Friedrich Ludwig Jahn) në kontrast me hegjemoninë kulturore të Francës dhe më vonë nga historicizmi. Meqenëse Gjermania e fragmentuar politikisht nuk kishte kufij etnikisht të përcaktuar qartë me shtetet fqinje, u bënë përpjekje për të krijuar një kulturë kombëtare dhe një ndërgjegje kombëtare mbi baza etnike.

Një shembull praktik i përdorimit të pedagogjisë dhe arsimit kombëtar është dhënë nga Kina në adoptimin e koncepteve, infiltrimi i të cilave në "kulturën kombëtare" kineze nuk mund të parandalohet. Termave të tillë si "të drejtat e njeriut", "shteti ligjor" dhe "ekonomia e tregut" u jepet atributi "në ngjyrosjen kineze" (Zhong Guo Te Se, 中国特色) dhe kështu krijohet një kuptim i ri i kontrolluar. Kjo praktikë e arsimit dhe edukimit kombëtar tregon se "kultura kombëtare" ekziston, por se arsimi kombëtar nuk kufizohet vetëm në përcjelljen e një kulture kombëtare statike që ka ekzistuar gjithmonë, por përdoret për të ndërtuar një kulturë kombëtare që mund të instrumentalizohet sipas nevojave. Nën regjimet autoritare, nevojat përshkruhen vetëm nga disa zyrtarë, por edukimi kombëtar përdoret gjithashtu në shoqëritë demokratike si instrument i një etike justifikimi të ndërtuar në mënyrë rekursive. Në veçanti, vendet ndërluftuese japin shembuj konkretë.

Një efekt pozitiv i pedagogjisë dhe arsimit kombëtar do të ishte ruajtja dhe zgjerimi i arritjeve të qytetërimit që janë arritur brenda një kombi të caktuar gjatë një historie të gjatë dhe shpesh me sakrifica të mëdha. Këtu, arsimi kombëtar shfaqet si instrument legjitim i demarkacionit ndaj ndikimeve të dëmshme. Sidoqoftë, ekzistojnë të paktën tre fakte kryesore:

• Dobia ose dëmi i ndikimeve të jashtme shpesh vlerësohet ndryshe nga qytetarët e një kombi. Shembull: Debati "Multikulti" në Gjermani.
• Përfitimet kombëtare shpesh janë arritur jo vetëm me sakrifica brenda një kombi, por duke dëmtuar kombet e tjera. Nëse këto të fundit fitojnë forcë, atëherë mundësitë e legjitimimit të të gjitha kombeve pjesëmarrëse ndryshojnë.
• Janë shfaqur organizata sipërmarrëse, fuqia ekonomike e të cilave mund të margjinalizojë fuqinë e kombeve. Me forcimin e kompanive globale, po shfaqen etika justifikuese që u përshtaten interesave të tyre dhe që nuk përputhen me etikën justifikuese kombëtare, megjithëse kompanitë duan të ruajnë dallimet e shkaktuara nga demarkacioni kombëtar ku u ofron atyre avantazhe ekonomike. Ndërtimet e së vërtetës të etikës justifikuese të orientuar nga biznesi aktualisht pranohen, megjithatë, sepse ndërtimet e së vërtetës të etikës justifikuese kombëtare kultivuan një injorancë që tani pengon shqyrtimin kritik të ndërtimeve të reja të së vërtetës.

Shih edhe

• Etnia
• Arsimi
• Kombi
• Kultura
• Pedagogjia
• Shteti kombëtar
• Pedagogjia popullore
• Mësonjëtorja e Korçës
• Arsimi dhe edukimi fetar
• Muzeu Kombëtar i Arsimit
• Pedagogjia ndërkombëtare
• Historia e arsimit dhe pedagogjisë

Literatura

• Johann Baptist Gradl: Deutschland als Aufgabe. Politik und Nationalpädagogik. Wissenschaft und Politik, Köln 1986, ISBN 3-8046-8671-0.
• Helmut König: Zur Geschichte der Nationalerziehung in Deutschland im letzten Drittel des 18. Jahrhunderts. Akademie-Verlag, Berlin 1960.
• Jörg Judersleben: Philologie als Nationalpädagogik. Gustav Roethe zwischen Wissenschaft und Politik. 2000.
• Heinz Stübig: Nationalerziehung. Pädagogische Antworten auf die „deutsche“ Frage im 19. Jahrhundert. Wochenschau Verlag, Schwalbach/Ts. 2006, ISBN 978-3-89974230-5.