David Woodard

David Woodard
David Woodard
	Woodard në vitin 2020
Background information
Lindi	6 prill 1964
Origjina	Santa Barbara, Kalifornia, ShBA
	Dirigjent i muzikës, shkrimtar

David Woodard (/ˈwʊdɑːrd/; i lindur më 6 prill 1964) është një shkrimtar dhe dirigjent amerikan. Gjatë viteve 1990 ai krijoi termin prekuiem, një bashkim i preemptive dhe rekuiem, për të përshkruar praktikën e tij budiste të kompozimit të muzikës së dedikuar që do të luhej gjatë ose pak para vdekjes së subjektit të saj.^[1]^[2]

Shërbimet përkujtimore të Los Angeles, në të cilat Woodard ka shërbyer si dirigjent ose drejtor muzikor përfshin një ceremoni qytetare të vitit 2001 të mbajtur në teleferikun, tashmë jofunksional, Angels Flight në nderim të viktimës Leon Praport dhe vejushës së tij të lënduar Lola.^[3]^[4]^:125 Ai ka kryer rekuieme për botën e egër, duke përfshirë një Pelikan Kalifornie Kaf në kreshtën e një plazhi ku kishte rënë kafsha.^[5]

Woodard është i njohur për kopjimet e tij të Dreamachine, një llambë butësisht psikoaktive, të cilat janë ekspozuar në muze arti në të gjithë botën. Në Gjermani dhe Nepal ai është i njohur për kontributet ndaj revistës letrare Der Freund, duke përfshirë shkrime mbi karmën e interspecieve, vetëdijen e bimëve dhe vendbanimin Paraguaian Nueva Germania.^[6]

Edukimi

Woodard është arsimuar në Shkollën e Re për Kërkime Sociale dhe në Universitetin e Kalifornisë, Santa Barbara.

Nueva Germania

Në vitin 2003 Woodard u zgjodh këshilltar në Juniper Hills (Konteja Los Angeles), Kaliforni. Në këtë kapacitet ai propozoi një marrëdhënie me qytetin motër Nueva Germania, Paraguaj. Për të avancuar planin e tij, Woodard udhëtoi drejt utopisë së dikurshme vegjetariane/feministe dhe u takua me udhëheqjen e saj komunale. Pas një vizite fillestare, ai zgjodhi të mos e vazhdonte marrëdhënien, por kishte gjetur në komunitet një objekt studimi për shkrimet e mëvonshme. Ajo që i tërheq vëmendjen në veçanti janë idetë proto-transhumaniste të planifikuesit spekulativ Richard Wagner dhe Elisabeth Förster-Nietzsche, e cila së bashku me burrin e saj Bernhard Förster themeloi dhe jetoi në koloni midis viteve 1886 dhe 1889.

Woodard dhe Burroughs me Dreamachine, rreth vitit 1997^[7]^:98–101

Nga viti 2004 deri në vitin 2006, Woodard udhëhoqi ekspedita të shumta në Nueva Germania, duke fituar mbështetje nga nënkryetari i atëhershëm i ShBA, Dick Cheney.^[8] Në vitin 2011, Woodard i dha novelistit zviceran Christian Kracht lejen për të publikuar korrespondencën e madhe personale, kryesisht në lidhje me Nueva Germanian,^[9]^:113–138 në dy vëllime, nën firmën Wehrhahn Verlag të Universitetit të Hanoverit.^[10]^:180–189 Nga shkëmbimi letrar, Frankfurter Allgemeine Zeitung thotë, "[Woodard dhe Kracht] zhdukin kufirin midis jetës dhe artit".^[11] Der Spiegel pohon se vëllimi i parë, Five Years,^[12] është "puna shpirtërore përgatitore" për novelën pasuese të Kracht, Imperium.^[13]

Sipas Andrew McCann, "Kracht e shoqëroi Woodard në një udhëtim në atë që ka mbetur nga vendi, ku pasardhësit e kolonëve të parë jetojnë [nën] rrethana të përkeqësuara në mënyrë drastike. Siç tregon korrespondenca, Kracht e detyroi dëshirën e Woodard për të avancuar profilin kulturor të komunitetit dhe për të ndërtuar një opera të vogël Bayreuth, në vendin e asaj që dikur ishte shtëpia e familjes së Elisabeth Förster-Nietzsche."^[14]^{[n 1]} Në vitet e fundit, Nueva Germania ka shkuar në një destinacion më të përzemërt, me shtretër dhe mëngjese dhe një muze historik të improvizuar.

Dreamachine

Nga viti 1989 deri në 2007, Woodard ndërtoi kopje të Dreamachine,^[15]^[16] një konstruksion stroboskopik i hartuar nga Brion Gysin dhe Ian Sommerville që përfshin një cilindër të ngërthyer, prej bakri ose letre, që rrotullohet rreth një llampe elektrike—kur vërehet me sy të mbyllur makineria mund të shkaktojë devijime mendore të krahasueshme me intoksikimin e drogave ose ëndërrimin.^[17]^{[n 2]}

Pas dhënies së një Dreamachine retrospektivës vizuale Ports of Entry^[18]^[19] LACMA e vitit 1996 të William S. Burroughs, Woodard u miqësua me autorin dhe e paraqiti atë me një Dreamachine “model Bohem" (letër) për ditëlindjen e 83-të dhe të fundit të tij.^[20]^[21]^:23 Sotheby's ia bleu makinën e mëparshme një koleksionisti privat në 2002 dhe ky i fundit mbetet në hua të zgjatur nga pasuria e Burroughs në Spencer Muzeu i Artit.^[22]

Shënime dhe Referime

Shënime

^ Filologu i njohur zviceran Thomas Schmidt e krahason zërin epistolar të Woodard me një figurë në prapaskenë në një novelë të Thomas Pynchon-it.
^ Në vitin 1990 Woodard shpiku një makinë imagjinare psikoaktive, Feraliminal Lycanthropizer, efektet e të cilit janë supozimisht të kundërta me ato të Dreamachine.

Referime

^ Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death", Los Angeles Times, 9 maj 2001.
^ Rapping, A., Portret i Woodard (Seattle: Getty Images, 2001).
^ Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death", Los Angeles Times, 16 mars 2001.
^ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, ShBA: Arcadia Publishing, 2008), s. 125.
^ Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 tetor 1998.
^ Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 tetor 2011.
^ Chandarlapaty, R., "Woodard and Renewed Intellectual Possibilities", në Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC, ShBA: McFarland & Company, 2019), s. 98–101.
^ Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 mars 2005.
^ Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator", në Birke, Köppe, redaktorët, Author and Narrator (Berlini: De Gruyter, 2015), s. 113–138.
^ Woodard, D., "In Media Res", 032c, verë 2011, s. 180–189.
^ Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 nëntor 2011.
^ Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanoveri: Wehrhahn Verlag, 2011).
^ Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 shkurt 2012.
^ McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 gusht 2015.
^ Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 janar 2005.
^ Stirt, J. A., "Brion Gysin's Dreamachine—still legal, but not for long", bookofjoe, 28 janar 2005.
^ Woodard, shënimet e programit, Programi, Berlini, Nëntor 2006.
^ Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 gusht 1996.
^ Bolles, D., "Dream Weaver", LA Weekly, 26 korrik—1 gusht 1996.
^ Ambasada e ShBA në Pragë, "Literární večer s diskusí", tetor 2014.
^ Woodard, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, mars 2014, s. 23.
^ Spencer Muzeu i Artit, Dreamachine, Universiteti i Kansasit.

Lidhje të jashtme

Publikime nga dhe për David Woodard në katalogun Helveticat të Bibliotekës Kombëtare Zvicerane
Literatura nga dhe për David Woodard në katalogun e Bibliotekës Kombëtare Gjermane
David Woodard në Bibliotekën e Kongresit
BnF: cb16616878t
WorldCat: 174755630

[15] Filologu i njohur zviceran Thomas Schmidt e krahason zërin epistolar të Woodard me një figurë në prapaskenë në një novelë të Thomas Pynchon-it.

[19] Në vitin 1990 Woodard shpiku një makinë imagjinare psikoaktive, Feraliminal Lycanthropizer, efektet e të cilit janë supozimisht të kundërta me ato të Dreamachine.

[1] Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death", Los Angeles Times, 9 maj 2001.

[2] Rapping, A., Portret i Woodard (Seattle: Getty Images, 2001).

[3] Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death", Los Angeles Times, 16 mars 2001.

[4] Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, ShBA: Arcadia Publishing, 2008), s. 125.

[5] Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 tetor 1998.

[6] Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 tetor 2011.

[7] Chandarlapaty, R., "Woodard and Renewed Intellectual Possibilities", në Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC, ShBA: McFarland & Company, 2019), s. 98–101.

[8] Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 mars 2005.

[9] Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator", në Birke, Köppe, redaktorët, Author and Narrator (Berlini: De Gruyter, 2015), s. 113–138.

[10] Woodard, D., "In Media Res", 032c, verë 2011, s. 180–189.

[11] Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 nëntor 2011.

[12] Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanoveri: Wehrhahn Verlag, 2011).

[13] Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 shkurt 2012.

[14] McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 gusht 2015.

[16] Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 janar 2005.

[17] Stirt, J. A., "Brion Gysin's Dreamachine—still legal, but not for long", bookofjoe, 28 janar 2005.

[18] Woodard, shënimet e programit, Programi, Berlini, Nëntor 2006.

[20] Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 gusht 1996.

[21] Bolles, D., "Dream Weaver", LA Weekly, 26 korrik—1 gusht 1996.

[22] Ambasada e ShBA në Pragë, "Literární večer s diskusí", tetor 2014.

[23] Woodard, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, mars 2014, s. 23.

[24] Spencer Muzeu i Artit, Dreamachine, Universiteti i Kansasit.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[n 1]

[15]

[16]

[17]

[n 2]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]