Cappella Sistina

Kishëza Sistine (Kapela Sistine, italisht: Cappella Sistina) është një kishëz në Pallatin Apostolik, në Qytetin e Vatikanit.

Fillimisht ishte e njohur si Cappella Magna ('Kapelë e Madhe'), kapela e ka marrë emrin nga Papa Sixtus IV, i cili e ndërtoi atë midis vitit 1473 dhe 1481.

Që nga ajo kohë, kjo kishëz ka shërbyer si një vend i veprimtarisë papale fetare dhe funksionale. Sot, është vendi i konklavës papnore, procesi me të cilin zgjidhet një papa i ri. Fama e Kishëzës Sistine qëndron kryesisht në afresket që zbukurojnë brendësinë, veçanërisht tavanin e Kapelës Sistine dhe Gjykimin e Fundit, të dyja të krijuara nga Michelangelo .

Gjatë sundimit të Sixtus IV, një ekip piktorësh të Rilindjes që përfshinte artistët si Sandro Botticelli, Pietro Perugino, Pinturicchio, Domenico Ghirlandaio dhe Cosimo Rosselli, krijuan një seri afreskesh që përshkruajnë Jetën e Moisiut dhe Jetën e Krishtit.

Këto piktura u përfunduan në vitin 1482, dhe më 15 gusht 1483 Sixtus IV festoi meshën e parë në Kishëzën Sistine për Festën e Ngjarjes, në të cilën kjo ceremoni iu kushtua Virgjëreshës Mari . ^[1]

Midis viteve 1508 dhe 1512, Michelangelo pikturoi tavanin e kishës, një projekt i cili ndryshoi rrjedhën e artit perëndimor dhe konsiderohet si një nga arritjet kryesore artistike të civilizimit njerëzor. ^[2] Pas thesit të Romës, ai u kthye dhe, midis vitit 1535 dhe 1541, pikturoi Gjykimin e Fundit për Papët Klementi VII dhe Pavli III . ^[3] Pikturat e njohura të Mikelanxhelos kanë tërhequr një numër shumë të madh vizitorësh në këtë kishëz.

Historia

Funksioni kryesor i Kishëzës Sistine është si kishëz e Kapelës Papale ( Cappella Pontificia ), një nga dy organet e familjes Papale. Në kohën e Papa Sixtus IV në fund të shekullit të 15-të, kjo kishëz përbëhej nga rreth 200 njerëz, përfshirë klerikë, zyrtarë të Vatikanit dhe laikë të shquar.

Kishte 50 raste gjatë vitit në të cilat ishte përshkruar nga Kalendari Papnor që e gjithë Kisha e Papës duhej të bënte një takim. ^[4] Nga këto 50 raste, 35 ishin mesha, nga të cilat 8 u mbajtën në Bazilikë, në përgjithësi tek Shën Pjetrit. Këto përfshinin Ditën e Krishtlindjeve dhe meshat e Pashkëve, në të cilën vetë Papa ishte kremtuesi.

Cappella Maggiore e mori emrin e saj, Kapelën e Madhe, nga fakti se kishte një kishëz tjetër gjithashtu në përdorim nga Papa dhe pjesa e tij për adhurimin e përditshëm.

Në kohën e Papa Sixtus IV, ky ishte Chapel i Papës Nicholas V, i cili ishte dekoruar nga Fra Angelico . Cappella Maggiore është regjistruar si ekzistuese në 1368.

Kishëza Sistine siç mund të ishte shfaqur në shekullin e 15-të (Ky është vizatimi i shekullit të 19-të)

Kishëza Sistine në vitin 2017

Kisha e kohërave të sotme, u dizajnua nga Baccio Pontelli për Papën Sixtus IV, për të cilin është emëruar dhe u ndërtua nën mbikëqyrjen e Giovannino de Dolci midis viteve 1473 dhe 1481.

^[5] Përmasat e kishës së tanishme duket se ndjekin nga afër ato të origjinalit. Pas përfundimit të tij, kjo kishëz u dekorua me afreske nga një numër artistësh më të njohur të Rilindjes së Lartë, duke përfshirë Sandro Botticelli, Domenico Ghirlandaio, Pietro Perugino dhe Michelangelo . ^[6]

Mesha e parë në Kishëzën Sistine u kremtua më 15 Gusht 1483, në Festën e Zonjës, në të cilën kjo ceremoni iu kushtua Virgjëreshës Mari .

Kapelë Sistine ka ruajtur funksionin e saj deri në ditët e sotme dhe vazhdon të presë shërbimet e rëndësishme të Kalendarit Papnor, përveç nëse Papa po udhëton.

Poashtu ekziston edhe një kor i përhershëm, Kori i Kishëzës Sistine , për të cilën janë shkruar shumë muzikë origjinale, vepra më e famshme muzikore është Miserere e Gregorio Allegri-t . ^[7]

Arkitektura

Pjesa e jashtme e Kishëzës Sistine

Kjo Kishëz është një ndërtesë e lartë me formë drejtkëndëshe, ku matjet e sakta janë vështirë për tu konstatuar, pasi matjet e disponueshme janë për pjesën e brendshme: 40.9 metres (134 ft) gjatësi dhe me 13.4 metres (44 ft) gjerësi

Pjesa e jashtme e saj ose eksteriori nuk është i zbukuruar me detaje dekorative, siç është e parashikuar per kishat e epokës Mesjetare dhe të Rilindjes. Ajo nuk ka fasadë të jashtme ose porta të jashtme, pasi hyrja ka qenë gjithmonë nga dhomat e brendshme brenda Pallatit Apostolik (Pallati Papal), dhe pjesa e jashtme mund të shihet vetëm nga dritaret e afërta dhe puset e dritës në pallat. Afërsia dhe grumbullimi i ndërtesave të tjera ka ndryshuar edhe më tepër pamjen e jashtme të kishës.

Kjo ndërtesë ndahet në tre kate të veçanta, nga të cilat më e ulta është një bodrum i gjatë me disa dritare dhe një portë që të çon tek oborri i jashtëm. Bodrumi e mbështet kishëzën. Mbi është hapësira kryesore, tavani i harkuar që ngrihet në 20.7 metres (68 ft).

Brendësia e Kishëzës Sistine

Përmasat e përgjithshme të kishëzës përdorin gjatësinë si njësi matëse.

Kjo është ndarë me tre për të marrë gjerësinë dhe me dy për të marrë lartësinë. Duke ruajtur raportin, kishte gjashtë dritare poshtë secilës anë dhe dy në të dy anët.

Një rindërtim i pamjes së kishëzës në vitet 1480, para pikturimit të tavanit

Tavani i kishëzës është një qemer i rrafshuar me tytë që buron nga një rrjedhë që rrethon muret në nivelin e burimit të harqeve të dritares. Ky qemer i tytës pritet tërthorazi nga qemerë më të vegjël mbi secilën dritare, të cilat e ndajnë qemerin e tytës në nivelin e tij më të ulët në një seri pendentive të mëdha që ngrihen nga pilastrat e cekëta midis secilës dritare.

Qemeri i fuçisë fillimisht ishte pikturuar me një shkëlqim të kaltër dhe me yje të artë, sipas modelit të Piermatteo Lauro de 'Manfredi da Amelia . ^[6]

Dekorimet

Diagrami i një pjese të dekorimit vertikal afresk të Kapelës Sistine

Historia

Pjesa e parë për dekorimin e Kishëzës Sistine ishte pikturimi i tavanit me ngjyrë të kaltër, i mbushur me figura yjesh , ^[6] dhe me kufij dekorativë. Kjo u zëvendësua plotësisht kur artisti Mikelanxhelo erdhi për të punuar në tavan në vitin 1508.

Poshtë ciklit të Jetës së Moisiut dhe Jetës së Krishtit, niveli i poshtëm i mureve është zbukuruar me afreske të argjendta dhe të arta. Mbi afresket , niveli i sipërm është i ndarë në dy zona.

Në nivelin më të ulët të dritareve është një Galeri e Papëve e pikturuar në të njëjtën kohë me Jetët . Rreth këtyre majave gjenden zona të njohura si Drekat që përmbajnë Paraardhësit e Krishtit, pikturuar poashtu nga Mikelanxhelo.

Ky tavan u kërkua nga Papa Julius II dhe u pikturua nga Mikelanxhelo midis viteve 1508 dhe 1512. Në fillim, komisionerët duheshin të pikturonin dymbëdhjetë apostujt në varëse trekëndëshe që mbështesin qemerin; megjithatë, Mikelanxhelo dëshironte ta krijonte këtë sipas dëshirës së tij.

Afresket

Sprovat e Moisiut nga piktori Botticelli

Muri jugor

Muri jugor i kishëzës është i zbukuruar me Tregimet e Moisiut, pikturuar në vitet 1481–1482. Duke filluar nga altari, aty përfshihen-

Moisiu Duke u nisur për në Egjipt nga Pietro Perugino me ndihmësit
Sprovat e Moisiut nga Sandro Botticelli
Kalimi i Detit të Kuq nga Cosimo Rosselli, Domenico Ghirlandaio ose Biagio di Antonio Tucci
Zbritja nga mali Sinai nga Cosimo Rosselli ose Piero di Cosimo
Ndëshkimi i Rebelëve nga Sandro Botticelli
Dhjata dhe Vdekja e Moisiut nga Luca Signorelli ose Bartolomeo della Gatta

Muri verior

Dorëzimi i çelësave nga piktori Perugino

Muri verior i kishëzës paraqet Tregimet e Jezusit, nga 1481–1482. Këtu përfshihen:

Pagëzimi i Krishtit nga Pietro Perugino me ndihmësit e tij
Tundimet e Krishtit nga Sandro Botticelli
Vokacioni i Apostujve nga Domenico Ghirlandaio
Predikimi në Mal, i atribuohet Cosimo Rosselli
Dorëzimi i çelësave nga Pietro Perugino
Darka e Fundit nga Cosimo Rosselli

Muri lindor

Ringjallja e Krishtit

Ringjallja e Krishtit nga Hendrick van den Broeck (1572)
Mosmarrëveshje mbi trupin e Moisiut nga Matteo da Lecce (1574).

Tavani

Një pjesë e tavanit të Kishëzës Sistine

Në mënyrë që Michelangelo ta arrinte tavanin, ai kishte nevojë për një mbështetje. Ai mori idenë nga arkitekti i tij i parapëlqyer,Julius Donato Bramante, i cili dëshironte të punonte duke u mbështetur në ajër me litarë.

Sidoqoftë, Bramante nuk e përfundoi me sukses detyrën e dhënë dhe struktura që ai ndërtoi ishte me gabime. Ai kishte shpuar kasafortën në mënyrë që të ulte telat për të siguruar skelën. Michelangelo thuhet që kishte qeshur kur e kishte parë strukturën dhe besonte se ajo do të linte vrima në tavan sapo të mbaronte puna. Ai e kishte pyetur Bramanten se çfarë do të ndodhte, por arkitekti nuk kishte asnjë përgjigje.

Pjesa e pikturuar është rreth 40 m i gjatësi dhe me 13m gjerësi. Kjo do të thotë që Mikelanxhelo pikturoi mbi 460 metra katror afreske.

Referimet

Citimet

^ Pietrangeli 1986, p. 28
^ Robert Coughlan, The World of Michelangelo, Time-Life International, (1966) p. 116
^ Robert Coughlan, p. 127
^ Pietrangeli 1986, p. 24
^ Ekelund, Hébert & Tollison 2006, p. 313
^ ^a ^b ^c John Shearman, "The Chapel of Sixtus IV". In Pietrangeli 1986
^ Stevens, Abel & Floy, James.

[Pietrangeli1986-1] Pietrangeli 1986, p. 28

[2] Robert Coughlan, The World of Michelangelo, Time-Life International, (1966) p. 116

[3] Robert Coughlan, p. 127

[4] Pietrangeli 1986, p. 24

[EHT2006_313-5] Ekelund, Hébert & Tollison 2006, p. 313

[Shearman-6] John Shearman, "The Chapel of Sixtus IV". In Pietrangeli 1986

[7] Stevens, Abel & Floy, James.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Viti	15 gusht 1483
Distrikt	Diocese e Romës
Përkatësia	Katolik Romak
Udheheqësi	Francis
Lokacioni	Qyteti i Vatikanit