Perandoria Britanike

Perandoria Britanike përbëhej nga dominimet, kolonitë, protektoratet, mandatet dhe territoret e tjera të sunduara ose të administruara nga Mbretëria e Bashkuar dhe shtetet e saj paraardhëse. Filloi me zotërimet përtejdetit dhe pikat tregtare të krijuara nga Anglia midis fundit të shekullit të 16-të dhe fillimit të shekullit të 18-të. Në kulmin e saj ajo ishte perandoria më e madhe në histori dhe, për më shumë se një shekull, ishte fuqia më e madhe globale. Deri në vitin 1913, Perandoria Britanike zotëronte mbi 412 milionë njerëz, 23 për qind e popullsisë së botës në atë kohë, dhe deri në vitin 1920 ajo mbuloi 35,500,000 km², 24 për qind të sipërfaqes së tokës. Si rezultat, trashëgimia e saj kushtetuese, ligjore, gjuhësore dhe kulturore është e përhapur. Në kulmin e fuqisë së saj, ajo u përshkrua si "perandoria në të cilën dielli nuk perëndon kurrë", pasi dielli shkëlqente gjithmonë në të paktën një nga territoret e saj.

Perandoria Britanike në kulmin e saj më 1921

Origjina

Gjatë Epokës së Zbulimeve në shekujt e 15-të dhe të 16-të, Portugalia dhe Spanja ishin pioniere në eksplorimin evropian të globit, dhe në këtë proces krijuan perandori të mëdha jashtë shtetit. Me zili për pasurinë e madhe që gjeneruan këto perandori, Anglia, Franca dhe Holanda filluan të krijojnë koloni dhe rrjete tregtare të tyre në Amerikë dhe Azi.

Perandoria e Parë Britanike (1707–1783)

Një seri luftërash në shekujt 17 dhe 18 me Holandën dhe Francën e lanë Anglinë (Britaninë, pas Aktit të Bashkimit me Skocinë e vitit 1707) fuqinë koloniale dominuese në Amerikën e Veriut. Britania u bë fuqia dominuese në nënkontinentin Indian pas pushtimit të Bengalit mogul nga Kompania e Indisë Lindore në Betejën e Plassey në vitin 1757. Lufta për Pavarësi Amerikane rezultoi që Britania të humbiste disa nga kolonitë e saj më të vjetra dhe më të populluara në Amerikën e Veriut deri në vitin 1783.

Ngritja e Perandorisë "Dytë" Britanike (1783–1815)

Më pas vëmendja britanike u kthye drejt Azisë, Afrikës dhe Paqësorit. Pas humbjes së Francës në Luftërat Napoleonike (1803–1815), Britania u shfaq si fuqia kryesore detare dhe perandorake e shekullit të 19-të dhe zgjeroi zotërimet e saj perandorake.

Shekulli perandorak britanik (1815–1914)

Periudha e paqes relative (1815–1914) gjatë së cilës Perandoria Britanike u bë hegjemoni global më vonë u përshkrua si "Pax Britannica" ("Paqja Britanike"). Krahas kontrollit formal që Britania ushtronte mbi kolonitë e saj, dominimi i saj në pjesën më të madhe të tregtisë botërore nënkuptonte se ajo kontrollonte në mënyrë efektive ekonomitë e shumë rajoneve, si Azia dhe Amerika Latine. Shkallët në rritje të autonomisë iu dhanë kolonive të saj të kolonëve të bardhë, disa prej të cilave u riklasifikuan si Dominione. Nga fillimi i shekullit të 20-të, Gjermania dhe Shtetet e Bashkuara kishin filluar të sfidonin udhëheqjen ekonomike të Britanisë.

Luftërat Botërore (1914-1945)

Tensionet ushtarake dhe ekonomike midis Britanisë dhe Gjermanisë ishin shkaqet kryesore të Luftës së Parë Botërore, gjatë së cilës Britania u mbështet shumë në perandorinë e saj. Konflikti vendosi një tendosje të madhe në burimet e tij ushtarake, financiare dhe të fuqisë punëtore. Edhe pse perandoria arriti shtrirjen e saj më të madhe territoriale menjëherë pas Luftës së Parë Botërore, Britania nuk ishte më fuqia e shquar industriale apo ushtarake në botë. Në Luftën e Dytë Botërore, kolonitë e Britanisë në Azinë Lindore dhe Azinë Juglindore u pushtuan nga Perandoria e Japonisë. Pavarësisht fitores përfundimtare të Britanisë dhe aleatëve të saj, dëmtimi i prestigjit britanik ndihmoi në përshpejtimin e rënies së perandorisë.

Dekolonizimi dhe rënia (1945-1997)

India, zotërimi më i vlefshëm dhe më i populluar i Britanisë, arriti pavarësinë si pjesë e një lëvizjeje më të madhe dekolonizimi, në të cilën Britania u dha pavarësi shumicës së territoreve të perandorisë. Kriza e Suezit e vitit 1956 konfirmoi rënien e Britanisë si një fuqi globale dhe transferimi i Hong Kongut në Kinë më 1 korrik 1997 shënoi për shumë fundin e Perandorisë Britanike. Katërmbëdhjetë territore jashtë shtetit mbeten nën sovranitetin britanik. Pas pavarësisë, shumë ish-koloni britanike iu bashkuan Komonuelthit të Kombeve, një shoqatë e lirë e shteteve të pavarura. Pesëmbëdhjetë prej tyre, përfshirë Mbretërinë e Bashkuar, mbajnë një monark të përbashkët, aktualisht Mbretëreshën Elizabeth II.

Shih dhe këtë

• Historia e Mbretërisë së Bashkuar