Emiri

Emir (arabisht: أمير ʾamīr), është një fjalë me prejardhje arabe që mund t'i referohet një monarku, aristokrat, mbajtës të posteve të larta ushtarake ose politike mashkull, ose një personi tjetër që zotëron autoritet aktual ose ceremonial. Titulli ka një histori të gjatë përdorimi në botën arabe, Afrikën Lindore, Afrikën Perëndimore, Afganistan dhe nënkontinentin Indian. Në epokën moderne, kur përdoret si një titull formal monarkik, është afërsisht sinonim i "princit", i zbatueshëm si për një bir të një monarku të trashëguar, ashtu edhe për një monark në fuqi të një principate sovrane, përkatësisht një emirat. Forma femërore është emira (أميرة ʾamīrah), e ngjashme me princeshën. Para përdorimit të tij si titull monarkik, termi "emir" përdorej historikisht për të treguar një "komandant", "gjeneral" ose "udhëheqës" (për shembull, Emir el-Muminin). Në përdorimin bashkëkohor, "emir" përdoret ndonjëherë edhe si titull nderi ose zyrtar për kreun e një organizate ose lëvizjeje islame, ose arabe (pavarësisht fesë).

Jaber Al-Ahmad Al-Sabah, emiri i tretë i Shtetit të Kuvajtit

Tituj princëror, ministror dhe fisnik

• Monarkët e Katarit dhe Kuvajtit aktualisht titullohen emir.
• Të gjithë anëtarët e Shtëpisë së Saudit kanë titullin emir (princ).
• Afganistani nën qeverinë e talebanëve është zyrtarisht një emirat, me kreun e talebanëve që mban titullin Emir el-Muminin.
• Kalifët përdorën fillimisht titullin Emir el-Muminin ose "Komandanti i Besimtarëve", duke theksuar udhëheqjen e tyre mbi perandorinë islame, veçanërisht mbi milicinë. Titulli është marrë nga sundimtarë të tjerë myslimanë, duke përfshirë sulltanë dhe emirë. Për myslimanët shiitë, ata ende ia japin këtë titull kalifit Ali si Emir el-Muminin.
• Kalifi Abbasid (në teori ende universal) al-Radi krijoi postin e Amir al-umara ("Emiri i Emirëve") për Ibn Ra'iq; titulli përdorej në monarki të ndryshme islame. Në Irak, pasardhësit e drejtpërdrejtë të emirëve të mëparshëm nga fiset më të mëdha, si fiset Shammar dhe Khuza'ah, të cilët sunduan mbretëritë përpara shtetësisë moderne, përdorin titullin Sheik ose Princ si pasardhës të familjes mbretërore.
• Më parë në Liban, emiri në pushtet përdorte zyrtarisht stilin al-Amir al-Hakim, duke specifikuar se ishte ende titulli i sundimtarit. Vini re se titulli u mbajt nga Druzët dhe të krishterët gjithashtu.
• Fjala emir përdoret gjithashtu më pak zyrtarisht për liderët në kontekste të caktuara. Për shembull, udhëheqësi i një grupi pelegrinësh në Mekë quhet emiri i haxhit, një titull që ndonjëherë përdoret nga princat sundues (si shenjë e devotshmërisë myslimane) që ndonjëherë jepet në emër të tyre. Aty ku është e nevojshme një formë mbiemërore, mjafton "emiral".
• Emirzade, i biri (pra prapashtesa patronimike persiane -zade) i një princi, pra titulli princëror persian mirza.
• Sundimtarët tradicionalë të rajoneve veriore me mbizotërim mysliman të Nigerisë njihen si emirë, ndërsa sovrani titullar i perandorisë së tyre tashmë të zhdukur është emërtuar zyrtarisht si Sulltan i Sokotos, Emir el-Muminin (ose Sarkin Musulmi në gjuhën Hausa).
• Udhëheqësi i përkohshëm i popullit jezidi njihet si një emir ose princ.
• Amīr al-Baḥr (أمير البحر, "komandant i detit") konsiderohet të jetë origjina etimologjike e admiralit anglez, admiralit francez dhe termave të ngjashëm në gjuhë të tjera evropiane.

Gradat dhe titujt ushtarakë

Që në fillim, emir ka qenë një titull ushtarak. Në shekullin e 9-të, termi u përdor për të treguar një sundimtar të një shteti, d.m.th., Emiratet e Siçilisë të Italisë.

Në disa ushtri myslimane të organizuara në mënyrë dhjetore, emiri ishte një gradë oficeri. Për shembull, në Indinë Mogule, emirët komandonin 1000 kalorës (të ndarë në dhjetë njësi, secila nën një sipah salar), dhjetë prej tyre nën një malik. Në ushtrinë perandorake të Persisë Kaxhare:

• Amir-i-Nuyan
• Amir Panj, "Komandanti i 5,000"
• Amir-i-Tuman, "Komandanti i 10,000"

Postimet e mëposhtme që i referohen "emirit" nën shtetet muslimane mesjetare përfshijnë:

• Amir al-umara, "Emiri i Emirëve" ose "Komandanti i Komandantëve"
• Amir al-hajj, "Komandanti i haxhit [karvanit]"
• Amir al-ʿarab, "Komandanti i arabëve [fiseve beduin]"

Në ish-Mbretërinë e Afganistanit, Amir-i-Kabir ishte një titull që do të thotë "princ i madh" ose "komandant i madh".

Muhammad Amin Bughra, Nur Ahmad Jan Bughra, dhe Abdullah Bughra e deklaruan veten emirë të Republikës së Parë të Turkestanit Lindor.