Wikipedia

Martianus Capella

Martianus Minneus Felix Capella ishte një prozator latin (romak) i antikitetit të vonë (rreth. 410 – 420), njëri nga studiuesit më të hershëm të sistemit të shtatë arteve liberale mbi bazën e të cilave ishte strukturuar sistemi arsimor mesjetar. Vepra e tij e vetme enciklopedike,"Mbi martesën e Filologjisë dhe Merkurit" De nuptiis Philologiae et Mercurii, e njohur edhe si De septem disciplis - "Mbi shtatë disiplinat" është një alegori e përpunuar didaktiko-pedagogjike e shkruar me një përzierje të prozës dhe vargut të hollësishëm.

Martianus shpesh paraqet pikëpamje filozofike të mbështetura në neoplatonizëm, shkollën platonike të filozofisë, si një një shkollë filozofike e zhvilluar nga Plotini dhe pasuesit e tij. [1] Ashtu si bashkëkohaniku i tij Macrobiusi, i cili gjithashtu shkroi një vepër madhore mbi fenë klasike romake, Martianusi kurrë nuk identifikon drejtpërdrejt përkatësinë e tij fetare. Pjesa më e madhe e veprës së tij është në formën e dialogut, dhe pikëpamjet e bashkëbiseduesve mund të mos përfaqësojnë pkëpamjen e tij. [2]

Jeta

Redakto
 
Musica, ilustrim nga Gherardo di Giovanni del Fora (shek. 15)
 
Përfaqësimi i Nabothit për modelin gjeo-heliocentrik astronomik të Martianus Capellas (1573)
 
Retorica, ilustrim nga Gherardo di Giovanni del Fora (shek. XV)

Sipas Cassiodorusit, Martianus ishte lindur në Madaura, -në provincën Romake të Afrikës (tani Souk Ahras, Algjeri). Ai duket se ka punuar si jurist në kartagjenën Romake.

Martianus ishte aktiv gjatë shekullit V, duke shkruar pas plaçkitjes së Romës nga Alariku I në vitin 410, të cilin e përmend, por siç duket para pushtimit të Afrikës së Veriut nga Vandalët në vitin 429. [3]

Qysh në mesin e shekullit VI, Securus Memor Felix, një profesor i retorikës, mori tekstin në Romë, me pajtimin e tij personal në fund të Librit I (ose Librit II në shumë dorëshkrime) e ku ka të dhëna se ai ishte duke punuar "me ekzemplarët më të korruptuar". Gerardus Vossius gabimisht e shfrytëzoi këtë për të nënkuptuar se Martianusi ishte vetë aktiv në shekullin VI, duke dhënë një ide të gabuar për Martianusin. [4]

Krateri hënor Capella është emëruar sipas tij.

Martesa . . .

Redakto
Artikulli kryesor: Martesa e Filologjisë dhe Merkurit

Kjo vepër e vetme enciklopedike, De nuptiis Philologiae et Mercurii ( "Mbi martesën e Filologjisë dhe Merkurit"), e njohur nganjëherë edhe si De septem disciplinis ("Mbi shtatë disiplina") ose Satyricon, [5] është një përpunim didaktiko-pedagogjik ku përmes një alegorie të shkruar në një përzierje të prozës dhe vargjeve të hollësishme aluduese, paraqitet një prosimetrum në mënyrën e satires së Varronit. Stili është me fjalë dhe i ngarkuar me metaforë dhe shprehje të çuditshme. Libri kishte një rëndësi të madhe në përcaktimin e formulës standarde të arsimit akademik nga Perandoria Romake nga shekulli V deri në Rilindjen e shekullit XII. Kjo formulë përfshinte një dashuri mesjetare për alegorinë (në veçanti personifikimet) si një mjet për të paraqitur dije, dhe një strukturim të mësimit rreth shtatë arteve liberale.

Libri, duke përqafuar që në rezyme, kulturën e ngushtuar klasike të kohës së tij, iu kushtua djalit të tij. Historia e saj kornizë në dy librat e parë lidhet me mirësjelljen dhe dasmën e Mërkurit (ndjekje inteligjente ose fitimprurëse), i cili është refuzuar nga urtësia, parashikimi dhe shpirti, me vajzën Filologjia (mësimi, ose më saktësisht dashuria dhe studimi i letrave), i cili është bërë i pavdekshëm nën mbrojtjen e perëndive, muzave, virtyteve kardinale dhe hireve. Titulli i referohet bashkimit alegorik të ndjekjes intelektuale fitimprurëse (Mërkuri) me të mësuarit me anë të artit të letrave (Filologjisë).

Ndër dhuratat e dasmës janë shtatë shërbyeset që do të jenë shërbëtorët e Filologjisë: ato janë shtatë artet liberale: Gramatika (një grua e moshuar me thikë për nxitjen e gabimeve gramatikore të fëmijëve), Dialektika, Retorika (një grua e gjatë me një fustan të zbukuruar me figura të të folurit dhe e armatosur në një mënyrë të tillë për të dëmtuar kundërshtarët), Gjeometria, Aritmetika, Astronomi dhe Muzika (Harmonia). Frances Yates konsideron se këto imazhe korrespondojnë ngushtë me rregullat për krijimin e imazheve për memorje artificiale. [6] Ndërsa prezantohet çdo art, ajo jep një ekspozitë të parimeve të shkencës që përfaqëson, duke siguruar kështu një përmbledhje të shtatë arteve liberale. Dy arte të tjera, Arkitektura dhe Mjekësia, ishin të pranishme në festë, por meqenëse ato kujdesen për gjërat tokësore, duhej që të heshtnin në shoqërinë e hyjnive qiellore.

Çdo pjesë (libër) është një abstrakt ose një përmbledhje nga autorët e mëparshëm. Trajtimi i lëndëve i përket një tradite e cila shkon prapa në Disiplinën e Varronit, madje edhe për aludimin kalimtar të Varronit në arkitekturë dhe mjekësi, të cilat në kohën e Martianus Capella ishin arte të mekanikës, material për skllevërit e zgjuar por jo edhe për senatorët. Kurrikula klasike romake, e cila do të përfaqësohej - kryesisht përmes librit të Martianus Capellas - në periudhën e hershme mesjetare, u modifikua, por vështirë se u revolucionarizua nga krishterimi. Pjesët e vargjeve, në tërësi, të sakta dhe të ndërtuara në mënyrë klasike, janë një imitim i Varronit.

Pjesa (libri) tetë përshkruan një model astronomik gjeografik të modifikuar, në të cilin Toka është duke pushuar në qendër të universit dhe e rrethuar nga Hëna, Dielli, tre planetë dhe yjet, ndërsa Mërkuri dhe Venusi rrethojnë Diellin. [7] Kjo pikëpamje u veçua për lëvdata nga Koperniku në Librin I të tij me titull De Revolutionibus orbium coelestium.

Ndikimi

Redakto

Martianus Capella mund të kuptohet më së miri për sa i përket reputacionit të librit të tij. [8] Vepra e tij u lexua, u mësua dhe u komentua gjatë gjithë mesjetës së hershme duke krijuar themelin e arsimit mesjetar evropian gjatë periudhës së hershme mesjetare dhe Rilindjes së Karolingëve.

Që nga fundi i shekullit V, një afrikan tjetër, Fulgentius, kompozoi një vepër të modeluar mbi këtë bazë. Një shënim i gjetur në dorëshkrime të shumta — shkruar nga Securus Memor Felix, i cili kishte ndërmend të shkruante një vepër — tregon se rreth vitit 534 teksti i dendur dhe i ndërlikuar i De nuptiis tashmë ishte korruptuar pa shpresë nga gabimet e shkrimit. [9] (Michael Winterbottom sugjeron se vepra e Securus Memor mund të jetë baza e tekstit të gjetur në "një numër mbresëlënës të librave ekzistues") shkruar në shekullin IX. ) [10] Një shkrimtar tjetër i shekullit VI, Gregory of Tours, dëshmon se ai ishte bërë praktikisht një manual shkollor. [11] Në studimin e tij të vitit 1959, C. Leonardi katalogoi 241 dorëshkrime ekzistuese të De nuptiis, duke dëshmuar popullaritetin e tij gjatë mesjetës. Vepra është komentuar në mënyrë të bekuar: nga John Scotus Erigena, Hadoard, Alexander Neckham dhe Remigius Auxerre . [12] [13] Në shekullin XI murgu gjerman Notker Labeo përktheu dy librat e parë në gjermanishten e vjetër të lartë. Martianus vazhdoi të luante një rol të madh si transmetues i mësimit antik deri në ngritjen e një sistemi të ri të mësimit të bazuar në aristotelianizmin skolastik. Deri në shekullin XIII, Martian Capella ende vlerësohej se ishte shkaku efikas i studimit të astronomisë. [14]

Përkthyesit modernë kanë më pak interes për idetë e Martianusit, "përveç dritës, që vepra e tij hedh mbi ato që studiuesit në periudha dhe vende të tjera e dinin ose menduan se ishte e rëndësishme të dinin për shtatë artet e lira". [15] C.S. Lewis, në veprën me titull Allegory of Love, shprehet se "universi, i cili ka prodhuar orkidën e bletëve dhe gjirafat, nuk ka prodhuar asgjë më të huaj se Martianus Capella".

Editio princepsi i De nuptiis, redaktuar nga Franciscus Vitalis Bodianus, u shtyp për herë të parë në Vicenza në vitin 1499. Data relativisht e vonë e punimit në shtyp, si dhe numri modest i botimeve të mëvonshme, [16] është një shënues i rrëshqitjes së popullaritetit të tij, përveç si një abetare arsimore fillore në artet liberale. [17] Për shumë vite, botimi standard i veprës ishte ai i A. Dick (Teubner, 1925), por J. Willis shtypi një botim të ri për Teubner në vitin 1983. [10]

Një prezantim modern, duke u përqëndruar në artet matematikore, është Martianus Capella and The Seven Art Liberal, Vol. 1: The Kuadrivium of Martianus Capella: Latin Traditions in the Mathematical Sciences, 50 B.C. - 1250 A.D. [18] Vëllimi 2 i kësaj vepre është një përkthim në anglisht i veprës De nuptiis.

Shih edhe

Redakto

Shënime

Redakto
  1. ^ Danuta Shanzer, A Philosophical and Literary Commentary on Martianus Capella's De Nuptiis Philologiae et Mercurii Book One (University of California Press, 1986), pp. 14, 136 et passim; Stahl, et al., vol. 1, p. 10.
  2. ^ Stahl and Johnson with Burge, The Quadrivium of Martianus Capella, p. 5ff.; Alan Cameron, The Last Pagans of Rome (Oxford University Press, 2011), p. 265ff. Cameron finds it highly unlikely that a non-Christian could participate prominently in public life at this late date.
  3. ^ William H. Stahl, "To a Better Understanding of Martianus Capella" Speculum 40.1 (January 1965), pp. 102-115.
  4. ^ Parker, H. - "The Seven Liberal Arts" (The English Historical Review, vol. 5, no. 19, pp. 417-461)
  5. ^ On the title see William Stahl, Martianus Capella and the Seven Liberal Arts, vol. 1, pp. 21-22.
  6. ^ The Art of Memory, Frances Yates, London 1966
  7. ^ Bruce S. Eastwood, Ordering the Heavens: Roman Astronomy and Cosmology in the Carolingian Renaissance, (Leiden: Brill, 2007), pp. 238-9.
  8. ^ "The most elucidating approach to Martianus is through his fortuna (Stahl 1965:105).
  9. ^ Stahl 1965:104.
  10. ^ a b Winterbottom, "Martianus Capella" in Texts and Transmission: A survey of the Latin Classics, edited by L. D. Reynolds (Oxford: Clarendon Press, 1983), p. 245
  11. ^ "Our Martianus has instructed us in the seven disciplines" (History of the Franks X, 449, 14)
  12. ^ For a digital edition of the glosses in Carolingian manuscripts of Martianus Capella, see Teeuwen (2008) and Isépy & Posselt (2010).
  13. ^ "Victorius of Aquitaine. Martianus Capella. Remigius of Auxerre. Gregory the Great". World Digital Library (në anglisht). Marrë më 2014-06-03.
  14. ^ Stephen C. McCluskey, Astronomies and Cultures in Early Medieval Europe, (Cambridge: Cambridge Univ. Pr., 1999), p. 159.
  15. ^ M. P. Cunningham, review of Stahl, Johnson and Burge, Martianus Capella and the Seven Liberal Arts, Vol. 1: The Quadrivium of Martianus Capella: Latin Traditions in the Mathematical Sciences 50 B.C.-A.D. 1250 in Classical Philology (72.1 (January 1977, pp. 79-80) p. 80.
  16. ^ One, edited and emended by the sixteen-year-old Hugo Grotius, is a tour de force, "one of the more prodigious feats of Latin scholarship", as was noted by Stahl 1965:104.
  17. ^ Stahl 1965:102.
  18. ^ Stahl, William Harris; Johnson, Richard; Burge, E. L. (1971). Martianus Capella and the Seven Liberal Arts, Vol. 1: The Quadrivium of Martianus Capella: Latin Traditions in the Mathematical Sciences, 50 B.C.–A.D. 1250 (Records of Civilization: Sources and Studies, 84) (në anglisht). New York: Columbia University Press. OCLC 888835999.

Literatura

Redakto
  • "Martianus Capella" in Encyclopædia Britannica Online.
  • P. Wessner in Pauly-Wissowa, Real-Encyclopädie der classischen Altertumswissenschaften 1930.
  • M. Cappuyns, in Dictionnaire d'histoire et de géographie ecclésiastique, Paris, 1949.
  • Martianus Capella and the Seven Liberal Arts. New York: Columbia University Press 1971.
    • Vol. 1: The quadrivium of Martianus Capella. Latin traditions in the mathematical sciences, 50 B.C.–A.D. 1250, by William Harris Stahl, 1971.
    • Vol. 2: The marriage of Philology and Mercury, translated by William Harris Stahl and R. Johnson, with E. L. Burge, 1977.
  • M. Ferré, Martianus Capella. Les noces de Philologie et de Mercure. Livre IV: la dialectique, Paris, Les Belles Lettres, 2007.
  • B. Ferré, Martianus Capella. Les noces de Philologie et de Mercure. Livre VI: la géométrie, Paris: Les Belles Lettres, 2007.
  • J.-Y. Guillaumin, Martianus Capella. Les noces de Philologie et de Mercure. Livre VII: l'arithmétique, Paris, Les Belles Lettres, 2003.
  • De nuptiis Philologiae et Mercurii (book 9 only).
  • Konrad Vössing, "Augustinus und Martianus Capella - ein Diskurs im Spätantiken Karthago?", in Therese Fuhrer (hg), Die christlich-philosophischen Diskurse der Spätantike: Texte, Personen, Institutionen: Akten der Tagung vom 22.-25. Februar 2006 am Zentrum für Antike und Moderne der Albert-Ludwigs-Universität Freiburg (Stuttgart, Franz Steiner Verlag, 2008) (Philosophie der Antike, 28),
  • O’Sullivan, Sinéad, "Martianus Capella and the Carolingians: Some Observations Based on the Glosses on Books I–II from the Oldest Gloss Tradition on De nuptiis," in Elizabeth Mullins and Diarmuid Scully (eds), Listen, O Isles, unto me: Studies in Medieval Word and Image in honour of Jennifer O’Reilly (Cork, 2011), 28-38.

Lidhje të jashtme

Redakto
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Martianus_Capella&oldid=2712473"