Pietro Kuaroni

Pietro Quaroni (Romë, 3 tetor 1898 – 11 qershor 1971) ka qenë një diplomat italian, presidenti i Rai nga 29 maj 1964 deri më 12 prill, 1969.

Jetëshkrimi

Vjen nga një familje me origjinë nga viset veriore të Piemontes, nga lokaliteti i Anzino, lugina Anzasca. Studjoi në Istitutin Massimiliano Massimo, dhe u diplomua në drejtësi në Universitetin e Romës, në 1919. Përveç gjuhëve perëndimore, Pietro njihte gjuhët ruse, serbo-kroate dhe shqipe. Hyn në karrierë diplomatike në 1920 dhe u caktua në Stamboll, ku qëndroi deri më 1923.

Pas dy vjetëve të tjerë në Buenos Aires, në vitin 1925 u zhvendos në Moskë, dhe pastaj, më 1931, në Tiranë. Në vitin 1932, u emërua Shef i Zyrës së Drejtorisë për çështje politike të Ministrisë së punëve të jashtme. Në vitin 1935 është dërguar si një ekspert të konferencën e Strezës. Në të njëjtën kohë, në të përjavshmen Punët e Jashtme, shpreh mospajtimin e tij për politikën e Musolini, në lidhje me tërheqjen e Italisë nga Lidhja e Kombeve. Për këtë arsye, në shtator 1935, e larguan nga ministria dhe u vendos së pari në Selanik, si konsull i përgjithshëm, më pas në Afganistan (1936), ministri fuqiplotë italian.

Mbetet tetë vjet në Kabul, në një pozitë të vështirë dhe pothuajse të izoluar. Në maj të vitit 1944, pas ri-vendosjes së marrëdhënieve diplomatike me BRSS nga ana e qeverisë Badoglio, iu dha ngritje si ambasador Italian në Moskë. Në janar të vitit 1946, nga Moska, shprehu disa konsiderata rreth pamundësisë së Italisë që të merrte pjesë aktive në ndëshkimin e kriminelëve të luftës gjermanë, në mënyrë që të shmangej mbështetja sovjetike për raste të ngjashme të kërkesave tashmë të paraqitura nga Jugosllavia, Etiopia, Greqia dhe Shqipëria për të kriminelët e dyshuar të luftës nga Italia.

Në 30 nëntor 1946 ai u emërua ambasador në Paris, ku ndejti për dymbëdhjetë vjet me radhë, deri në qershor 13, në vitin 1958. Gjatë periudhës së qëndrimit të tij në Paris luan një rol kryesor si këshilltar politik për Ministrin e Jashtëm De Gasperi në negocimin e traktatit të paqes dhe riintegrimin e Italisë në të jetën ndërkombëtare.

Në vitin 1952 u nderua me titullin Kalorësi i Grand kryqin e Meritës të Republikës nga Presidenti Luigi Einaudi. Qe njëri nga dy të ftuarit italianë (tjetri Alcide De Gasperi) në takimin e parë të mbajtur nga Grupi Bilderberg, në ditët nga 29 deri më 31 maj të vitit 1954 në Oosterbeek në Holandë. Nga 1958 në vitin 1961 ishte ambasadorit në Bon, në Republikën Federale të Gjermanisë dhe nga 1961 në 1964, ambasador në Londër. Në vitin 1964, pasi e braktisi karrierën diplomatike, ai u caktua President i RAI, detyrë që mbajti deri në vitin 1969, dhe pastaj në krye të Kryqit të Kuq italian.

Bibliografia

• Pietro Quaroni, Ricordi di un ambasciatore, Milano, vitin 1954.
• Pietro Quaroni, Aspetti della diplomazia contemporanea, Venezia, 1956.
  
• Pietro Quaroni, Valigia diplomatica, Milano, 1956. Përkthyer më 1993 në gjuhën shqipe nga Llazan Koldashi me titullin Valixhja diplomatike.
• Pietro Quaroni, L'Europa al bivio, Milano, 1965.
• Pietro Quaroni, Il Patto Atlantico: sicurezza nella libertà, Romë, më 1966.
• Pietro Quaroni, Problemi della politica del nostro tempo, Milano, 1966
• Pietro Quaroni, Russia e Cina, Milano, 1967.