Wikipedia

Tjetërsimi shoqëror

shkëputje në marrëdhëniet sociale

Alienimi social ose tjetërsimi social është ndjenja e një personi të shkëputjes nga një grup – qofshin miqtë, familja apo shoqëria e gjerë – me të cilin individi ka një afinitet. Një tjetërsim i tillë është përshkruar si "një gjendje në marrëdhëniet shoqërore e reflektuar nga (1) një shkallë e ulët integrimi ose vlera të përbashkëta dhe (2) një shkallë e lartë e distancës ose izolimit (3a) midis individëve, ose (3b) midis një individi dhe një grup njerëzish në një komunitet ose mjedis pune [numërimi u shtua] ". [1] Është një koncept sociologjik i zhvilluar nga disa teoricienë klasikë dhe bashkëkohorë. [2] Koncepti ka shumë përdorime specifike për disiplinën dhe mund t'i referohet si një gjendje psikologjike personale (subjektive) ashtu edhe një lloj marrëdhënieje shoqërore (objektivisht).

Historia

Redakto

Termi tjetërsim është përdorur ndër shekuj me kuptime të ndryshme dhe ndonjëherë edhe kontradiktore. Në historinë e lashtë mund të nënkuptojë një ndjenjë metafizike të arritjes së një gjendje më të lartë soditjeje, ekstazie ose bashkimi - tëhuajsimi nga një ekzistencë e kufizuar në botë, në një kuptim pozitiv. Shembuj të këtij përdorimi janë gjurmuar tek filozofët neoplatonikë si Plotini (në greqishten alloiosis). Prej kohësh ka pasur edhe koncepte fetare për të qenë të ndarë ose të shkëputur nga Zoti dhe besimtarët, të tjetërsuar në kuptimin negativ. Dhiata e Re përmend termin apallotrioomai në greqisht - "të tjetërsuar nga". Idetë e largimit nga një epokë e artë, ose për shkak të rënies së njeriut, ose ekuivalentëve të përafërt në kultura ose fe të ndryshme, janë përshkruar gjithashtu si koncepte të tjetërsimit. Një ndjenjë e dyfishtë pozitive dhe negative e tjetërsimit tregohet gjerësisht në besimet shpirtërore të referuara si gnosticizëm.

Tjetërsimi ka pasur gjithashtu një kuptim të veçantë juridiko - politik që në kohën e lashtë romake, ku të tjetërsosh pronën (alienato) do të thotë t'i kalosh pronësinë e saj dikujt tjetër. Vetë termi tjetërsim vjen nga latinishtja alienus që do të thoshte 'i një vendi ose personi tjetër', që nga ana tjetër erdhi nga alius, që do të thotë "tjetër" ose "tjetër". Një përdorim tjetër i termit në kohët e lashta Greko-Romake ishte nga mjekët duke iu referuar gjendjeve të shqetësuara, të vështira ose anormale të mendjes, që përgjithësisht i atribuohen fiziologjisë së çekuilibruar. Në latinisht alienatio mentis (tjetërsim mendor), ky përdorim është datuar në Asclepiades. Pasi përkthimet e veprave të tilla ishin rishfaqur në Perëndim në shekullin e 17-të, mjekët filluan përsëri të përdorin termin, i cili zakonisht i atribuohet Felix Platter.

Në kohët mesjetare, është përshkruar një marrëdhënie midis tjetërsimit dhe rendit shoqëror, e ndërmjetësuar pjesërisht nga misticizmi dhe monastizmi. Kryqëzatat dhe gjuetia e shtrigave janë përshkruar si forma të tjetërsimit masiv.

Pafuqia

Redakto

Tjetërsimi në kuptimin e mungesës së fuqisë është përcaktuar teknikisht nga Seeman si "pritshmëria ose probabiliteti i mbajtur nga individi që sjellja e tij nuk mund të përcaktojë shfaqjen e rezultateve ose përforcimeve që ai kërkon". Seeman argumenton se ky është "nocioni i tjetërsimit siç e ka origjinën në këndvështrimin marksian të gjendjes së punëtorit në shoqërinë kapitaliste: punëtori tjetërsohet deri në masën që prerogativa dhe mjetet e vendimit shpronësohen nga sipërmarrësit në pushtet". [3] Më shkurtimisht, Kalekin-Fishman thotë: "Një person vuan nga tjetërsimi në formën e "pafuqisë" kur është i vetëdijshëm për hendekun midis asaj që do të donte të bënte dhe asaj që ndihet e aftë të bëjë". [4]

Në diskutimin e pafuqisë, Seeman inkorporoi gjithashtu njohuritë e psikologut Julian Rotter. Rotter bën dallimin midis kontrollit të brendshëm dhe vendndodhjes së jashtme të kontrollit, që do të thotë "dallimet (ndërmjet personave ose situatave) në shkallën në të cilën suksesi ose dështimi i atribuohet faktorëve të jashtëm (p.sh. fati, shansi ose të tjerët të fuqishëm), si kundër suksesit ose dështimit. që shihet si rezultat i aftësive apo karakteristikave personale”. [5] Prandaj, pafuqia është perceptimi se individi nuk ka mjete për të arritur qëllimet e tij.

Kohët e fundit, Geyer [6] vëren se "është shfaqur një lloj i ri pafuqie, ku problemi thelbësor nuk është më të qenit i lirë, por përkundrazi të qenit i paaftë për të zgjedhur nga mesi i një sërë alternativash për veprim, pasojat e të cilave shpesh as që mund t'i kuptojmë". Geyer përshtat kibernetikën me teorinë e tjetërsimit dhe shkruan [6] se pafuqia është rezultat i reagimeve të vonuara: "Sa më kompleks të jetë mjedisi i dikujt, aq më vonë ai ballafaqohet me pasojat e fshehta dhe shpesh të paqëllimta të veprimeve të dikujt. Rrjedhimisht, duke pasur parasysh Nga kjo vonesë kohore që errëson shkakshmërinë, si 'shpërblimet' dhe 'dënimet' për veprimet e dikujt priren gjithnjë e më shumë të shihen si të rastësishme, shpesh me apati dhe tjetërsim si rezultat".

Pakuptimësia

Redakto

Një ndjenjë kuptimi është përcaktuar nga Seeman si "ndjenja e individit për të kuptuar ngjarjet në të cilat ai është i angazhuar". [3] Seeman shkruan se pakuptimësia "karakterizohet nga një pritshmëri e ulët që mund të bëhen parashikime të kënaqshme për rezultatet e ardhshme të sjelljes". [3] Ndërsa pafuqia i referohet aftësisë së ndjeshme për të kontrolluar rezultatet, kjo i referohet aftësisë së ndjeshme për të parashikuar rezultatet. Në këtë aspekt, pakuptimësia është e lidhur ngushtë me pafuqinë; Seeman argumenton, "pikëpamja se dikush jeton në një botë të kuptueshme mund të jetë një parakusht për pritjet për kontroll; dhe pakuptueshmëria e çështjeve komplekse është me sa duket e favorshme për zhvillimin e pritshmërive të larta për kontrollin e jashtëm (d.m.th., pafuqi e lartë)". [3]

Geyer beson se pakuptimësia duhet të riinterpretohet për kohët postmoderne: "Me shpejtësinë e përshpejtuar të informacionit ... e pakuptimtë nuk është më një çështje nëse dikush mund t'i japë kuptim informacionit që vjen, por nëse dikush mund të zhvillojë mekanizma të rinj të përshtatshëm skanimi për të mbledhur qëllimin. - informacionet përkatëse që i nevojiten dikujt, si dhe procedura më efikase të përzgjedhjes për të parandaluar mbingarkimin nga informacioni që nuk ka nevojë, por bombardohet rregullisht." [6] Mbingarkesa e informacionit ose i ashtuquajturi "tsunami i të dhënave" janë probleme të njohura informacioni me të cilat përballet njeriu bashkëkohor, dhe Geyer kështu argumenton se pakuptimësia është kthyer në kokë.

Parregullsia

Redakto

Normaliteti (ose ajo që Durkheim e quajti anomie) "tregon situatën në të cilën normat shoqërore që rregullojnë sjelljen individuale janë prishur ose nuk janë më efektive si rregulla për sjelljen". [3] Ky aspekt i referohet pamundësisë për t'u identifikuar me vlerat dominuese të shoqërisë ose më mirë me vlerat që perceptohen si dominante. Seeman shton se ky aspekt mund të shfaqet në një mënyrë veçanërisht negative, "Situata anomic ... mund të përkufizohet si një situatë në të cilën ekziston një pritje e lartë që sjelljet e pamiratuara nga shoqëria kërkohen për të arritur qëllimet e dhëna". [3] Ky manifestim negativ trajtohet në detaje nga Catherine Ross dhe John Mirowski në një seri botimesh mbi mosbesimin, pafuqinë, pa normalitetin dhe krimin.

Neal & Collas shkruajnë, "Pa normaliteti rrjedh pjesërisht nga kushtet e kompleksitetit dhe konfliktit në të cilat individët bëhen të paqartë për përbërjen dhe zbatimin e normave shoqërore. Ndryshime të papritura dhe të papritura ndodhin në kushtet e jetës dhe normat që zakonisht veprojnë mund të mos duken më të përshtatshme si udhëzime për sjellje”. [7] Kjo është një çështje e veçantë pas rënies së Bashkimit Sovjetik, migrimeve masive nga vendet në zhvillim në vendet e zhvilluara dhe ndjenjës së përgjithshme të zhgënjimit që karakterizoi vitet 1990. [8] Vlerat tradicionale që tashmë ishin vënë në dyshim (veçanërisht gjatë viteve 1960) u ndeshën me skepticizëm të mëtejshëm në vitet 1990, duke rezultuar në një situatë ku individët mbështeten më shpesh në gjykimin e tyre sesa në institucionet e autoritetit: "Individi jo vetëm që është bërë më i pavarur. të kishave, por edhe nga institucionet e tjera shoqërore. Individi mund të bëjë më shumë zgjedhje personale në shumë më tepër situata jetësore se më parë”. [9] Këto zgjedhje nuk janë domosdoshmërisht "negative": studimi i Halman zbuloi se, që nga viti 1998 (mbi 20 vjet më parë), evropianët mbetën relativisht konservatorë moralisht, edhe pse autoriteti i Kishës dhe institucioneve të tjera ishte gërryer. [9]

Marrëdhëniet

Redakto

Një koncept i përdorur në lidhje me marrëdhëniet specifike është ai i tjetërsimit prindëror, ku një fëmijë i ndarë shpreh një mospëlqim të përgjithshëm për një nga prindërit e tij (i cili mund të jetë divorcuar ose ndarë). Termi nuk zbatohet kur ka abuzim me fëmijë. Tjetërsimi prindëror mund të jetë për shkak të ndikimeve specifike nga njëri prej prindërve ose mund të rezultojë nga dinamika sociale e familjes në tërësi. Mund të kuptohet edhe në termat e lidhjes, procesit social dhe emocional të lidhjes midis fëmijës dhe kujdestarit. Të birësuarit mund të ndihen të tjetërsuar si nga prindërit birësues ashtu edhe nga prindërit e lindjes. [10]

Dallimi familjar midis prindërve dhe fëmijëve të rritur "i atribuohet një sërë faktorësh biologjikë, psikologjikë, socialë dhe strukturorë që ndikojnë në familje, duke përfshirë çrregullimet e lidhjes, vlerat dhe besimet e papajtueshme, pritshmëritë e paplotësuara, ngjarjet dhe tranzicionet kritike të jetës, tjetërsimi prindëror dhe joefektive. modelet e komunikimit." Shkalla e tjetërsimit ka qenë e lidhur pozitivisht me uljen e funksionimit emocional te prindi që ndjen humbje të identitetit dhe stigmë. [11] [12]

Marrëdhëniet e lidhjes tek të rriturit mund të përfshijnë gjithashtu ndjenja të tjetërsimit. [13] Në të vërtetë, tjetërsimi emocional thuhet se është një mënyrë e zakonshme jetese për shumë njerëz, pavarësisht nëse ai përjetohet si dërrmues, i papranuar në mes të një gare socio-ekonomike, ose kontribuon në probleme në dukje të palidhura. [14]

Izolimi social

Redakto

Izolimi social i referohet "Ndjesisë së të qenit i ndarë nga komuniteti i dikujt". [4] Neal dhe Collas theksojnë qendrën e izolimit social në botën moderne: "Ndërsa izolimi social zakonisht përjetohet si një formë e stresit personal, burimet e tij janë të ngulitura thellë në organizimin shoqëror të botës moderne. Me rritjen e izolimit dhe atomizimit, shumica e Ndërveprimet tona të përditshme janë me ata që janë të huaj për ne dhe me të cilët na mungojnë marrëdhëniet e vazhdueshme shoqërore." [7]

Që nga rënia e Bashkimit Sovjetik dhe përfundimi i Luftës së Ftohtë, emigrantët nga Evropa Lindore dhe vendet në zhvillim janë dyndur në vendet e zhvilluara në kërkim të një standardi më të mirë jetese. Kjo ka bërë që komunitete të tëra të çrrënjosen: jo më plotësisht pjesë e atdheut të tyre, por as të integruara në komunitetet e tyre të adoptuara. Literatura e diasporës përshkruan hallet e këtyre emigrantëve, si Hafid Bouazza në Paravion. Senekal argumenton, "Komunitetet me të ardhura të ulëta ose pakicat fetare mund të ndihen të ndara nga shoqëria kryesore, duke çuar në reagime të tilla si trazirat civile që ndodhën në qytetet franceze në tetor 2005. Fakti që trazirat u përhapën më pas në Belgjikë, Danimarkë, Gjermani, Holanda, Spanja, Greqia dhe Zvicra, ilustron se jo vetëm që këto komunitete ndiheshin të ndara nga shoqëria kryesore, por edhe se ata gjetën një komunitet në izolimin e tyre; ata e konsideronin veten si shpirtra të afërm”. [15] [verifikimi i dështuar]

Tjetërsimi politik

Redakto

Një manifestim i dimensioneve të mësipërme të tjetërsimit mund të jetë ndjenja e largimit nga sistemi politik dhe mungesa e angazhimit në të. Një tjetërsim i tillë politik mund të rezultojë nga mosidentifikimi me ndonjë parti apo mesazh të caktuar politik dhe mund të rezultojë në revolucion, sjellje reformuese ose abstenim nga procesi politik, ndoshta për shkak të apatisë së votuesve.

Një koncept i ngjashëm është tjetërsimi i politikave, ku punëtorët përjetojnë një gjendje shkëputjeje psikologjike nga një program politikash që po zbatohet.

Vetëlargimi

Redakto

Vetë-largimi është një koncept i pakapshëm në sociologji, siç njihet nga Seeman, megjithëse ai e përfshiu atë si një aspekt në modelin e tij të tjetërsimit. [3] Disa, me Marksin, e konsiderojnë tjetërsimin e vetvetes si rezultat dhe rrjedhimisht zemrën e tjetërsimit shoqëror. Vetë-largimi mund të përkufizohet si "gjendja psikologjike e mohimit të interesave të veta - e kërkimit të aktiviteteve të jashtme të kënaqshme, në vend që të kënaqin në vetvete ...". [4] Mund të karakterizohet si një ndjenjë e të qenit i huaj për veten, ose për disa pjesë të vetes, ose si një problem i vetënjohjes ose autenticitetit.

Seeman njohu problemet e qenësishme në përcaktimin e "vetes", [3] ndërsa post-modernizmi në veçanti ka vënë në pikëpyetje vetë mundësinë e saktësimit të asaj që saktësisht përbën "vetja". Gergen argumenton se: "pikëpamja tradicionale e vetvetes kundrejt shoqërisë është thellësisht problematike dhe duhet zëvendësuar nga një konceptim i vetvetes si gjithmonë i zhytur tashmë në lidhje. Për këtë arsye, vajtimi i individit për 'nuk i përket' është pjesërisht një nënprodukt të vetë diskurseve tradicionale”. [16] [nevojitet citimi i plotë] Nëse vetvetja është krijuar në mënyrë relacionale, a ka kuptim të flitet për "vetëhuajsim" dhe jo për "izolim social"? Kostas dhe Fleming sugjerojnë se megjithëse koncepti i vetë-tëhuajsimit "nuk i ka përballuar mirë kritikat postmoderne të esencializmit dhe determinizmit ekonomik ", koncepti ka ende vlerë nëse miratohet një lexim lakanian i vetvetes. [17] Kjo mund të shihet si pjesë e një debati më të gjerë mbi konceptin e vetvetes midis humanizmit dhe antihumanizmit, strukturalizmit dhe poststrukturalizmit, ose natyrës dhe edukimit.

Çrregullim mendor

Redakto

Deri në fillim të shekullit XX, problemet psikologjike quheshin në psikiatri si gjendje të tjetërsimit mendor, duke nënkuptuar se një person ishte ndarë nga vetvetja, arsyeja ose bota. Nga vitet 1960 tjetërsimi u konsiderua përsëri në lidhje me gjendjet klinike të shqetësimit, duke përdorur zakonisht një koncept të gjerë të një procesi 'skizoid' ('ndarje') të marrë nga teoria psikoanalitike. Thuhej se ndarja ndodhte brenda zhvillimit të rregullt të fëmijës dhe në jetën e përditshme, si dhe në një formë më ekstreme ose jofunksionale në kushte të tilla si personaliteti skizoid dhe skizofrenia. Koncepte të ndryshme të tjetërsimit dhe të tjetërsimit të vetvetes u përdorën për të lidhur gjendjet e brendshme skizoide me simptoma të dukshme dhe me ndarje të jashtme socio-ekonomike, pa shpjeguar ose evidentuar domosdoshmërisht shkakun themelor. RD Laing ishte veçanërisht me ndikim në argumentimin se familjet jofunksionale dhe shtypja socio-ekonomike shkaktuan gjendje tjetërsimi dhe pasigurie ontologjike te njerëzit, të cilat mund të konsideroheshin përshtatje, por që u diagnostikuan si çrregullime nga psikiatria dhe shoqëria kryesore. [18] [nevojitet citimi i plotë] Teoritë specifike të lidhura me Laing dhe të tjerët në atë kohë nuk pranohen gjerësisht, por puna nga këndvështrime të tjera teorike nganjëherë trajton të njëjtën temë. [19] [20]

Në një mënyrë të ngjashme, për Ian Parker, psikologjia normalizon kushtet e tjetërsimit shoqëror. Ndërsa mund të ndihmojë grupet e individëve të emancipojnë veten, ai i shërben rolit të riprodhimit të kushteve ekzistuese. [21] Kjo pikëpamje mund të shihet si pjesë e një tradite më të gjerë të referuar ndonjëherë si psikologji kritike ose psikologji çlirimtare, e cila thekson se një individ është i përfshirë brenda një kuadri social-politik, dhe kështu janë problemet psikologjike. Po kështu, disa psikanalistë sugjerojnë se ndërsa psikanaliza thekson shkaqet dhe reagimet mjedisore, ajo gjithashtu ia atribuon problemet e individëve konflikteve të brendshme që rrjedhin nga zhvillimi i hershëm psikosocial, duke i ndarë ata në mënyrë efektive nga konteksti më i gjerë i vazhdueshëm. Slavoj Zizek (duke u mbështetur në psikanalizën e Herbert Marcuse, Michel Foucault dhe Jacques Lacan) argumenton se në shoqërinë e sotme kapitaliste, individi është i larguar nga vetvetja e tij nëpërmjet urdhrit represiv për të "shijuar!" Një urdhër i tillë nuk lejon hapësirë për njohjen e tjetërsimit dhe, në të vërtetë, vetë mund të shihet si një shprehje tjetërsimi. [22]

Frantz Fanon, një shkrimtar i hershëm i postkolonializmit, studioi kushtet e objektivizimit dhe shtypjes së dhunshme (mungesa e autonomisë) që besohet se ka çuar në çrregullime mendore midis të kolonizuarve në Botën e Tretë (në veçanti afrikanë). [23] [Nevojitet një citim i plotë]

Një proces i 'tëhuajsimit malinj' është vërejtur në lidhje me disa pacientë psikiatrikë, veçanërisht në njësitë mjeko-ligjore dhe për individë të etiketuar si 'të vështirë' ose që nuk pëlqehen nga të paktën një pjesë e stafit, që përfshin një prishje të marrëdhënieve terapeutike midis stafit. dhe pacientët, dhe që mund të përfundojë në vetëvrasje të pacientit. [24] Individët me çrregullime mendore afatgjata, të cilat mund të kenë ardhur fillimisht nga tjetërsimi social, mund të përjetojnë tjetërsim të veçantë social dhe ekzistencial brenda komuniteteve të tyre për shkak të qëndrimeve negative të njerëzve të tjerë dhe potencialisht të tyre ndaj vetvetes dhe sjelljes 'të çuditshme'. [25]

Aftësia e kufizuar

Redakto

Dallimet midis personave me aftësi të kufizuara dhe individëve në aftësi relative, ose aftësi të perceptuara, mund të jenë shkak i tjetërsimit. Një studim, "Tjetërsimi social dhe identifikimi i bashkëmoshatarëve: një studim i konstruksionit social të shurdhimit", [26] zbuloi se tek të rriturit e shurdhër një temë u shfaq vazhdimisht në të gjitha kategoritë e përvojës jetësore: refuzimi social nga, dhe tjetërsimi nga dëgjimi më i madh. komunitetit. Vetëm kur të anketuarit përshkruan ndërveprimet me personat e shurdhër, tema e izolimit i la vendin komenteve rreth pjesëmarrjes dhe ndërveprimit kuptimplotë. Kjo dukej se lidhej me nevoja specifike, për shembull për bisedë reale, për informacion, mundësinë për të zhvilluar miqësi të ngushta dhe ndjenjën e familjes. U sugjerua se kuptimi social i shurdhimit vendoset nga ndërveprimi midis njerëzve të shurdhër dhe atyre që dëgjojnë, ndonjëherë duke rezultuar në margjinalizimin e të shurdhërve, i cili ndonjëherë sfidohet. Ajo ka çuar gjithashtu në krijimin e alternativave dhe komuniteti i të shurdhërve përshkruhet si një alternativë e tillë.

Mjekët dhe infermierët shpesh kanë të bëjnë me njerëz të cilët janë të larguar përkohësisht ose përgjithmonë nga komunitetet, gjë që mund të jetë rezultat ose shkak i kushteve dhe vuajtjeve mjekësore, dhe është sugjeruar që për këtë arsye duhet t'i kushtohet vëmendje mësimit nga përvojat e dhimbjes së veçantë që tjetërsimi mund të sjellë. [27]

Mbrojtjet

Redakto

  David dhe Elizabeth Corey nga Shoqata Amerikane e Shkencave Politike lexuan Eric Voegelin si pranues të tjetërsimit: "Në të vërtetë ndjenja të tilla si shqetësimi, ankthi, zhgënjimi dhe madje edhe tjetërsimi janë, sipas Voegelin, normale." Voegelin argumentoi se shtytjet për të kapërcyer tjetërsimin mund të çojnë në totalitarizëm. [citim i nevojshëm]

Referime

Redakto
  1. ^ Ankony, Robert C.; Kelley, Thomas M. (1 qershor 1999). "The impact of perceived alienation on police officers' sense of mastery and subsequent motivation for proactive enforcement". Policing: An International Journal of Police Strategies & Management. Emerald. 22 (2): 120–34. doi:10.1108/13639519910271193. ISSN 1363-951X. Arkivuar nga origjinali më 2020-05-11. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Esp., Emile Durkheim, 1951, 1984; Erich Fromm, 1941, 1955; Karl Marx, 1846, 1867; Georg Simmel, 1950, 1971; Melvin Seeman, 1959; Kalekin-Fishman, 1998, and Robert Ankony, 1999.
  3. ^ a b c d e f g h Seeman 1959.
  4. ^ a b c Kalekin-Fishman 1996.
  5. ^ (Seeman, 1966: 355)
  6. ^ a b c Geyer 1996.
  7. ^ a b Neal & Collas 2000.
  8. ^ Senekal, B. A. (janar 2011). "Vervreemding in die ekstreem: 'n Oorsig oor normloosheid en sosiale isolasie in Afrikaanse ekstreme metal" [Alienation in the extreme: an overview of normlessness and social isolation in Afrikaans extreme metal (translation by Wikipedia)] (PDF). Litnet Akademies: 'n Joernaal vir die Geesteswetenskappe, Natuurwetenskappe, Regte en Godsdienswetenskappe (në afrikanisht). 8 (1). {{cite journal}}: |hdl-access= ka nevojë për |hdl= (Ndihmë!)
  9. ^ a b Halman 1998.
  10. ^ "Journey of the Adopted Self: A Quest for Wholeness". Arkivuar nga origjinali më 2012-03-03. Marrë më 2012-02-07. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  11. ^ Agllias, Kylie. (Sep 2013). Family Estrangement. Encyclopedia of Social Work. Subject: Couples and Families, Aging and Older Adults, Children and Adolescents. DOI: 10.1093/acrefore/9780199975839.013.919
  12. ^ McKnight, A. S. (2003). The impact of cutoff in families raising adolescents. In P. Titelman (Ed.), Emotional cutoff: Bowen family systems theory perspectives (pp. 273–284). New York, NY: Haworth Clinical Practice Press.
  13. ^ "AAMFT Consumer Update". Arkivuar nga origjinali më 2012-01-07. Marrë më 2012-02-07. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  14. ^ Rokach, Ami (2004). "Loneliness then and now: Reflections on social and emotional alienation in everyday life". Current Psychology. 23 (1): 24–40. doi:10.1007/s12144-004-1006-1. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  15. ^ Senekal 2010.
  16. ^ Gergen 1996.
  17. ^ Costas, Jana; Fleming, Peter (2009). "Beyond dis-identification: A discursive approach to self-alienation in contemporary organizations" (PDF). Human Relations. SAGE Publications. 62 (3): 353–378. doi:10.1177/0018726708101041. ISSN 0018-7267. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) The quote is on p. 354.
  18. ^ Laing & [1967] 1959.
  19. ^ Lysaker, P. H.; Lysaker, J. T. (17 korrik 2008). "Schizophrenia and Alterations in Self-experience: A Comparison of 6 Perspectives". Schizophrenia Bulletin. 36 (2): 331–340. doi:10.1093/schbul/sbn077. PMC 2833111. PMID 18635676. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  20. ^ Gottschalk, LA; Fronczek, J; Abel, L; Buchsbaum, MS (sht–tet 1992). "The relationship between social alienation and disorganized thinking in normal subjects and localized cerebral glucose metabolic rates assessed by positron emission tomography". Comprehensive Psychiatry. 33 (5): 332–41. doi:10.1016/0010-440X(92)90041-N. PMID 1395553. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  21. ^ Parker, I. (30 nëntor 2015). Revolution in Psychology: Alienation to Emancipation. London: Pluto Press. doi:10.2307/j.ctt18dztgn. ISBN 978-1-84964-323-8. JSTOR j.ctt18dztgn. OCLC 654104830. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  22. ^ Žižek, Slavoj (1994). Mapping ideology. London: Verso. ISBN 1-85984-955-5. OCLC 31331612. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  23. ^ Fanon & [2004] 1961.
  24. ^ Hadfield, J.; Brown, D.; Pembroke, L.; Hayward, M. (8 maj 2009). "Analysis of Accident and Emergency Doctors' Responses to Treating People Who Self-Harm". Qualitative Health Research. 19 (6): 755–765. doi:10.1177/1049732309334473. PMID 19429768. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  25. ^ Erdner, Anette; Magnusson, Annabella; Nystrom, Maria; Lutzen, Kim (1 dhjetor 2005). "Social and existential alienation experienced by people with long-term mental illness". Scandinavian Journal of Caring Sciences. 19 (4): 373–380. doi:10.1111/j.1471-6712.2005.00364.x. PMID 16324062. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  26. ^ Foster, S. (1989). "Social Alienation and Peer Identification: A Study of the Social Construction of Deafness". Human Organization. 48: 226–235. doi:10.17730/humo.48.3.e14042h2v1310247. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  27. ^ Younger, JB (qershor 1995). "The alienation of the sufferer". Advances in Nursing Science. 17 (4): 53–72. doi:10.1097/00012272-199506000-00006. PMID 7625781. {{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Tjetërsimi_shoqëror&oldid=2712348"