Wikipedia

Austro-Hungaria

Austro-Hungaria, e njohur edhe si Perandoria Austro-Hungareze ose Monarkia Dyfishtë, ishte një monarki kushtetuese shumëkombëshe në Evropën Qendrore[a] midis 1867 dhe 1918. Një aleancë ushtarake dhe diplomatike, ajo përbëhej nga dy shtete sovrane me një monark të vetëm, i cili u titullua si perandor i Austrisë dhe mbret i Hungarisë.[1] Austro-Hungaria përbënte fazën e fundit në evolucionin kushtetues të Monarkisë Habsburge: ajo u formua me kompromisin austro-hungarez të vitit 1867 si pasojë e Luftës Austro-Prusiane dhe u shpërbë menjëherë pasi Hungaria përfundoi bashkimin me Austrinë më 31 tetor 1918.

Perendoria Austro-Hungareze
Österreichisch-Ungarische Monarchie (gjermanisht)
Osztrák-Magyar Monarchia
(hungarisht)
1867–1918
Stema (1915–1918) (shiko gjithashtu Flamuj të Austro-Hungarisë) e Austria–Hungaria
Stema (1915–1918)
(shiko gjithashtu Flamuj të Austro-Hungarisë)
Parimi: Indivisibiliter ac inseparabiliter
("E pandashme dhe e pandashme")
Himni: Gott erhalte, Gott beschütze
("Zoti do të shpëtojë, Zoti do të mbrojë")
Austro-Hungaria në prag të Luftës së Parë Botërore
Austro-Hungaria në prag të Luftës së Parë Botërore
KryeqytetiVjena
Budapest
Gjuhët e zakonshmeGjermanisht
Hungarisht
Krocisht
Italisht
Besimi
76.6% Katolik
8.9% Protestant
8.7% Ortodoks
4.4% Jehudizmi
1.3% Mysliman
NofkaAustro-Hungarez
Qeveria
Lloji i qeverisjesMonarkia kushtetuese parlamentare federale
Mbret-Perandor 
• 1867–1916
Franc Jozef I
• 1916–1918
Karl I & IV
Ministër-President i Austrisë 
• 1867 (i pari)
F. F. von Beust
• 1918 (i fundit)
Heinrich Lammasch
Kryeministri i Hungarisë 
• 1867–1871 (i pari)
Gyula Andrássy
• 1918 (i fundit)
Mihály Károlyi
KuvendiDy legjislatura kombëtare
• Këshilli Perandorak
• Dieta e Hungarisë
Epoka historikeShekulli XIX-Lufta e Parë Botërore
30 mars 1867
7 tetor 1879
6 tetor 1908
28 qershor 1914
28 korrik 1914
31 tetor 1918
12 nëntor 1918
16 nëntor 1918
10 shtator 1919
4 qershor 1920
Sipërfaqja
1905621,538 km2 (239,977 sq mi)
Ekonomia
Monedha
Të dhëna të tjera
Paraprirë nga		 Pasuar nga
Perandoria Austriake
Pasardhësit ligjorë:
Austria
Hungaria
Pasardhës të tjerë territorialë:
Çekosllovakia
Polonia
Ukraina Perëndimore
Jugosllavia
Rumania
Italia

Një nga fuqitë kryesore të Evropës në atë kohë, Austro-Hungaria ishte gjeografikisht vendi i dytë më i madh në Evropë, pas Perandorisë Ruse, me 621,538 km2 dhe i treti më i populluari (pas Rusisë dhe Perandorisë Gjermane). Perandoria ndërtoi industrinë e katërt më të madhe të ndërtimit të makinerive në botë, pas Shteteve të Bashkuara, Gjermanisë dhe Mbretërisë së Bashkuar.[2] Austro-Hungaria u bë gjithashtu prodhuesi dhe eksportuesi i tretë më i madh në botë i pajisjeve elektrike shtëpiake, pajisjeve elektrike industriale dhe aparateve të prodhimit të energjisë për termocentrale, pas Shteteve të Bashkuara dhe Perandorisë Gjermane,[3] dhe ndërtoi rrjetin e dytë më të madh hekurudhor të Evropës, pas Perandorisë Gjermane.

Me përjashtim të territorit të Bashkëpronësisë së Bosnjës, Perandoria e Austrisë dhe Mbretëria e Hungarisë ishin vende të veçanta sovrane në të drejtën ndërkombëtare. Kështu përfaqësues të veçantë nga Austria dhe Hungaria nënshkruan traktate paqeje duke rënë dakord për ndryshime territoriale,[4] për shembull Traktati i Saint-Germain dhe Traktati i Trianonit. Shtetësia dhe pasaportat ishin gjithashtu të ndara.[5][6]

Në thelbin e saj ishte monarki e dyfishtë, e cila ishte një bashkim i vërtetë midis Cisleithania, pjesëve veriore dhe perëndimore të ish-Perandorisë Austriake dhe Transleithania (Mbretëria e Hungarisë). Pas reformave të vitit 1867, shtetet austriak dhe hungarez ishin të barabartë në pushtet.[7] Të dy vendet zhvilluan politika të bashkuara diplomatike dhe të mbrojtjes. Për këto qëllime, ministritë "e përbashkëta" të punëve të jashtme dhe të mbrojtjes mbaheshin nën autoritetin e drejtpërdrejtë të monarkut, siç ishte një ministri e tretë e financave përgjegjëse vetëm për financimin e dy portofoleve "të përbashkëta". Një komponent i tretë i bashkimit ishte Mbretëria e Kroacisë-Sllavonisë, një rajon autonom nën kurorën hungareze, i cili negocioi marrëveshjen kroato-hungareze në vitin 1868. Pas vitit 1878, Bosnja dhe Hercegovina ra nën sundimin e përbashkët ushtarak dhe civil austro-hungarez[8] derisa u aneksua plotësisht në vitin 1908, duke provokuar krizën e Bosnjës.

Austro-Hungaria ishte një nga fuqitë qendrore në Luftën e Parë Botërore, e cila filloi me një deklaratë lufte austro-hungareze në Mbretërinë e Serbisë më 28 korrik 1914. Ajo tashmë ishte shpërbërë në mënyrë efektive në kohën kur autoritetet ushtarake nënshkruan Armëpushimin e Villa Giusti më 3 nëntor 1918. Mbretëria e Hungarisë dhe Republika e Parë Austriake u trajtuan si pasardhës të saj de jure, ndërsa pavarësia e Republikës së Parë Çekosllovake, Republikës së Dytë Polake dhe Mbretërisë së Jugosllavisë, respektivisht, dhe shumica e kërkesave territoriale të Mbretërisë së Rumanisë dhe Mbretërisë së Italisë u njohën gjithashtu nga fuqitë fituese në vitin 1920.

Emri

Redakto

Emri zyrtar i mbretërisë ishte në gjermanisht: Österreichisch-Ungarische Monarchie dhe në hungarisht: Osztrák–Magyar Monarchia (shqip: Monarkia Austro-Hungareze) megjithëse në marrëdhëniet ndërkombëtare përdorej Austro-Hungaria (gjermanisht: Österreich-Hungary; hungarisht: Ausztria-Magyarország). Austriakët përdornin edhe emrin k. u. k. Monarchie (shqip: Monarkia k. u. k.) (në gjermanisht të detajuar: Kaiserliche und königliche Monarchie Österreich-Ungarn; hungarisht: Császári és Királyi Osztrák–Magyar Monarchia) dhe Monarkia Danubian (gjermanisht: Donaumonarchie; hungarisht: Dunai Monarchia) ose Monarkia e Dyfishtë (gjermanisht: Doppel-Monarchie; hungarisht: Dual-Monarchia) dhe Shqiponja e Dyfishtë (gjermanisht: Der Doppel-Adler; hungarisht: Kétsas), por asnjëra nga këto nuk u përhap as në Hungari e as gjetkë.

Emri i plotë i mbretërisë i përdorur në administrimin e brendshëm ishte Mbretëritë dhe Tokat e Përfaqësuara në Këshillin Perandorak dhe Tokat e Kurorës së Shenjtë Hungareze të Shën Stefanit.

  • Gjermanisht: Die im Reichsrat vertretenen Königreiche und Länder und die Länder der Heiligen Ungarischen Stephanskrone
  • Hungarisht: A Birodalmi Tanácsban képviselt királyságok és országok és a Magyar Szent Korona országai

Nga viti 1867 e tutje, shkurtesat që kryesonin emrat e institucioneve zyrtare në Austro-Hungari pasqyronin përgjegjësinë e tyre:

  • k. u. k. (kaiserlich und königlich ose Perandorak dhe Mbretëror) ishte etiketa për institucionet e përbashkëta për të dy pjesët e monarkisë, p.sh., k.u.k. Kriegsmarine (Marina) dhe, gjatë luftës, k.u.k. Armee (Ushtri). Ushtria e përbashkët e ndërroi etiketën nga k.k. tek k.u.k. vetëm në vitin 1889 me kërkesë të qeverisë hungareze.
  • K. k. (kaiserlich-königlich) ose Perandorak-Mbretëror ishte termi për institucionet e Cisleithania (Austri); "mbretëror" në këtë emërtim i referohej Kurorës së Bohemisë.
  • K. u. (königlich-ungarisch) ose M. k. (Magyar királyi) ("Hungaria mbretërore") i referohej Transleithania, tokat e kurorës hungareze. Në Mbretërinë e Kroacisë dhe Sllavonisë, institucionet autonome përdorën k. (kraljevski) ("Mbretëror"), pasi sipas Zgjidhjes Kroato-Hungareze, e vetmja gjuhë zyrtare në Kroaci dhe Sllavoni ishte kroacishtja, dhe institucionet ishin "vetëm" kroacisht.

Pas një vendimi të Franc Jozef I në vitin 1868, mbretëria mbante emrin zyrtar 'Monarkia/Mbretëria Austro-Hungareze (gjermanisht: Österreichisch-Ungarische Monarchie/Reich; hungarisht: Osztrák–Magyar Monarchia/Birodalom) në marrëdhëniet e saj ndërkombëtare.

Historia

Redakto
Artikulli kryesor: Kompromisi austro-hungarez i 1867

Pas humbjes së Hungarisë kundër Perandorisë Osmane në Betejën e Mohács të vitit 1526, Perandoria Habsburge u përfshi më shumë në Mbretërinë e Hungarisë dhe më pas mori fronin hungarez. Megjithatë, ndërsa osmanët u zgjeruan më tej në Hungari, Habsburgët arritën të kontrollonin vetëm një pjesë të vogël veriperëndimore të territorit të ish-mbretërisë. Përfundimisht, pas Traktatit të Passarowitz më 1718, të gjitha territoret e mëparshme të mbretërisë hungareze iu dorëzuan nga osmanët te Habsburgët. Në revolucionet e vitit 1848, Mbretëria e Hungarisë bëri thirrje për një vetëqeverisje më të madhe dhe më vonë edhe pavarësi nga Perandoria Austriake. Revolucioni hungarez i 1848 u shtyp nga ushtria austriake me ndihmën ushtarake ruse dhe niveli i autonomisë që kishte gëzuar shteti hungarez u zëvendësua me sundimin absolutist nga Vjena.[9] Kjo e rriti më tej pakënaqësinë hungareze ndaj dominimit të Habsburgëve.

Në vitet 1860, Perandoria u përball me dy humbje të rënda: humbja e saj në Luftën e Dytë për Pavarësinë Italiane theu dominimin e saj mbi një pjesë të madhe të Italisë Veriore (Lombardy, Veneto, Modena, Reggio, Toskana, Parma dhe Piacenza) ndërsa humbja në Luftën Austro-Prusiane e vitit 1866 çoi në shpërbërjen e Konfederatës Gjermane (në të cilën perandori Habsburg ishte presidenti trashëgues) dhe përjashtimin e Austrisë nga punët gjermane. Këto humbje binjake u dhanë hungarezëve mundësinë për të hequr prangat e sundimit absolutist.

Duke kuptuar nevojën për kompromis me Hungarinë për të ruajtur statusin e saj të fuqisë së madhe, qeveria qendrore në Vjenë filloi negociatat me udhëheqësit politikë hungarezë, të udhëhequr nga Ferenc Deák. Më 20 mars 1867, parlamenti hungarez i sapokrijuar në Pest filloi të negocionte ligjet e reja që do të pranoheshin më 30 mars. Megjithatë, udhëheqësit hungarezë morën fjalë se kurorëzimi zyrtar i Perandorit si Mbret i Hungarisë më 8 qershor duhej të kishte ndodhur në mënyrë që ligjet të miratoheshin brenda tokave të Kurorës së Shenjtë të Hungarisë.[10] Më 28 korrik, Franc Jozef, në cilësinë e tij të re si Mbret i Hungarisë, miratoi dhe shpalli ligjet e reja, të cilat zyrtarisht lindën Monarkinë e Dyfishtë.

Qeveria

Redakto
Artikulli kryesor: Qeveria e Austro-Hungarisë
 
Ndërtesa e parlamentit hungarez
 
Ndërtesa e parlamentit austriak

Kompromisi i vitit 1867 i ktheu domenet e Habsburgëve në një bashkim midis Perandorisë Austriake ("Tokat e Përfaqësuara në Këshillin Perandorak", ose Cisleithania) në gjysmën perëndimore dhe veriore dhe Mbretërisë së Hungarisë ("Tokat e Kurorës së Shën Stefani”, ose Transleithania) në gjysmën lindore.

Qeveria e Austrisë, e cila kishte sunduar monarkinë deri në vitin 1867, u bë qeveria e pjesës austriake dhe u formua një qeveri tjetër për pjesën hungareze. Qeveria e përbashkët (e caktuar zyrtarisht Këshilli Ministror për Çështjet e Përbashkëta (gjermanisht: Ministerrat für gemeinsame Angelegenheiten)) u formua për disa çështje të sigurisë së përbashkët kombëtare - Ushtrinë e Përbashkët, Marinën, politikën e jashtme dhe familjen perandorake, dhe bashkimin doganor.[10] Megjithëse të dy gjysmat kishin një monark të përbashkët dhe marrëdhëniet e jashtme dhe mbrojtja menaxhoheshin së bashku, të gjitha funksionet e tjera shtetërore duhej të trajtoheshin veçmas pasi nuk kishte shtetësi të përbashkët.[11][12][13]

Hungaria dhe Austria mbanin parlamente të veçanta, secili me kryeministrin e vet: Dieta e Hungarisë (e njohur zakonisht si Asambleja Kombëtare) dhe Këshilli Perandorak në Cisleithania. Çdo parlament kishte qeverinë e tij ekzekutive, të emëruar nga monarku.[9][14]

Pas vitit 1878, Bosnja dhe Hercegovina ra nën sundimin ushtarak dhe civil austro-hungarez[8] derisa u aneksua plotësisht në vitin 1908, duke provokuar krizën e Bosnjës me Fuqitë e Mëdha dhe fqinjët ballkanikë të Austro-Hungarisë, Serbinë dhe Malin e Zi.

Marrëdhëniet gjatë gjysmëshekullit pas vitit 1867 midis dy pjesëve të monarkisë së dyfishtë shfaqën mosmarrëveshje të përsëritura mbi marrëveshjet e përbashkëta të tarifave të jashtme dhe mbi kontributin financiar të secilës qeveri në thesarin e përbashkët. Këto çështje u përcaktuan nga Kompromisi Austro-Hungarez i vitit 1867, në të cilin shpenzimet e përbashkëta u ndanë 70% për Austrinë dhe 30% për Hungarinë. Kjo ndarje duhej të rinegociohej çdo dhjetë vjet. Pati trazira politike gjatë krijimit të çdo rinovimi të marrëveshjes. Deri në vitin 1907, pjesa hungareze ishte rritur në 36.4%.[15] Mosmarrëveshjet arritën kulmin në fillim të viteve 1900 në një krizë të zgjatur kushtetuese. Ajo u shkaktua nga mosmarrëveshja se cila gjuhë të përdorej për komandim në njësitë e ushtrisë hungareze dhe u thellua nga ardhja në pushtet në Budapest në prill 1906 të një koalicioni nacionalist hungarez. Rinovimet e përkohshme të marrëveshjeve të përbashkëta ndodhën në tetor 1907 dhe në nëntor 1917 në bazë të status quo-së. Negociatat në 1917 përfunduan me shpërbërjen e Monarkisë së Dyfishtë.[16]

Shënime

Redakto
  1. ^ Koncepti i Evropës Lindore nuk është i përcaktuar qartë dhe në varësi të interpretimit, disa territore mund të përfshihen ose përjashtohen prej tij; kjo vlen edhe për pjesë të Austro-Hungarisë, megjithëse interpretimi historik e vendos qartë monarkinë në Evropën Qendrore.

Referime

Redakto
  1. ^ Martin Mutschlechner: The Dual Monarchy: two states in a single empire
  2. ^ Schulze, Max-Stephan. Engineering and Economic Growth: The Development of Austria–Hungary's Machine-Building Industry in the Late Nineteenth Century, p. 295. Peter Lang (Frankfurt), 1996.
  3. ^ Publishers' Association, Booksellers Association of Great Britain and Ireland (1930). The Publisher, Volume 133 (në anglisht). fq. 355.
  4. ^ Gyula Andrássy (1896). Az 1867-iki (i.e. ezernyolcszázhatvanhetediki) kiegyezésről (në hungarisht). Franklin-Társulat. fq. 321.
  5. ^ Eric Roman (2003). Austria-Hungary & the Successor States: A Reference Guide from the Renaissance to the Present. European nations Facts on File library of world history (në anglisht). Infobase Publishing. fq. 401. ISBN 9780816074693.
  6. ^ Szávai, Ferenc Tibor. "Könyvszemle (Book review): Kozári Monika: A dualista rendszer (1867–1918): Modern magyar politikai rendszerek". Magyar Tudomány (në hungarisht). fq. 1542. Marrë më 20 korrik 2012.
  7. ^ "Hungary - Dual Monarchy, Austro-Hungarian Empire, WWI | Britannica". www.britannica.com (në anglisht). Marrë më 2024-05-16.
  8. ^ a b Minahan, James. Miniature Empires: A Historical Dictionary of the Newly Independent States, p. 48.
  9. ^ a b Laszlo, Péter (2011). Hungary's Long Nineteenth Century: Constitutional and Democratic Traditions (në anglisht). Koninklijke Brill NV, Leiden, the Netherlands.
  10. ^ a b Kann 1974
  11. ^ "The kingdom of Hungary desired equal status with the Austrian empire, which was weakened by its defeat in the German (Austro-Prussian) War of 1866. The Austrian emperor Francis Joseph gave Hungary full internal autonomy, together with a responsible ministry, and in return it agreed that the empire should still be a single great state for purposes of war and foreign affairs, thus maintaining its dynastic prestige abroad." – Compromise of 1867, Encyclopædia Britannica, 2007
  12. ^ Roman, Eric (2009). Austria–Hungary and the Successor States: A Reference Guide from the Renaissance to the Present (në anglisht). Infobase Publishing. fq. 401. ISBN 978-0-816-07469-3. Marrë më 1 janar 2013.
  13. ^ The New Encyclopædia Britannica (në anglisht). Encyclopaedia Britannica. 2003. ISBN 978-0-852-29961-6. Marrë më 1 janar 2013.
  14. ^ Balázs, Éva H. (1997). Hungary and the Habsburgs, 1765–1800: An Experiment in Enlightened Absolutism (në anglisht). Central European University Press. fq. 320. ISBN 9789639116030.
  15. ^ Günther Kronenbitter: "Krieg im Frieden". Die Führung der k.u.k. Armee und die Großmachtpolitik Österreich-Ungarns 1906–1914. Verlag Oldenbourg, Munich 2003, ISBN 3-486-56700-4, p. 150
  16. ^ Taylor 1964

Bibiografia

Redakto
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Austro-Hungaria&oldid=2670221"