Ibn el-Hatab

Hatab, emri i vërtetë i të cilit është Samer Al-Suwailem ( 14 Prill 1969 - 20 Mars 2002 ) dhe pseudonimi i tij Hatab, i cili është një shkurtim i pseudonimit të tij të vjetër Ibn Al-Khattab për shkak të admirimit dhe ndikimit të tij të fortë për Omar Ibn Hatabin. Edhe pse madia e publikoi lajmin e vdekjes së me emrin Thamer Al-Suwailem, por emri Hatab konsiderohet si një nga simbolet e muxhahidëve arabë, që më vonë u quajtën afganët arabë, pasi ai luftoi në Afganistan, Taxhikistan, Dagestan dhe Çeçeni.

Ibn el-Hatab ابن الخطاب
Emiri i 1-rë i Muxhahidinëve Arab në Çeçeni
Në detyrë 2000–2002
Paraprirë nga	Pozita u themelua
Pasuar nga	Ebu el-Velid
Të dhëna vetjake
U lind më	14 prill 1969 Arar, Arabia Saudite
Vdiq më	20 mars 2002 (31 vjet) Çeçeni, Rusi
Nofka/t	Hatab
Shërbimi ushtarak
Aleanca	Muxhahidinët e Afganistanit Republika Çeçene e Içkerisë Republika e Bosnjës dhe Hercegovinës Opozita e Bashkuar Taxhike (Besnikëria ishte ndaj fraksioneve islamike në Taxhikistan)
Grada	Major-General (1997)
Komanda	Muxhahidinët Arab në Çeçeni Brigada Paqeruajtëse Islame
Beteja/luftra	Lufta sovjetike-afgane Lufta Civile në Taxhikistan Lufta Boshnjake Lufta e Parë Çeçene Lufta e Dagestanit Lufta e Dytë Çeçene

Ai u shtua gjithashtu në listën e kërkuar të Interpolit me akuza për terrorizëm, nën presionin e Federatës Ruse.

Ai ishte i njohur për përsosmërinë e tij akademike, pasi mbaroi shkollën e mesme me një specializim shkencor në masën 94%, gjë që e ndihmoi të hynte në kompaninë Aramco në qytetin e Dhahranit, në Arabinë Saudite lindore, si student praktikant, në të cilën ai merrte 2500 rialë në muaj, por ai i braktisi të gjitha këto pas ngjarjeve të para në Afganistan.

Ai filloi udhëtimin e tij në Afganistan në 1988 dhe mori pjesë në shumicën e operacioneve të mëdha në luftën civile afgane që nga viti 1988, duke përfshirë betejën e Xhalalabad dhe Khost dhe betejën e Kabulit në 1993. Ai gjithashtu fliste katër gjuhë, arabisht, rusisht, anglisht dhe pashtu.

Ai vdiq në fillim të muajit Seferi të vitit 1423 hixhri që korrespondon me 20 mars 2002, në moshën 33 vjeçare si rezultat i një operacioni atentati nga një prej muxhahidëve spiunë të dyfishtë të cilin e kishte inflitruar ushtria ruse në mesin e muxhahidëve nga Dagestani. Ai i dha një mesazh të helmuar Hatabit që çoi në vdekjen e tij. Trupi i Hatabit u fotografua pas vdekjes nga ushtrinë ruse dhe prej andej në mediat ruse.

Hatabi ishte një selefist në xhihadin e tij, pasi ai besonte se zbatimi i ligjit të Zotit është qëllimi i xhihadit, ashtu siç mbështetja e muslimanëve është një detyrë legjitime që nuk mund të lihet. Ai u dalluar pë planifikimet dhe idetë e tij ushtarake, teoritë e tij mbi xhihadin dhe tezat e tij u diskutuan shumë nga ushtria për një periudhë kohore. Ato u analizuan për nga tiparet dhe përfitimet e tyre, të cilat një nga ekspertët rusë i përshkroi si djallëzore dhe një ekspert tjetër i përshkroi ato si satanike.

Emri i tij iu dha gjithashtu një granate të bërë vetë që u quajt Hatabka (e bërë dhe e përdorur nga muxhahidët në Kaukazin e Veriut me karakter dhe formë sovjetike .

Rritja e tij

Khattab lindi në Arar në veri të Mbretërisë së Arabisë Saudite dhe qëndroi atje derisa mbaroi klasën e katërt në moshën dhjetë vjeçare. Në Ara babai e merrte së bashku me vëllezërit e tij ënëzonat malore dhe i mësonte të ishin të ashpër dhe të guximshëm. Kjo atmosfere filloi të linte gjurmët e saj tek Hatabi. Babai i tij më vonë u shpërngul në qytetin e Thakbas pranë Damamit. Sa i përket nënës së tij, ajo është ende gjallë. Ajo është e bija e Muhja' bin Ismail bin Muhammed Al-Shamlani nga Hail jugor. Babai i saj shkoi nga Hail jugor në Siri dhe atje lindi edhe nëna e Hatabit. Hatabi kishte pesë vëllezër dhe ai ishte i fundit në radhë. Shtëpia e familjes Hattab ishte si çdo shtëpi tjetër në atë kohë për sa i përket dashurisë për fenë dhe vëmendjes ndaj ritualeve të saj të dukshme, por ishte më e lartë se shumë shtëpi për t'i kushtuar vëmendje kasetës islame dhe revistës islame, e cila ishte pothuajse jo-ekzistente në atë kohë.

Rinia e tij

[[ملف:خطاب_طفلاً.jpg|lidhja=https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D9%84%D9%81:%D8%AE%D8%B7%D8%A7%D8%A8_%D8%B7%D9%81%D9%84%D8%A7%D9%8B.jpg%7Cparapamje%7C257x257px%7CHatabi fëmijë]] Në fillimet e rinisë së tij Hatabi ëndërronte si çdo i ri një punë dhe gradë të lartë, prandaj shquhej për shkëlqyeshmërinë e tij akademike, madje mbaroi shkollën e mesme me specializim shkencor, me një mesatare prej më shumë se 94% në gjysmën e dytë. Ai shpresonte të hynte në Aramco në rajonin e Dhahranit, Arabinë Saudite lindore, në sistemin CPC, një sistem që lejon studentin të marrë bursa. Ai shkoi jashtë Mbretërisë së Arabisë Saudite. Dhe me të vërtetë ai realizoi dëshirën e tij dhe arriti të hyjë në atë sistem trajnimi. Ai merrte një pagë mujore prej 2500 rijalësh. Ai u ul në bankën e studimit për gati gjysmë viti. Ai ishte një nga studentët më të dalluar në klasën e tij dhe fitoi admirimin e mësuesve dhe kolegëve tëtij, por pas ngjarjeve të Afganistanit ai u largua dhe sakrifikoi studimet.

Situata dhe ngjarje

Etapa e rinisë së tij ishte plot me situata, duke përfshirë atë që një ditë ai doli për të hipur në makinën e tij dhe brenda motorit të makinës ishte një mace. Kështu që ai e ndezi makinën dhe macja u bë copash. Ajo ishte nje dite shumë e veshtire per Samerin, pasi vellezerit e tij Mansour dhe Maher e mbartën në krahë dhe ai pothuajse u shua. Atij i dilnin lotë nga syte per shkak te asaj maceje. Ai pyeste dhe bertiste nese ajo vdiste. Ai gjithashtu i pelqente te perkedhelte femijet ne rininë e tij kur ishte gjimnazist duke i mbajtur në shpinë dhe në gjoks. Ai u thoshte atyre mund te hipnin në shpinën e tij dhe ta godisnin ate ne kokë. Kjo gjë që i shtonte atij shumë lumturi ne zemrën e tij, Hatabi njihej si pronari i xhepit të zbrazët. Parate nuk kishin fat te qendronin në xhepin e tij që në rininë e tij dhe vëllezërit e tij u zotuan se nuk do t'i jepnin asgjë nëse ai do t'u kërkonte diçka, jo për shkak të urrejtjes në të, por nga frika se ai mund te shpenzonte shuma te medha. Vëllai i tij Maheri thote: “I premtova vetes se nuk do t'i jepja atij asgjë, sepse nëse ia japim, ai do t'i shpenzonte bujarisht për njerëzit. Por Hatabi kishte një metodë bindjeje, kështu që ai vinte tek unë dhe më fliste për një kohë derisa te merrte atë që kisha. Ai kishte fjalë të ëmbla dhe ne nuk mund t'i refuzonim atij kurrë një kërkesë."

Afganistani

Hatabi emigroi në Afganistan në moshën 18 vjeçare dhe iu bashkua Muxhahidëve, ku u trajnua me ta në Afganistan për të marrë pjesë në luftën kundër forcave të rregullta dhe speciale sovjetike dhe Kabul në vitin 1993, ku ai kaloi periudhën ndërmjet viteve 1989 dhe 1994 në Afganistan, gjatë së cilës u takua me themeluesin e xhihadit të al-Kaedës Osama bin Laden, dhe në vitin 1994 ai u emërua nga xhihadistët si zyrtar ushtarak për trajnimin e Muxhahidëve. kamp në Khost, në të cilin ai ishte në gjendje të stërvitte qindra muxhahidë çeçenë, turq dhe taxhikë për të luftuar në revolucionin separatist çeçen të Jowhar Dudayev nga Rusia, duke përfituar nga lidhjet dhe lidhjet e tij me Al-Kaedën për të forcuar xhihadin çeçen. parapamje| Fjalimi në rininë e tij gjatë pushtimit sovjetik të Afganistanit Disa informacione dhe lajme u publikuan nga partitë armene që tregonin pjesëmarrjen e Khattab dhe disa nga shokët e tij nga Çeçenia në luftën e Armenisë dhe Azerbajxhanit në mbrojtje të të drejtave të myslimanëve të Azerbajxhanit. Thuhej gjithashtu se ai kishte një rol xhihadist në mbrojtjen e myslimanëve në Bosnje kundër serbëve, lidhur me udhëzimin dhe trajnimin.

Pas disfatës së ushtrisë sovjetike dhe tërheqjes së tyre nga Afganistani, Hatabi dhe një grup i vogël shokësh dëgjuan për një luftë tjetër që po zhvillohej kundër të njëjtës ushtri, por kësaj radhe ishte në Taxhikistan .Në dëborë u mungonin municioni dhe armët. Aty humbi dy gishtat e dorës së djathtë, kur një granatë dore shpërtheu në dorën e tij, duke rezultuar në një dëmtim të rëndë. Shoket e tij u perpoqen qe ta bindin qe ai te kthehej ne Pishavar, por ai refuzoi. Ai kembenguli qe te vendoste mjalte bletesh ne gishtat e tij dhe i lidhte ato duke thene: "Kjo do ta sheroje demtimin dhe nuk ka nevoje per te shkuar ne Pishavar." Kjo fasho mbeti ne doren e tij deri ne diten e atentatit ndaj tij. Pas dy vjetësh në Taxhikistan, Hatabi dhe grupi i tij i vogël u kthyen në Afganistan në fillim të vitit 1995 dhe në këtë kohë po fillonte lufta në Çeçeni. Ai i përshkroi ndjenjat e tij kur pa lajmet e Çeçenisë në një stacion televiziv satelitor në Afganistan: "Kur pashë grupet çeçene të veshur me lidhese me mbishkrimin 'Nuk ka Zot tjeter përveç Allahu dhe Muhamedi është i Dërguari i Zotit' dhe duke bërtitur "Allahu Ekber" e kuptova se në Çeçeni kishte xhihad dhe vendosa se më duhej qe të shkoja tek ata."

Çeçeni

Hatabi u largua nga Afganistani me një grup prej tetë muxhahidinësh direkt në Çeçeni. Kjo ndodhi në pranverën e vitit 1995. Katër vjet më vonë, përvoja e Khattab në Afganistan dhe Taxhikistan bëri të duket se ishte një lojë fëmijësh. Zyrtarët në ushtrinë ruse thonë: "Sipas statistikave të tyre, numri i ushtarëve të vrarë gjatë tre viteve të luftës në Çeçeni e tejkaloi numrin e ushtarëve që u vranë gjatë dhjetë viteve të luftës në Afganistan."

Çeçenia ishte stacioni më i rëndësishëm në jetën e tij, pasi ai ishte një udhëheqës i muxhahedinëve arabë atje, dhe kishte një rëndësi të madhe ushtarake si planifikues dhe bashkëpunëtor, pasi bashkëpunoi me liderin çeçen Shamil Basiev në shumë operacione në Çeçeni dhe Dagestan dhe pasi ai ishte në gjendje të detyronte forcat ruse të shpallnin një armëpushim në luftën e parë çeçene në 1996. Ne vetvete ai mendonte për qëndrimin ose largimin e tij nga Çeçenia dhe per kthimin në Taxhikistan, veçanërisht pasi ai erdhi aty vetëm për të ofruar ndihmë dhe nuk kishte ndërmend të banonte atje. Por kur pa xhihadin, shpirti i tij filloi ta tundonte të qëndronte, por me shumë hezitim.

Ai vizatonte një hartë rreth çdo rajoni në të cilin donte të punonte, qoftë në aspektin e vendeve, natyrës, zakoneve apo njerëzve. Kur shkoi në Çeçeni, ai nuk e dinte realitetin e këtij rajoni, kështu që u bë televizioni dhe gazetari që kalonte mes njerëzve dhe organizonte takime me ta, duke u bërë pyetje dhe duke ndjerë dometheniet e rëndësishme në përgjigjet e tyre. Thuhet se ai u takua edhe me Shamil Basajevin në këtë mënyrë, por situata që i tronditi ndjenjat dhe i trazoi emocionet ishte takimi i tij me një plakë, te cilën ai e pyeti : «Çfarë kerkoni prej luftes kundër rusëve?" Plaka i tha: «Ne duam qe ruset te largohen dhe pastaj Islami te kthehet serish tek ne.” Ai e pyeti «A ke ndonjë gjë për të ofruar për xhihad ?” Ajo tha: « Unë nuk kam gje tjeter perveç kesaj palltos, të cilën do ta jap në rrugen e Zotit.» Ajo që e bëri Hatabin të qante fort dhe mjekra i ishte lagur nga lotët, kështu që kjo plakë ishte arsyeja e mbijetesës së Hatabit. Një nga vendimet e tij më të rëndësishme është se ai e vuri udhëheqjen ushtarake në duart e çeçenëve. Ai e njihte popullin çeçen për mbrojtjen e tyre, për tokën dhe racën e tyre, kështu që ai kishte frikë se kjo do të ishte një pikë hyrëse për përçarjen e xhihadit përmes agjentëve dhe tradhtarë që zotëronin këtë lloj dinakerie. Gjithashtu, kishte sufi që përpiqeshin të hiqnin konsensusin popullor rreth tij duke i kujtuar origjinën e tij joçeçene . Hatabi hyri nën udhëheqjen e Dzhokar Dudajevit, ish-udhëheqësit çeçen, te cilin Hatabi e admironte atë për butësinë dhe sjelljen e tij të mirë. Pozita e tij u ngrit edhe me lart ne zemren e Hatabit kur e pyeti duke i thënë: «Cili është qëllimi yt i xhihadit, o Dudajev?" Udhëheqësi çeçen tha: «Kaukazi që u zhvendos në diasporë për dhjetëra vjet ëndërron të kthejë Islamin në tokën e tij. »

Operacionet dhe vendndodhjet

Më 16 prill 1996, Hatabi udhëhoqi një nga operacionet më të guximshme, që ishte një pritë në Shatoi, në të cilën ai udhëhoqi një grup prej 50 muxhahedinësh për të sulmuar dhe eliminuar një kolonë të ushtrisë ruse të përbërë nga 50 makina që largoheshin nga Çeçenia. Burimet thonë se u vranë 223 ushtarë, mes të cilëve 26 oficerë. Pesëdhjetë makina u shkatërruan plotësisht dhe ky operacion rezultoi me shkarkimin e tre gjeneralëve dhe vetë Boris Jelcini e njoftoi këtë operacion në parlamentin rus. Helikopter me antitank AT-3 Sager raketa dhe përsëri i gjithë operacioni u regjistrua në kasetë video, Një grup luftëtarësh të tij morën pjesë gjithashtu në ofensivën e famshme të Groznit në gusht 1996 të udhëhequr nga komandanti çeçen Shamil Basajev.

Emri Hatab u shfaq përsëri në skenë më 22 dhjetor 1997 kur ai udhëhoqi një grup prej njëqind muxhahidinësh çeçenë dhe joçeçenë dhe sulmoi brenda territorit rus dhe në një thellësi prej 100 km Komandën e Përgjithshme të Brigadës 136 të Mekanizuar, duke shkatërruar 300 makina dhe duke vrare shumë ushtarëve rusë. Dy ranë dëshmorë në këtë proces. Në mesin e muxhahedinëve, duke përfshirë një nga udhëheqësit e lartë nga Egjipti në grupin Hatabit, pas tërheqjes së forcave ruse nga Çeçenia në vjeshtën e vitit 1996. Hatabi u bë shtetas hero në Çeçeni dhe atje u nderua me Medaljen e Guximit dhe Trimërisë nga qeveria çeçene, që gjithashtu i dha gradën e gjeneral-majorit në një ceremoni ku morën pjesë Shamil Basajev dhe Salman Rudjev, të cilët janë udhëheqës në luftën çeçene. Para vrasjes së Dzhohar Dudajevit, Hatabi ishte i respektuar prej tij. Vlen të përmendet se Hatabi u mbijetoi disa atentateve, duke përfshirë kur ai po ngiste një kamion të madh rus që shpërtheu dhe u bë gërmadhë. Kushdo që ishte pranë tij vdiq, ndersa vete Hatabi nuk pati asnjë gërvishtje.

Shpërthimet e vitit 1999

Shërbimi rus i inteligjencës akuzoi muxhahedinët çeçenë për shperthimet e vitit 1999 në lagjet e banuara, duke e përshkruar Hatabin si organizatorin e tyre: «Ne nuk jemi nga ata njerëz që vrasin civilë paqësorë e të pambrojtur, veçanërisht ata që flenë. » Opinionet ndryshuan për bombardimet, pasi ekspertët u ndanë në dy grupe. Një grup ekspertësh të çështjeve ruse dhe ushtarake i analizuan shperthimet si të rreme dhe të bëra nga inteligjenca ruse me qëllim nxitjen popullore dhe politike për operacionet ushtarake kundër Çeçenisë, ndërsa të tjerët konfirmuan shenjat e ekspertëve guerrilë xhihadistë në incident.

Atentanti ndaj tij

Ka patur shumë thashetheme për vdekjen e Hatabit, duke përfshirë lajmin për vrasjen e tij në një kurth të vendosur për të në fshatin Doisi në rajonin Bumkisi të Gjeorgjisë më 28 prill 2002, por më vonë u bë e qartë se lajmi kishte qenë rreme dhe i gabuar. Ai gjithashtu mbijetoi një herë nga një shpërthim i fuqishëm mine që e plagosi në stomak dhe ne pjesët e poshtme të trupit. Në të njëjtin vit 2002 - ushtria ruse ishte në gjendje të kryente një atentat specifik ndaj Hatabi, ku një agjent nga Dagestani i infiltruar në radhët e Muxhahidëve i dha atij një mesazh te helmuar që çoi drejt vdekjes. Këshilli ushtarak i Shuras (konsultes) nuk e njohu vrasjen e Hatabit deri dy javë pas vdekjes së tij, ku lëshoi një deklaratë zyrtare duke shpjeguar vdekjen e tij dhe se si deprtoi video e trupit të Hatabit pas vdekjes së tij në ushtrinë ruse dhe prej andej në mediat ruse. Sa i përket detajeve të atentatit, ato janë se një nga komandantët arab në terren dërgoi një lajmëtar tek Hatabi, duke i çuar një mesazh të shkruar dhe në mes të rrugës, Hatabi dërgoi një lajmëtar prej tij për të marrë mesazhin. Por lajmetari i dërguar nga Hatabi ishte agjent - Ibrahim Alawi Dagestani - kështu që ai futi helm në mesazh dhe sapo mori letrën, pasi e preku helmin me dore, ai vdiq pas vetëm pesë minutash. Letra vinte nga nëna e Hatabit nga Arabia Saudite, por ajo nuk nuk arriti tek hatabi, pasi ra në duart e inteligjencës ruse, e cila po përgatitej të fillonte një sulm gjithëpërfshirës dhe të gjerë ndaj muxhahidëve arabë dhe kaukazianë në malet me dëborë të Kaukazit. Por kur e morën këtë leter, rusët e shfrytëzuan atë dhe planifikuan me anë të tij vrasjen e komandantit Hatab Al-Suwailem, ne një operacion që mori 6 muaj punë dhe planifikim dhe përfundimisht rezultoi i suksesshëm. Muxhahidët nuk e harruan Hatabin, kështu që vrasësi i tij - Ibrahim Alaouri - u ndoq prej tyre u likuidua në Baku të Azerbajxhanit me urdhër të shokur bashkeudhetar te Hatabit Shamil Basajev. Edhe pse muxhahidët e mbajtën te fshehte lajmin për vdekjen e tij në interes të xhihadit derisa situata u rregullua, lajmi për vdekjen e tij doli pasi videokaseta e trupit te Hatabit e filmuar nga muxhahidët ra në duart e forcave ruse dhe forcat ruse morën iniciativën për publikimin e kasetës. Babai i Hatabit kishte dëshirë ta shihte para vdekjes dhe e priti ate per vite dhe vite, se ndoshta një ditë fytyra e Hatabit do t'i shfaqej tek dera, por babai e dinte që shikimi i djalit të tij ishte shumë i vështirë. Shpirti i babait të tij u largua dhe dëshira e tij nuk u plotësua. Hatabi në një rast tha: "Kush jeton i vogel vdes i vogel dhe kush jeton i madh vdes i madh."

Ndonëse Hatabi është një musliman arab dhe megjithëse është një lider i njohur në vendet e botës, asnjë kanal arab, përveç Al- Jazeera -s, nuk tregoi ndonjë interes për të. Al-Jazeera ishte kanali pare qe trajtoi kaq shume kete lajm, duke i dedikuar atij nje program te vecante. Ndersa kanalet e jo arabe e ndiqnin shume interes kete ngjarje. Transmetimi televiziv ne Rusi u ndërpre për të paraqitur deklaratën e Ministrisë së Mbrojtjes në lidhje me vrasjen e Hatabit, lajm i cili u u shfaq disa herë atë natë dhe të nesërmen. Përmes pjesëmarrjes së shikuesve dhe intervistave u mbajtën programe të plota për jetën e Hatabit dhe u diskutuan idetë dhe planet e tij ushtarake, të cilat një nga ekspertët rusë i përshkroi si ferr dhe një ekspert tjetër e përshkroi ato si satanike. BBC dhe as CNN nuk e injoruan këtë ngjarje dhe folën gjatë për të.

Trashegimia luftarake

Taktikat xhihadiste

Per gati pesëmbëdhjetë vjet Hatabi kaloi në xhihad të vazhdueshëm, në rajone të ndryshme të botës islame, në Afganistan, Taxhikistan, Dagestan dhe Çeçeni, dhe gjatë atyre viteve të njëpasnjëshme, ai kishte një vizion të qartë të xhihadit, i cili e udhëhoqi atë në rrugën e tij. Ai ishte i ashpër, një vizion që buron nga Kurani dhe Suneti dhe bazohet në një përvojë të thellë pavarësisht moshës së tij të re. Xhihadi në literaturën e Hatabit është kulmi i Islamit dhe ka qëllimet e veta nga të cilat muxhahidët nuk lejohen të devijojnë prej tyre. Përndryshe ajo që bëjnë ata nuk do të jetë më xhihad. Vështirësia është e pashmangshme. Hatabi ishte plotësisht i bindur se fitorja në betejën me rusët, vendi i dytë më i fuqishëm në botë, do të vinte me ndihmën e Zotit dhe me forcën e besimit dhe sigurisë. Lufta që po bën bota perëndimore dhe Rusia është në tërësi një luftë kundër Islamit, sado të ndryshëm të jenë emertimet dhe sado që të përpiqen të tregojnë të kundërtën. Hatabi e dinte mirë në xhihadin e tij kundër rusëve se humbja e tyre nuk do të ishte një humbje ushtarake në kuptimin e thjeshte, d.m.th. një konfrontim midis ushtrisë së çeçenëve dhe rusëve që përfundon me fitoren e muslimanëve dhe me tërheqjen e rusëve për shkak pafuqise se tyre ushtarake, por fitorja mbi rusët do të jetë duke shfrytëzuar dobësinë e tyre më të rëndësishme, që është pamundësia për të përballuar me një numër të madh humbjesh njerëzore, veçanërisht nëse humbjet vazhdojnë për një kohë të gjatë, pavarësisht se ata ruajnë fuqinë e tyre të plotë ushtarake.

Në kontekstin e konfrontimit ushtarak me ushtrinë ruse, Hatabi dhe shokët e tij konsiderojnë se faktori më i rëndësishëm i epërsisë dhe konfuzionit të armikut është mungesa e ndonjë objekti jetik apo shtabi fiks për muxhahidët në Çeçeni pasi ata janë gjithmonë grupe të vogla që janë vazhdimisht në lëvizje, duke ndryshuar vendet e tyre ne qytete, fshatra dhe male sipas zhvillimeve të betejave. Hatabi merrte per shembull ushtrinë ruse e cila nuk arrinte ti përshtatej kushteve të kesaj taktike dhe vazhdonte te perballej me muxhahidinet ne menyre te pafrytshme. Hatabi besonte në xhihadin përmes mediave, kështu që ai gjithmonë insistonte që të filmonte të gjitha operacionet e tij dhe thoshte "Kam ende një bibliotekë me qindra videokaseta në Afganistan, Taxhikistan dhe Çeçeni, të cilat ende nuk janë publikuar”.

Ai beson se vetëm fjalët nuk mjaftojnë për të hedhur poshtë pretendimet e rreme për informimin e armikut, por këto fjalë duhet të dokumentohen me prova përmes filmave për të hedhur poshtë pretendimet e tyre. Ai ka filmuar kaseta të gjata të operacioneve të fundit në Dagestan që tregojnë vrasjen e më shumë se 400 ushtarëve rusë dhe ky numër është dhjetë herë më shumë se numri zyrtar i zyrtarëve rusë, të cilët thanë se të vdekurit e tyre në Dagestan ishin 40 ushtarë.

Fitorja në betejën mes muxhahidëve dhe rusëve ka shenja të veçanta dhe se përkeqësimi i kushteve ushtarake të ushtrisë ruse nuk do të thotë domosdoshmërisht se çeçenët do të rimarrin tokat e tyre dhe se do t'i dëbojnë rusët prej saj brenda natës. Përkundrazi, para kësaj kërkohet durim i gjatë dhe lodhje nga armiku rus. Kjo do të thotë se mbajtja e territorit kërkon pervoje dhe urtesi ushtarake ne lidhje me realitetin. Në fillim të betejave, muxhahidët këmbëngulën që të mbanin qytetet kryesore nën kontrollin e tyre dhe i rezistuan pushtimit rus për shumë javë, sepse mbajtja e tyre simbolizon qëndrueshmëri. Por kur sulmi u intensifikua, brutaliteti i bombardimeve u rrit dhe myslimanët u dëmtuan, në taktikat e muxhahidëve u shfaq fleksibiliteti, pasi ata hoqën dorë nga qytetet që mbanin dhe kaluan menjëherë në fazën e luftës guerile, një nga kushtet të rëndësishme të të ciles nuk është ruajtja apo mbrojtja e një vendi të caktuar.