Wikipedia

Izraeli

shtet në Azinë Perëndimore
(Përcjellë nga Shteti i Izraelit)

Izraeli (hebraisht: יִשְׂרָאֵל Yīsrāʾēl, arabisht: إِسْرَائِيل ʾIsrāʾīl), zyrtarisht Shteti i Izraelit (מְדִינַת יִשְׂרָאֵל Medīnat Yīsrāʾēl; دَوْلَة إِسْرَائِيل Dawlat Isrāʾīl), është një vend në Azinë Perëndimore. Kufizohet me Libanin në veri, me Sirinë në verilindje, me Jordaninë në lindje, me Detin e Kuq në jug, me Egjiptin në jugperëndim, me Detin Mesdhe në perëndim dhe me territoret palestineze - Bregu Perëndimor në lindje dhe Rripi i Gazës përgjatë jugperëndimit. Tel Aviv është qendra ekonomike dhe teknologjike e vendit, ndërsa selia e qeverisë është në kryeqytetin e shpallur të Jeruzalemit, megjithëse sovraniteti izraelit mbi Jerusalemin Lindor nuk njihet ndërkombëtarisht.

Shteti i Izraelit
מְדִינַת יִשְׂרָאֵל‎ (Hebraisht)
دَوْلَة إِسْرَائِيل‎ (Arabisht)
Himni: הַתִּקְוָה (Hatīkvāh; "Shpresa")
Izraeli brenda kufijve të njohur ndërkombëtarisht të treguar me ngjyrë të gjelbër të errët; territoret e pushtuara nga Izraeli tregohen me jeshile të hapur
Kryeqyteti
dhe qyteti më i madh
Jeruzalemi
(njohje e kufizuar)[fn 1][fn 2]
31°47′N 35°13′E / 31.783°N 35.217°E / 31.783; 35.217
Gjuha zyrtareHebraisht
Recognized languageArabisht[fn 3]
Grupet etnike
(2022)[11]
NofkaIzraelit
Qeveria
Lloji i qeverisjesRepublika parlamentare unitare
Isaac Herzog
Benjamin Netanyahu
Amir Ohana
Esther Hayut
KuvendiKnesset
Pavarësia jashtë Palestinës Britanike
• Shpallja
14 maj 1948
11 maj 1949
1958–2018
Sipërfaqja
• Gjithsej
20,770–22,072 km2 (8,019–8,522 sq mi)[a] (149th)
• Ujë (%)
2.71 (2015)[12]
Popullsia
• Përllogaritje 2024
[13][fn 4] (91-të)
• 2008 census
7,412,200[14][fn 4]
• Dendësia
443/km2 (1,147.4/sq mi) (29-të)
Ekonomia
PBB (PFB)Përllogaritje 2023 
• Gjithsej
Increase $534 miliardë[15] (48-të)
• Për kokë banori
Increase $54,997[15] (29-të)
PBB (zyrtare)Përllogaritje 2023 
• Gjithsej
Increase $539 billion[15] (29-të)
• Për kokë banori
Increase $55,536[15] (13th)
MonedhaShekel të reja (₪) (ILS)
Të dhëna të tjera
Gini (2018)34.8[fn 4][16]
i mesëm
IZHNJ (2021)Increase 0.919[17]
shumë i lartë · 22nd
Zona kohoreUTC+2:00 (IST)
• Verës 
UTC+3:00 (IDT)
Formati i datës
  • יי-חח-שששש (AM)
  • dd-mm-yyyy (CE)
Ana e drejtimit të makinësright
Prefiksi telefonik+972
Kodi ISO 3166IL
Kodi i internetit TLD.il
  1. ^ 20,770 km2 është brenda Vija e Gjelbër. 22,072 km2 përfshin Lartësitë e Golanit të pushtuar (c. 1,200 km2 (460 sq mi)) dhe Jeruzalemin Lindor (c. 64 km2 (25 sq mi))

Pas pavarësisë së saj, Izraeli u përfshi pothuajse menjëherë në konflikt me pesë shtetet fqinje arabe, ushtritë e të cilëve filluan të hyjnë në zonën e ish Palestinës së Detyrueshme më 15 maj, duke filluar Luftën Arabo-Izraelite të vitit 1948. Në fillim të vitit të ardhshëm, Marrëveshjet e Armëpushimit të vitit 1949 e lanë Izraelin nën kontrollin e mbi një të tretës më shumë territor nga sa kërkonte plani i ndarjes, pa krijuar asnjë shtet të pavarur arab. Gjatë të dy fazave të luftës së Palestinës 1948, mbi 700,000 arabë palestinezë u dëbuan ose u larguan nga territori izraelit në Bregun Perëndimor, Gaza dhe vendet fqinje arabe, me më pak se 150,000 arabë palestinezë të mbetur brenda Izraelit. Gjatë dhe menjëherë pas luftës, rreth 260,000 hebrenj emigruan ose u larguan nga bota arabe në Izrael.[18][fn 5] Praktikat e Izraelit në pushtimin e territoreve palestineze, pushtimi më i gjatë ushtarak në historinë moderne, kanë tërhequr dënimin ndërkombëtar për shkeljen e të drejtave të njeriut të palestinezëve, duke përfshirë akuzat për aparteid.[19] Izraeli renditet i 29-ti në GDP dhe i 13-ti në PBB për frymë.[20]

Historia

Redakto

Shteti i Izraelit

Redakto
Artikulli kryesor: Historia e Izraelit (1948-tani)
 
David Ben-Gurion duke shpallur Deklaratën e Pavarësisë së Izraelit më 14 maj 1948

Më 14 maj 1948, një ditë para skadimit të mandatit britanik, David Ben-Gurion, kreu i Agjencisë Hebraike, deklaroi "krijimin e një shteti hebre në Eretz-Izrael, të njohur si Shteti i Izraelit".[21][22] E vetmja referencë në tekstin e Deklaratës për kufijtë e shtetit të ri është përdorimi i termit Eretz-Israel ("Toka e Izraelit").[23] Të nesërmen, ushtritë e katër vendeve arabe Egjipti, Siria, Transjordania dhe Iraku- hynë në pjesë të asaj që kishte qenë Palestina e Detyrueshme Britanike, duke nisur Luftën Arabo-Izraelite të vitit 1948;[24][25][26] Jemeni, Maroku, Arabia Saudite dhe Sudani iu bashkuan luftës.[27][28] Qëllimi i dukshëm i pushtimit ishte të parandalonte krijimin e shtetit hebre që në fillim, dhe disa udhëheqës arabë folën për "përzjerjen e hebrenjve në det".[29][30] Lidhja Arabe deklaroi se pushtimi ishte për të rivendosur ligjin dhe rendin dhe për të parandaluar gjakderdhjen e mëtejshme.[31]

Pas një viti luftimesh, u shpall një armëpushim dhe u vendosën kufijtë e përkohshëm, të njohur si Vija e Gjelbër.[32] Jordania aneksoi atë që u bë e njohur si Bregu Perëndimor, duke përfshirë Jeruzalemin Lindor, dhe Egjipti pushtoi Rripin e Gazës. OKB-ja vlerësoi se më shumë se 700,000 palestinezë u dëbuan nga forcat izraelite ose u larguan nga avancimi i tyre gjatë konfliktit - ajo që do të bëhej e njohur në arabisht si Nakba ("katastrofë").[33] Rreth 156,000 mbetën dhe u bënë qytetarë arabë të Izraelit.[34]

Izraeli u pranua si anëtar i OKB-së me shumicë votash më 11 maj 1949.[35] Një përpjekje izraelito-jordaneze për të negociuar një marrëveshje paqeje u prish pasi qeveria britanike, e frikësuar nga reagimi egjiptian ndaj një traktati të tillë, shprehu kundërshtimin e saj ndaj qeverisë jordaneze.[36] Në vitet e para të shtetit, lëvizja sioniste laburiste e udhëhequr nga kryeministri David Ben-Gurion dominoi politikën izraelite.[37][38]

Gjeografia

Redakto

Izraeli ndodhet në zonën e Levantit të rajonit të Gjysmëhënës pjellore. Vendi ndodhet në skajin lindor të Detit Mesdhe, kufizohet nga Libani në veri, Siria në verilindje, Jordania dhe Bregu Perëndimor në lindje, dhe Egjipti dhe Rripi i Gazës në jugperëndim.

Territori sovran i Izraelit (sipas linjave të demarkacionit të Marrëveshjeve të Armëpushimit të vitit 1949 dhe duke përjashtuar të gjitha territoret e pushtuara nga Izraeli gjatë Luftës Gjashtë Ditore të vitit 1967) është afërsisht 20,770 kilometra katrorë (8,019 mi katrorë) në sipërfaqe, nga të cilat dy përqind janë ujë.[39] Megjithatë, Izraeli është aq i ngushtë (100 km në gjerësinë e tij, krahasuar me 400 km nga veriu në jug) sa zona ekskluzive ekonomike në Mesdhe është dyfishi i sipërfaqes tokësore të vendit.[40] Sipërfaqja e përgjithshme sipas ligjit izraelit, duke përfshirë Jeruzalemin Lindor dhe Lartësitë e Golanit, është 22,072 kilometra katrorë (8,522 mi katrorë),[41] dhe sipërfaqja e përgjithshme nën kontrollin izraelit, duke përfshirë territorin e kontrolluar nga ushtria dhe pjesërisht të qeverisur nga palestinezët në Bregun Perëndimor, është 27,799 kilometra katrorë (10,733 mi katrorë).[42]

Njësitë administrative

Redakto
Artikulli kryesor: Distriktet e Izraelit

Shteti i Izraelit është i ndarë në gjashtë distrikte kryesore administrative, të njohura si mehozot (hebraisht: מחוזות; njëjës: mahoz). E gjithë zona e Judesë dhe Samarisë dhe pjesë të distrikteve të Jeruzalemit dhe veriut nuk njihen ndërkombëtarisht si pjesë e Izraelit. Distriktet ndahen më tej në pesëmbëdhjetë nën-distrikte të njohura si nafot (נָפוֹת‎; njëjës: nafa‎), të cilat vetë janë të ndara në pesëdhjetë rajone natyrore.[43]

 

Demografia

Redakto

Gjuha

Redakto
 
Shenja rrugore në hebraisht, arabisht dhe anglisht

Gjuha e vetme zyrtare e Izraelit është hebraishtja. Deri në vitin 2018, arabishtja ishte gjithashtu një nga dy gjuhët zyrtare të Shtetit të Izraelit;[8] në vitin 2018 ajo u zvogëlua në të paturit e një 'status të veçantë në shtet' me përdorimin e saj nga institucionet shtetërore për t'u vendosur në ligj.[9][10] Hebraishtja është gjuha kryesore e shtetit dhe flitet çdo ditë nga shumica e popullsisë. Arabishtja flitet nga pakica arabe, ndërsa hebraishtja mësohet në shkollat arabe.

Si një vend imigrantësh, shumë gjuhë mund të dëgjohen në rrugë. Për shkak të imigrimit masiv nga ish-Bashkimi Sovjetik dhe Etiopia (rreth 130,000 jehudë etiopianë jetojnë në Izrael),[44][45] rusishtja dhe amarishtja fliten gjerësisht.[46] Më shumë se një milion emigrantë rusishtfolës mbërritën në Izrael nga shtetet pas-sovjetike midis viteve 1990 dhe 2004.[47] Frëngjishtja flitet nga rreth 700,000 izraelitë,[48] kryesisht me prejardhje nga Franca dhe Afrika e Veriut (shih jehudët magrebi). Anglishtja ishte gjuhë zyrtare gjatë periudhës së mandatit; ajo e humbi këtë status pas krijimit të Izraelit, por ruan një rol të krahasueshëm me atë të një gjuhe zyrtare,[49][50][51] siç mund të shihet në shenjat rrugore dhe dokumentet zyrtare. Shumë izraelitë komunikojnë mjaft mirë në anglisht, pasi shumë programe televizive transmetohen në anglisht me titra dhe gjuha mësohet që në klasat e hershme në shkollën fillore. Përveç kësaj, universitetet izraelite ofrojnë kurse në gjuhën angleze për lëndë të ndryshme.

Feja

Redakto
Artikulli kryesor: Feja në Izrael

Feja në Izrael manifestohet kryesisht në Judaizëm, feja etnike e popullit jehude. Shteti i Izraelit e deklaron veten si një "shtet jehud dhe demokratik" dhe është i vetmi vend në botë me një popullsi me shumicë jehude.

Myslimanët përbëjnë pakicën më të madhe fetare të Izraelit, duke përbërë rreth 17.6% të popullsisë. Rreth 2% e popullsisë janë të krishterë dhe 1.6% janë druze.[39] Popullsia e krishterë përbëhet kryesisht nga krishterë arabë dhe krishterë arame, por përfshin gjithashtu emigrantë post-sovjetikë, punëtorë të huaj me origjinë shumëkombëshe dhe ndjekës të Judaizmit Mesianik, të konsideruar nga shumica e të krishterëve dhe hebrenjve si një formë e krishterimit.[52] Anëtarët e shumë grupeve të tjera fetare, duke përfshirë budistët dhe hindutë, mbajnë një prani në Izrael, megjithëse në numër të vogël.[53]

Arsimi

Redakto

Ligji Shtetëror për Arsimin, i miratuar në vitin 1953, krijoi pesë lloje shkollash: laike shtetërore, fetare shtetërore, ultra ortodokse, shkolla të vendbanimeve komunale dhe shkolla arabe. Sekulari publik është grupi më i madh shkollor dhe frekuentohet nga shumica e nxënësve hebrenj dhe jo-arabë në Izrael. Shumica e arabëve i dërgojnë fëmijët e tyre në shkolla ku gjuha e mësimit është arabishtja.[54] Arsimi është i detyrueshëm në Izrael për fëmijët nga mosha tre deri në tetëmbëdhjetë vjeç.[55] Shkollimi ndahet në tre nivele - shkolla fillore (klasat 1-6), shkolla e mesme (klasat 7-9) dhe shkolla e mesme (klasat 10-12) - duke kulmuar me provimet e maturës Bagrut. Njohuritë në lëndët bazë si matematika, gjuha hebraike, letërsia hebraike dhe e përgjithshme, gjuha angleze, historia, shkrimet biblike dhe qytetaria janë të nevojshme për të marrë një certifikatë Bagrut.[56]

 
Kampusi Mali Scopus i Universitetit Hebraik të Jeruzalemit

Izraeli ka një traditë të arsimit të lartë, ku arsimi i tij cilësor universitar ka qenë kryesisht përgjegjës në nxitjen e zhvillimit modern ekonomik të vendit.[57] Izraeli ka nëntë universitete publike që subvencionohen nga shteti dhe 49 kolegje private.[56][58][59] Universiteti Hebraik i Jeruzalemit, universiteti i dytë më i vjetër i Izraelit pas Technion,[60][61] strehon Bibliotekën Kombëtare të Izraelit, depoja më e madhe në botë e Judaica dhe Hebraica.[62] Universitete të tjera kryesore në vend përfshijnë Institutin e Shkencës Weizmann, Universitetin e Tel Avivit, Universitetin Ben-Gurion të Negevit, Universitetin Bar-Ilan, Universitetin e Haifës dhe Universitetin e Hapur të Izraelit. Universiteti Ariel, në Bregun Perëndimor, është institucioni më i ri universitar, i përmirësuar nga statusi i kolegjit, dhe i pari në mbi tridhjetë vjet.

Ekonomia

Redakto

Ekonomia e izraelit është ekonomi e zhvilluar dhe moderne e karakterizuar me sektor shtetëror dhe taksa relativisht të larta, industrinë e hi tek të zhvilluar dhe varësi në import mallrash si: naftë, benzinë, qymyr, diamante të papërpunuara dhe ushqim. Industri të tjera të rëndësishme janë industria ushtarake, turizmi, industria e hekurit, kimike, aparatura bio shëndetësore dhe përpunimi i diamanteve, një fushë që Izraeli kryeson në botë.

Sot ekonomia izraelite karakterizohet me kalimin nga dominim dhe pronësi shtetërore në privatizim, lirësi në pazarin e valutës së huaj, shkurtim i kufijve për import dhe ulje të ngadaltë për taksën e punës dhe taksën e blerjeve. Ne Izrael ekziston taksë e lartë për makinat dhe benzinën dhe gjithashtu ekzistojnë monopole shtetërore të mëdha si kompania energjetike, portet dhe rafineritë. Në popullsinë izraelite ka kritika për monopolet dhe nga ana tjetër ka dhe kritika për lidhjet mes kapitalit dhe qeverise që kur filloi privatizimi i monopoleve dhe pronësive shtetërore.

Izraeli është i varfër në pasuri natyrore. Industria e Izraelit bazohet sot në fusha të pasuruara me burime njerëzore dhe mbahet si përparimtarë në fushat e studimeve dhe të zhvillimit. Industritë e mbrojtjes të Izraelit (Rafael, industria ushtarake, industria ajrore, elbit, el op dhe të tjera) prodhojnë për platformën vendase dhe eksportojnë dhe jashtë mjete luftarake përparimtare.

Në fund të vitit 2005 në Izrael ishin të shkruara 379,503 kompani nga të cilat kompania më e madhe ishte Teva kompania e prodhimit të ilaçeve Venere, që të ardhurat e saj për vitin 2005 ishin 5 miliard dollarë dhe fitime mbi një miliard dollarë. Shoqëri të tjera që operojnë në fushën e hi tek dhe internetit si checkpoint, amdocs dhe combras.

Që në vitin 2000 ekziston një dukuri që shoqëri izraelite blejnë kompani të huaja në botë ose të hapin filiale të rrjeteve izraelite jashtë kufijve të Izraelit. Sot, një pjesë e qendrave tregtare në Evropën lindore janë në pronësi të biznesmenëve izraelitë.

Literaturë

Redakto

Shkrimtarët izraelitë kanë kontribuar shumë në literaturën e atyre shteteve ku kanë punuar, p.sh literatura jidishe në Gjermani, e cila u shkrua nga autorët hebrenj, po ashtu ata kanë kontribuar në shtetete e tjera me shkrimtarët atje.

Oskar Shelbah është autor gjerman me prejardhje hebreje. Ai ka shkruar librin Sistemi im i suksesit që thuhet se nuk ka familje gjermane që nuk e ka në shtëpinë e saj.

Shënime

Redakto
  1. ^ Njohja nga shtetet e tjera anëtare të OKB-së: Rusia (Jeruzalemi Perëndimor),[1] Republika Çeke (Jeruzalemi Perëndimor),[2] Honduras,[3] Guatemala,[4] Nauru,[5] dhe Shtetet e Bashkuara.[6]
  2. ^ Jeruzalemi është qyteti më i madh i Izraelit nëse përfshin Jeruzalemin Lindor, i cili njihet gjerësisht si territor i pushtuar.[7]
  3. ^ Arabishtja ka qenë më parë gjuhë zyrtare e shtetit të Izraelit.[8] Në vitin 2018 klasifikimi i tij u ndryshua në një 'status special në shtet' me përdorimin e tij nga institucionet shtetërore për t'u vendosur në ligj.[9][10]
  4. ^ a b c Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura oecd
  5. ^ Dhjetëra mijëra hebrenj në vendet arabe u larguan nga shtëpitë e tyre edhe për shkak të luftës së vitit 1948, të shtyrë nga një kombinim i ndjenjës dhe legjislacionit antisemitik, ndjenjave fetare, aktivitetit sionist, faktorëve ekonomikë, përfundimit të sundimit kolonial dhe arsyeve të tjera. Vendimi për t'u larguar ndryshonte sipas rrethanave, si dhe sipas vendit dhe klasës shoqërore. Përafërsisht 260,000 hebrenj nga bota arabe u shpërngulën në Izrael gjatë dhe menjëherë pas luftës.[18]

Referime

Redakto
  1. ^ "Foreign Ministry statement regarding Palestinian-Israeli settlement". www.mid.ru (në anglisht). 6 prill 2017.
  2. ^ "Czech Republic announces it recognizes West Jerusalem as Israel's capital". The Jerusalem Post (në anglisht). 6 dhjetor 2017. Marrë më 6 dhjetor 2017. The Czech Republic currently, before the peace between Israel and Palestine is signed, recognizes Jerusalem to be in fact the capital of Israel in the borders of the demarcation line from 1967." The Ministry also said that it would only consider relocating its embassy based on "results of negotiations.
  3. ^ "Honduras recognizes Jerusalem as Israel's capital". The Times of Israel (në anglisht). 29 gusht 2019.
  4. ^ "Guatemala se suma a EEUU y también trasladará su embajada en Israel a Jerusalén" [Guatemala bashkohet me SHBA-në, gjithashtu do të zhvendosë ambasadën në Jeruzalem]. Infobae (në spanjisht). 24 dhjetor 2017. Ambasada e Guatemalës ndodhej në Jerusalem deri në vitet 1980, kur u zhvendos në Tel Aviv.
  5. ^ "Nauru recognizes J'lem as capital of Israel". Israel National News (në anglisht). 29 gusht 2019.
  6. ^ "Trump Recognizes Jerusalem as Israel's Capital and Orders U.S. Embassy to Move". The New York Times (në anglisht). 6 dhjetor 2017. Marrë më 6 dhjetor 2017.
  7. ^ The Legal Status of East Jerusalem (PDF) (në anglisht), Norwegian Refugee Council, dhjetor 2013, fq. 8, 29
  8. ^ a b "Arabic in Israel: an official language and a cultural bridge". Israel Ministry of Foreign Affairs (në anglisht). 18 dhjetor 2016. Marrë më 8 gusht 2018.
  9. ^ a b "Israel Passes 'National Home' Law, Drawing Ire of Arabs". The New York Times (në anglisht). 19 korrik 2018.
  10. ^ a b Lubell, Maayan (19 korrik 2018). "Israel adopts divisive Jewish nation-state law". Reuters (në anglisht).
  11. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura population_stat2022
  12. ^ "Surface water and surface water change" (në anglisht). Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). Marrë më 11 tetor 2020.
  13. ^ "Home page" (në anglisht). Israel Central Bureau of Statistics. Marrë më 29 dhjetor 2022.
  14. ^ Population Census 2008 (PDF) (Reportazh) (në anglisht). Israel Central Bureau of Statistics. 2008. Marrë më 27 dhjetor 2016.
  15. ^ a b c d "World Economic Outlook Database" (në anglisht). Fondi Monetar Ndërkombëtar}. prill 2023. Marrë më 8 korrik 2023.
  16. ^ "Income inequality". data.oecd.org (në anglisht). OECD. Marrë më 29 qershor 2020.
  17. ^ "Human Development Report 2021/2022" (PDF) (në anglisht). United Nations Development Programme. 8 shtator 2022. Marrë më 8 shtator 2022.
  18. ^ a b Fischbach 2008, f. 26–27.
  19. ^ Totten, S. (2017). Last Lectures on the Prevention and Intervention of Genocide. Routledge Studies in Genocide and Crimes against Humanity (në anglisht). Taylor & Francis. fq. 64. ISBN 978-1-315-40976-4. Marrë më 2023-03-31.
  20. ^ "Israel and the IMF". IMF (në anglisht). Marrë më 2023-11-03.
  21. ^ "Declaration of Establishment of State of Israel" (në anglisht). Israel Ministry of Foreign Affairs. 14 maj 1948. Arkivuar nga origjinali më 17 mars 2017. Marrë më 21 mars 2017.
  22. ^ Clifford, Clark, "Counsel to the President: A Memoir", 1991, p. 20.
  23. ^ Jacobs, Frank (7 gusht 2012). "The Elephant in the Map Room". Borderlines (në anglisht). The New York Times. Marrë më 3 shtator 2012.
  24. ^ 'Hyrja në (luftën) e vendeve arabe përbën një problem kompleks ligjor. Kalimi i kufijve mund të përbëjë një akt agresioni ose një kërcënim kundër paqes, duke justifikuar një dënim dhe një ndërhyrje nga Kombet e Bashkuara, por nëse ushtritë depërtojnë vetëm në pjesën arabe të planit të ndarjes, ato mund të konsiderohen si të thirrura ( për ta bërë këtë) nga popullsia dhe në këtë fazë ndërhyrja e tyre nuk do të ishte në vetvete një kërcënim kundër paqes. Kjo do të fillonte vetëm nëse pjesa hebreje do të sulmohej. Tani, ushtritë arabe kërcënojnë drejtpërdrejt territorin hebre në pika të caktuara, ndërsa në të tjera hebrenjtë tashmë kanë zënë pozicione të mëdha në territorin arab. ('L'entrée en guerre des pays arabes pose un problem juridique complexe. Le franchissement des frontières peut constituer un acte d'aggression ou une menace contre la paix, justifiant une condannation et une intervention des Nations unies, mais si les armées pénètrent seulement dans la partie arabe du plan de partage, elles peuvent être considérées comme appelées par la population et à ce stade leur intervention ne serait pas par elle-même une menace contre la paix. Elle ne commencerait qu'avec l'attaque de la partie juive. Or, en certains points, les armées arabes menacent directement le territoire juif et dans d'autres les Juifs se sont déjà largement installés en territoire arabe.' Henry Laurens, La Question de Palestine, Fayard Paris 2007 vol.3 p.104
  25. ^ Karsh, Efraim (2002). The Arab–Israeli conflict: The Palestine War 1948 (në anglisht). Osprey Publishing. fq. 50. ISBN 978-1-84176-372-9.
  26. ^ Ben-Sasson 1985, f. 1058
  27. ^ Morris 2008, f. 205.
  28. ^ Rabinovich, Itamar; Reinharz, Jehuda (2007). Israel in the Middle East: Documents and Readings on Society, Politics, and Foreign Relations, Pre-1948 to the Present (në anglisht). Brandeis. fq. 74. ISBN 978-0-87451-962-4.
  29. ^ David Tal (2004). War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy (në anglisht). Routledge. fq. 469. ISBN 978-1-135-77513-1. some of the Arab armies invaded Palestine in order to prevent the establishment of a Jewish state, Transjordan...
  30. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura FOOTNOTEMorris2008396
  31. ^ "PDF copy of Cablegram from the Secretary-General of the League of Arab States to the Secretary-General of the United Nations: S/745: 15 May 1948" (në anglisht). Un.org. 9 shtator 2002. Arkivuar nga origjinali më 7 janar 2014. Marrë më 13 tetor 2013.
  32. ^ Karsh, Efraim (2002). The Arab–Israeli conflict: The Palestine War 1948 (në anglisht). Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-372-9.
  33. ^ Morris, Benny (2004). The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 602. ISBN 978-0-521-00967-6.
  34. ^ עיצוב יחסי יהודים - ערבים בעשור הראשון
  35. ^ "Two Hundred and Seventh Plenary Meeting" (në anglisht). The United Nations. 11 maj 1949. Arkivuar nga origjinali më 12 shtator 2007. Marrë më 13 korrik 2007.
  36. ^ William Roger Louis (1984). The British Empire in the Middle East, 1945–1951: Arab Nationalism, the United States, and Postwar Imperialism (në anglisht). Clarendon Press. fq. 579. ISBN 978-0-19-822960-5. "The transcript makes it clear that British policy acted as a brake on Jordan. "King Abdullah was personally anxious to come to agreement with Israel", Kirkbride stated, "and in fact it was our restraining influence which had so far prevented him from doing so". Knox Helm confirmed that the Israelis hoped to have a settlement with Jordan, and that they now genuinely wished to live peacefully within their frontiers, if only for economic reasons".
  37. ^ Lustick 1988, ff. 37–39
  38. ^ "Israel (Labor Zionism)". Country Studies (në anglisht). Marrë më 12 shkurt 2010.
  39. ^ a b "Israel". The World Factbook (në anglisht). Central Intelligence Agency. Marrë më 5 janar 2017.
  40. ^ Cohen, Gili (9 janar 2012). "Israel Navy to devote majority of missile boats to secure offshore drilling rafts". Haaretz (në anglisht).
  41. ^ "Area of Districts, Sub-Districts, Natural Regions and Lakes" (në anglisht). Israel Central Bureau of Statistics. 11 shtator 2012. Marrë më 13 qershor 2013.
  42. ^ "Israel (Geography)". Country Studies (në anglisht). 7 maj 2009. Marrë më 12 shkurt 2010.
  43. ^ "Introduction to the Tables: Geophysical Characteristics" (në anglisht). Central Bureau of Statistics. Arkivuar nga origjinali (doc) më 21 shkurt 2011. Marrë më 4 shtator 2007.
  44. ^ Israel Central Bureau of Statistics: The Ethiopian Community in Israel
  45. ^ "Israel may admit 3,000 Ethiopia migrants if Jews" (në anglisht). Reuters. 16 korrik 2009.
  46. ^ Meyer, Bill (17 gusht 2008). "Israel's welcome for Ethiopian Jews wears thin". The Plain Dealer (në anglisht). Marrë më 1 tetor 2012.
  47. ^ "Study: Soviet immigrants outperform Israeli students". Haaretz (në anglisht). 10 shkurt 2008.
  48. ^ "French radio station RFI makes aliyah". Ynetnews (në anglisht). 5 dhjetor 2011.
  49. ^ Spolsky, Bernard (1999). Round Table on Language and Linguistics (në anglisht). Washington, DC: Georgetown University Press. fq. 169–170. ISBN 978-0-87840-132-1. In 1948, the newly independent state of Israel took over the old British regulations that had set English, Arabic, and Hebrew as official languages for Mandatory Palestine but, as mentioned, dropped English from the list. In spite of this, official language use has maintained a de facto role for English, after Hebrew but before Arabic.
  50. ^ Bat-Zeev Shyldkrot, Hava (2004). "Part I: Language and Discourse". përmbledhur nga Diskin Ravid, Dorit; Bat-Zeev Shyldkrot, Hava (red.). Perspectives on Language and Development: Essays in Honor of Ruth A. Berman (në anglisht). Kluwer Academic Publishers. fq. 90. ISBN 978-1-4020-7911-5. English is not considered official but it plays a dominant role in the educational and public life of Israeli society. ... It is the language most widely used in commerce, business, formal papers, academia, and public interactions, public signs, road directions, names of buildings, etc. English behaves 'as if' it were the second and official language in Israel.
  51. ^ Shohamy, Elana (2006). Language Policy: Hidden Agendas and New Approaches (në anglisht). Routledge. fq. 72–73. ISBN 978-0-415-32864-7. In terms of English, there is no connection between the declared policies and statements and de facto practices. While English is not declared anywhere as an official language, the reality is that it has a very high and unique status in Israel. It is the main language of the academy, commerce, business, and the public space.
  52. ^ Bassok, Moti (25 dhjetor 2006). "Israel's Christian population numbers 148,000 as of Christmas Eve". Haaretz (në anglisht). Marrë më 26 prill 2012.
  53. ^ "National Population Estimates" (PDF) (në anglisht). Israel Central Bureau of Statistics. fq. 27. Arkivuar nga origjinali (PDF) më 7 gusht 2011. Marrë më 6 gusht 2007.
  54. ^ Israeli Schools: Religious and Secular Problems (në anglisht). Education Resources Information Center. 10 tetor 1984. Marrë më 20 mars 2012.
  55. ^ Kashti, Or; Ilan, Shahar (18 korrik 2007). "Knesset raises school dropout age to 18". Haaretz (në anglisht). Marrë më 20 mars 2012.
  56. ^ a b Shetreet, Ida Ben; Woolf, Laura L. (2010). "Education" (PDF). Publications Department (në anglisht). Ministry of Immigrant Absorption. Marrë më 30 gusht 2012.
  57. ^ Silver, Stefan (11 maj 2017). "Israel's educational tradition drives economic growth". Kehlia News Israel (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 7 shkurt 2019. Marrë më 3 shtator 2023.
  58. ^ "Higher Education in Israel" (në anglisht). Embassy of Israel In India. Arkivuar nga origjinali më 25 korrik 2012. Marrë më 19 mars 2012.
  59. ^ Paraszczuk, Joanna (17 korrik 2012). "Ariel gets university status, despite opposition". The Jerusalem Post (në anglisht). Marrë më 21 dhjetor 2013.
  60. ^ "About Technion" (në anglisht). Technion. Arkivuar nga origjinali më 24 dhjetor 2013. Marrë më 21 dhjetor 2013.
  61. ^ "Israel" (në anglisht). Monash University. Arkivuar nga origjinali më 24 dhjetor 2013. Marrë më 21 dhjetor 2013.
  62. ^ "History of the Library" (në anglisht). National Library of Israel. Marrë më 22 gusht 2014.

Referime

Redakto

Lidhje të jashtme

Redakto
  Commons: Izraeli – Album me fotografi dhe/apo video dhe materiale multimediale
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Izraeli&oldid=2659309"