Wikipedia

Dog Day Afternoon

film

Dog Day Afternoon është një film dramë krimi biografik amerikan i vitit 1975 me regji të Sidney Lumet dhe prodhuar nga Martin Bregman dhe Martin Elfand. Në film luajnë Al Pacino, John Cazale, James Broderick, dhe Charles Durning. Skenari është shkruar nga Frank Pierson dhe bazohet në artikullin e revistës Life "The Boys in the Bank" nga P. F. Kluge dhe Thomas Moore. Ky artikull tregonte grabitjen dhe situatën e pengjeve të vitit 1972 të udhëhequr nga John Wojtowicz dhe Salvatore Naturile në një degë të Chase Manhattan në Brooklyn.

Dog Day Afternoon
Regjia ngaSidney Lumet
Skenari ngaFrank Pierson
Historia ngaThomas Moore
Bazuar në"The Boys in the Bank"
1972 Life article
by P. F. Kluge
Thomas Moore
Prodhuesi
Luajnë
KinematografiaVictor J. Kemper
MontazhiDede Allen

Kompania prodhuese
Artists Entertainment Complex
Shpërndarë ngaWarner Bros.
Data e publikimit
20 shtator 1975 (San Sebastián)
21 shtator 1975 (Shtetet e Bashkuara)
Kohëzgjatja
125 minuta[1]
ShtetiShtetet e Bashkuara
GjuhaAnglisht
Buxheti$3.5–$3.8 million[2][3]
Fitimi$50–56 million[4][3]

Elfand tërhoqi vëmendjen e Bregman në artikull, i cili vazhdoi të negociojë një marrëveshje me Warner Bros. dhe të pastrojë të drejtat për të përdorur historinë. Pierson kreu kërkimin e tij dhe shkroi një skenar që përqendronte historinë e grabitjes rreth Wojtowicz. Kasti u përzgjodh nga Lumet dhe Pacino, me këtë të fundit që zgjodhi bashkë-yjet e kaluar nga shfaqjet e tij Off-Broadway. Xhirimet u zhvilluan midis shtatorit dhe nëntorit 1974 dhe produksioni përfundoi tre javë përpara afatit.

Pas shfaqjes në teatër më 21 shtator 1975, Dog Day Afternoon ishte një sukses kritik dhe në arkë. Filmi u nominua për gjashtë Academy Awards dhe shtatë Golden Globe Awards dhe fitoi Çmimin Oscar për Skenarin më të Mirë Origjinal. Në vitin 2009, Dog Day Afternoon u konsiderua "kulturalisht, historikisht ose estetikisht i rëndësishëm" nga Biblioteka e Kongresit dhe u zgjodh për t'u ruajtur në Regjistrin Kombëtar të Filmit.

Përmbajtja Redakto

Më 22 gusht 1972, mashtruesi për herë të parë Sonny Wortzik dhe miqtë e tij Salvatore "Sal" Naturile dhe Stevie përpiqen të grabisin Bankën e Kursimeve të Bruklinit të Parë. Plani shkon menjëherë keq kur Stevie humbet nervat e tij dhe ikën. Sonny zbulon se ata mbërritën pas marrjes së parave të përditshme dhe gjejnë vetëm 1,100 dollarë në para.

Sonny merr çeqet e udhëtarëve të bankës dhe e djeg regjistrin në një kosh plehrash, por tymi ngre dyshime jashtë dhe ndërtesa rrethohet nga policia. Dy grabitësit në panik marrin peng punonjësit e bankës.

Detektivi i policisë, Rreshteri Eugene Moretti thërret bankën dhe Sonny rrëfen se ai është i përgatitur të vrasë pengjet. Sal e siguron Sonny se është gati të vrasë nëse është e nevojshme. Një roje sigurie pëson një sulm astme dhe Sonny e liron atë si një shfaqje të mirëbesimit. Moretti e bind Sonny të dalë jashtë. Duke përdorur kryetregtarin si mburojë, Sonny fillon një dialog me Morettin që kulmon me thirrjen e tij "Atika! Atika!" për të thirrur trazirat e fundit në Burgun e Atikës. Turma fillon të brohorasë për Sonny.

Sonny kërkon një automjet për të vozitur vetë dhe Sal në aeroport në mënyrë që ata të hipin në një avion. Kërkon gjithashtu që të sillen pica për pengjet dhe gruan e tij në bankë. Partneri i Sonny, Leon Shermer, mbërrin dhe zbulon se grabitja kishte për qëllim të paguante për operacionin e ndryshimit të gjinisë së Leonit dhe zbulon se Sonny ka fëmijë me gruan e tij të larguar, Angie.

Me fillimin e natës, dritat e bankës fiken ndërsa agjenti i FBI Sheldon merr komandën e skenës. Ai refuzon t'i japë më shumë favore Sonny, por kur menaxheri i bankës Mulveney kalon në tronditje diabetike, Sheldon lejon një mjek brenda. Më pas Sheldoni e bind Leonin të flasë me Sonny në telefon. Leon ishte shtruar në Spitalin Bellevue pas një tentative për vetëvrasje. Leoni refuzon ofertën e Sonny për t'u bashkuar me të dhe Salin në arratisjen e tyre dhe Sonny i thotë policisë se Leoni nuk kishte asnjë lidhje me grabitjen.

Sonny pranon të lërë Mulvaney të largohet, por menaxheri refuzon të lërë punonjësit e tij. FBI e thërret Sonny nga banka për të folur me nënën e tij, e cila nuk arrin ta bindë atë të dorëzohet. Kthehu brenda, Sonny i dikton vullnetin e tij njërit prej pengjeve, duke vepruar si sekretare, duke lënë para nga sigurimi i tij i jetës për Angie dhe Leon që të bënte operacionin.

Kur mbërrin limuzina e kërkuar, Sonny kontrollon për armë të fshehura ose kurthe plaçkitëse dhe zgjedh agjentin Murphy për ta çuar atë, Salin dhe pengjet e mbetura në Aeroportin Kennedy. Sonny ulet në pjesën e përparme pranë Murfit me Salin pas. Murphy vazhdimisht i kërkon Salit të drejtojë armën e tij në çati në mënyrë që Sal të mos e qëllojë aksidentalisht.

Ndërsa presin në pistën e aeroportit që avioni të vendoset me taksi në pozicionin e tij, Sal liron një peng tjetër, i cili i jep atij rruazat e saj me rruzare për udhëtimin e tij të parë me avion. Murphy përsëri i kujton Salit të drejtojë armën larg. Sal e bën, dhe Sheldon kap armën e Sonit, duke lejuar Murphy të tërheqë një revolver të fshehur në krahun e tij dhe të qëllojë Salin në kokë. Soni arrestohet menjëherë dhe pengjet lirohen.

Filmi përfundon ndërsa Sonny shikon trupin e Salit duke u marrë nga makina me barelë. Teksti në ekran zbulon se Sonny u dënua me njëzet vjet burg, se Leon ishte një grua që jetonte në New York City dhe se Angie dhe fëmijët e saj jetonin me mirëqenie.

Luajnë Redakto

Sfondi Redakto

Më 22 gusht 1972, John Wojtowicz, Salvatore Naturile dhe Robert Westenberg u përpoqën të grabisnin një degë të Chase Manhattan Bank në 450 Avenue P në Gravesend, Brooklyn.[5][6] Grabitësit synonin të merrnin 150,000–200,000 dollarë amerikanë (ekuivalente me 1.4 milion dollarë më 2022) që ata prisnin të dorëzoheshin në orën 15:30. atë pasdite nga një kamion i blinduar. Sipas Wojtowicz, një ekzekutiv i Chase Manhattan që ai e takoi në një bar homoseksualësh në Greenwich Village e informoi atë.[7] Ata hynë në bankë në orën 15:00. për të zbuluar se kamioni i blinduar kishte marrë para në orën 11:00 të mëngjesit. Grabitësit morën 29,000 dollarë (ekuivalente me 202,900 dollarë më 2022) që ishte në dispozicion në degë dhe u përpoqën të arratiseshin. Westenberg ishte i suksesshëm, por Wojtowicz dhe Naturile mbetën pas ndërsa policia mbërriti në vendngjarje. Më pas, grabitja u shndërrua në një situatë pengjeje.[8]

 
Dega Chase më 1975

Dy orë pas negociatave, Wojtowicz dhe Naturile i zgjatën policisë një listë kërkesash: lirimi i Elizabeth Eden (Ernest Aron) nga Kings County Hospital Center në këmbim të një pengu, duke sjellë hamburger dhe Coca-Cola dhe sigurimi i transportit për në Aeroportin Ndërkombëtar John F. Kennedy për ta dhe pengjet. Sipas fjalëve të Wojtowicz: "Unë dua që ata të dorëzojnë gruan time këtu nga spitali i King's County. Emri i tij është Ernest Aron. Është një djalë. Unë jam homoseksual."[9] Ata gjithashtu kërkuan një aeroplan për të fluturuar në një vend të sigurt, ku do të liroheshin pengjet e padëmtuara.[10] Pas më shumë se katërmbëdhjetë orësh të mbajtjes së pengjeve, Naturile u vra dhe Wojtowicz u arrestua në Aeroportin Kennedy.[11][12]

Wojtowicz i tha gjyqtarit Anthony J. Travia se motivi i grabitjes ishte të paguante për një operacion për ndryshimin e gjinisë për Eden.[13] Menjëherë pas një tentative për vetëvrasje më 1971, Eden i shprehu At Gennaro Aurichio dëshirën për t'u martuar me Wojtowicz. Aurichio kujton se Eden i tha: "Jam ngatërruar të gjithë. Unë dua të jem vajzë. Më duhet të martohem me djalin me të cilin të prezantova. Nëse nuk e bëj, do të jem më i suksesshëm herën tjetër."[14] Aurichio, i cili e këshilloi Edenin, pranoi të kryente një ceremoni. Ai i tha Edenit se do të "kryen një bekim", por se nuk ishte në gjendje dhe nuk dëshironte "të kryente një martesë homoseksuale". Aurichio u shkarkua më pas.[14] Arthur Bell, një gazetar hetues, shprehu besimin e tij se operacioni ishte një motiv periferik për grabitjen.[15] Bell u takua me Wojtowicz përpara se të ndalohej përmes Aleancës së Aktivistëve Homoseksual, nën pseudonimin "Littlejohn Basso".[16] Në artikullin e tij të botuar nga The Village Voice, ai shpalosi lidhjen e Wojtowicz me pornografin Mike Umbers dhe propozoi që grabitja të ishte organizuar nga familja e krimit Gambino.[17]

Prodhimi Redakto

Xhirimi Redakto

Skena e hapjes Redakto

Xhirimet u zhvilluan midis shtatorit dhe nëntorit 1974.[18] Montazhi i hapjes tregon trafikun, urat, plazhet dhe lagjet e Nju Jorkut përpara se të zhvendoset në një pamje të horizontit të Manhatanit nga një varrezë.[19] Lumet dëshironte të përcillte "një ditë të nxehtë të mërzitshme, një pasdite të ditës së qenit".[20] Regjisori shkrepi pamjet nga një karrocë stacion, dhe përfundoi para bankës, duke treguar grabitësit.[20] Pamjet ishin të heshtura, pasi Lumet vendosi që nuk donte një partiturë për filmin. Regjisori mendoi se "ai nuk mund të pajtohej me përpjekjen për të bindur audiencën se kjo ndodhi me të vërtetë ... me vendosjen e një partiture në të".[21] Redaktori Dede Allen luajti kompozimin e Elton John "Amoreena" në dhomën e redaktimit. Lumeti e shtoi këngën në film, e cila del nga radioja e makinës së largimit.[21]

Banka Redakto

Pjesa më e madhe e filmit u zhvillua brenda bankës. Lumeti hodhi poshtë idenë e ndërtimit të një grupi studioje; në vend të kësaj, drejtori gjeti një rrugë me një magazinë në katin e poshtëm të një ndërtese që dikur ishte një punishte automobilistike. Ekuipazhi ndërtoi një grup banke me mure të lëvizshme, të cilat i lejuan Lumetit të vendoste kamerat siç dëshironte dhe të përdorte lente të gjata për të shkrepur nga një distancë. Vendndodhja e magazinës gjithashtu i lejoi Lumetit të kalonte lirshëm midis bankës dhe rrugës, dhe ai shmangu ndryshimin e vendndodhjeve të filmit,[22] dhe lejoi që rruga të ishte e dukshme nga pjesa e brendshme e bankës,[20] Skenat janë xhiruar në Prospect Park West, midis rrugëve 17 dhe 18.[23] Linja e autobusit që kalonte nëpër rrugë u ridrejtua për xhirime dhe kati i dytë i ndërtesës strehonte zyrat e prodhimit dhe kateringun.[20]

 
Pacino dhe Allen, rihyrja në bankë në një skenë

Për të kapur lëvizjet e Pacino në një mënyrë natyrale dhe për t'i lejuar aktorit një lëvizshmëri më të madhe, Lumet integroi përdorimin e patinave dhe karrigeve me rrota për kameramanët në pamjet panoramike. Lumet do të urdhëronte që operatorët e kamerës të tërhiqeshin ndërsa Pacino veproi për ta bërë skenën të dukej "natyrale" dhe "sikur të ishte xhiruar nga kameramanët e televizionit, duke luftuar nëpër turmë".[24] Ai donte që produksioni të kishte pamjen e një filmi lajmesh.[21] Filmi shfaqte pamje nga afër të përqendruara te Sonny dhe situatën në bankë.[25]

Dy kamera të ndryshme u përdorën për të mbuluar negociatat nga ana e Durning dhe Pacino.[20] Lumet dhe kinematografi Victor J. Kemper u mbështetën në pamje të gjata për të përshkruar këndvështrimin e policisë dhe "kurthin" e grabitësve.[25] Lumet dëshironte të përdorte dritën e disponueshme në grup për të shmangur ndriçimin shtesë. Ai e pajisi bankën me llamba fluoreshente shtesë për të arritur ekspozimin e dëshiruar dhe përdori llamba të tjera fluoreshente me fuqi më të ulët si dritë mbushëse në pamjet nga afër. Filmi kërkoi shtatë netë xhirime. Lumet kishte nevojë për bashkëpunimin e fqinjëve për shfrytëzimin e arrave të tyre për të mbajtur dritat shtesë. Prodhimi u sfidua nga moti, pasi temperaturat ranë.[26] Në ditën e grabitjes në gusht 1972, temperatura arriti në 87 °F (31 °C) kur hajdutët hynë në bankë.[27] Filmi është xhiruar gjatë vjeshtës; për të shmangur që fryma e tyre të jetë e dukshme, gipsi vendosi akull në gojën e tyre për të barazuar temperaturën.[20] Ndriçimi i vendit të ngjarjes është siguruar nga mjetet e urgjencës, të pajisura posaçërisht me katër llamba 7500 vat. Fasada e ndërtesës me tulla të bardha siguron reflektim të dritës. U përdor një shtyllë ekzistuese llambash dhe ndriçimi i tij u përforcua për të mbajtur turmën të dukshme. Dritat e urgjencës janë përdorur në skena ku fikja e energjisë elektrike nga policia.[20]

Pacino xhiroi skenën e parë duke mbajtur syze dielli, por ai i kërkoi regjisorit ta ri-xhironte pasi shikonte të përditshmet, pasi mendonte se Sonny "dëshironte të kapej".[28] Ai gjithashtu rruajti mustaqet që i rriti për rolin pas përsëritjes.[20] Lumet i lejoi kastit të shfaqte linja ad-lib me kushtin që ata të mos devijonin shumë nga skenari i Pierson.[29] Ekipi i prodhimit kishte regjistruar improvizime gjatë provave që i shtoheshin skenarit.[21] Lumet dëshironte që dialogu të "ndihej i natyrshëm",[30] dhe ai i inkurajoi aktorët të vishnin rrobat e tyre dhe të mos përdornin grim.[30]

U punësua një turmë prej tre deri në katërqind ekstra. Ndërkohë Lumeti ka kërkuar nga fqinjët që të shfaqen në film duke i parë nga dritaret e tyre. Drejtori ofroi të zhvendosej në një hotel për ata që nuk donin të shqetësoheshin nga të shtënat. Turma u rrit ndërsa xhirimet përparonin dhe këmbësorët u bashkuan me aktorët.[20] Lumet drejtoi turmën dhe "i goditi ata deri në një furi". Në javën e dytë, ai ndjeu se turma mund të improvizonte vetë. Për të përforcuar efektin në film, ai përdori kamerat e dorës.[31] Në një skenë në rrugë, përpara se Pacino të dilte nga banka, ndihmësdrejtori Burtt Harris i pëshpëriti atij që të pyeste turmën për Atikën. Pacino më pas improvizoi dialogun e plotë me turmën.[28]

Bisedat telefonike Redakto

Lumet vendosi të xhironte bisedat telefonike që Sonny kishte me gruan e tij dhe Leon krah për krah. Ndërsa Pacino aktronte skenën, ai rriti intensitetin e portretizimit. Ndërsa të dyja bisedat zgjatën gjithsej katërmbëdhjetë minuta, kamera e Lumetit mundi të bënte vetëm dhjetë në të njëjtën kohë dhe ai duhej të sillte një kamerë të dytë.[32] Për skenën, Lumet e ndau Pacinon nga pjesa tjetër e bankës me një maskë prej kadifeje të zezë për ta izoluar. Ai la një vrimë për të dy kamerat dhe për të parë veten.[21] Lumet donte një marrje të dytë. Një Pacino i rraskapitur pranoi dhe ai mbajti të njëjtin intensitet. Në fund të skenës Lumet dhe Pacino qanë. Regjisori më vonë e kujtoi atë si "një moment fantastik, një moment i mirë regjisorie sa kam pasur ndonjëherë në jetën time".[32]

Thirrja midis Pacinos dhe Sarandonit ishte e improvizuar.[33] Lumet e ndjeu se Sarandon "kishte shije të madhe" dhe se aktori nuk do të përdorte "klishe homoseksuale".[20] Ai e konsideroi humorin e improvizimit të tij si "vërtetë qesharak" dhe se nuk ishte "të qeshësh me një personazh homoseksual".[20] Sarandon mendoi se biseda u mirëprit nga audienca sepse "nuk kishte të bënte me një drag queen dhe të dashurin e tij" dhe se ajo pasqyronte dy njerëz që "po përpiqeshin të kuptonin se çfarë nuk shkonte në marrëdhënien e tyre".[20] Filmi u karakterizua nga "prekja e lehtë komike",[34] dhe sipas kritikut David Thomson, për "veshin dhe instinktin e tij për komedinë".[35] Në skenarin e Pierson, pyetja e Wortzik se në cilin vend donte të arratisej Sal nuk kishte një përgjigje të shkruar, por Cazale improvizoi duke iu përgjigjur "Wyoming".[36] Lumetit iu desh të mbulonte gojën, pasi për pak e ndërpreu skenën duke qeshur.[37]

Skena e fundit Redakto

Fillimi i skenës së fundit në breg u xhirua në një natë prej 40 °F (4 °C) me erë. Pacino u spërkat me ujë për të simuluar djersën;[38] Lumet e përziente vetë djersën artificiale, pasi mendonte se ekipet e kozmetikës shpesh e përdornin atë me tepricë, ose se ishte e pamjaftueshme. Regjisori përdori një përzierje glicerinë dhe uji që mësoi të bënte gjatë xhirimeve të 12 Angry Men. Përzierja zgjati më shumë dhe i lejoi atij vazhdimësi më të mirë gjatë gjithë skenave.[21]

Harris drejtoi skenën e karvanit që u nis për në Aeroportin Kennedy nga një helikopter. U përdorën një aeroplan dhe makina skuadre në asfalt.[20] Senatori Jacob Javits, një i njohur i Lumetit, lehtësoi negociatat me Autoritetin Portual të Nju Jorkut dhe Nju Xhersit. Skuadrës së prodhimit iu dha një ditë për të xhiruar në një zonë të aeroportit që nuk ishte terminal.[21] Fluturimet ndërkombëtare që u drejtuan në pistën kryesore duhej të kalonin rreth vendit të xhirimit. Lumet e drejtoi skenën në aeroport nga toka. Ai zgjodhi të prerë nga afër pasi Sal u qëllua dhe një armë u mbajt në kokën e Sonit, në një goditje të gjatë; pamja paraqiste një panoramë të skenës në aeroport. Lumet u përqendrua te Pacino dhe urdhëroi ekuipazhin të rrokulliset Cazale në një barelë për të qenë i dukshëm nga aktori. Pacino e përdori imazhin për të improvizuar reagimin e tij.[20]

Xhirimet përfunduan tre javë përpara afatit.[18] Pas montazhit të filmit, Lumet dhe Allen menduan se skena me ritëm të ngadaltë të Sonny-t që 'dikton' testamentin e tij binte ndesh me pjesën tjetër të sekuencave që lëviznin shpejt, kështu që ata vendosën të rivendosnin gjashtë deri në shtatë minuta filmime të hedhura për të balancuar tempin e filmit.[39] Lumet deklaroi se skena e testamentit të fundit ishte arsyeja e vendimit të tij për të punuar në film;[20] ai e konsideroi atë "lëvizës", por ishte i shqetësuar se audienca do të qeshte me të.[21] Shqetësimet e tij bazoheshin në atë që ai e konsideronte "qëndrimin mbrojtës ndaj temave seksuale": për ta shmangur atë, ai u fokusua në portretizimin e shfaqjeve emocionale nga aktorët gjatë gjithë filmit.[21] Lumet kishte akses në pamjet e ceremonisë së Wojtowicz dhe Eden, të transmetuara fillimisht nga Channel 5 në kohën e grabitjes, ku shfaqej Wojtowicz me uniformën e tij të ushtrisë duke i paraqitur një unazë martese me një kub flash Edenit, i cili kishte veshur një fustan nusërie. Nëna e Wojtowicz dhe tetë shoqërueset e nuses ishin të pranishme. Lumet planifikoi ta përdorte atë në film; skena do të kishte shfaqur pamjet e transmetuara në një televizion në bankë, por ai vendosi të mos e përfshinte atë, pasi mendonte se do të ishte "i parikuperueshëm" dhe se audienca nuk do ta "merrte seriozisht pjesën tjetër të filmit".[21]

Referime Redakto

  1. ^ Bozzola, Lucia 2012.
  2. ^ Parker, Jerry 1974, f. 7.
  3. ^ a b Gottlieb, Martin 1977, f. 28.
  4. ^ Box Office Mojo staff 2020.
  5. ^ Associated Press staff 1972, f. 1.
  6. ^ UPI staff 1972, f. 1.
  7. ^ Meskil, Paul 1972, f. 2C.
  8. ^ Bell, Arthur 1972, f. 30.
  9. ^ "The man who robbed a bank for love" (në anglisht). 16 shkurt 2015.
  10. ^ Kluge, P.F & Moore, Thomas 1972, f. 68–69.
  11. ^ New York Times staff 1973, f. 81.
  12. ^ Mulligan, Arthur 1972, f. 1.
  13. ^ UPI staff 1973, f. 3.
  14. ^ a b Meskil, Paul 1972, f. 31C.
  15. ^ Bell, Arthur 1972, f. 62.
  16. ^ Bell, Arthur 1972, f. 60.
  17. ^ Bell, Arthur 1972, f. 62.
  18. ^ a b AFI staff 2020.
  19. ^ Schoell, William 2016, f. 45.
  20. ^ a b c d e f g h i j k l m n o Bouzereau, Laurent 4 2006.
  21. ^ a b c d e f g h i j Lumet, Sidney 2005.
  22. ^ Lumet, Sidney 2010, f. 100.
  23. ^ Harris, Scott Jordan 2011, f. 56.
  24. ^ Rapf, Joanna 2006, f. 125.
  25. ^ a b Cagle, Chris; Davis, Nick 2010, f. 73.
  26. ^ Geisinger, Elliot; Saland, Ronald 1975.
  27. ^ National Weather Service 1972.
  28. ^ a b Edelstein, David 2018.
  29. ^ Erickson, Hal 2017, f. 36.
  30. ^ a b Malone, Aubrey 2019, f. 96.
  31. ^ Malone, Aubrey 2019, f. 93.
  32. ^ a b Malone, Aubrey 2019, f. 94.
  33. ^ Yule, Andrew 1992, f. 117.
  34. ^ Blake, Richard Aloysius 2005, f. 68.
  35. ^ Thomson, David 2008, f. 484.
  36. ^ Schulman, Michael 2016, f. 136.
  37. ^ Bouzereau, Laurent 2 2006.
  38. ^ Washington Post-LA Times News Services 1974, f. 72.
  39. ^ Bouzereau, Laurent 2006.
Burimet
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Dog_Day_Afternoon&oldid=2644834"