Shkrimtari - profesion i lirë apo profesional me qëllim të shprehjes së mendimeve të shkruara në letër.Njerzit të cilët kanë dëshirë t'i shprehin ndjenjat e veta merren me këtë profesion. Ky quhet ndryshe edhe çlirues ndjenjash. Një shkrimtar është një person i cili është i përfshirë në krijimin e veprave të shkruara të dizajnuara për përdorim publik dhe jo personal. Një person që shkruan tekste letrare joprofesionale, në emër të nevojës së tij personale, për të cilën nuk ka lexues apo auditor, quhet graphophant . Për disa shkrimtarë, ky ështe një profesion dhe kur pjesa më e madhe e të ardhurave të tyre vjen nga shkrimi i veprave letrare, zakonisht quhen "shkrimtarë profesionistë". Faik Konica, Fan S.Noli,... Sinonimet mund të përdorin një autor ose një karakter letrar, edhe pse kuptimi i tyre nuk përputhet plotësisht me kuptimin e fjalës. Për shembull, një autor ka një kuptim pak më të gjerë dhe përdoret për të dhënë përgjegjësi ligjore, si: Ismail Kadare, Dritro Agolli, ... Duhet gjithashtu të theksohet se termi shkrimtar është i paqartë në kultura të ndryshme dhe mosha të ndryshme. Është e mundur që autorët e artikujve shkencorë apo gazetarë të mund të quhen kështu, edhe pse përgjithësisht pranohet që shkrimtarët janë referuar si autorë të fiksionit . Letërsia është një art që përdor fjalën si një mjet dhe shkrimtari punon me këtë instrument për ta sjellë atë në një nivel profesional dhe artistik. Shkrimtarët përdorin fjalën e shkruar për të komunikuar ide. Ata krijojnë forma të ndryshme të artit letrar dhe krijimtarisë si romanet, tregimet, poezitë, shfaqjet, artikujt e gazetave, skenaret, udhëpershkrimet ose esetë.
Shkrimtarë të kualifikuar janë në gjendje të përdorin një gjuhë që kontribuon ndjeshëm në pasurimin e kulturës së një shoqërie[1]
Shkrimtar nuk mund të bëhet kushdo, mirëpo vetëm nëse ka talent siç thotë fjala e urtë popullore : mos u bëjë poet nese s'mund të lindësh me secilen fjalë me secilin varg (Azem Shkreli.
Shkrimtarët e mirë shërbejnë me shkathtësi me diversitetin dhe pasurinë e një gjuhe , krijojnë imazhe emocionuese letrare dhe ide që mund t'i atribuohen domethënies kombëtare dhe / ose universale të njeriut. Një shkrimtar mund të punojë në zhanre të ndryshme letrare, duke përfshirë (por jo kufizuar) poezinë , prozën , letërsinë e specializuar, gazetarinë dhe hulumtimin. Shpesh, puna e shkrimtarëve konsiderohet të jetë pjesë e kulturës së një shoqërie dhe konsiderohet si një art afër një pike kulturore pikëpamjeje për artin (shih pikturën, skulpturë, fotografia ), muzikë, vepra artizanale dhe artet interpretuese (shih dramën, teatrin, operën, muzikën).
Përkufizimet e mësipërme të shkrimtarit janë të padiskutueshme, por në praktikë gjërat nuk janë aq të qarta. Ka pasur dhe ekzistojnë përkufizime të tjera, të ndryshme.
Në kohën e socializmit në Shqiperi,Kosove ishte shkrimtari që ai pranohet si anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe artistve te Shqiperisë apo Kosoves.
Në përgjithësi, megjithatë, konsiderohet një shkrimtar që ka botuar një libër ose ka botuar veprat e tij në koleksione, botime etj. Por sot, ndryshe nga socializmi, asnjë kontroll shtetëror nuk ka mbi botimet shtypjen[2] dhe të gjithë mund të paguajnë publikimit të librit apo për të botuar një tekst në një nga botimet e shumta, shumë prej të cilave (s)mbajnë sidomos cilësinë e tekstit letrar apo edhe në internet, ku publikimi është plotësisht i lirë[3]. Pra, shumë gramofona, por në disa raste edhe shkrimtarë të pahijshëm ose jo shumë të popullarizuar, kanë botuar libra që u japin të dashurit dhe të njohurit, ose kanë botuar vepra këtu dhe atje[4]. Në këtë kuptim, është e vështirë të përshkruhet kufiri mes një shkrimtari junior apo akoma i panjohur, i cili ende përshtatet në mënyrë kreative me graffoman, i cili është "spewing" tekste.
Një përkufizim tjetër është se është shkrimtari që ka fituar çmimin e një gare letrare. Sipas të tjerëve, kjo është e diskutueshme për shkak të fituar një çmim të tillë nuk mundet gjithmonë të ndjek që dikush do të vënë para për të ofruar punën çmim-fituese si një libër apo në ndonjë tjetër formë e marketingut , dhe kjo është e mundur për të mos fituar këtë panair konkurrencës, ose rëndësia e kësaj gare është e diskutueshme. Kriteret ndërkohë Gjithashtu disa besojnë se nëse dikush shkruan një lloj dhe diku apo edhe për veten letërsi, ai është një shkrimtar. Nëse ju lexuesit por me të lartë shkrimtar letrar dhe kritik shije është autor i "letërsisë elitist" dhe ne editime, shtypje-botim.
Problemi i definimit të termit "shkrimtar" është më i thellë dhe vjen në një farë mase nga përkufizimi i paqartë i termit literaturë.
Në xvii -të shekullit , personat e kualifikuar si " autorëve " nuk janë më të konsiderohen prodhuesit origjinale të shkrimeve, por shumica e njerëzve ushtrimin e autoritetit moral dhe burimet e dijes që duhet të respektohet. Në të njëjtën kohë, zhvillohen vepra cilësitë e të cilave
konsiderohen të rëndësishme janë "shpirti i bukur" dhe cilësitë estetike. Redaktorët e këtyre veprave vështirë se mund të quhen autorë, dhe gradualisht ato përcaktohen me fjalën "shkrimtar" [5] .
Kuptimi modern i termit "shkrimtar", kristalizohet e xviii -të shekullit të 3 , "Në kohën e rrit prestigjin e individit i cili ekspozon subjektivitetin e tij dhe e vë intelekti dhe shkrimet e tij aftësitë në shërbim e opinionit publik " [6] .
Në atë kohë, dëshira e autorëve për të jetuar me punën e tyre, përballë sfidave të reja teknike të botimit, nxjerr në pah origjinalitetin dhe pasurinë e punës së mendjes. Dorëshkrimi i autografit bëhet dëshmi e një aktiviteti të tillë, pra të drejtat përkatëse. Shkrimtarët fillojnë të reflektojnë mbi nocionin e punës së jetës së tyre dhe të jenë arkivistë të vetë, duke ruajtur dorëshkrimet e tyre. Jean-Jacques Rousseau është një pararendës i kësaj lëvizjeje, dhe Goethe, pastaj Borges, ndër të tjera, kujdesej për atë që ishte korpusi i punës së tyre. Ky korpus gjithashtu mund të krijohet nga dikush tjetër përveç shkrimtarit, pas vdekjes së tij, për shembull; Edmond Malone për Shekspirit, ishte i pari që dua të them jetën e një shkrimtari në korrespondencën me punën e tij [7] . Si pasojë, nocioni i "të drejtës së autorit " shfaqet gjithashtu në shekullin e tetëmbëdhjetë, së pari në fushën e muzikës, sidomos me rastin e Haendel, i cili pretendon kompensim për interpretimet publike të veprës së tij Mesia . Koncepti pastaj shtrihet në fusha të tjera të krijimit artistik, duke përfshirë literaturë. Samuel Johnson , në 1755, është indinjuar në Letrën e tij në Chesterfield për të marrë praktikisht asnjë ndëshkim për Fjalorin e tij . Në Francë, Beaumarchais themeloi shoqërinë e parë të autorëve në vitin 1777.
Termat shkrimit dhe shkrimtarit gjithashtu ekzistojnë, por janë përdorur më tepër për të treguar një pjesë në një seminar me shkrim, të cilat në përgjithësi nuk është konsideruar si një shkrimtar.
Termat shkrimtarit gjithashtu do të thotë ata që praktikojnë dokumentacionin shkrim (libra teknikat, punimet referencat) në krahasim me shkrim shkrimin krijues apo letrare (dallimi është bërë në mënyrë të veçantë nga Roland Barthes dhe Paul -Guide e shkrimtarit ). Fjala shkrimtar në këtë rast është rreptësisht për ata që praktikojnë shkrim krijues.Nga njëherë gjejmë hack apo kalemxhi.
Termi i mesuar nga njëherë mund të jetë pezhorativ. Po ashtu plumiti. Një shkrimtar publik është një person që i vë në dispozicion publikut, shpesh analfabetë ose njerëzit e kulturës së ulët, aftësinë e tij për të shkruar. Ky profesion, i cili nuk është zhdukur plotësisht, fokusohet në ndihmën e njerëzve në procedurat e tyre administrative. Një shkrimtar është dikush që krijon ose transmeton një mesazh të shkruar tek një lexues. Ky term nuk ka konotacion përmbledhës të fjalëve "autor" ose "shkrimtar".
^Magill, Frank N. (1974).
Ciklopedia e Autorëve Botërorë. vëll. I, II, III (ed.). Englewood Cliffs, New Jersey: Salem Press. pp. 1-1973.
^Literatura pas kapitalizmit të shtypur , Kultura e Gazetave , Numër 21 (2371), 03 qershor 2005
^Faqet e letersise , Vendet letrare , Gazeta e Letersise , Botimi 33, 16.10.2002
^Literatura pas kapitalizmit të shtypur , Kultura e Gazetave , Numër 21 (2371), 03 qershor 2005, Sofja
^Zawisza Elizabeth, Epoka e Artë e peritext:Letrave me Vlerë dhe prefaces në romanet e xviii -të shekullit, Paris, Hermann, 2013, f.362
^Jose Luis Diaz, "Autori Koncepti - 1750-1850", f. 169 et seq., Nicole Jacques-Lefèvre dhe Frédéric Regard, A është e mundur një histori e "funksion-autor"? : punimet e konferencës të organizuar nga Qendra e Kërkimit LiDiSa (Letërsia dhe Fjala e dijes) ENS Fontenay-Saint-Cloud, 11-13 Maj 2000 , Universiteti i Saint-Etienne,2001 ( lexo online [ arkiv ] )
^Roger Chartier, " Çfarë është një libër? metafora e vjetra, konceptet dritat dhe realitetet dixhitale " Francezët sot , Armand Colin, n o 178,2012, f. 11-26 ( ISBN 9782200927820 , DOI 10.3917 / lfa.178.0011 ,
